els

Lieve Els,

Ik heb je verhaal gevolgd, maar kon nog niet eerder reageren.
Wat ik mijn zoon altijd aanraad, en mijzelf ook trouwens als het moeilijk is/gaat, even een stapje terug te doen. Van een afstandje proberen te kijken naar de situatie. Vaak geeft dat wat extra ruimte, waardoor je je blikveld kunt verruimen, veranderen.
Ik voel waar je doorheen gaat en weet dat het niet makkelijk is. Dat brengt deze tijd met zich mee. Jezelf er tegen blijven verzetten is zinloos en kost heel veel kracht. Beter kan je jezelf laten meedrijven met de stroom.

Zelf heb ik ook gedacht dat gezond worden mijn grootste doel was. Inmiddels heb ik geleerd dat gelukkig zijn toch echt veel belangrijker is. Genieten van het leven, van de kleine wonderen die elke dag plaatsvinden.
Het mooie is dat dat ook helend werkt. Dat je je daardoor ook gezonder gaat voelen.
Wacht niet met gelukkig zijn, met gelukkig willen zijn, doe het nu, dat is zo belangrijk.
Probeer uit je hart te leven, laat je hoofd tot rust komen. Je zult zien dat de wereld er dan minder donker uitziet, minder eng en minder oneerlijk.
Als ik terugkijk op mijn leven, zijn de donkere, moeilijke periodes eigenlijk het best geweest. In de zin dat ik daar heel veel van geleerd heb. In dit leven ontkom je er niet aan. We zijn hier om lessen te leren en zolang we die niet leren, blijven situaties steeds terugkeren, zich steeds herhalen.

Tinne,

Eindelijk een iemand die een beetje begrip poogt te tonen,je gelooft niet wat een opluchting dat wel is.Pas sinds kort(jaar of twee) besef ik dat ik niet moet dragen.Om een voorbeeld te geven,als kind al zag ik entiteiten,overledenen.Eerst ging ik naar een arts,eerste wat die vroeg was drink je of neem je drugs?Vertrouwen is gelijk weg.Ik voelde me helemaal niet gewoon.ook niet geloofd.Dan een poos later naar de kerk gestapt want ik kreeg ook 'aanvallen'.Kwam er een gebedsgenezer aan te pas en zelfs de kerk geloofde me niet,stress mevrouw...Terwijl ik ze in menselijke vorm naast me zag staan,kon herhalen wat ze me zeiden.Kan ik nog lang over doorgaan maar het punt is dat ik er nu niets meer mee doe omdat ik vind dat ik zelf hulp nodig heb.Dan is alle tijd en energie weer verloren,daar zijn jaren over gegaan.Zulke dingen draag ik nog steeds mee,steeds weer dat ongeloof,onbegrip.
Als kind al werd ik alleen maar neergehaald,ik moest doen wat anderen van me verwachten,ik vond het mpijn plicht om anderen eerst te zetten.Anderen het naar hun zin maken.
Misbruik,gebruik,schulden van anderen....woorden als respect,eigenwaarde,dankbaarheid heb ik zelf moeten ondergaan,van thuis kreeg ik dat niet mee.Lasten dus die ik nu nog draag,de boosheid er toch van.Uiteindelijk heb ik het zelf(onbewust) toegelaten.Als een ander dan niet 'hard' voor me was dan deed ik dat zelf wel,je leert niets anders.Een vader die geen vader was,nu overleden en nu poogt hij dat wel te zijn,oke beter laat dan niet maar ik ben boos omdat het mijn zelfbeeld omlaag heeft geholpen.Ik weet ook wat de gevolgen daarvan zijn,angsten,eenzaamheid...Hoe geraak je ervan af?Even de dag positief beginnen is niet voldoende.Ja,het is een begin maar het neemt de pijn niet weg.Ik vond het mijn plicht anderen te helpen dragen.Nam duszo veel meer hooi op mijn vork dat kon,en hoe dacht ik dan?Dan nemen we toch een grotere vork....

Mimosa,
Ik probeer vanuit mijn hart te leven maar wat je nooit hebt gekregen kan je moeilijk delen.Nu is voor mij helen aan de orde maar hoe ik verder moet God mag het weten.
Gelukkig zijn tja,hoe dat moet weet ik nog niet maar ik geniet wel van het leven in de zin dat dat kan.Ik ben blij voor jou dat je er veel van hebt geleerd maar ik ben ff moe van het 'leren' het ondergaan.Ook jou ben ik dankbaar voor je reactie.

Els

Lieve Els,

Ik weet even niet meer wat ik moet zeggen. Ik heb heel sterk het gevoel dat alles wat gezegd wordt op dit moment niet aankomt. En dat bedoel ik niet negatief.
En dus geef ik je bij deze een virtuele knuffel en stuur ik je heel veel liefde in de hoop dat het je wat zal helpen.

Mimosa,

Me niet verkeerd begrijpen.Er zijn een hoop dingen gezegd die wel aankomen hoor,het heeft alleen nog tijd nog door te dringen.
Gelukkig zijn is niet zo eenvoudig als het klinkt,bij mezelf heb ik de indruk dat er teveel is gebeurd in het verleden dan om nu zomaar te kunnen zeggen ik ben gelukkig.Ik voel me alleszins even niet alleen of toch minder alleen en vooral voel ik me al een beetje begrepen.Dat heeft 35 jaar geduurd voor ik zo iemand tegenkwam :-) Ik heb niet veel nodig om tevreden te zijn maar op zielsniveau ben ik nuchter genoeg te beseffen dat ik er lang nog niet ben.En Mimosa neem het niet zo persoonlijk want ik ben wel dankbaar voor de steun die wordt geboden.
Ik bedoelde ik heb zelf bitter met de nadruk op bitter weinig liefde gekregen en dan is het moeilijk om dat met anderen op een liefdevolle manier te delen :-)
Bedankt voor de knuffel dat doet altijd goed.Bij deze geef ik je graan een knuffel terug.Hopelijk is het duidelijker nu.

Els

Lieve Els,

Sorry, ik vrees dat ik niet duidelijk ben geweest. Ik begrijp je heel goed. Er is inderdaad al heel veel gezegd, en veel meer kon ik niet meer zeggen wat nieuw was. Soms moet je dingen heel vaak horen, soms op verschillende manier en soms gaat er gewoon wat tijd overheen voor je het ook echt kunt voelen. Dat was eigenlijk wat ik er mee bedoelde.
Hoewel ik wist dat ik niet de juiste persoon ben om jou te helpen, wilde ik je toch iets schrijven omdat het me pijn doet iemand te zien worstelen met zichzelf, het leven, de wereld. We zijn allemaal mensen op deze schitterende aarde, we zijn allemaal met elkaar verbonden.

Ik dacht eigenlijk precies hetzelfde mimosa, het heeft zijn tijd nodig en gevoelens zijn gevoelens, ik zou inderdaad proberen te blijven genieten van de fijne momenten in je leven, op de een of andere manier moet je het toch allemaal een plekje geven en proberen te vergeven wat je is aangedaan, zo kan je ook weer wat boosheid loslaten.

Els je krijgt van mij ook een dikke knuffel weet dat we het goed met je voor hebben.

liefs karda

Mimosa en Karda,

Alvast bedankt voor het begrip,ook dat was een lange 'zoektocht' begrepen worden.Vergeven is in sommige gevallen niet mogelijk,daar moet eerst om gevraagd worden.Als de ander niet om vergeving vraagt heeft die geen berouw dus kan ik moeilijk loslaten.Genieten doe ik nog hoor,ik geniet als ik tien minuten op een bank in een park kan zitten,gewoon iets samen doen met mijn dochter,mijzelf ontspanning geven...Ik ben dan ook dankbaar voor elke dag die ik krijg al zien anderen dat vaak niet zo.Ik ben nochtans goed van wil maar weinigen willen dat zien...
ook voor jou een knuffel Karda :-)
Els

Els, heb je wel eens geprobeert een mandala te tekenen?het leuke aan mandalatekenen is dat je niet hoeft te kunnen tekenen, je tekent in een cirkel en je kan een hoop dingen van je af tekenen, dat was voor mijn dochter ook altijd een uitlaatklep.
soms ging ze ze snachts tekenen, omdat ze altijd maar aan het denken denken was., gelukkig is dat nu beter geworden.,
misschien lijkt het je wat

liefs karda

Je komt hier allemaal doorheen.. ik voel het nu!
Heb het gevoel dat je het "vechtersgehalte" ( positief en negatief) wat los kunt laten en meer ruimte neemt voor " misschien is er een mogelijkheid dat ik mezelf ga mogen zijn ( én kunnen)

Blijf hier maar lekker hangen, lieve Els. En laat je gaan waar je ook in wilt laten gaan! .. we leren heel zeker eveneens van jou! Ook op dit eigenste moment zelfs...

liefs
Tinne

Karda,

Neen Mandala's heb ik nog niet geprobeerd,misschien wel eens tijd voor maken.Toen ik nog wel bezig was met het spirituele deed ik aan intiutief tekenen.Steeds dezelfde boodschap,een brandende kaars met als onderschrift God is bij je.Door tijdgebrek is dat helemaal opzij geschoven.Ik ben blij voor jou Karda dat het beter gaat met je dochter :-)

Tinne
Ik denk wel dat ik blijf hangen ja.Als de tijd het toelaat want nu blijft het huishouden enzo liggen.Ik ben in ieder geval trouw.
Vreemd dat je het woord vechtersgehalte gebruikt,ik ben tegen geweld al moet ik al mijn hele leven vechten...
Fijn te horen dat anderen ook wat hebben aan mijn woorden.
Tja,of ik er doorheen kom,met wat steun is het alvast een rijker gevoel.Me laten gaan kan helaas niet.Alles hoort niet op het net thuis.Ik voel me hier toch enigszins begrepen.

Waarvoor mijn dank Els