Dag Debbie,
Ten eerste, wat ben jij een bloedmooi meisje. Volgens mij iets wat je zelf niet eens beseft. Heb het idee dat het je nooit gezegd is, in tegendeel zelfs. Eerder het omgekeerde. Ik denk dat je meer kritiek en afbreken te verwerken gekregen hebt dan eender wel meisje verdient. Jouw onzekerheid is gemaakt, niet van nature. Misschien denken sommige lezers (en jij waarschijnlijk ook) nu van "Elk meisje krijgt daar mee te maken" maar bij jou is het veel mee aanwezig. Het zit dieper dan de standaard kritieken waar we mee te maken krijgen. Het komt van iemand die dichter bij je hart staat. (moeder/vader/een ex waar je veel van houdt/gehouden hebt?) het is iig een diepgaandere liefde dan gewone vriendschap.
Dat harde uiterlijk is een facade. Eentje waar je niemand doorheen wil hebben. Daar heb je je twee gezichten. De jij die je toont, en de jij die je bent. Je loopt over van gevoelens, tranen, woede, gejaagdheid, angst, twijfel.. Maar geen van de gevoelens neemt echt de bovenhand waardoor je geen idee mee hebt wát je voelt. Je weet alleen dat het soms zo stormt in je hoofd en lichaam dat je geen kant meer uit lijkt te kunnen. Het is zo ontzettend druk dat je soms fysiek ongemakken voelt er door. En zo snel iemand interesse toont, lijk je het vermogen om te praten kwijt te raken. Dát is de angst. Overigens ook het gevoel dat ík de overhand zie nemen bij jou. Angst.
Je voelt moe, uitgeput, klaar met vechten, voornamelijk mentaal maar het begint ook fysiek een weerslag te krijgen. Mijn blik wordt om een of andere reden steeds naar je hals getrokken, tussen je sleutelbeenderen en je borstbeen. Heb je daar soms pijn?
Heb het idee dat je ook vaak last hebt van je nek maar dat zou ik eerder wijten aan het feit dat je je kaken altijd zo stevig op elkaar geklemd hebt; dat je al de spieren rond je kaak gewricht en nek vast zet.
Heb je het idee dat er zóveel is wat je kwijt wil, dat je niet meer weet wat eerst of zelfs dat het niet meer belangrijk is?
Dat er toch niemand gaat luisteren of in elk geval niet oprecht zal zijn?
Ik vind jouw "ik wacht geduldig af" ook typerend trouwens. Je bent van nature nl helemaal niet geduldig volgens mij. Je hebt wel leren wachten. Ervaring heeft je geleerd dat je beter vanop een afstandje kan wachten en kijken wat er gaat gebeuren. Je kan ingrijpen indien je dat wenst maar je behoudt ook de optie om je ongezien weg te maken wanneer je dat wil. Opties open houden is sowieso een van jouw kenmerken. Je zorgt ten alle tijden dat je een keuze hebt en hoewel je een krachtige verschijning bent, slaag je er tóch in, om een beetje op de achtergrond te blijven.
Jij bent het type dat in een hoekje toe kijkt naar de interacties tussen mensen. Iedereen weet wel dat je er bent, maar toch lijken ze je te "vergeten".