Hoe zit het nu met jou...

graag gedaan, lieve Mimosa!

Wauw, heel mooi

Tinne, zijn er in zo'n donkere nacht ook periodes, waarin je kunt voelen dat het de 'goede' kant op gaat ofzo? Of is het een zwart - wit proces; wel-niet...

Ik kan me zo voorstellen dat je op een gegeven moment nadat je je hebt afgevraagd of het ooit voorbij zal gaan, denkt dat je er wel bent, en dat je door een klein voorval opeens weer terugzakt ofzo... hoe gaat dat met dit proces in zijn werk?

Het is fijn dat je je probeert voor te stellen hoe het is, en hoe het eventueel in z'n werk gaat!
volgens mij ga je dit ècht zien en ervaren, wanneer je daar middenin zit!
Tot zolang is het inderdaad wel niet 'evident'

Mijn ervaring is dat je inderdaad op een gegeven moment gaat
zien, voelen, weten dat je de goede kant opgaat.
De eerste jaren had ik dat niet door. Dacht ik als het redelijk goed ging, dat ik er was en kwam het elke keer weer heel hard aan als dat niet zo was en de volgende moeilijke periode kwam.
Inmiddels voel ik over het algemeen groei, besef ik tijdens zo'n periode dat ik er in zit en steeds meer leer ik dat aanvaarden.
Blijkbaar heb ik veel te leren aangezien ik behoorlijk lang ermee bezig ben en het in mijn totale zijn doorwerkt en me fysiek heel erg beperkt.

Wat bedoel je met "tot zolang is het inderdaad wel niet 'evident' ....? ik snap het ff niet...

Tijdens een donkere nacht crisis kan een persoon een combinatie hebben van al de volgende symtomen:
* Gevoelens van depressie, wanhoop en eenzaamheid
* Het verlies van energie
* Chronische uitputting die niet fysiek is
* Het verlies van persoonlijke of professionele controle in het leven
* Abnormale gevoeligheid voor licht, geluid en andere milieu-factoren
* boosheid, teleurstelling, gebrek aan geduld
* Verlies van persoonlijkheid, doel, en een bedoeling in het leven
* ontwennigsverschijnselen van de dagelijkse routine in het leven
* Gevoelens van krankzinnigheid
* Een besef van verlatenheid door God
* Gevoelens van onvolledigheid
* Verminderd gevoel van verbinding met familie en vrienden
* Verlies van aandacht, zelfvertrouwen en zelfachting
* veelvuldige huilbuien
Deze symptomen lijken op die van een gewone klinische depressie, hoewel er een groot verschil is. Spirituele krankzinnigheid is een innerlijk ding tussen jou en God waarin diepe, rijke spirituele groei gebeurt. Antidepressiva kunnen je beroven van deze miraculeuze (en toch pijnlijke) ervaring.
Vele van de symptomen hierboven werden genomen uit het boek 'The Stormy Search for Self' 'De stormachtige zoektocht naar het Zelf' van Christina en Stavislav Grof, M.D.


Herkenbare tekst. Dacht heel vaak dat de dingen die ik in mezelf ervaarde gedeeltelijk het gevolg waren van bepaalde dagelijkse gebeurtenissen in de buitenwereld die deze invloed hadden op het vinden van een rustpunt in mezelf. Herkende mezelf ook niet meer helemaal terug. Sommige van deze punten zijn er voor mij al jaren, maar alles komt steeds meer tot een stabiele factor, omdat ik het idee heb een geijkt punt te hebben gevonden hierin, waardoor gevoelens minder schommelen.

Wat mij ooit is uitgelegd is dat het eventueel mogelijk is dat je iets hoger in je geestelijke ontwikkeling staat, maar niet alle fasen van de dagelijkse wereld hebt doorlopen, je een soort van "terug geworpen" wordt om dit alsnog te "doorleven". Ik ben ervan overtuigd dat ik in een vorig leven monnik ben geweest. Daar is het leven tot op een bepaalde hoogte "veilig". Het klimaat is gericht op geestelijke ontwikkeling met de veiligheid van dezelfde mensen om je heen die dezelfde denkwijze hebben als jou. Dus er is vertrouwen (over het algemeen). Het dagritme is vaak monotoon, en je zit in een gespreid bed. De buitenwereld is uiteraard aanwezig, maar hier doe je niet in mee zoals de mensen buiten een klooster. De "gevaren" zijn dus veel verder weg. Dan kun je levenszaken missen, waardoor je in een crisis terecht komt door gebeurtenissen die in je leven een speciale aandacht vragen.

Het is echt niet gemakkelijk, maar uiteindelijk worden die donkere dagen steeds helderder !!

ja hier herken ik veel in,dacht dat ik een burn out had ik naar een dokter helaas dat bracht mij niks moest pilletjes slikken.heb ik natuurlijk niet gedaan.
ik had zoiets waar ik zelf in ga kom ik ook weer uit
toen werd ik doorgestuurd pyscholoog
maar toen ik er zat had ik zoeits wat doe ik hier
niemand begreep me en ik zelf had ook zoiets pfff wat is dit
toen kwam ik bij reiki ja en dat heeft me geholpen
ik heb de rust gevonden waarvan ik dacht ik had de rust niet ik ben 8 maanden thuis geweest.en had dit nodig om mezelf weer te vinden gelukkig met mezelf te zijn en niet leven in het verleden maar in het heden
en eerst van je zelf te leren houden
dus ik zeg achteraf dat dit een keerpunt in mijn leven is geweest
waarvan ik veel heb geleerd

Dat heb ik nu ook heel sterk en duidelijk; ze zijn er beide en vaak tegelijkertijd!

Als je er midden in zit wordt alles duidelijk ja
Maar dan ook letterlijk in het midden....

Hoi Bart,

Om de een of andere reden komt jouw uitleg heel diep bij me binnen. Ik weet niet of ik geestelijk al verder was, maar het is me duidelijk geworden afgelopen jaren, dat ik me meer moest binden met de aarde, met mijn lichaam en voor meer balans moest gaan zorgen tussen mijn lichaam en geest. Het mooie is dat hierdoor meer ruimte ontstaat voor mijzelf.

Even een andere vraag. Ik voel heel duidelijk dat de kundalini energie hier ook mee te maken heeft. Voor mij in elk geval. Gaat dit hiermee samen of zijn het twee verschillende dingen. En is het mogelijk dat er blijvende schade in het zenuwstelsel aangebracht kan worden door deze energie of zijn alle symptomen/klachten van voorbijgaande aard?

Hoi Mimosa,

Ja, dat binden met de aarde, dat is een terugkomend stuk, en heeft invloed op alles in je leven. De balans tussen lichaam en geest is essentieel hierin, daar krijg je ook meer ruimte van.

Ik denk wel dat de Kundalini-energie hiermee te maken heeft, deze is er sowieso altijd. Omdat dit toch ook een manier van "ontwaken" is, en dieper gebeurd, zal deze actiever werken neem ik aan.

Als het op een juiste, natuurlijke wijze gaat, wordt er zeker geen blijvende schade aangebracht en ben ik van mening dat de symptomen van voorbijgaande aard zijn !!

Dat meer ruimte krijgen voel ik heel duidelijk. In meerdere opzichten trouwens. Meer ruimte innemen in mezelf, dus eigenlijk meer mezelf worden, meer in mijn lichaam zitten en tegelijkertijd meer ruimte innemen als mens, als wezen zijnde, er meer kunnen zijn.

Aan de ene kant voel ik heel sterk dat er geen blijvende schade zal zijn, aan de andere kant twijfel ik ook heel erg doordat ik er elke keer mee geconfronteerd blijf worden. Ergens weet ik dat ik steeds dieper ga in mijzelf, steeds dieper de lessen induik en uiteindelijk heel wordt. Mits ik mijn gevoel blijf volgen, mits ik mezelf volledig ga vertrouwen. Nu heb ik voor mijn gevoel hier geen keuze in. Natuurlijk is er altijd een keuze, maar ik kan eigenlijk niet anders dan er diep in duiken, mijn gevoel volgen. Ook al is het nog weifelend, onzeker, ik voel dat er zo'n intense kracht achter zit, in me zit. Wat me aan de ene kant heel veel vertrouwen geeft, maar tegelijkertijd me ook heel veel angst laat voelen.

Mimosa,
juist omdat je dit meemaakt, ga je aan onderwerpen werken, die een barière zijn om jou kracht te ontdekken!
Het gebeurt in fases.. stel dat je ineens al jouw kracht ontmoet die in je zit! Dat is een enorme intense allesomvattende kracht (heeft niets met macht te maken, niets met sterk zijn, maar met je Goddelijke gaves en kwaliteiten! )
Die barières gaan dus ook in etappes aangepakt worden, wat eerst ligt.. wordt eerst aangepakt!
En door in die donkere nacht " gesmeten te worden", als in het diepe van de oceaan, kan je als persoon twee dingen doen, of je gaat in een paniek happend naar lucht terug naar boven.. Of je zoekt naar de parel in de oester ( je kracht)
En omdat je kracht maar mondjesmaat zal getoont worden, ook omdat dit nodig is om ze te begrijpen en ze te hanteren, zal je meermaals in het diepe worden gesmeten, om telkens zo'n parel op te vissen.

Tinne, ik weet dat wat je zegt klopt. Ik voel het en weet het.
Toch is het soms verleidelijk om inderdaad naar boven te gaan, naar lucht te gaan happen in pure paniek. Me over te geven en dan niet in spirituele zin, maar meer in de zin van opgeven.
En toch is er iets wat me daarin tegenhoudt, wat me toch weer de kracht geeft om er doorheen te gaan, om te gaan duiken en de parel te vinden.
Ik word heen en weer getrokken tussen verstand en gevoel. Ik weet, maar kan dat niet onderbouwen. Dierbare om me heen duwen me steeds in een richting die niet goed voelt. Dringen aan om de medische molen in te stappen, om second opinion aan te vragen en een verklaring te eisen wat er met me is, waarom mijn lichaam niet reageert zoals het zou moeten reageren. En hoewel ik zelf die behoefte ook vaak genoeg heb, ik enorme twijfel heb over wat er met me gebeurt soms, weet ik eigenlijk dat het goed is wat er met me gebeurt. Weet ik dat ik op medisch gebied niets hoef te verwachten en dat ik voor genezing daar ook niet moet zijn. Dat alles wat ik nodig heb in me zit en dat ik zelf het antwoord ben. Maar leg dat maar eens uit aan mensen die zich zorgen om je maken, die dodelijk ongerust zijn. En toch weet ik het, en toch kan ik niet anders dan mijn gevoel hierin volgen en weten dat dit de juiste weg is voor mij en uiteindelijk voor iedereen om me heen goed is.

ik begrijp je,
Je komt nu een bepaalde barière tegen, nl jijweet het en je voelt dat je het weet <--> de anderen die het niet weten omdat ze daar niet zijn en dus dit vanuit hun binnenste niet kunnen vatten!
Ze bekijken het dan inderdaad vanuit hun leefwereld, en omdat je ook regelmatig hulpeloos lijkt en ook nog eens twijfelt aan vele zaken, zullen zei geneigd zijn om jou te gaan adviseren zoals zij dat wensen en zien!
Mocht je hieraan toegeven, ga je voorbij aan jou wijsheid en inzichten over jezelf.. en dat gaat pijn doen, want je gaat je trouwheid aan jezelf en wie je bent verloochenen.
Dus stap één is - als ik dit mag vertellen - dat je beseft dat je hier in deze situatie al genoodzaakt bent, één van je krachten te sterken,
nl die van Zelfvertrouwen!

(ik spreek ook vanuit m'n eigen processen,ook vanuit het verleden)

En zelfvertrouwen letterlijk bedoeld.. Vertrouwen IN het ZELF!

Lieve Tinne,

Het duurde even voor ik volledig begreep wat je zei. Deels kwam het wel binnen, maar nu weet ik, met heel veel kracht zelfs erachter, dat het klopt.
Inmiddels weet ik ook dat niet alleen ik aan het leren ben door wat ik doormaak, maar ook mijn omgeving, mijn gezin, mijn ouders etc. Vooral mijn man beleefd het natuurlijk van heel dichtbij en hoewel hij niet echt weet, begrijpt waar ik mee bezig ben, ziet hij wel wat het met me doet. Alleen is het heel moeilijk voor hem om mij letterlijk hulpeloos te zien, ook voor mij trouwen om op die momenten afhankelijk te zijn van hem. Hij heeft heel wat te stellen met mij, aangezien ik niet meer ben wie ik was, en een heleboel dingen niet meer gaan. Of omdat het fysiek niet gaat, of omdat ik het gewoon niet kan vanuit mezelf. Zelf heb ik een groeiend vertrouwen dat een groot deel hiervan binnenkort gaat veranderen en we dichter bij elkaar komen dan ooit te voren. We zijn ook dichter naar elkaar toegegroeid hierdoor. Toch vraagt het veel van hem en soms ben ik bang dat hij het op zal geven. Ik wil hem duidelijk maken dat hij vertrouwen moet hebben, maar waarschijnlijk ben juist ik het die vertrouwen moet hebben. Ik weet dat het in orde gaat komen, maar het is nog niet volledig ingedaald.

Maar dit wetende nu, maakt me ook weer sterker om me in te zetten om volledig te vertrouwen.

Jaaaa mooi! Schitterend, Mimosa..
Ik kreeg deze morgen via pb een prachtige ondersteuning, die me weer in m'n ZELFvertrouwen zette,
een zelfvertrouwen die ik al had van daarvoor, maar evengoed in dit proces van de donkere nacht wel opnieuw had te hervinden!
Daarom weet ik ook terug dat dit een van de peilers zijn die nodig zijn!
Eerste peiler is Vertrouwen, in je/het zelf en in het proces, in het waarom vna dit proces en in de uitkomst!

veel liefs van me
en aan iedereen een prachtig weekend gewenst
Tinne