Soms is iemand er nog niet aan toe om het te vertellen. Ik weet ook altijd als mijn man wat dwars zit. Mijn ervaring heeft me geleerd om er dan niet naar te gaan hengelen, hij komt er zelf mee als hij daar klaar voor is. Op die momenten steun ik hem met mijn liefde, maar geef ik hem wel de ruimte om er zelf uit te komen.
Heel naar voor je vriendin dat ze zo beschadigd is van binnen. Ik snap heel goed dat je dat oppikt en meeneemt in jezelf, maar is dat nou juist niet een teken dat je daar nog wat werk te doen heb. Dat je dat juist als les moet zien dat je daar mee moet leren om gaan. Ik herken het heel erg hoor het overnemen van dingen van anderen. Afsluiten is geen optie, dat heeft me juist verder van mezelf gebracht. Nu probeer ik daar een weg in te vinden. Een manier te vinden om daar mee om te gaan en bij mezelf te blijven.
Soms is het inderdaad nodig om je aandacht bij jezelf te houden. Dan is het erg moeilijk om ook nog anderen te helpen, maar het is wel mogelijk hoor. Misschien niet zo intens als je zou willen, maar toch. De laatste jaren heb ik heel erg aan mezelf gewerkt, heb ik heel veel en hard moeten werken om te komen waar ik nu ben. Van totaal niets kunnen en in een rolstoel zitten, ben ik nu zo verder dat ik meestal redelijk goed functioneer. Het had sneller kunnen gaan als ik geen gezin had, geen kinderen en man die ook aandacht en verzorging nodig hebben. Aan de andere kant zou ik dan ook niet geleerd hebben wat ik nu geleerd heb.
Het heeft me in elk geval heel dicht bij mezelf gebracht, sterker gemaakt en beslist ook gelukkiger.