Aanmelden

Dea Sanctus

Discussie op: Forum index » De site en hun leden » Stel jezelf eens voor

dea sep 9 '10

Hallo allemaal,

Ik had beloofd mij ook nog voor te stellen dus dan doe ik dat ook

Ik ben een jonge moeder van 2 prachtige kinderen.
Mijn oudste is mijn zoontje van bijna 3, hij heet Dylan naar de zoon van de zee (als ik het goed heb onthouden) het is een heerlijk kind wat ook erg wijs en bijdehand is voor zijn leeftijd.
Mijn jongste is mijn prachtige dochter.
Zij is nu een gefrustreerde 1 jarige die meer wilt dan haar lijfje kan en ze is te koppig om zichzelf daar bij neer te leggen.
Ja ik ben erg trots op hun ondanks ik het ook op dit moment als erg zwaar ervaar maar dat komt omdat ik zelf maar niet weet te aarden met mijzelf.
Ik heb geen idee waar de klachten vandaan komen maar daar gaat het hier niet over.

Uhms jaa ik heb nogal een heftig verleden en ben totaal niet tevreden over de toekomst die mij licht te wachten.
Ik woon nu bijna 1 jaar zelfstandig met mijn kinderen (daarvoor eerst thuis toen zwervend bij mijn lieve vriend daarna in een vrouwenopvang waar ik mijn leven heb opgebouwd tot wat het nu is)
En sinds ik zelfstandig woon begin ik voor het eerst de wereld en de maatschappij te ervaren.
Mijn conclusie tot nu toe is, dat iederen helemaal gek geworden is.
Ik begrijp echt totaal niet waar de maatschappij mee bezig is, waarom alles zo hard en onpersoonlijk is, geen mensenliefde voor elkaar, iedereen maakt het elkaar zo moeilijk, Ik voel mij echt zo vreselijk eenzaam en doodongelukkig en ik ben echt eerlijk hier het is voor mijn kinderen anders had ik er echt een einde aangemaakt, ik kan maar niet mijn plekje vinden waar ik mij ECHT thuis voel, veilig en op mijn gemak, ik kan echt nergens rust vinden wat weer uit in nog niet eens lekker een boswandeling kunne maken met mijn kinderen wat mij weer gefrustreerd maakt en een gevoel van valen geeft naar mijn kinderen ik kom helemaal nerges met ze terwijl ik ze de hele wereld wil laten zien en samen met ze wil ondekken.
Dus ik probeer het steeds maar zo gezellig mogelijk te maken binnen in huis waar ik mij dan nog het meest op me gemak voel.
Lekker beschermd tege al die ellende en hardheid van de buitewereld.

Ik hoop echt wat antwoorden te kunnen vinden hier op deze site.
Ik heb vluchtig het een en ander geleze hier en dat gaf me al wel het idee dat ik op de goede plek ben.

als er nog vragen zijn of andere dingen laat het me vooral weten, ik praat heeeeeel erg graag

Veel liefs
Dea

1stMoonofMars sep 9 '10

Hallo Dea

Veel plezier met ervaringen en kennis delen hier op dit forum.

Grtsz,

1stMoonofMars

Beschermengel sep 9 '10

Welkom Dea ...

L'arbre de vie sep 9 '10

Welkom Dea,

Wat een verhaal. Erg vervelend dat je dat allemaal heb moeten doormaken. Ik reageer op je topic, omdat ik me herken in een aantal gevoelens waarmee je rondloopt nu.
Ik geloof er in dat alles wat je meemaakt een reden heeft.
Heb zelf ook heftige dingen meegemaakt, en achteraf (heeft wel tijdje geduurd) ging er een lichtje branden en besefte in mij dat ik op die moeilijke momenten een levensles meekreeg of in ieder geval getest werd en dingen bij moest leren in dit leven.
Wat ik je probeer mee te geven is dan ook: settel je niet vast in negatieve gevoelens en probeer de pijn los te laten die met die gebeurtenissen samengaat. Dit voorkomt namelijk dat je die pijn en die gevoelens vastzet in je eigen systeem, waardoor je lichamelijke klachten krijgt. Verwerken heeft tijd nodig, neem er vooral ook je tijd voor. En als je het niet alleen kan, vraag op hulp;-)

Wat ik merk is dat je op de een of andere manier op afstand praat over je situatie. Je spreekt over ‘De’ maatschappij, ‘iedereen’, maak het specifieker voor jezelf wie je daar nou eigenlijk mee bedoeld: een specifiek persoon. Je kan niet boos zijn op de hele wereld, het gaat je denk ik eerder om een specifieke situatie, die je nog te verwerken hebt.

Ik vind het rot om te lezen dat je je ‘vreselijk eenzaam voelt’ ‘doodongelukkig’ en dat je er eigenlijk ‘niet meer wilt zijn op deze wereld’. Dat zijn gevoelens die ik ook heel lang mee heb rondgelopen. Ik voel met je mee! Wees je er bewust van dat je kinderen die gevoelens ook (kunnen) voelen, zo werkt dat nou eenmaal met energie. Vanuit mijn eigen ervaring kan ik zeggen dat het als kind heel lastig is om die gevoelens bij je ouders te voelen, omdat dat ook inwerkt op een kind, bij mij het geval. Ik denk echt dat het enorm goed zou zijn als je daarmee aan de slag gaat. Je verdient ook dat je goed in je vel zit;-) ook jij mag gelukkig zijn!

Wat je schrijft over dat je je nergens thuis kunt voelen. Ik denk dat het belangrijkste is dat je je thuisvoelt in jezelf. Daar ligt het begin. Dan maakt het niet uit waar je bent, als je dat punt hebt bereikt, kun je je overal thuisvoelen.

Liefs!
L’arbe de vie

admin sep 9 '10

Mooi geschreven l'arbe de vie.
Ik wil er aan toevoegen dat je kinderen wel degelijk die gevoelens oppakken, doe er iets mee!
Je doet jezelf en hun veel tekort.

dea sep 10 '10

Hallo allemaal

Heel erg bedankt voor al die wijze raad en goede tips.
Ik ben er ook mee bezig, ik loop al een tijd bij de ggz of nu grote rivieren waar ik met een psycholoog spreek, het helpt me alleen niet echt omdat ik weet dat er ook hele belangrijke dingen zijn gebeurt in mijn leven die ik echt niet met haar kan bespreken omdat ik dan meteen voor weet ik het wat niet word aangezien en medicijne krijg.

Ik heb bijv. mij er maar bij neer gelecht dat geesten zien een hallucinatie was als gevolg van were wat anders. Omdat ik wist dta het niet veel zin zou hebben om die discusie te starten met een psycholoog, geesten zien word niet geacepteerd, simpel als dat. Maar ik wil daar over kunnen praten om er voor mij zelf achter te kunnen komen of dat wel of geen halucinatie was, en daarmee nog een boel andere gebeurtenissen.

En voor mijn kinderen probeer ik inderdaad ook alles wel zo stabiel mogelijk te houden.
En het klinkt misschien vreemd maar het zijn ook mijn kinderen die me er vaak weer boven op helpen door een simpele spontane knuffel of de blik in hun grote ogen wanneer ze me aankijken, een grote kwijlerige glimlach.
We zijn echt een eenheid en redde het doordat we met elkaar zijn.
Maar het neemt niet de oorzaak weg van mijn gevoelens, en dat wat ik dus mis om te kunne bespreken bij mijn psycholoog hoop ik hier mee terecht te kunnen

l'arbe de vie
Je beschrijft dat je wel herkend in sommige gevoelens en gebeurtenissen, zou ik je eens mogen pm'en ?