irritatie-hoekje

Ik hou van lijstjes maken van dingen die mij irriteren.. dan irriteren ze me daarna niet meer.

Ik irriteer me aan....
- Photoshop, omdat het langzaam opslaat
- Mijn luiheid voor schoonmaken
- Dat mijn scanner niet meer scant.
- Dat ik niet kan kiezen welke werkjes ik als poster laat printen.
- En eigenlijk weet ik nu niks meer

- ik erger me aan mensen die zich ergeren; dus das al dubbelop ergernis haha ik moet er zelf om lachen nu hoor!!

Ik erger me aan mensen die zeggen dat ze zich noit ergens aan ergeren en zich dan alleen ergeren aan mensen die zich ergens aan ergeren.
Ik erger me dus aan mensen die zichzelf voor de gek houden

ik erger me niet gauw.... gelukkig, tenzij het kinderen betreft die onrecht worden aangedaan!

Liefs bloempje

hoe ik over ergernis denk:
ik vind het een interessante vraag om te kijken waarom dingen JEZELF raken. Kennelijk raakt datgene dat je ergert, iets in Jou dat je nog niet verwerkt hebt of waarvan je nog niet geleerd hebt hoe je daar anders mee om kunt gaan. Ergenis is dus eigenlijk een cadeautje, omdat het je bewust maakt van oude/nieuwe pijn:)

ja hier idd oude pijn, maar wel verwerkte pijn, ben zolang ik thuis woonde zowel geestelijk als lichamelijk mishandelt als gevolg van een verstandelijk gehandicapt zusje, en toch heb ik nu inmiddels een goede relatie met mijn beide ouders. maar dan erger ik me wel groen en geel als mensen zoiets doen met hun kinderen, en ik kom té veel ouders tegen die dat doen helaas

Liefs Bloempje die tegenwoordig de ouders en kinderen begeleidt wanneer ik het merk en desnoods doe ik aangifte want daaar wijk ik ook niet voor.en de kinderen die stuur ik me er een portie liefde die zijn weerga niet kent.

Ja heel zeker is dat zo..
Op het moment, bij het openen van het topic, wilde ik laten zien dat ik met ergernis zat, ook aan mezelf. En het deed me ook goed, om het eens niet te gaan "mentaal" ontleden, wie wat waar of hoe het komt, maar het dus te uiten.
Nu dat ik er wat verderaf sta, zie ik ook, dat het een gemis is uit m'n kindertijd. Me ergeren mocht niet! me irriteren in situatie's mocht ik niet uiten.
En wat anderen van me zegden of over me zegden, MOEST ik als waarheid aanzien, niet wie ik ben of was, maar hoe zij het zagen,
dus.. het kind in mij ergert zich nu ook een breuk!!
beetje later dan toen.. maarja, het komt er nu uit en das inderdaad een kado'tje ,L' arbe de vie

Ik erger me ENORM aan mensen die iets vragen en dan daarna niet naar het antwoord luisteren...grr....

Ik erger me aan mensen die zeggen dat ze zich ergeren aan mensen die zeggen dat ze zich nooit ergens aan ergeren en zich dan alleen ergeren aan mensen die zich ergeren.

Whahahaha, nu zitten mijn vingers in de knoop...lol

Erger je je daar dan ook weer aan

Hahaha, dat krijg je er nu van als je er over heen wilt
Niet te hard aan ergeren hoor.....

Ik erger me aan:

-mensen die 65 rijden waar je 80 mag;
-vastlopende computers;
-de zon die zich verstopt achter de wolken;
-mensen die doorpraten terwijl ik al een uur weet wat ze bedoelen

gelukkig beschik ik over zelfkennis en weet ik dat het niet aan mij ligt

ja ik ook!!
en dan vooral de vragen als hoe gaat het??? of alles goed???
en dan eigenlijk geen interesse hebben in het antwoord

liefs Bloempje

en ik erger me aan mensen die vragen stellen, die eigenlijk geen vragen zijn!! grrrrr...
zo van.. " wil jij dit of dat doen voor me?"

hahaha! grappig dat ergeren eigenlijk haha!

Ik bedacht me dat er nog iets was waar ik me enorm aan erger, maar dat is iets wat er door mijn vader is ingeramd denk ik haha.
Ik snap niet waarom mensen hun kinderen geen manieren meer bijbrengen, gewoon een hand geven, netjes goedendag en dankje wel zeggen.
Het hoort er niet meer bij lijkt het wel...

Ik klink als mijn oma ..lol

Vind ik ook Karin, het blijkt van een respect, zo vind ik het niet alleen met kinderen, maar ook met "volwassenen".. een gedag kan er bij sommigen amper af.. je ziet dan alleen een lang gezicht.. dat is mijn irritatie hehe

Ik irriteer me aan mensen die hun honden hier in de buurt 's avonds los laten lopen (zonder er zelf bij te zijn). Gisteren kwam ik er twee tegen terwijl ik met de drie van mijzelf aangelijnd ze uit liet. De oudste doet niet zo veel en vind het wel best als ze uit haar buurt blijven maar die twee jonken gingen helemaal uit hun dak. (die andere twee ook trouwens) Zat in dubio of ik de mijne los zou laten, maar ik wil gewoon niet dat het op een gevecht uitloopt.....Resultaat; de honden opgefokt, ik opgefokt.....het was weer gezellig

ohja das best irritant ja,
zeker als de eigenaars zeggen "jamaar ze doen niets, hoor" en ik dan maar trekken aan de leiband, en die andere honden komen gewoon tussen m'n benen door aan Sky's achterwerk snuffelen, midden op straat. Soms ook wel lachwekkend, ik zit dan te trekken aan de leiband en geraak in een knoop met benen en poten, en honden.
Als ik dan merk dat Sky er nogal belangeloos over doet (of hoe zeg ik dat.. ) ben ik toch wel trots op m'n hond, en dat staat boven die irritatie van het moment.

En uiteindelijk komt er een moment dat je om een irritatie kan lachen.