Ontwikkeling van begrip

Natuurlijk moet ik zelf wel antwoord geven, aangezien ik de topic begin.

Voor mij is begrip een puur menselijk vermogen om jezelf te uiten en om te groeien. Het is voor mij geen ego te noemen, maar het veroorzaakt wel ego.

Als ik meerdere malen "iets" zie gebeuren gaat mijn positieve kijk over dat "iets" omlaag en zo ook mijn begrip voor wat het "iets" doet.

Wat mij opvalt bij andere en ook mezelf soms is dat als je spiritueel bezig bent dat begrip voor dat "iets" altijd aanwezig zou moeten zijn. Maar is dat ook zo?

Ik begrijp hieruit niet wat jij onder begrip verstaat.

@Gast, ik heb het over begrip tonen en begrip hebben van of voor iets.

Is begrip hebben niet erg rechtlijnig denken met de linker hersenhelft en alles behalve spiritueel?

Het topic starten ik min of meer om te zien hoe andere denken over het toepassen van begrip in hun leven en vooral als ze spiritueel bezig zijn.

Dat het wetenschappelijk word vast gesteld als rechtlijnig denken met de linker hersenhelft klinkt niet spiritueel. Maar in spirituele bezigheden met elkaar is begrip een belangrijk onderdeel in het aanvoelen en de connectie van hart tot hart. Dat is meer waar ik het over heb.

Hoe denk jij daar dan over, gast?

Ik vermoed dat Begrip zoals jij het bedoeld in spiritualiteit dichter bij het "zonder oordeel zijn" komt, in openheid naar elkaar toe.

Als je begrip toont kan dat ook door acceptatie, mededogen of medeleven, maar altijd zonder oordeel, met andere woorden "het is zoals het is". Dit gedeelte van begrip is niet eenvoudig in het begin, maar het geeft je veel vrijheid en maakt je los, helpt ook om los te laten en toch in verbinding met de ander te zijn.

Dus als ik je goed begrijp, dan zie jij begrip als een samenkomen van andere dingen zoals acceptatie, mededogen of medeleven?

Op die manier heb ik het nog niet bekeken, vind het een hele mooie gedachte. Thanks


Voor mij is begrip ook zoals het is. Het zit in je en afhankelijk van hoe je in je vel zit kan je meer begrip tonen.

Maar, bv als je een langere tijd met een persoon om gaat ga je dat persoon ook meer snappen. Daardoor word het begrip of onbegrip groter. Waarschijnlijk is dat wat je begrip bepaald en is het niet zo zeer een ontwikkelend iets.


Edit:
Vind het toch leuk om hier nog even over door te gaan. hehe

@Jorine, als iemand geen begrip kan tonen, ligt het dan ook aan dat iemand niet kan accepteren, mededogen of mee leven?

Begrip is eigenlijk een lastig woord, omdat er meerdere interpretaties van zijn, dat is duidelijk

Naasts mijn eerste uitleg over een "spiritueel begrip" zijn er natuurlijk nog andere interpretaties...

Begrip hebben van iets, iets begrijpen, iets snappen, in staat zijn om de kennis over iets te bevatten.

Als je iemand begrijpt, is dat weer iets anders. Dat houdt in dat je inziet wat iemands drijfveren zijn, zijn karakter, zijn houding of reactie. Je begrip kan dat groter of kleiner worden, maar dat wordt veroorzaakt door een verwachting, niet door begrip zelf. En die verwachting versus begrip houdt impliciet weer een "oordeel" in....

Core, voor mij heeft het hart geen begrip nodig, dit is een ding van het denken. Als je begrip denkt nodig te hebben maak je mijns inziens onderscheid en verdeel je dat wat is in begrip en onbegrip. Ik hoef niet te begrijpen waarom iets is zoals het is, het IS en dat is genoeg. Kan me wel verwonderen en soms ook verbazen dat de dingen zijn zoals ze zijn, wetende dat ik het zelf misschien anders zou doen/interpreteren. Hoe ik het begrip "begrip hebben voor" interpreteer met mijn denken/hoofd, is het kunnen bevatten vanuit mijn eigen perspectief van de beweegredenen van de ander. Doordat ik niet dezelfde achtergrond en levenservaring heb van de ander kan er onbegrip ontstaan omdat dat wat ik probeer te begrijpen alleen maar een onderdeel is van alles wat die ander IS.
Dit betekend overigens niet dat ik nooit iets probeer te begrijpen maar ben me er wel heel erg van bewust dat het geen waarde heeft als ik het wel/niet begrijp voor het geheel.

Begrip komt van binnenuit.
als je vanuit de buitenkant met mensen omgaat,is er dikwijls geen begrip.
Dan zie je naar de buitenkant, en kan je niet alles begrijpen.
als je van binnenuit zicht krijgt op je eigen leven, dan krijg je dat automatisch ook over anderen. Omdat je doorzicht groter wordt.
Ook al ben je dan met je eigen orginaliteit bezig, in jezelf draag je ook de levens van anderen mee.
en dat ga je dan herkennen, maar van binnenuit. Dan komt er een soort waardering naar anderen toe, naar hoe ze zijn, of handelen, daar waar je wanneer je het aan de buitenkant bekeek helemaal niet zo kon waarderen.
Vanuit je innerlijke kun je dus contakt hebben met vele mensen. En dan is er een groot begrip voor alles. Dan gaat alles via je hart..

@Gast, wat je omschrijft. Komt voor mij over als dat je begrip toont vanuit bewuste onwetendheid. Door je leeg te maken van informatie is het onbewuste begrip wat je geeft beter. Goed begrepen?

@Tinne, kan je dan een duidelijk verschil geven van het begrip dat van binnenuit komt en dat van buitenuit? Voor mij komt het nu over dat begrip van buitenuit te veel door gedachte beinvloed zou worden en dan begrip van binnenuit komt voort uit liefde voor je mede mens.

Wanneer ik met mensen omga, dan probeer ik me eerder betrokken op te stellen dan begripvol.
Soms probeer ik wel iets te begrijpen, begrip te hebben, maar ik merk dat ik dan al snel in projectie verval.

Begrip tonen is voor mij ook meer iets van het denken dan van het hart.

Ik weet niet zo goed wat je hier bedoeld Core. Wat is bewuste onwetendheid? Klinkt als je kop in het zand steken.
Staat begrip voor jouw gelijk aan kennis?
Is er eerst onbegrip voor er begrip kan zijn?
Waar komt het willen hebben van begrip eigenlijk vandaan? Is jezelf overgeven aan het leven, zonder begrip, mogelijk?
En wat als je geen begrip kunt hebben voor iets dat IS, wat dan?

Ik mis hier respect, iets wat voorkomt vanuit eventueel niet begrijpen.
Als je iets of iemand niet begrijpt blijft respect over (zo zou het moeten zijn tenminste).

Haha, Karin, dat is te hopen

Bewuste ontwetendheid; ... ergens geheel met een 'naieve houding'(naief als in je express nog geen beeld ervan vormen) instappen, maar tegelijkertijd toch ook je eigen ik zijn...

zoiets schiet mij dan te binnen.

Dit kan ook gewoon bewustzijn zijn Moon. Je hoeft niet onwetend te zijn om met een (bewuste) vrije geest ergens in te gaan, zonder direct een oordeel te hebben. Juist een hoog bewustzijn vormt zich geen beeld omdat het niet in het verleden maar in het heden leeft. Maar zo zie ik het

Hehe, ja die is ook wel heel herkenbaar... hmmm, nuja, misschien later nog eens in dit topic kijken/posten...

Is het misschien dan de gekozen onwetendheid. Eerst puur binnen laten komen wat er komt, zonder weten... en daarna het weten/bewustzijn toevoegen?

Niet het "ik weet precies wat je bedoelt!", maar "goh, ik zie jou, ik hoor jou..."