Beste mensen, ik weet gewoon niet meer waar ik het beste mijn hersensspinsel achter moet laten. Alles wat ik hier schrijf hangt met elkaar samen, denk ik. Dus daarom maar op het draadje waar ik het laatst was.
Ik snap een deel aan het stuk dat wij als ziel lessen krijgen om te leren volledig niet. En dan wel het stuk, dieren en de natuur. Waarom komt het geregeld voor dat wij over de ruggen van dieren en de natuur eigenlijk zoveel leren? Onze ogen open gaan?
Komt dat omdat we ons voor ons eigen soort vaak afsluiten? Te eigenwijs zijn misschien? Ik bedoel maar, in de hele voorgaande kwestie voelde ik geen haat tov mijn eigen soort, totdat er dieren in het spel kwamen. Toen had ik pas in de gaten met wat voor smerig spelletje ik eigenlijk van doen had.
Jesus stierf dan wel aan het kruis voor ons, maar dagdaaglijks sterven er dieren ook een gruwelijke dood voor ons om ons iets duidelijk te maken. Waarom is dat nodig vraag ik mij af.
Omdat het ons inmiddels minder raakt als een soortgenoot afgeslacht wordt? (ik ga mezelf na, het raakt mij minder als ik berichten hoor over mensenslachting als dieren slachting)
Zijn we dan allemaal zo egocentrisch bezig, dat de natuur onze ogen moet openen?
Dat vraag ik me eigenlijk niet af. Ik weet niet hoe ik het anders moet formuleren wat ik me afvraag. Als ziel maak je afspraken over wat je gaat leren hier op aarde. Zou de natuur daar ook afspraken over maken? Of wordt die daar in betrokken?
Yeps, wellicht zet ik hier nu iets heel raars neer, maar dit is wie ik ben. Zich altijd afvragend.