Eventjes zwanger en wat het met me deed

Wat er in een aantal weken tijd toch veel kan gebeuren. Het ene moment zat ik in complete onzekerheid over hoe ik vorm moest geven aan mijn leven. Ik wist dat er dingen anders moesten, maar wist gewoonweg niet hoe.
En dan het nieuws dat ik zwanger was. Blij was ik, ontzettend blij en enthousiast. De hele wereld mocht het wat mij betreft weten. In gedachten schoof ik met meubels en ik bestelde al een eerste knuffeltje. Een "schmusetuch Hoppel Hase" van Steiff. Zo schattig en knuffelbaar. En nog van biologisch katoen ook. Wat wil een mens nog meer.
Aan alle kanten straalde ik uit dat het kindje welkom was. Het mocht er helemaal zijn. En juist daardoor voelde ik dat ik er zelf ook mocht zijn. Ineens was het niet meer zo moeilijk om mijn eeuwige gedachten stil te zetten en gewoon eens af te dalen in mezelf. Daar was het, die rust die ik al zo lang zocht. Ik hoefde de vraag "Ontspannen? Wat is dat?" niet meer te stellen. Het antwoord was er nu. Even stil staan bij mezelf, contact maken met mijn lichaam en dat kleine wezentje in mijn buik. Ik hoefde er niet eens voor te gaan zitten, het kon gewoon heel kort tussendoor. In de supermarkt bijvoorbeeld, op mijn werk, of voor het slapen gaan. Geen urenlange meditaties of me helemaal terugtrekken uit de buitenwereld.Ik stelde mezelf ineens nog maar heel weinig vragen. Wat er op mijn pad kwam, dat kwam gewoon en het was goed. Het enige wat nog echt van belang was voor me, was dat de kleine het goed zou gaan krijgen. Zo min mogelijk stress en angsten van mijn kant. Geen moeder die zich steeds maar weer af vraagt hoe het toch allemaal moet, maar een moeder die er vanuit gaat dat het altijd goed zal komen.
Af en toe kwamen er wel angsten boven, dat ik dit kindje zou gaan verliezen. Zeker wanneer ik een tijdschrift in had gekeken waarin werd gesproken over de 12- en 20-weken grens. Het zou toch niet zo zijn dat ik dit grote geschenk weer af zou moeten geven? Het was onverwacht in mijn leven gekomen en dan zou het toch zeker niet ook weer hoeven gaan?
Dan hield ik mijn buik even vast en wenste ik vurig dat het kindje zou blijven. Maar vervolgens bedacht ik me dat ik het ook weer los moest laten. Het is niet aan mij om te beslissen hoe het zal verlopen. Het enige wat ik kon doen was laten weten dat het welkom was en dat ik het niet meer kwijt wilde. "Ja, ik weet dat wanneer het een miskraam wordt, het goed zal zijn. Maar het is niet wat ik wil," heb ik tegen het kindje en tegen een aantal mensen gezegd. Het voelde goed om het zo te zeggen, maar het deed ook pijn. Wijsheid beschermt je niet tegen verdriet, onmacht. Weten dat iets goed is, wil niet zeggen dat het geen verdriet doet.
En dat heb ik de afgelopen twee weken ervaren. Het is inderdaad een miskraam geworden. Vrijwel direct toen ik het nieuws hoorde, had ik voor mezelf helder waarom het zo liep. Er was dankbaarheid voor alles wat de zwangerschap me heeft opgeleverd. Er was vreugde over het feit dat ik eventjes zwanger ben geweest. En enthousiasme over dat ik het nog eens mee zal mogen gaan maken. Ook ben ik ergens blij dat ik contact heb gemaakt met de reguliere gezondheidzorg. Ik was er al jaren uit, had mijn huisarts nog nooit gezien. Bloedprikken lag ver in mijn verleden en ziekenhuisbezoek al helemaal. Nu weet ik weer hoe het er daar aan toe gaat. De plus- en de minpunten.
Maar al die ervaringen, de dankbaarheid en het weten van het waarom, maken het verdriet niet werkelijk minder. De afgelopen twee weken ben ik intens verdrietig geweest. Mijn lichaam werkte niet meer mee, terwijl ik gewend ben om sterk te zijn en gewoon door te gaan. De dag dat ik wilde gaan werken, viel ik flauw. Oeps. Dat is toch echt een duidelijk teken. "Meisje", zei het "ga jij eens leren goed voor jezelf te zorgen. Laat de buitenwereld eens een keer echt de buitenwereld en kijk eens hoe je er werkelijk voor staat." De eerste dag moest mijn vriend er nog voor waken dat ik niet toch in mijn oude patroon verviel. En dat is niet wat ik wil. Ik wil het zelf kunnen. En dat heb ik de afgelopen week gedaan. Ook al vond ik het vervelend, toch maar af en toe in bed met een boek. En dan maar een weekje niet poetsen, want eigenlijk is het huis toch zo vies niet.
Ik heb geconstateerd dat ik mezelf niet meer kende. Altijd kon ik door gaan, of er was een duidelijke grens zichtbaar. Nu waren er geen grenzen. Het ene moment was ik fit, het andere moment lag ik onderuit. Ik moest mezelf opnieuw leren kennen. Met denken en verwachtingen kwam ik er niet. Alleen het moment zelf was bekend terrein.
Ik heb er voor gekozen om curettage aan te vragen. Het wachten en de onzekerheid waren slopend en ik zag er op een gegeven moment geen toevoegende waarde meer in. Ik heb heel intensief afscheid genomen, ik heb contact gemaakt met mezelf. Zowel geestelijk als lichamelijk. En dat maakte dat ik het hele bureaucratische circus van het zorgsysteem kon doorstaan. Iedereen was erg vriendelijk en behulpzaam, maar het blijft een lange weg, zo'n ingreep.
Gisteren ben ik naar het ziekenhuis gegaan en na een aantal uur was het klaar. Mijn zwangerschap is nu officieel beeindigd en zo voelt het ook echt. Ik had geen last van de narcose, heb geen krampen of andere pijntjes meer. Juist doordat ik alles de afgelopen weken zo intens beleefd heb, ben ik nu weer helemaal klaar voor het hier en nu en de toekomst.
Dat betekent niet dat ik al super mega enthousiast ben wanneer ik een hoogzwangere vrouw tegen het lijf loopt. Natuurlijk had ik liever zelf dat vooruitzicht al gehad. Liever was ik doorgegaan met het uitzoeken van spulletjes, het contact maken met het kindje in mijn buik, me verheugen op de uitbreiding van het gezin. Dat verdriet en gemis is er nog, maar het mag er ook zijn van me. Het is er en het staat niet tussen iets anders in. Het staat er naast. Mijn verdriet staat naast mijn vreugde voor de ander die dit niet mee hoeft te maken. Want echt, ik wens dit niemand toe. Liever zie ik vrolijke, zwangere mensen. Mensen die van begin tot eind kunnen genieten.
Voor de anderen, mensen die wel te maken krijgen of hebben gekregen met een miskraam, wil ik er zijn. Ik wil naar hen luisteren, ze laten weten dat ik hen zie en hoor, en delen in hun verdriet. Want het is gewoon kl*te.
Verder blijf ik gewoon contact maken met mijn buik. Ook al zit er nu geen kindje in, het is wel waar ik mezelf heb gevonden. Het is mijn manier om me in mezelf te keren en mijn blijdschap met mezelf te delen. En mijn verdriet en mijn boosheid. Dit heb ik van mijn kindje geleerd en nu mag ik het eventjes helemaal zelf gaan doen.
Misschien klinkt het wel heel zweverig allemaal, dat "in mezelf keren, contact maken met mijn buik, etc." Ach, leg het dan gewoon naast je neer. Ieder heeft zijn eigen manier en dat is mooi. Ik zou het niet anders willen, want het is juist zo leuk om uit te wisselen met elkaar. Al die wegen die bewandeld worden, dat levert te prachtigste reisverhalen op. Zou toch jammer zijn wanneer iedereen hetzelfde uitgesleten en platgetreden pad zou volgen.