Hoe ga je om met een gebrek aan eigenwaarde?

Eigenwaarde : een subtiel evenwicht tussen verschillende elementen

In de spreektaal hebben we zeer veel termen voor ‘eigenwaarde’. Alle termen wijzen op verschillende aspecten die helpen dit concept te definiëren als “zelfvertrouwen hebben”, “tevreden zijn over zichzelf”, “zeker zijn van zichzelf”, “zichzelf graag zien”, “eigenliefde”, “geloven in zichzelf”, enz.
Al deze termen tonen ook aan dat “eigenwaarde” niet berust op één enkele eigenschap ; het is het resultaat van een subtiel psychologisch evenwicht dat bestaat uit meerdere factoren. De psychiaters Christophe André en François Lelord* hebben de drie belangrijkste factoren geïdentificeerd :
eigenliefde, zelfvertrouwen, zelfkennis.
>>dat zouden dus punten moeten zijn waaraan iemand met gebrek aan eigenwaarde aan zou kunnen werken.
Uit eigen ervaring is het ' besef ' dat dat in je zit al een enorme stap voorwaards.

Hoi

Uit eigenervaring kan het heel erg lang duren voor er een doorbraak gemaakt kan worden aan de "cirkel" en het "oude patroon"te doorbreken.
Wat in jaren is opgebouwt is niet in weken of met een paar gesprekken afgebroken.

Het oude patroon moet je zien als "een vriend", het geeft vertrouwen al is het niet goed voor je. Je neemt er geen risico mee en dat is veilig.
Positief of negatieve oude patronen geven je een bepaalde zekerheid en voorspelbaarheid.

Het allerbelangerijkst is denk ik uit eigen ervaring te spreken, dat ieder van ons echt wel door hebben dat ze in een "negatieve patroon" zitten , maar niet durven loslaten= das weer te veel risico.

Na jaren van therapie , en niet de meest lichtzinnige,
heb ik ondervonden dat het punt om te besluiten het "oude patroon"te doorbreken omdat ik m'n probleem erkende en herkende in anderen. Om het oude patroon vast te houden bracht mij nergens behalve een hoop buikpijn en zorgen. En de gedachte die ik achter de hand hield ; Als deze nieuwe aanpak niet werkt kan ik altijd weer naar de oude.
Gelijdelijk , beetje voor beetje, stap voor stap maakte ik nieuwe ervaringen. Analyseren, wat ging goed en wat niet.
Het besef van 3 stappen vooruit en 2 terug is een normaal process dat hoort erbij om te groeien.
En nu na jaren zijn de stappen voor uit groot en de stappen achter uit minimaal geworden.

Nu hoor ik van anderen die mij van vroeger kenden dat ze me vroeger heel erg sterk vonden,en heel dapper als er iemand werd gepest kwam ik daar voor op, ik had toch geen aansluiting met niemand duss..vriendje meer of minder maakte dan ook niks meer uit. Dat heb ik nooit geweten maar is blijkbaar door anderen wel opgemerkt. Met die gedachte heb ik mijn gedachte over het verleden kunnen herzien en het een andere lading gegeven.

De vraag het "waarom overkomt mij dit? " blijft onbeantwoord ben ik er al wel achter als je het gaat najagen. De dingen die je leren moet komen op je pad als het de tijd rijp voor is.
Je draagkracht is velen malen groter als men in eerste instantie denkt, "het voelen is vaak voor watjes "word er dan gezegd, terwijl juist je gevoel, je intuitie de meest krachtigste gereedschappen van de mens zijn.

Als je steeds tegen het zelfde probleem aan blijft lopen,
vraag je dan eens af wat het jou wil zeggen. Want ga je het probleem herkennen en erkennen krijgt het een andere lading en zal het probleem zch niet meer voordoen omdat het je dan niet meer kan raken.

Het moment dat ik mezelf weer waard vond om te leven is het moment dat mijn man mij heeft gered, dat hij mij het vertrouwen terug heeft gegeven dat ik het waard ben om van te houden en het in hele hele moeilijke jaren altijd mij is blijven steunen en nooit van mijn zijde is weg gegaan.
Ik ben nu 30 en we zijn al 17 jaar samen en dit jaar 9 jaar getrouwd en nog steeds intens.
Dit heb ik mij voor gehouden dat als we samen kinderen wilden, ik verantwoordelijk voor hun ben om hen voor te bereiden op een volwaardig en een gelukkig leven. Waarin ze zichzelf en anderen respecteren en liefhebben met heel hun hart. Maar om hun dat te leren moest ik zelf ook aan de slag , en wederom tegen de blokkades te stoten en de weg vrij te maken door gewoon weg het verdriet te voelen en daarna de kracht te herpakken om hun te geven wat ik niet heb geleerd en de "cirkel"te doorbreken.

Het is een beetje lang verhaal geworden maar hoop dat ik het duidelijk heb kunnen verwoorden en dat je er wat aan hebt

Liefs Linda

Eigenwaarde...
Vele mensen denken een eigenwaarde te bezitten, doch kennen zichzelf niet. Mensen dènken zichzelf te kennen, en aan die 'voorstelling van zichzelf' koppelen ze een waarde.
Maar als je daar over filosofeert - op wat is deze waarde bij de meesten is gebaseert -
dan gaat het om de waarde van hun ego/menszijn in de maatschappij en de plaats die ze daar hebben 'ingenomen' .
En werk, loon, status, bezit,vriendschap en sociale kontakten gekoppelt aan het gevoel van 'gelukkig zijn' zijn in hun ogen een graadmeter om zich aldanniet waardevol of waardeloos te voelen-vinden. Er wordt vergeleken, en gemeten, met elkaar..
en iemands persoonlijke overtuigingen over anderen, in vergelijking met zichzelf, is medebepalend aan die eigenwaarde.
Ook de druk van reactie's en oordelen van anderen, visie's van groepen, en het gevoel ergens bij te willen horen, en geliefd te worden.. is iets dat heel gevoelig kan liggen.

Als je daar allemaal los van komt..en kijkt en ervaart wie je in "wezen" bent,
dan is er een heel ander gevoel van eigenwaarde, namelijk die van jouw oorspronkelijkheid.
Die Eigenwaarde is Goddelijke waarde.

Toen ik op een gegeven moment 20 jaar geleden, totaal verloren in een een hoekje zat omdat ik door de maatschappij beoordeeld werd als niet waardevol genoeg, en ik mezelf daarin ook niet waardevol voelde..
(geen diploma, geen werk, mislukte relatie's, geen koopkracht, geen rijbewijs, geen deelname aan de maatschappelijke sociale contakten geen.. geen.. noem maar op) voelde ik me verdeeld.
Enerzijds, voelde ik me mislukt in het voldoen aan het beeld dat verwacht werd van mij, en teleurgesteld in de povere actie's die ik alsnog ondernam om dit beeld toch nog te proberen te bekomen. Maw, een deel van me was afhankelijk van anderen hun kijk op mij, en in die opzichte was er een enorm gebrek aan eigenwaarde....


En tergelijkertijd.. in een snel tempo ontwikkelde zich een innerlijke eigenwaarde door m'n contakt met het Goddelijke - dat er trouwens altijd al was geweest en ik nooit aan de kant had gezet, maar wel ondergeschikt had geplaatst aan de wensen van anderen .
Die eigenwaarde is gegroeid, en met die ogen kijk ik in en naar de wereld. Vanuit m'n Goddelijke waardevolle Zijn.
Ik heb geen gebrek aan eigenwaarde. God is m'n waarde.. en dit is nooit anders geweest, en dat zal nooit anders zijn.. want, zo ben ik, this is me!!!

Waarde kun je mijns inziens alleen bepalen wanneer er sprake van ongelijkheid is.
Meer of minder wordt dus altijd door het ego/denken bepaald, niet door de bron/essentie van dit leven.

Ik vind dit wel verwarrend Nims, mensen die vechten voor iets hebben, in mijn ogen, wel eigenwaarde.
Immers ze vechten voor zichzelf.
Het klinkt in mijn oren meer als jezelf straffen, jezelf ontzeggen dat er mooie dingen kunnen gebeuren.
Dus wel eigenwaarde maar een krom beeld van zichzelf.
Ik herken wel dingen uit hoe ik zelf ooit was.
Ik had wel eigenwaarde maar dacht echt dat ik een slecht mens was en inderdaad ik strafte mijzelf daarin ook.
Een heel krom beeld, gelukkig ben ik daar overheen gegroeid.

@Lin,

Bedankt voor je uitgebreide verhaal! Ik denk dat veel mensen hier iets aan kunnen hebben. Als ik het goed begrijp komt het er eigenlijk op neer, dat het vooral heel erg moet worden, je dat zelf moet beseffen en dat je dan pas in staat bent om het te doorbreken. En dat het vooral een heel moeilijk proces is, omdat het zo vertrouwd voelt om terug te vallen in het oude patroon.

Ik ben benieuwd of er ook andere manieren zijn, om je te laten beseffen hoe erg het is, als je jezelf steeds omlaag haalt.

Ja ik vind het ook heel dubbel Karin en begrijp het ook niet zo goed hor dit nou zo kan zijn. Ze zijn inderdaad aan het vechten, maar dan vooral uit verdediging. Niet zozeer om iets te krijgen heb ik het gevoel. Toch zijn ze heel destructief voor zichzelf en willen ze vooral de goede dingen die gebeuren in hun leven, kapot maken.

Kun je hier spreken van een minderwaardigheidscomplex?

Hoi Tinne, wat ben je weer een schat,

aan.....heel veel goede dingen en je bent een schat aan wijsheid en inzicht.
Bedankt dat je dit met ons wil delen.
Deze woorden kwamen op het juiste moment, en laat me even weer herhinneren wie ik echt ben...
Het verankerd me weer in het leven en in mijn ware zelf.

liefs van bea

Graag gedaan Bea. dank je voor je erkenning!

Wanneer spreek je eigenlijk van een minderwaardigheidscomplex? Is dat hetzelfde als een gebrek aan eigenwaarde hebben?

In mijn ogen is diegene die vind van zichzelf dat ie een minderwaardigheidscomplex heeft, iemand die best wel weet en voelt, welke eigenwaarde die heeft,
doch door de een of andere manier zichzelf onder die eigenwaarde plaatst,
en tergelijkertijd last ondervind van die conditionering.

Iemand met een gebrek aan eigenwaarde is iemand die weinig of geen eigenwaarde heeft.

Maar als ik mezelf geen waarde toe-eigen, want iedere waarde bepaling is teken van ongelijkheid, dan is er toch ook geen spraken van minder- of meerwaardigheid maar alleen van gelijkheid.
Bestaat er ook iets in de psychologie dat ze gelijkheidscomplex noemen?

De buitenwereld is de weerspiegeling van je binnenwereld..

als iemand zichzelf verglijkt met de buitenwereld, en zich minder-, meer of gelijk-waardig vind, tov die buitenwereld, is met de spiegeling bezig van de waarde-oordeel van zichzelf tov zijn/ haar Ware Zijn.
Van het moment dat je jezelf echt tot uitdrukking brengt in wie je bènt.., ben je inderdaad helemaal niet meer met waardebepalingen bezig..
dat komt dan niet eens in je op.

Als je bezig bent, mentaal, met die gelijkheid dan is er geen gelijkheid.

inderdaad,
het speelt zich namelijk in jezelf af met je zelf.

Ja maar dat geldt voor alles......

Inderdaad. Je bent er toch mee bezig ook al noem je het gelijkheid.

Het willen vermijden van een waardetoekenning, maakt dat je er toch mee bezig bent ipv dat je er volledig één mee bent, zoals je eigenlijk hoopt. Waarom vind jij gelijkheid zo enorm belangrijk, en laat je het niet gewoon los?

Raakt het je toch soms nog ergens? Die afzet tegen ongelijkheid?

Ik wil helemaal geen waarde toekennen. Dus ook geen gelijkheid