Het verhaal van Mozes.

Dank je wel Jorine, voor het trekken van een kaart voor me.

Heb me er in verdiept, en gekeken wat het voor me betekent.
Hierbij kwam ik een mooie (welliswaar lange ) tekst tegen die ik hier graag plaats.
De tekst ontroert me enorm, echt enorm.. het maakt veel duidelijk, net de opstap die ik nodig heb/had!




Ontwikkel uw leiderschapsvaardigheden
P.B. Sleebos
Ontwikkeling van geestelijk leiderschap begint bij persoonlijke groei. Daarin is persoonlijke toewijding bepalend.
Of wij het leiderschap bereiken wat God voor ons op het oog heeft, hangt vaak af van onze bereidwilligheid om te blijven groeien. Soms steunen we liever op onze natuurlijke mogelijkheden, die we al hebben.
Ook kunnen we onze toevlucht zoeken in een magisch denken, waarin wij verwachten dat God alles zal doen in ons leven en wij passief afwachten.
We kunnen duizend en één excuses hebben om maar niet persoonlijk verantwoordelijk te zijn voor onze groei. Deze overwegingen zijn niet vreemd en komen we ook tegen in het leven van Mozes.

Mozes was nu niet bepaald een onbeduidend figuur aan het hof van farao. Later werd hij zelfs de leider, die Gods volk dwars door de woestijn heen leidde naar het beloofde land. Na zijn
eerste mislukking in leiderschap vluchtte hij weg. Hij zette alles in het werk om de ondermijnende gevoelens van onzekerheid en onbekwaamheid te ontvluchten, om er in de
toekomst niet meer mee geconfronteerd te hoeven worden. Zijn mislukking speelde zich af rond het feit dat hij in ongecontroleerde woede een Egyptenaar doodde, die een Hebreeuwse slaaf sloeg. Hij vluchtte weg en nam een andere identiteit aan. Hij werd schaapsherder.
Onbeheerste woede beroofde hem van zijn koninklijk aanzien en resulteerde in een veertig jaar durende anonimiteit.
Veertig jaar later beleefde deze schaapsherder iets wonderlijks. Egypte lag reeds jaren achter Mozes, toen hij dat vreemde braambosje zag. Toen hij vlakbij was en een stem hoorde, herkende hij in een flits de Aanwezige, die jaren lang afwezig leek te zijn geweest in zijn leven. Zijn sluimerend besef van de Aanwezige kwam tot leven, toen hij doordrongen werd van Zijn aanwezigheid en hij door de pijn van zijn vroegere mislukking heenging.
Onzekerheid vermijdt uitdagingen “Ik? Moet ik naar farao gaan?” (Ex. 3:11)[1] Het zou erg genoeg zijn om de farao onder ogen te moeten komen, maar om het Hebreeuwse volk te moeten overtuigen om hem te volgen zou een onmogelijke taak zijn. Alhoewel Mozes als een Egyptische prins opgegroeid was,
was hij nu een ontsnapte crimineel, een voortvluchtige. Zonder de schone schijn van het hof stelde hij niets meer voor. Erger nog, hij kon zichzelf nauwelijks in de ogen kijken. Onder het
gecultiveerde laagje vernis leefde een vreemdeling.

Als God roept, is hij niet onder de indruk van onze eigen kijk op onszelf. Wij zijn namelijk geneigd om onszelf te overschatten of te onderwaarderen. Wat Hij zoekt is dat wij de
uitdaging aan durven gaan om te groeien, dwars door de moeilijkheden heen, die we op ons pad tegenkomen.

Mozes worstelde met zijn zelfbeeld, wat zijn relatie met God ondermijnde.
Toen hij zijn prinselijke schijn had afgelegd en weer zijn eigen, door God gegeven Hebreeuwse identiteit omarmde, vond hij moed om een nieuwe uitdaging aan te gaan, die
perspectief bood aan zijn leven.
Alleen in Gods aanwezigheid bij de brandende braambos kon Mozes zijn eigen pijn erkennen en een nieuwe taak aanvaarden. Toen hij zijn verloren identiteit hervond, vond hij tevens de vrijheid om God in de ogen te kunnen zien en Gods
genadevolle verzekering te aanvaarden: “Ik zal er zijn, Ik ben bij je!” (Ex. 3:12)

Onbekwaamheid is een algemene vijand
“Als ik bij de Israëlieten kom … en zij vragen: Hoe heet hij, wat moet ik dan zeggen?”(Ex.3:13) Mijn ouders hebben mij een gezonde dosis eigenwaarde meegegeven en ik mag putten uit
een goede theologische opleiding. Toch stak bij mij wel eens het spook van onzekerheid en het gevoel van onbekwaamheid z’n kop op. Bij elke taak, waar de Heer mij voor riep, voelde
ik mij onbekwaam, als was het steeds een brug te ver. Ik kan Mozes heel goed begrijpen dat hij worstelde met het beangstigende spook van dreigende mislukking. Ik vraag me af hoeveel geestelijke leiders zich hierin zouden kunnen herkennen, als ze eerlijk in hun eigen hart kijken.

1 Bijbelgedeelten zijn genomen uit de Goed Nieuws vertaling.
2 De Hebreeuwse naam voor God, die God zelf aan Mozes gaf, was JHWH.
Hierin drukt God zichzelf uit als degene, die bestaat in zichzelf, de ‘Ik Ben er” (Ex. 3:14)
Als geestelijke leiders
hebben we deze zekerheid broodnodig: “Ik ben degene, die er altijd is”. Mozes moest zijn eigen beperkte mogelijkheden onder ogen zien, zoals ook wij dat nodig hebben. Hij moest
leren dat onzekerheid en onbekwaamheid zelden een goed excuus zijn om geen verantwoording te hoeven dragen. Het draaide niet om zijn eigen vaardigheden, maar om de vraag of hij Gods mogelijkheden durfde te vertrouwen.
Weinigen beginnen aan een geestelijke taak met alle antwoorden op zak. Wanneer wij op weg gaan, op een tweesprong komen en ons onzeker voelen over onze taak, die voor ons
ligt, zullen de juiste antwoorden tot ons komen. Wanneer we onze eigen beperkingen beseffen, leren we om op God te steunen, die is en er altijd zal zijn. Daarin ligt onze
succesfactor.
Onwilligheid aan de kaak stellen Mozes bleef aarzelen: “Maar als ze mij niet willen geloven?” (Ex. 4:1)
Soms moeten we nog accepteren dat leiderschapsvaardigheden niet komen als een mooi
ingepakt pakketje.
Ook komt het ons niet aanwaaien, zonder dat het ons iets kost.
Mozes eerste reactie was om naar anderen te wijzen, dat zij niet zouden willen volgen.
In zijn bezwaren voert de angst voor mislukking de boventoon en wordt zijn vertrouwen in God ondermijnd. “Ik wil wel, Heer, maar de mensen willen niet.” klinkt het. Laten we Mozes dit niet te snel aanrekenen. ‘Wie ben ik?‘ en ‘Wat zal ik zeggen?’ zijn relevante vragen in ons leven.
Mozes verontschuldigde zich tevens in het feit dat hij vaak moeilijk uit zijn woorden kon komen en klaagde daarmee indirect zijn Schepper aan. God nam daarop zijn verantwoordelijkheid als schepper en verzekerde Mozes dat God zijn mond zou vullen met
woorden (Ex.4: 10,11). Zo had Mozes geen enkel excuus meer en kwam uiteindelijk de aap uit de mouw.

In de woorden “Kunt u niet een ander sturen?” kwam naar voren dat hij eigenlijk niet bereid was om te gaan.
We spreken de waarheid, als we belijden dat we soms niet weten wat we moeten zeggen, dat we ons niet bekwaam voelen en dat we bepaalde vaardigheden niet beheersen. We zeggen
het vaak met een vleug van nederigheid, maar in feite verschuilen we ons achter een muur van angst voor het onbekende.
Het draaide uiteindelijk niet om de hulp van Aäron, maar het ging om de vraag of Mozes God wel vertrouwde in de aangeboden groeimogelijkheden.
Persoonlijke ontwikkeling vergroot leiderschapsvaardigheden
Dit is het uur der waarheid voor Mozes. Uiteindelijk vallen alle tegenwerpingen weg en komt hij bij zichzelf. Hij wil eigenlijk niet, want hij is bang voor het spook van mislukking.
Er valt niets meer te verbergen in de aanwezigheid van de Ik Ben. God breekt dwars door de geveinsde nederigheid in gevoelens van onzekerheid en onbekwaamheid heen en biedt Mozes de uitdaging aan om zich te ontwikkelen in leiderschapsvaardigheden. Als Mozes alle façades heeft afgelegd en de Ik Ben aanvaardt voor wie Hij is, begint hij anders te denken.
Het is nu slechts een kwestie van tijd dat Mozes groeit in zijn leiderschap en God hem machtig gebruikt in de uittocht van Zijn volk.
Verandering van denken leidt altijd tot persoonlijke ontwikkeling (Rom 12:2). Persoonlijke groei produceert vaak leiders, die niet bang zijn voor uitdagingen. God daagt een ieder van ons uit om persoonlijk te groeien in leiderschap. Daar zijn vaardigheiden voor nodig, die we kunnen ontwikkelen.
Verschuil u niet achter allerlei verontschuldigingen, waarom u zich niet verder hoeft te ontwikkelen. Ligt daar soms het spook achter van onzekerheid, angst van onbekwaamheid en de angst om te mislukken? Wees trouw aan de roeping, die God u gegeven heeft. Groei daarin en ontwikkel uw vaardigheden. God heeft u geplaatst als leider in deze postmoderne tijd. Eén van de dingen, die deze tijd vraagt van leiders is dat zij zich blijven ontwikkelen. Ik ben blij als ik het enthousiasme zie van leiders, die de studiedagen bezoeken en nieuwe uitdagingen omarmen. Op deze wijze bent u een goede rentmeester van de roeping, die God u toevertrouwd heeft. Neem echter geen pseudo identiteit aan, maar blijf bij de identiteit, die God u gegeven heeft.
Mozes kon pas groeien in leiderschap, nadat hij zijn pseudo identiteit van prins aan het hof van farao had afgelegd en zijn ware Hebreeuwse identiteit had omarmd.
Het is goed om nog eens de geschiedenis van Mozes te lezen, voordat u een nieuwe uitdaging afslaat. Ontdek eens hoe God Mozes zegende, toen hij zich buiten zijn eigen veilige straatje begaf.
Vraagt God u voor een taak, die gevoelens van angst, twijfel en
onbekwaamheid bij u oproept? Het zou kunnen zijn dat God in zijn vraag juist zijn hulp aanbiedt om geestelijk te groeien en uw vaardigheden te vergroten.
Als u bereid bent om de uitdaging aan te gaan, zult u zich verder kunnen ontwikkelen om datgene te bereiken wat God voor u op het oog heeft!


Voor informatie zie vpe.nl