Ik ben al eerder hier op de site geweest voor een aantal foto readings. De reacties die ik daarop kreeg hebben mij goed gedaan. Ik ben de site blijven volgen en zie hier een vriendelijke en warme sfeer. Daarom wil ik hier nu even mijn verhaal kwijt. Normaal gesproken zou ik dat bij mijn vrouw of mijn moeder doen maar dat kan nu even niet. Vandaar dat ik het hier doe, zodat ik het even kwijt kan.
Ik zal niet mijn hele leven gaan beschrijven want de eerste 38 jaar gingen eigenlijk zonder grote problemen voorbij. Soms wat ups, soms wat downs, maar niks waar ik niet uit kwam of overheen kon komen. En altijd bleef ik positief over het leven en de toekomst. Maar eind 2008 is het allemaal veranderd en is de ellende begonnen.
In die periode werd mijn schoonmoeder ernstig ziek en na een paar onderzoeken in het ziekenhuis kregen we op 8 december te horen dat ze longkanker had met uitzaaiingen naar de hersenen. We kregen direct te horen dat ze in een ongeneeslijk stadium zat, maar de artsen wilden toch de kanker behandelen om haar nog een paar maanden extra te geven. Dat heeft niet mogen baten want precies een maand later is ze overleden nadat ze er nog een zware longontsteking bovenop kreeg.
Door het overlijden van mijn schoonmoeder raakte mijn vrouw in een depressie en iedere keer dat ze weer een klein beetje tot zichzelf kwam kregen we weer een sterfgeval te verwerken. In 3 maanden tijd hebben we samen 5 familieleden en 6 kennissen verloren. De depressie van mijn vrouw werd, mede daardoor, alleen maar erger en in de zomer van het afgelopen jaar is ze 3 maanden opgenomen geweest in een hersteloord. Dat waren ook 3 zware maanden voor mij en onze 3 kinderen, maar met de hulp van vooral mijn moeder, die de kinderen opving na school, het huishouden een beetje bijhield en waarbij ik mijn verhaal kwijt kon, ben ik er doorheen gekomen.
Toen mijn vrouw weer thuis kwam leek het allemaal weer wat beter te gaan, totdat ze me in december vertelde dat ze gevoelens had voor vrouwen en met een vrouw verder door het leven wilde.Op dat moment stortte mijn wereld even helemaal in en verloor ik even mijn positieve kijk op de toekomst. Vanaf dat moment ben ik me gaan verdiepen in het spirituele en ben ik op zoek gegaan naar mijn gids(en). Geprobeerd om contact te krijgen. Dat is me (nog) niet gelukt maar in de zoektocht naar mijn gids heb ik mezelf gevonden en mijn toekomst bepaald. Samen met mijn vrouw heb ik vervolgens onze toekomst besproken en gelukkig zaten we op dezelfde golflengte. We hebben geen ruzie en hebben in goed overleg besloten om alleen verder te gaan zodra zij haar depressie onder de knie heeft en alleen verder kan.
Op dat moment leek het weer allemaal beter te gaan en leek het ook goed te komen. Maar mijn vrouw had de onzekere toekomst die we nu tegemoet gaan zwaar onderschat en raakte opnieuw in een zware depressie, wat opnieuw leidde tot een opname. En opnieuw met de hulp van mijn moeder ging ik een zware periode tegemoet, maar nog altijd met een positieve blik op die toekomst ondanks alles wat er gebeurd was.
Tot 2 weken geleden mijn moeder belde dat ze met een griep op bed lag en de kinderen (en mij) even niet op kon vangen. Helaas bleek het geen onschuldig griepje te zijn maar een zware longontsteking. Ze ligt nu op de IC in het ziekenhuis en iedere keer als het een beetje beter lijkt te gaan, krijgt ze weer een terugslag waardoor ze maar niet beter wil worden. Afgelopen weekend leek het ook weer beter te gaan met mijn moeder en leek ze weer aan het herstellen te zijn. Maar weer heeft ze nu een terugslag. Ze ligt opnieuw aan de beademing en we gaan weer een paar angstige dagen tegemoet.
Keer op keer lijkt de neerwaartse spiraal waarin ik zit eindelijk onderbroken te worden. En keer op keer blijkt het niet zo te zijn. Al anderhalf jaar. Ik probeer mijn positieve blik op het leven te behouden maar het wordt me alles behalve gemakkelijk gemaakt om dat vol te houden.
Sorry dat het zo’n lange post is geworden maar nu ik mijn verhaal niet bij mijn moeder of mijn vrouw kwijt kan, moest ik het ergens anders kwijt. En dit voelt voor mij de beste plaats om dat te doen.
Hoeveel ellende kan iemand aan?
Delen:
Helma
apr 13 '10
Hoi Frank,
sorry is niet nodig hier!
Wat een heftig verhaal, wat je hier schrijft. En wat een strijd, die jij en je vrouw leveren! Ik denk dat het goed is, om de verschillende 'zaken' los van elkaar proberen te zien. In de eerste plaats is daar de strijd om het verdriet van je vrouw. Haar moeder verliezen is zwaar, zeker als ze daarbij nauwelijks de kans kreeg om dit volgens het 'boekje' te verwerken, dus zoals een rouwproces hoort te verlopen.
Omdat dit onderbroken werd door het overlijden van meerdere personen, is wel duidelijk dat daar al een verhoogd 'stressniveau' ontstaat. Sorry Frank, dat ik het zo noem. Ik schrijf dit niet vanuit regels vanuit de psychologie, maar vanuit ervaring. Dus niet gestoeld op de spelregels vanuit de wetenschap.
Als een verwerkingsproces telkens onderbroken wordt - wat bij je vrouw een feit is - is het absoluut niet verwonderlijk dat ze werd opgenomen afgelopen zomer. De optelsom van alle mensen die overleden zijn, kan soms niet ineens verwerkt worden. Sommige mensen verwerken een verlies in een jaar, anderen hebben er twintig jaar voor nodig. Ik wil je daar niet mee laten schrikken, maar het is nog maar kort geleden dat haar moeder overleed! Op een mensenleven is dat echt heel kort.
Verder vraag ik mij af of jij tijdens de afgelopen vijftien, zestien maanden ergens steun vandaan hebt kunnen halen, behalve dan bij jouw moeder en bij je vrouw.
Het is namelijk zo, dat de mededeling die je erbij kreeg van je vrouw, al een schok opzich is, waar je eigenlijk als partner zijnde je handen aan vol hebt. En tegelijkertijd herken ik iets in de situatie. Hopelijk vind je het niet erg als ik e.e.a. vergelijk met mijn eigen, 'oude' situatie. Er zijn een paar overeenkomsten.
Mijn exman was gedurende ons huwelijk (wat duurde van 1990 tot 2002) met enige regelmaat nog gedeprimeerd, om niet te zeggen ernstig depressief. Hij volgde diverse therapieën, en gebruikte verschillende medicijnen zoals Seroxat. Zodra een psycholoog of psychotherapeut dan de vinger op de zere plek legde, stopte hij met de therapie. Niemand mocht immers van zijn geaardheid weten!
Enfin, zijn coming-out was in oktober 2001, waarna we elkaar toefluisterden: we blijven bij elkaar, ja, we blijven bij elkaar!
De bevrijding was voor hem echter totaal. De depressie was eigenlijk wel over, en achteraf bleek dus, dat zijn worsteling er één van jaren was, en dat daar ook zijn depressieve klachten vandaan kwamen.
Om een lang verhaal kort te houden: je hebt nu te maken met allerlei verschillende soorten verdriet, en het beroerde voor jou is nu dat je niet de kans krijgt ze één voor één aan te pakken.
Daarom is het ook niet zo verwonderlijk, dat je je verhaal kwijt moet, vooral ook omdat je moeder op dit moment in het ziekenhuis ligt. De stress en het verdriet pleegt roofbouw op je lijf, het vreet aan je, tenminste, wel aan je moeder. En als je niet uitkijkt, ook aan jou. Want hallo, hoe rekbaar kan een mens zijn! Hoeveel wil je dragen 'voor de ander'?
Als ik vragen mag, hoe oud zijn je kinderen?
Zou jij bij de gemeente aan kunnen kloppen, aan het WMO-loket, voor zorg-ondersteuning in de vorm van een PGB? Dit kan toch niet langer zo? Ik zou in ieder geval proberen maatschappelijk werk te bellen en je hele verhaal voor te leggen. Want dit ga je niet trekken lieve Frank!
Ik herken het zo goed. Twee jaar na mijn scheiding (waarbij ik hem geholpen had met zijn huisje, met een praatgroep, ik ontmoette zelfs zijn fantastische vriend) donderde ik van de hulpverlenersberg en kreeg een fikse burnout, waardoor ik 100% afgekeurd werd. Ik bedoel maar.
Zorg voor een time-out voor jezelf. Las je eigen uren in, in welke vorm dan ook, als je kids het toelaten. Kijk eens op de site van www.orpheushulpverlening.nl , een organisatie waar ik destijds verschrikkelijk veel aan heb gehad.
Dus drie dingen: bel maatschappelijk werk of ga naar het wmo-loket; neem af en toe een time-out voor jezelf; zoek hulp om te praten over de comingout van je vrouw.
Ik wens je enorm veel kracht toe. Je verhaal raakt me diep trouwens.
sorry is niet nodig hier!
Wat een heftig verhaal, wat je hier schrijft. En wat een strijd, die jij en je vrouw leveren! Ik denk dat het goed is, om de verschillende 'zaken' los van elkaar proberen te zien. In de eerste plaats is daar de strijd om het verdriet van je vrouw. Haar moeder verliezen is zwaar, zeker als ze daarbij nauwelijks de kans kreeg om dit volgens het 'boekje' te verwerken, dus zoals een rouwproces hoort te verlopen.
Omdat dit onderbroken werd door het overlijden van meerdere personen, is wel duidelijk dat daar al een verhoogd 'stressniveau' ontstaat. Sorry Frank, dat ik het zo noem. Ik schrijf dit niet vanuit regels vanuit de psychologie, maar vanuit ervaring. Dus niet gestoeld op de spelregels vanuit de wetenschap.
Als een verwerkingsproces telkens onderbroken wordt - wat bij je vrouw een feit is - is het absoluut niet verwonderlijk dat ze werd opgenomen afgelopen zomer. De optelsom van alle mensen die overleden zijn, kan soms niet ineens verwerkt worden. Sommige mensen verwerken een verlies in een jaar, anderen hebben er twintig jaar voor nodig. Ik wil je daar niet mee laten schrikken, maar het is nog maar kort geleden dat haar moeder overleed! Op een mensenleven is dat echt heel kort.
Verder vraag ik mij af of jij tijdens de afgelopen vijftien, zestien maanden ergens steun vandaan hebt kunnen halen, behalve dan bij jouw moeder en bij je vrouw.
Het is namelijk zo, dat de mededeling die je erbij kreeg van je vrouw, al een schok opzich is, waar je eigenlijk als partner zijnde je handen aan vol hebt. En tegelijkertijd herken ik iets in de situatie. Hopelijk vind je het niet erg als ik e.e.a. vergelijk met mijn eigen, 'oude' situatie. Er zijn een paar overeenkomsten.
Mijn exman was gedurende ons huwelijk (wat duurde van 1990 tot 2002) met enige regelmaat nog gedeprimeerd, om niet te zeggen ernstig depressief. Hij volgde diverse therapieën, en gebruikte verschillende medicijnen zoals Seroxat. Zodra een psycholoog of psychotherapeut dan de vinger op de zere plek legde, stopte hij met de therapie. Niemand mocht immers van zijn geaardheid weten!
Enfin, zijn coming-out was in oktober 2001, waarna we elkaar toefluisterden: we blijven bij elkaar, ja, we blijven bij elkaar!
De bevrijding was voor hem echter totaal. De depressie was eigenlijk wel over, en achteraf bleek dus, dat zijn worsteling er één van jaren was, en dat daar ook zijn depressieve klachten vandaan kwamen.
Om een lang verhaal kort te houden: je hebt nu te maken met allerlei verschillende soorten verdriet, en het beroerde voor jou is nu dat je niet de kans krijgt ze één voor één aan te pakken.
Daarom is het ook niet zo verwonderlijk, dat je je verhaal kwijt moet, vooral ook omdat je moeder op dit moment in het ziekenhuis ligt. De stress en het verdriet pleegt roofbouw op je lijf, het vreet aan je, tenminste, wel aan je moeder. En als je niet uitkijkt, ook aan jou. Want hallo, hoe rekbaar kan een mens zijn! Hoeveel wil je dragen 'voor de ander'?
Als ik vragen mag, hoe oud zijn je kinderen?
Zou jij bij de gemeente aan kunnen kloppen, aan het WMO-loket, voor zorg-ondersteuning in de vorm van een PGB? Dit kan toch niet langer zo? Ik zou in ieder geval proberen maatschappelijk werk te bellen en je hele verhaal voor te leggen. Want dit ga je niet trekken lieve Frank!
Ik herken het zo goed. Twee jaar na mijn scheiding (waarbij ik hem geholpen had met zijn huisje, met een praatgroep, ik ontmoette zelfs zijn fantastische vriend) donderde ik van de hulpverlenersberg en kreeg een fikse burnout, waardoor ik 100% afgekeurd werd. Ik bedoel maar.
Zorg voor een time-out voor jezelf. Las je eigen uren in, in welke vorm dan ook, als je kids het toelaten. Kijk eens op de site van www.orpheushulpverlening.nl , een organisatie waar ik destijds verschrikkelijk veel aan heb gehad.
Dus drie dingen: bel maatschappelijk werk of ga naar het wmo-loket; neem af en toe een time-out voor jezelf; zoek hulp om te praten over de comingout van je vrouw.
Ik wens je enorm veel kracht toe. Je verhaal raakt me diep trouwens.
admin
apr 13 '10
Lieve Frank..
Ik geef je van hieruit even een liefdevolle warme knuffel.
Soms lijken alle toestanden tergelijkertijd te komen en te ontwikkelen, zaken die normaal gezien verspreidt liggen over een heel mensenleven.
En dan komt dit over alsof je in een ellende zit die zo enorm groot is, dat je denkt dat je dit niet meer aankunt.
en toch.. lieve Frank - geloof maar dat ik dit vanuit de ervaring van m'n eigen leven weet - dat het niet gaat om het aankunnen van een zekere ellende, maar om de groei van ieder van jullie.
Ik heb een persoonlijke kijk op depressie, wil je die graag vertellen, misschien haal je er iets uit..:
Depressie is het gevolg van een schreeuw van het hart dat niet werd 'gehoord', waar steeds over werd gegaan, steeds verder en verder weg, omdat je dacht dat je het andere dat je hoorde (vanuit het mentale) moest gehoorzamen....
tot je terug gekatapulteert wordt, opnieuw naar die plek van het hart waar die schreeuw zit. Een schreeuw om puur jezelf te zijn, zoals je bent.
En alle muren en beschermingen die zijn opgebouwd uit angst om veroordeeld te worden als je puur jezelf bent, en niet het mentale (conditioneringen, overtuigingen..),
staan in hun vestigingen te daveren.. tot ze omgegooid worden.
En je naakt voor de waarheid staat...
Op dàt moment, als je dan kiest voor trouw zijn aan wie je écht bent, zal de depressie stoppen, en komt er plaats voor de weg naar jezelf, naar een openheid, naar mogelijkheden, naar vrede, naar liefde en naar rust!
Daarom ook voor jou, ondanks dat je het allemaal ziet als ellende, geef jezelf de mogelijkheid om naar je innerlijke te gaan, en te gaan naar de stille plek van je hart,
daar zit een onmetelijke ruimte van contakten met de warmte , de rust, de goddelijkheid, de vrede.. en je gaat daar nog meer vinden, allemaal zaken die jouw in jouw kracht zullen doen laten zijn!!
veel liefs
Bellefleur
Ik geef je van hieruit even een liefdevolle warme knuffel.
Soms lijken alle toestanden tergelijkertijd te komen en te ontwikkelen, zaken die normaal gezien verspreidt liggen over een heel mensenleven.
En dan komt dit over alsof je in een ellende zit die zo enorm groot is, dat je denkt dat je dit niet meer aankunt.
en toch.. lieve Frank - geloof maar dat ik dit vanuit de ervaring van m'n eigen leven weet - dat het niet gaat om het aankunnen van een zekere ellende, maar om de groei van ieder van jullie.
Ik heb een persoonlijke kijk op depressie, wil je die graag vertellen, misschien haal je er iets uit..:
Depressie is het gevolg van een schreeuw van het hart dat niet werd 'gehoord', waar steeds over werd gegaan, steeds verder en verder weg, omdat je dacht dat je het andere dat je hoorde (vanuit het mentale) moest gehoorzamen....
tot je terug gekatapulteert wordt, opnieuw naar die plek van het hart waar die schreeuw zit. Een schreeuw om puur jezelf te zijn, zoals je bent.
En alle muren en beschermingen die zijn opgebouwd uit angst om veroordeeld te worden als je puur jezelf bent, en niet het mentale (conditioneringen, overtuigingen..),
staan in hun vestigingen te daveren.. tot ze omgegooid worden.
En je naakt voor de waarheid staat...
Op dàt moment, als je dan kiest voor trouw zijn aan wie je écht bent, zal de depressie stoppen, en komt er plaats voor de weg naar jezelf, naar een openheid, naar mogelijkheden, naar vrede, naar liefde en naar rust!
Daarom ook voor jou, ondanks dat je het allemaal ziet als ellende, geef jezelf de mogelijkheid om naar je innerlijke te gaan, en te gaan naar de stille plek van je hart,
daar zit een onmetelijke ruimte van contakten met de warmte , de rust, de goddelijkheid, de vrede.. en je gaat daar nog meer vinden, allemaal zaken die jouw in jouw kracht zullen doen laten zijn!!
veel liefs
Bellefleur
Amraelh
apr 13 '10
Ja Frank, ook mij raakt dit verhaal diep.
Ik heb er eigenlijk maar een ding aan toe te voegen. Wees niet bang voor je verdriet. Elk verdriet kent een bodem. Als je het echt durft te voelen, helemaal, merk je dat je gedragen wordt.
Heel veel liefde toegewenst
Martje
Ik heb er eigenlijk maar een ding aan toe te voegen. Wees niet bang voor je verdriet. Elk verdriet kent een bodem. Als je het echt durft te voelen, helemaal, merk je dat je gedragen wordt.
Heel veel liefde toegewenst
Martje
admin
apr 18 '10
Ik wil je heel veel sterkte en geluk en liefde toewensen!
Ik hoop dat er snel mooie tijden voor je aan zullen breken!
Heel knap dat je ondanks alles zo positief kunt blijven
veel liefde en licht toegewenst en een dikke knuffel van mij
Ik hoop dat er snel mooie tijden voor je aan zullen breken!
Heel knap dat je ondanks alles zo positief kunt blijven
veel liefde en licht toegewenst en een dikke knuffel van mij
Petra
apr 18 '10
Frank, dat is een heleboel bij elkaar en ik zwaai mijn petje af zoals je er mee probeert te werken, het beste er van te maken en voor jezelf te kiezen, daar is moed voor nodig en dat is iets om jezelf heel erg om te waarderen!
Ik heb ook zo´n periode gekend in mijn leven en dat ebt nog lang na. Soms sta je klaarblijkelijk ineens op een hindernisbaan en steeds wanneer je denkt dat je klaar gesprongen bent, blijken er toch nog wat paaltjes te staan. Hoe meer ik bezig was met de waarom´s omdat iets in mij zich tegen die baan verzette (ik had er immers niet voor gekozen en wilde het daarmee ontkennen), hoe zwaarder de hindernissen werden.
Als je maar lang genoeg hindernissen voor je vind, ga je vanzelf in hindernissen denken. Bij alles wat je jezelf afvraagt ontstaan ´dat kan niet, want´ gedachten en die ben je niet zomaar ineens kwijt.
Wat heb jij nu nodig om weer kracht in jezelf te vinden?
Ik heb ook zo´n periode gekend in mijn leven en dat ebt nog lang na. Soms sta je klaarblijkelijk ineens op een hindernisbaan en steeds wanneer je denkt dat je klaar gesprongen bent, blijken er toch nog wat paaltjes te staan. Hoe meer ik bezig was met de waarom´s omdat iets in mij zich tegen die baan verzette (ik had er immers niet voor gekozen en wilde het daarmee ontkennen), hoe zwaarder de hindernissen werden.
Als je maar lang genoeg hindernissen voor je vind, ga je vanzelf in hindernissen denken. Bij alles wat je jezelf afvraagt ontstaan ´dat kan niet, want´ gedachten en die ben je niet zomaar ineens kwijt.
Wat heb jij nu nodig om weer kracht in jezelf te vinden?
nibel
apr 18 '10
Frank , dat is indedaad te veel ,te zwaar ,maar, je moet er door , ik kan ,omdat ik het wil ,in jouw geval moet , eens zal het beter gaan is een troost die net iets ver is dat weet ik , ik lleef met je mee , misschien kan je vrouw als ze beter is en samen als vriend moeder van je kinderen een steun zijn , veel sterkte ,ieder heeft zijn storry maar die van u is zwaar
Frank
apr 22 '10
Allemaal bedankt voor jullie warme woorden en medeleven. Ik weet dat er veel mensen zijn die met mij en met ons meeleven, maar het is fijn om dat ook echt te horen (of in dit geval te lezen).
De situatie met mijn moeder is helaas nog onveranderd. De longontsteking was weg maar is nu weer teruggekomen. Gelukkig heeft ze op de IC de beste zorg die ze op dit moment kan krijgen. Ik blijf vertrouwen in een goede afloop, maar hou er toch wel rekening mee dat het de andere kant op kan gaan.
@Helma,
Ik haal mijn steun van verschillende plaatsen. Deels bij familie en kennissen, deels professionele hulp (Orpeus stichting en huisarts) en deels ook hier bij Merudi. Voor mij is dat voldoende om hier doorheen te komen. Ik heb in de afgelopen maanden al veel op mijn bord gekregen en heb daarbij ook mijn grenzen leren kennen. Ik weet nu hoever ik kan gaan en wanneer ik een stap terug moet doen en een time-out voor mezelf moet nemen om mezelf niet (weer) voorbij te lopen.
De coming-out van mijn vrouw is geen 'probleem' meer voor ons. Daar hebben we, met hulp van Orpheus, al uitgebreid over gesproken. En ook onze toekomstplannen liggen al klaar wat dat betreft.
Wat wmo betreft, daar kom ik niet voor in aanmerking voor hulp. Ik ben zelf niet ziek en de depressie van mijn vrouw wordt niet gezien als een beperkende ziekte of aandoening. Er is wel een proef geweest met PGB voor mensen met psychische problemen, maar die proef is begin dit jaar stopgezet. En maatschappelijke hulp hebben we al via de school van onze kinderen. Die richten zich in eerste instantie vooral op de kinderen maar zijn er ook voor ons als we dat nodig hebben. Dus wat betreft hebben ik het allemaal onder controle.
Nog even over de kids, we hebben een zoon van 8 en een tweeling (jongen/meisje) van 6. De kinderen gaan tot nog toe goed om met alle dingen die er spelen en ondervinden er nog geen klachten van. Zij worden ook extra in de gaten gehouden door de leerkrachten en door de huisarts om te voorkomen dat zij wel problemen gaan krijgen.
@Bellefleur,
Jouw persoonlijke kijk op een depressie is heel erg herkenbaar. Het hart van mijn vrouw schreeuwde haar toe over haar gevoelens voor vrouwen. Maar zij besloot om niet haar hart, maar haar gedachten te volgen en de schreeuw te verstoppen. Vooral omdat ze haar moeder geen verdriet wilde doen. Na het overlijden van haar moeder zijn alle muren omgevallen en heeft ze de schreeuw weer gehoord. En dit keer heeft ze wel naar haar hart geluisterd. In de weken daarna, toen ze dus eindelijk zichzelf kon zijn, leek haar depressie verdwenen te zijn. Helaas zaten er nog meer schreeuwen in haar hart die ze heeft verstopt, maar wij hebben allebei het gevoel dat ze nu de juiste hulp heeft om ook die schreeuwen vrij te laten en om helemaal voor zichzelf te kiezen en te worden wie ze altijd al heeft willen zijn.
De situatie met mijn moeder is helaas nog onveranderd. De longontsteking was weg maar is nu weer teruggekomen. Gelukkig heeft ze op de IC de beste zorg die ze op dit moment kan krijgen. Ik blijf vertrouwen in een goede afloop, maar hou er toch wel rekening mee dat het de andere kant op kan gaan.
@Helma,
Ik haal mijn steun van verschillende plaatsen. Deels bij familie en kennissen, deels professionele hulp (Orpeus stichting en huisarts) en deels ook hier bij Merudi. Voor mij is dat voldoende om hier doorheen te komen. Ik heb in de afgelopen maanden al veel op mijn bord gekregen en heb daarbij ook mijn grenzen leren kennen. Ik weet nu hoever ik kan gaan en wanneer ik een stap terug moet doen en een time-out voor mezelf moet nemen om mezelf niet (weer) voorbij te lopen.
De coming-out van mijn vrouw is geen 'probleem' meer voor ons. Daar hebben we, met hulp van Orpheus, al uitgebreid over gesproken. En ook onze toekomstplannen liggen al klaar wat dat betreft.
Wat wmo betreft, daar kom ik niet voor in aanmerking voor hulp. Ik ben zelf niet ziek en de depressie van mijn vrouw wordt niet gezien als een beperkende ziekte of aandoening. Er is wel een proef geweest met PGB voor mensen met psychische problemen, maar die proef is begin dit jaar stopgezet. En maatschappelijke hulp hebben we al via de school van onze kinderen. Die richten zich in eerste instantie vooral op de kinderen maar zijn er ook voor ons als we dat nodig hebben. Dus wat betreft hebben ik het allemaal onder controle.
Nog even over de kids, we hebben een zoon van 8 en een tweeling (jongen/meisje) van 6. De kinderen gaan tot nog toe goed om met alle dingen die er spelen en ondervinden er nog geen klachten van. Zij worden ook extra in de gaten gehouden door de leerkrachten en door de huisarts om te voorkomen dat zij wel problemen gaan krijgen.
@Bellefleur,
Jouw persoonlijke kijk op een depressie is heel erg herkenbaar. Het hart van mijn vrouw schreeuwde haar toe over haar gevoelens voor vrouwen. Maar zij besloot om niet haar hart, maar haar gedachten te volgen en de schreeuw te verstoppen. Vooral omdat ze haar moeder geen verdriet wilde doen. Na het overlijden van haar moeder zijn alle muren omgevallen en heeft ze de schreeuw weer gehoord. En dit keer heeft ze wel naar haar hart geluisterd. In de weken daarna, toen ze dus eindelijk zichzelf kon zijn, leek haar depressie verdwenen te zijn. Helaas zaten er nog meer schreeuwen in haar hart die ze heeft verstopt, maar wij hebben allebei het gevoel dat ze nu de juiste hulp heeft om ook die schreeuwen vrij te laten en om helemaal voor zichzelf te kiezen en te worden wie ze altijd al heeft willen zijn.
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
