Mijn Leven als Kind (aanvulling op Engelmensen)

Omdat het kan. En voor diegenen met een 'adhd/autistisch/onbegrepen/whatever-bevonden Kind.

Mijn Leven als Kind

Ik ben Eva. Een kind van deze aarde. Alleen een kind uit een andere tijd. Een kind, alleen anders dan anderen.

Ik herinner mij een mooie plaats, een plaats vol liefde. Een plaats zoals het moet zijn. Ik ben stoffelijk op deze aarde. Ik was licht op die andere plaats. Mijn gedichten en verhalen spreken over die plaats, een andere wereld. Was dat mijn fantasie? Deed ik maar alsof deze plaats bestond om mij niet alleen te voelen? Een plaats waar ik in mijn dromen naar toe kon vluchten? Nee, weet ik nu.

Ik was alleen met mijn belevenissen. Ik vond het gemeen, mij hier zomaar achterlaten! Ik hoorde niet bij die mensen. Ik had niks aan hun regeltjes en gejaagdheid. Waarom moest ik naar dat vervelende gebouw dat ze "school" noemden? Daar kon ik leren. Leren om te zijn zoals zij waren? Die rare boekjes en cijfertjes…Kon je daar dan gelukkig mee worden? "Ha ha…neee.." was het antwoord. "Wel kun je later een mooie baan krijgen, en geld verdienen!" Owja?? Kun je daar gelukkig van worden? Daar kreeg ik verschillende antwoorden op.

Hmzz…van bomen leer je toch veel meer? Van de dieren leer je toch veel meer?? Weten jullie hoe een mossel leeft? Weten jullie wat een geelgerande watertor doet als hij onder water gaat? Weten jullie wat voor moois de bomen fluisteren? Weten jullie dat dat licht om jullie heen verandert als jullie boos of blij zijn?

Hebben jullie gemerkt hoeveel verschillende spinnetjes er in dat bosje zitten? Waarom zien jullie die mooie lichtmensen niet achter jullie?

"Je hebt gewoon teveel fantasie". Ow…is dat zo?
Buiten was het zo mooi. Als het zou gaan regenen kreeg alles een andere kleur! Als het zou gaan onweren zag ik rare sliertjes in de lucht. En werden de mensen bang. Als het avond werd kregen de bomen en planten zo’n mooie groene of roze kleur, en zag ik licht om mijn handen. Het najaar was heel vervelend, er hing een rare sfeer in de lucht, de wind deed rare dingen met mensen. Mensen waren ongelukkig in de winter. "Waarom vieren jullie toch kerst? Waarom doen jullie alsof je blij bent? Dat zijn jullie helemaal niet".

"Je bent gek". Ow…is dat zo?

En Eva begon zich inderdaad een beetje gek te vinden, ben ik nu raar? Dacht ik…Als ik deed zoals ik was, liep iedereen met een grote boog om mij heen. Of werd ik gepest. Dat kon ik eerst niet begrijpen, totdat een engel mij liet zien waarom. Vanaf dat moment zag en voelde ik ook de emoties van anderen. Toen begreep ik veel meer, maar begon me nog eenzamer te voelen. Dat kleine meisje ging zich steeds meer afsluiten.

Ik werd "gestraft" als ik mezelf bleef, dus ging ik "meespelen". Alleen was het geen leuk spel. "Het leven is een toneelspel, en de mens is acteur" las ik toen eens…Wie waren de toeschouwers dan? Ik voelde mij een toeschouwer. Ik begon steeds meer het spel te begrijpen, en ik vond het maar een dom spel. Ik ging maar toekijken en observeren. Dat was wel grappig zeg! Mensen die ruzie maken, en elkaars energievelden opzuigen…mensen die discussiëren en elkaars energie afpakken…Ruzie en discussies zijn een vorm van macht. Een raar spel, want niemand voelt zich er gelukkig mee. Waarom deden ze dat dan?

School en werk…slechts 3 jaar, of 3 maand hou ik het uit. Dan is er geen interesse meer, dan heb ik geleerd wat ik wil leren. "Je moet een diploma halen" "je moet werken" "je moet je zo en zo gedragen". Waarom nou toch? Werk maakt niet gelukkig. Geld maakt niet gelukkig. Zo’n raar papiertje maakt je niet gelukkig. Jullie zijn raar! Jullie zeggen wel vrijheid te willen hebben, maar jullie worden geleefd door al die rare regeltjes!

"Klets toch niet zo! Het is toch belangrijk?" Hmzz…voor mij niet. "Jij bent gek!" "Van mijn moeder mag ik niet meer met je spelen" "jij bent een losbol, jij zal nog eens in de goot belanden!" Nou, en wat dan nog? Dan zoek ik wel een leuk doosje.

"Tja, Eva…wat moeten we met haar" zeiden leerkrachten. "Eva is zoekende" zei een ander.

Waarom zien ze het niet? Waarom geloven ze me niet als ik zeg dat ze ziek zijn omdat ze alles opkroppen? Het werd een chaos in dat kleine hoofd. Machteloosheid. Heimwee naar een andere wereld. Eva was verdwaald. Opeens zag Eva een indiaan…Hey, jou ken ik! Een andere tijd, een andere plaats. Deuren openden zich, andere mensen lieten zich zien. Geuren uit andere tijden, woorden van vroegere bekenden. Angst maakte plaats voor liefde en licht, wanhoop ruilde met kennis en inzicht. Hihi…ik had ineens een heleboel mensen om mij heen die van mij hielden, en mij verder op weg hielpen! Een aardse leraar nam daarna de taak op zich.

Mijn Opa kwam naast me staan en deelde mijn vreugde in het leven. "Kijk eens opa, een mooie vlinder!" "Wat een uitzicht he!" "Dit heb ik gemaakt, mooi he" Opa was vroeger technisch docent en vond het heel leuk dat ik een opleiding goudsmid ging volgen. Sinds kort neemt Opa Oma wel eens mee, maar Oma snapt er nog niet zoveel van en is snel weer weg…dat is ook wel grappig, dan zitten opa en ik samen te grinniken.

Nu weet ik zoveel meer, ik begrijp ook veel meer. Ik voel niet alleen hoe anderen zich voelen, maar kan er ook begrip voor opbrengen. Ik stuur mensen die het moeilijk hebben energie en liefde. Boosheid ken ik niet meer zoals vroeger, wanhoop bestaat niet meer, jaloers? Waarop? Op een ander? Ha! Nee hoor. Als ik het even moeilijk heb zeg ik "We zien wel wat het wordt. Het komt wel goed, op wat voor manier ook". Dan haal ik diep adem en "ben" weer. Eva heeft geaccepteerd. En kan nu verder helpen.

De indiaan is er nog af en toe. Hij is medicijnman. Hij heeft ooit eens "gezegd" dat ik alleen verder kom als ik mijzelf zou helpen, pas dan kon ik ook mensen laten inzien.

School en werk? Heb ik nog steeds een hekel aan…hihi…Maar nu ik weet dat ik ook van die mensen weer kan leren, is het niet zo beangstigend meer. Er is rust nu. Er is liefde en de natuur verschaft zoveel kracht en schoonheid, wat maakt de rest dan nog uit? Eva is weer dat meisje van vroeger, alleen wat wijzer en gegroeid. Opa loopt nog steeds met mij mee, totdat het tijd is voor hem te gaan. Wanneer weet ik niet, van mij mag hij nog wel even blijven…hihi.
Ik ben. En ik zal zijn. Een kind van nu.


27-08-2000