psycholoog of medium

Ik kan me voorstellen dat je het heel lastig vind Helma, maar inderdaad je er niet mee bemoeien is het beste wat je kunt doen.

Echter als ze jou een vraag stelt mag je natuurlijk altijd jouw mening geven, en er ook duidelijk bij zeggen dat het jouw mening is en dat ze die niet perse over hoeft te nemen. Want dat laatste is haar eigen keuze.

Zo laat je haar ook min of meer zien dat ook zij haar eigen keuzes moet gaan maken in dit leven en niet afhankelijk moet zijn van haar vriend daarin. Als zij behoefte voelt om naar een reguliere psycholoog te gaan, dan is dat haar keuze en die mag zij maken, daar heeft haar vriendje in principe genoegen mee te nemen....

En alles wat moeders kunnen doen is ons lijntje naar boven aanspreken en bidden,bidden,bidden.
Sterkte hiermee

Ik denk dat je heel simpel aan haar kunt vragen: "Wat heb je van me nodig?", of "Wat wil je dat ik voor je doe?"

Ze weet zelf waarschijnlijk wel wat het beste voor haar is, en jij kan haar daar dan in begeleiden. Ook al staat dat haaks op wat jij wilt, respecteer haar keuze en help haar daarin.

Ja, dat is zeker lastig. Bah, rot situatie.

Ik denk toch dat je moet gaan voor haar welzijn. En als dat is dat je haar zin moet doordrukken, is dat het. Leermomenten op haar gebied betrekking hebbende op opgroeien/volwassen zijn, blijven toch wel komen.

En bij alles, volg je gevoel.

Ja, wat NiMS voorstelt, voelt ook goed.

Ik sta achter de gedachte van NiMs ... "Wat wil je dat ik voor je doe?" Dan beslist je dochter zelf, maar ze weet jou als steun altijd achter/naast zich.

Sterkte en liefs
(((-xxx-)))

Wat een goeie adviezen, van jullie allemaal, maar wat Nims zegt, is toch wel het beste uitgangspunt: haar haar eigen keuzes laten maken, ook al zou dat niet mijn keus zijn. Als zij een bepaalde route verkiest die misschien langer duurt, of misschien zelfs niet de juiste is, dan is dat toch haar weg!

En het is een goed uitgangspunt: eerst vragen wat ik erin doen kan: misschien juist wel helemaal niks! Maar ja, ze bestookt me dagelijks met mail, omdat ze zich zo plompverloren alleen voelt ineens... onder moeders vleugels vandaan, en pompen of verzuipen!

Toch neem ik jullie advies ter harte: vragen wat ze van me wil!

Ik ben toch blij dat ik de vraag hier neerlegde. Vaak heb ik het gevoel dat ik alles maar in mijn uppie uit moet zoeken tegenwoordig, en dat probeer ik dan ook vaak. Maar toch is het zo super om altijd bij jullie 'terecht te kunnen': ik schiet acuut vol op dit moment.

Onvoorstelbaar, wat Merudi al jaren voor me betekent: soms was ik een pain in the ash, maar jullie lieten me nooit vallen.

Thanx allemaal!!!

Dan heb je iig een goed voorbeeld gehad
Nee even zonder dollen; voelt je dochter zich schuldig dat ze jou met haar zusje achter gelaten heeft?
Zeg je wel eens tegen haar dat je er trots op bent dat ze nu al op eigen benen staat, maar dat ze altijd bij jou terecht kan als ze dat nodig heeft.
Ik proef namelijk bijna een soort van schuldgevoel uit je verhaal. Weet alleen niet goed hoe en waar ik die moet plaatsen.

Over het onderwerp psycholoog of medium; als die vriend een echte vriend is dan laat hij haar haar eigen keuzes maken en steunt haar daar ook in. Misschien moet hij dit ook nog leren, kan goed. Maar zijn geloof opdringen aan haar is in mijn ogen niet bepaald vriendschappelijk.

En soms Helma moeten mensen gewoon op hun bek gaan voordat ze doorhebben dat ze zelf keuzes moeten maken.
Das keihard weet ik, maar voor sommigen de beste leerweg.
Zij mag leren dat ze zelf mag kiezen en haar grenzen mag gaan aangeven en hij mag leren de grenzen en keuzes van anderen te gaan respecteren ook al is hij het daar totaal niet mee eens.

Ik denk zelf dat doordrammen geen zin heeft, zolang ze beiden niet doorhebben elkaars keuze te respecteren zal dit zich blijven herhalen.

Syl, daar zeg je wat. Echt geen idee. Dat is zeker de moeite waard om over na te denken. Ik kan me niet herinneren dat ik haar dat idee of schuldgevoel heb gegeven, of dat dat als vanzelf ontstaan kan zijn. Wel is het zo dat Sandra die bij mij woont, erg veel verdriet heeft gehad van het vertrek van haar zus. Gut ja, zou dus zo maar kunnen dat ze niet ten volle durft te vliegen, niet ten volle geniet van het leven in de grote prachtige wereld...

Ik zal hier eens over nadenken, en er eens met haar over praten. Wie weet...
Ik weet wel dat ik haar eigenlijk te jong vond, en dat het samenwonen hartstikke snel ging allemaal. Dus zonder veel woorden heeft ze misschien wel gevoeld dat ik eigenlijk niet achter haar keuze stond, ook al hielp ik mee, en heb ik behangen in hun huisje.
Wel een idee om te onthouden, jouw gedachtegang Gast.

Jeetje, ja...
Soms zit je ergens met je neus bovenop. En dan is het zo lastig schatten hoe iets in elkaar zit!
Ze zijn allebei ontzettend koppig: zal mij benieuwen hoe lang het duurt voordat ze doorhebben hoe het werkt. Thanx Karin!

ik ga ervanuit dat diegene die met een probleem zit,
dat die ook de keuze mag maken hoe die dat oplost.
En in dit geval is dat je dochter, die kiest voor een therapeute
Als haar vriend met een specifiek probleem zit,
zou je dochter het ook vanzelfsprekend mogen vinden, en virsa versa
dat hij dan kiest voor zijn oplossing, nl een medium.
Dus kan het zijn dat ze beiden even naar verschillende oplossingen zoeken,
maar dat ze, door gesprekken van hen beiden over wat er is gezegd , tot dezelde inzichten komen.

De school en stage zijn opgebeld: voorlopig blijft ze thuis. Haar vriend belde vanavond: ze was de hele dag aan het poetsen geweest, en terwijl hij belde hoorde hij dat ze ging afwassen. Ze is niet af te remmen.

Morgen komt ze hier, vanaf 8.00 uur, tot begin v.d. avond.
Wel begrijpelijk hoor, al weet ik wel hoe dat voor mijzelf uit zal pakken. 's avonds ben ik compleet naar de kl*ten, terwijl ik dan nog naar school moet voor een gesprek over vakkenkeuze voor de jongste, en de volgende dag de hele dag werken...
Er zal ook een moment komen dat ik zeg: nee, nu even niet! Het is mijn vaste vrije dag, en ik wil perse de was morgen gestreken en wel in de kast hebben...

Ik realiseer me ineens dat ze dat gedrag van mij heeft...
Laatst deed ik een test, en ik kreeg de vraag: wat vind je van onverwachtse veranderingen tijdens de dag, kun je je planning bijstellen? Ik kon antwoorden van 1 tot 5, waarbij 5 staat voor: niet aan te passen aan veranderingen, en dat antwoord koos ik...
Erg lastig om te zien dat zij nu precies hetzelfde doet en daarbij zichzelf continue tegen komt. Bah.

Nou dan kun je haar juist helpen, als je begrijpt hoe en waarom ze dingen doet.
Je hoeft haar niet te zeggen wat zij moet doen maar vertel haar wat die dingen met jou doen, doordat ze wellicht dingen herkend krijgt ze handvaten en kan ze er mee werken.

En die strijk kan ook een andere keer, of strak opvouwen en onder je matras frotten, dat werkt ook is het ook glad.

Als jij je de hele dag druk maakt om die strijk ben jij vanavond inderdaad keikapot, laat los en geniet van je kind
Ik denk dat jij je beter voelt als je een goed gesprek hebt met je dochter dan dat die strijk keurig in de kast hangt.

Kussie

Ik sluit me aan bij de reactie van NiMS:



En dan niet alleen richting je dochter, maar ook richting jezelf.
Wat heeft je dochter van jou nodig en wat heb jij van jezelf nodig? Is jouw planning van je dag belangrijk, of is het samenzijn met dochter belangrijk? En hoe sta je in het contact?

Zowel van Karin als van Anke vind ik moeilijk.
Ik merk dat ik er echt moeite mee had dat ik misschien de was niet gedaan kreeg! Dat zegt misschien wel iets over hoe ik in de relatie sta tot mijn kinderen
Ik was geïrriteerd dat de was misschien niet af kwam! Achteraf was er niks aan de hand, het lag dinsdag voor 12.00 uur in de kast, gestreken en wel!
Toch weet ik, dat mijn dochter a.s. dinsdag de hele dag alleen zal zijn, want haar vriend heeft een sollicitatie in Duitsland. Nu zit ik me al af te vragen waar ze die dag zal zijn: wat lastig! De vrije dinsdag is toch echt van mij, en ik heb daar echt behoefte aan (ik wilde bijna typen: ik heb daar recht op). Ik blijf het moeilijk vinden.

Mijn dochter zit voorlopig in de ziektewet, de arts adviseerde iets op te zoeken bij de drogist, want alle rustgevende medicijnen van de apotheek zouden te sterk zijn voor haar, dus nu heeft ze geloof ik valeriaan. Ook gaat ze een psychologische test doen, en dinsdag weer een gesprek met de arts (en dat is dus niet in Zwolle maar hier in het dorp).

Ze praat zo veel! En ik kan daar niet altijd even goed mee omgaan, want voor mijn gevoel zuigt ze me leeg.
Ik wil van tevoren iets bedenken wat ze of we kunnen gaan doen zonder dat mijn dag naar de knoppen is. Geloof me, ik hou wel van haar hoor.........

Hoi Helma,

communicatie lijkt me hier heel belangrijk. Praat met haar over jouw gevoelens, gedachten en wensen. Geef op een liefdevolle manier grenzen aan. Hou rekening met haar EN jezelf. Tijd voor jezelf willen is niet vreemd, ze is tenslotte het huis uit. Maar praat daarover.

Dank je, Anke, voor de tips.
Tegelijkertijd word ik er een beetje verdrietig van, gek genoeg. Waarom ben ik geen moederkloek, die altijd en eeuwig, onvoorwaardelijk, dag en nacht en ten allen tijde de deur open heeft voor iedereen? En dan vooral voor mijn dochter(s)?

Waarom heb ik die rustmomenten ook nodig? Dus precies de reden waarom zij nu thuis zit? Waarom weet ik, rationeel gezien, dat ik die grens nodig heb om het leven aan te kunnen, en waarom voelt het dan als 'een slechte moeder zijn' als ik soms kies voor mezelf.
Het maakt me ineens erg verdrietig. Ik begrijp het even niet.

Omdat je even een stapje terug moet doen. Goed moederschap heeft niets te maken met jezelf helemaal weggeven, maar met de juiste balans tussen geven en nemen. Wanneer je in je kracht zit, kun je er op een veel waardevollere manier zijn. Het gaat niet om hoeveel je geeft, maar om wat je geeft. Het zal wennen zijn, je moet afstand doen van een ideaalbeeld. Maar het zal je veel opleveren. En tegelijkertijd kun je een voorbeeld zijn voor je dochter, zodat ze niet hetzelfde hoeft mee te maken als jij.

Sterkte in ieder geval. Ik kan me voorstellen dat dit heel moeilijk voor je is.