Mag ik heel eventjes mijn verhaal kwijt? Oh ja, dat kan in dit topic...
Nog geen uur geleden zaten we lekker soep te eten bij de fysiotherapie, ik was bijna vrij. Om 13.00 uur komt er een collega aangesneld, en ze zei: willen jullie even kijken bij A. want het gaat niet goed met haar! Mijn collega's fysiotherapeuten gingen er heen, waarna er al snel weer één terugkwam met de vraag: weet jij het nummer van de arts heel snel? Nou, dan is natuurlijk het telefoonboekje nergens te vinden, en welk zoeken dan een eeuwigheid duurt was in feite misschien tien seconden. Ik toets het nummer en het blijkt in gesprek.
Mijn collega rent naar de manager, ik ren met de foon achter haar aan. Ze roept me na: bel 112 maar, ze is zo blauw als wat! Oke. Voor het eerst in mijn leven bel ik 112. Ik zeg mijn naam en meteen het adres en plaats en geef aan dat de cliënt blauw is.
Mijn collega roept naar me wat de saturatie is en aangezien ik daar geen verstand van heb zeg ik: ik geef mijn collega even. Ik ben bewust niet naar de client gegaan. Even later komt mijn collega terug: we moeten naar buiten, de ambulance opvangen en over het terrein loodsen.
Wat duren minuten dan lang! Ik stond buiten, nog met mijn jas aan en een paraplu. Het duurde tien minuten tot ik de ambulance hoorde, en ik heb ze allerlei bochtjes doorgeleid, want het terrein is zeer onlogisch en niet uit te leggen aan de foon. Ik heb de broeders naar binnen gelaten, waarna ik zelf buiten bleef staan en omliep naar mijn eigen werkplek.
Daar komende waren mijn eigen collega's daar ook weer. Ze zeiden me: je bent vrij, we kunnen nu verder toch niets doen. We horen vanzelf hoe het gaat met haar.
Gut. Dan stap je in je auto, en heb ineens geen zin om auto te rijden. Raar! Ik neem een poosje de tijd om even bij te komen.
Onderweg naar huis let ik steeds op of ik de ambulance in mijn achteruitkijkspiegel zie, want dan wil ik wel aan de kant kunnen gaan staan, met als gevolg dat ik zowat tegen een auto bots voor mij. De ambulance heb ik niet meer gezien.
Ik verbaas mij eigenlijk dat ik me mengde in dit gebeuren. Een jaar of vijf geleden zou ik als verlamd gereageerd hebben, en niet in staat tot wat dan ook. Nu ging het als vanzelf, maar het stond dan ook volledig los van geweld of iets dergelijks.
Ik ben toch blij dat ik iets kon doen, al was het maar in die stomme regen staan. Ik was zelfs in staat om de tijd op te nemen tot de ambulance er was, exact 12 minuten, wat ook de officiele aanrijtijd is.
De client is volledig afhankelijk, en functioneert als een kasplantje.
Op de terugweg kwam ik toevallig een lijkwagen tegen en stom genoeg dacht ik nog: dat is snel! Maar dat had er hoogstwaarschijnlijk niets mee te maken.
Gek he, ik moest het ff kwijt. Ik ben nu dus vergeten om de post op de bus te doen en naar de supermarkt te gaan. Dat dan weer wel.
112
Delen:
Jimmy
feb 22 '10
Dat is een mooi verhaal ik ben blij dat mij dat nog nooit is overkomen. ik ben nu eigelijk ook wel nieeuwschierig naar wat de client had.
xxx Jimmy
xxx Jimmy
Helma
feb 22 '10
Doordat de clienten bedlegerig zijn en de vitale functies erg slecht, is er sprake van een overproductie aan slijmvorming vanuit de luchtwegen. Sommige clienten kunnen dit goed ophoesten, maar vaak is daarbij afzuiging nodig, en dit soort problemen kunnen ook weleens fout lopen.
Ik herinner mij vijf jaar geleden dat een client aan dezelfde gang een ruit doorsloeg en een slagaderlijke bloeding had aan zijn pols. Ik hoorde alles, en hij huilde en zei alleen maar: ach bloed, ach bloed, ach bloed...
Ik weet nog goed dat mijn benen loodzwaar werden, en ik kon met moeite opstaan. Ik heb niks gedaan toen (er waren ruim voldoende collega's) en trok me terug in kantoor, en sloot de deur die anders altijd open stond. Ik kon daar niet mee omgaan. Daarom is het nu best apart dat het als vanzelf ging.
Via de mail vernam ik net dat ze, samen met 2 collega's, is overgebracht naar een ziekenhuis.
Ik herinner mij vijf jaar geleden dat een client aan dezelfde gang een ruit doorsloeg en een slagaderlijke bloeding had aan zijn pols. Ik hoorde alles, en hij huilde en zei alleen maar: ach bloed, ach bloed, ach bloed...
Ik weet nog goed dat mijn benen loodzwaar werden, en ik kon met moeite opstaan. Ik heb niks gedaan toen (er waren ruim voldoende collega's) en trok me terug in kantoor, en sloot de deur die anders altijd open stond. Ik kon daar niet mee omgaan. Daarom is het nu best apart dat het als vanzelf ging.
Via de mail vernam ik net dat ze, samen met 2 collega's, is overgebracht naar een ziekenhuis.
Jimmy
feb 22 '10
Ja die reactie begrijp ik best, ik denk niet dat ik heel anders had gereageerd maar, als mensen 1 keer z'n ervaring heb gehad dan onthoud je dat en dan berijd je er onbewust op voor als het nog een keer gebeurt. Dat heeft jou sterker gemaakt zodat je nu zo kon reageren.
Helma
feb 22 '10
Nu is duidelijk dat het wel net na de maaltijd was, dus het is niet zeker of het iets in de pap was of niet.
Ze ligt nu op de intensive care, met een behoorlijke longontsteking en ze moet daar wel even blijven. Zojuist even lange tijd aan de foon gesproken met mijn collega, die twijfelde of ze alles wel goed had gedaan en heb haar maar even gerustgesteld. Zij riep als eerste 112, en is nu bang dat het overdreven was... duh, dat lijkt me toch niet, anders was ze niet eens meegenomen.
Heb wel even een portje genomen vanmiddag.
Ze ligt nu op de intensive care, met een behoorlijke longontsteking en ze moet daar wel even blijven. Zojuist even lange tijd aan de foon gesproken met mijn collega, die twijfelde of ze alles wel goed had gedaan en heb haar maar even gerustgesteld. Zij riep als eerste 112, en is nu bang dat het overdreven was... duh, dat lijkt me toch niet, anders was ze niet eens meegenomen.
Heb wel even een portje genomen vanmiddag.
admin
feb 22 '10
Niemand weet vantevoren hoe hij of zij in zo'n situatie reageert.
Veel mensen roepen "oh ik help gelijk" en toch als de situatie daar is blijven ze toch staan.
Ge zeit unne kei dat je zo goed reageerde!
Enne dat portje snap ik best, naderhand sta je dan toch wel een beetje te shaken denk ik zo..
Veel mensen roepen "oh ik help gelijk" en toch als de situatie daar is blijven ze toch staan.
Ge zeit unne kei dat je zo goed reageerde!
Enne dat portje snap ik best, naderhand sta je dan toch wel een beetje te shaken denk ik zo..
admin
feb 22 '10
Herkenbaar verhaal uiteraard voor mij, werk niet voor niks in een zorgcentrum. En ik zeg altijd, onverwachtse situaties die levensbedreigend zijn wennen nooit. Maar zo te lezen heeft je collega prima gehandeld. En jij ook!! Trots meisje, steek dit maar in je zak, deze [toch goede positieve] ervaring nemen ze jou niet meer af!!!
Liefsssssss
Liefsssssss
Helma
feb 22 '10
Ja, ik ben ook een beetje 'trots', als je dat in zo'n situatie kunt zeggen. Eigenlijk is het heel logisch wat je dan doet. Er moeten een aantal dingen gedaan worden, en iedereen doet dan hetgeen het beste bij de situatie past. En het liep ook heel goed allemaal.
Toch had ik het er met de collega over: iedere maand is daar een oefening, hoe je de toko moet ontruimen, en wat handig is bij brand: maar als het zoiets als dit betreft met één client, weet ineens niemand het nummer van een vervangende arts, of waar de zuurstoftank staat, of het uitzuigapparaat. Ook een defibirilator hebben we niet op het dagcentrum, ook geen geld voor trouwens.
maar, lieverds, wel bedankt!
admin
feb 22 '10
Ook in ons zorgcentrum is die niet aanwezig ... zou eigenlijk wel moeten ,maar ligt ook weer anders ivm wensen op geen reanimatie etc.
Maar lieve Helma, je mag echt wel trots op jezelf zijn, en cliënt is nu toch in goede handen!!
Maar lieve Helma, je mag echt wel trots op jezelf zijn, en cliënt is nu toch in goede handen!!
Helma
feb 22 '10
Tja, in een dagcentrum is nog net geld voor waterverf en strooizout, maar niet voor zo'n duur apparaat...
En we krijgen er ook geen geld meer voor. Ook bij het schoenenspreekuur merk ik het: ik moet zelf de clienten halen en brengen, want wonen heeft maar één personeelslid per dagdeel en die kunnen dus niet even van de groep af voor die suffe schoenmaker! Perfectionisme en juiste zorg voor iedereen bijten elkaar.
Als we vijf jaar verder zijn is het gedaan met kleinschalig wonen, en krijgen we weer grote instellingstehuizen, met grote groepen: het wij-gevoel i.p.v. het ik-gevoel.
En we krijgen er ook geen geld meer voor. Ook bij het schoenenspreekuur merk ik het: ik moet zelf de clienten halen en brengen, want wonen heeft maar één personeelslid per dagdeel en die kunnen dus niet even van de groep af voor die suffe schoenmaker! Perfectionisme en juiste zorg voor iedereen bijten elkaar.
Als we vijf jaar verder zijn is het gedaan met kleinschalig wonen, en krijgen we weer grote instellingstehuizen, met grote groepen: het wij-gevoel i.p.v. het ik-gevoel.
Beschermengel
feb 23 '10
Nou heftig hoor Helma, en inderdaad je hebt heel goed gehandeld en ik kan me voorstellen dat het wel een poosje bij je blijft hangen....dat gaat niet 123 uit je hoofd.
Alles is gelukkig goed afgelopen, maar heeft vaak wel een impact op de gene die helpt.
Helma
feb 23 '10
Dank jullie wel.
Ik weet nog, dat ik rende door de gang en een zowat blinde bewoner riep: he, rustig, wacht je op de taxi??? Ik riep: ja, zoiets!
Eén bewoner met het syndroom van down hing op de brancard en hielp 'duwen' naar de juiste afdeling. We waren wel vergeten een BHV-er in te schakelen en dat is misschien wel jammer, want het zou kunnen dat de bewoners in de omgeving in paniek waren geraakt, maar alles in het dagcentrum ging gewoon door: clienten die tv keken, muziek luisterden, was vouwden, de vloer veegden, alles ging gewoon door.
Het erge is wel, dat het een client is met een zg. locked-in-syndroom: ze snapt redelijk wat er allemaal gebeurde, maar doordat ze gevangen zit in haar lijf, kan ze er geen uiting aan geven...
En ja, het klopt, het is niet 112 uit mijn hoofd
Ik weet nog, dat ik rende door de gang en een zowat blinde bewoner riep: he, rustig, wacht je op de taxi??? Ik riep: ja, zoiets!
Eén bewoner met het syndroom van down hing op de brancard en hielp 'duwen' naar de juiste afdeling. We waren wel vergeten een BHV-er in te schakelen en dat is misschien wel jammer, want het zou kunnen dat de bewoners in de omgeving in paniek waren geraakt, maar alles in het dagcentrum ging gewoon door: clienten die tv keken, muziek luisterden, was vouwden, de vloer veegden, alles ging gewoon door.
Het erge is wel, dat het een client is met een zg. locked-in-syndroom: ze snapt redelijk wat er allemaal gebeurde, maar doordat ze gevangen zit in haar lijf, kan ze er geen uiting aan geven...
En ja, het klopt, het is niet 112 uit mijn hoofd
Beschermengel
feb 23 '10
Quote:
Het erge is wel, dat het een client is met een zg. locked-in-syndroom: ze snapt redelijk wat er allemaal gebeurde, maar doordat ze gevangen zit in haar lijf, kan ze er geen uiting aan geven...
Ohhh vreselijk!
Zodra je goede berichten krijgt over de vrouw zal het langzaam slijten, maar vergeten doe je het niet.
Helma
feb 23 '10
Bij veel clienten hangt er een protocol 'niet reanimeren' achter: daarom is er altijd weer die twijfel van wat mogen we wel en wat mogen we niet.
Ik las net in de mail dat je altijd mag reanimeren totdat de locatiemanager zegt: stop met reanimeren. Hij of zij weet bij welke client het wel of niet mag. Maar als de client op het DC is, en de woning staat 15 km. verder weg, dan heb je niet zo snel de LM te pakken
Veel medewerkers smeken om een cursus EHBO of BHV, maar omdat dit te duur is, wordt het niet meer gegeven. Roeien met de riemen die we niet hebben, zeg maar...
Personeel dat jaren geleden is opgeleid tot Z-verpleegkundige, weet nog wel hoe het moet, maar het bijhouden van die cursussen zit er ook niet in. De regiodirekteur kreeg ternauwernood de begroting van 2010 rond, dus dit soort 'grapjes' wordt als eerste geschrapt.
Komt bij mij weer de gedachtegang om de hoek zetten rondom passieve en actieve euthanasie. Wat is nog menswaardig? Kunnen wij het maken om volwaardige mensen op deze manier tientallen jaren te laten lijden? Heeft God het zo bedoeld?
Ik las net in de mail dat je altijd mag reanimeren totdat de locatiemanager zegt: stop met reanimeren. Hij of zij weet bij welke client het wel of niet mag. Maar als de client op het DC is, en de woning staat 15 km. verder weg, dan heb je niet zo snel de LM te pakken
Veel medewerkers smeken om een cursus EHBO of BHV, maar omdat dit te duur is, wordt het niet meer gegeven. Roeien met de riemen die we niet hebben, zeg maar...
Personeel dat jaren geleden is opgeleid tot Z-verpleegkundige, weet nog wel hoe het moet, maar het bijhouden van die cursussen zit er ook niet in. De regiodirekteur kreeg ternauwernood de begroting van 2010 rond, dus dit soort 'grapjes' wordt als eerste geschrapt.
Komt bij mij weer de gedachtegang om de hoek zetten rondom passieve en actieve euthanasie. Wat is nog menswaardig? Kunnen wij het maken om volwaardige mensen op deze manier tientallen jaren te laten lijden? Heeft God het zo bedoeld?
gast
feb 23 '10
Helma, het is jou interpretatie in hoevere deze mensen lijden. Wat zou je dan willen, ze allemaal een spuitje geven omdat jij of iemand anders denkt dat ze lijden? Ze kunnen het toch niet zelf aangeven of kenbaar maken dat ze dat willen dus vind ik het een beetje ver gezocht. Het zou wel een groot probleem in de zorg oplossen, en een stuk minder geld voor het land kosten als je het wel zou doen. Maar dat is wel en heel foute reden natuurlijk.
En ja, in hoevere heeft God het zo bedoeld of is de mens er zelf verantwoordleijk voor geweest dat het zover heeft kunnen komen.
En ja, in hoevere heeft God het zo bedoeld of is de mens er zelf verantwoordleijk voor geweest dat het zover heeft kunnen komen.
Helma
feb 23 '10
Tuurlijk Gast, ik begrijp ook wel dat ik daar absoluut geen zeggenschap over heb! En inderdaad, wie ben ik om te bepalen hoe het leven voor de ander - en zijn naasten - is?
Ik had wel, dit weekend nog, dat ik me even druk maakte over hoever de medische wetenschap hier is, waardoor mensen heel oud mogen worden, terwijl de levensverwachting in Afrika een jaar of veertig is: en dat vind ik krom en oneerlijk. Maar het is niet aan mij...
Ik had wel, dit weekend nog, dat ik me even druk maakte over hoever de medische wetenschap hier is, waardoor mensen heel oud mogen worden, terwijl de levensverwachting in Afrika een jaar of veertig is: en dat vind ik krom en oneerlijk. Maar het is niet aan mij...
admin
feb 23 '10
Heel waar, Helma, dat je dit in ogenschouw neemt.
Er zit enerzijds een onrechtvaardigheid in dit alles, zo voel ik het ook wel eens.
Een mens is er belange nog niet aan toe om ervoor te zorgen, dat het overal goed gaat in de wereld,
maaaaaar.. geef ons de kans, ook in jou gedachte en gevoel,
dat wij mensen, wel naar een mooie wereld aan het evolueren zijn,
waar het voor iedereen goed is om te vertoeven.
Daarvoor moeten er heilige huisje in getrapt worden, en onrechtvaardigheid aan het licht komen!
vandaar dat jou uitspraken, er wel degelijk toe bijdragen!
liefs
Bellefleur
Er zit enerzijds een onrechtvaardigheid in dit alles, zo voel ik het ook wel eens.
Een mens is er belange nog niet aan toe om ervoor te zorgen, dat het overal goed gaat in de wereld,
maaaaaar.. geef ons de kans, ook in jou gedachte en gevoel,
dat wij mensen, wel naar een mooie wereld aan het evolueren zijn,
waar het voor iedereen goed is om te vertoeven.
Daarvoor moeten er heilige huisje in getrapt worden, en onrechtvaardigheid aan het licht komen!
vandaar dat jou uitspraken, er wel degelijk toe bijdragen!
liefs
Bellefleur
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
