De kleine bange engel

goedemorgen iedereen...

De kleine bange engel

Er was eens een kleine engel. Zij was de kleinst en de jongste van alle engelen. Ze was heel erg lief, maar ze geloofde alles wat andere haar vertelde. Hierdoor werd de kleine engel vaak door de andere engelen geplaagd. Ze was immers zo klein en ze trapte in elk grapje! Ze vertelde haar allemaal dingen die niet waar waren, maar de kleine engel was er al snel van overtuigd dat al die dingen echt waren.
De kleine engel werd daardoor voor heel veel dingen bang. Voor spinnen, voor vreemde enge geluiden als ze ’s avonds in haar bedje lag en voor mensen met hoge hoeden op. Allemaal heel erg eng, volgens de kleine engel!

Op een dag vroeg een grote engel aan de kleine engel of ze mee ging op een toch. De kleine engel vond dat eng, maar ze moest het wel doen! Dus ging de kleine engel mee. De hele groep met grote engelen en de kleine engel reisde de hele dag. Tot ze opeens bij een lange tafel aankwamen. De tafel was speciaal voor hen gedekt, dus gingen ze zitten en eten. Iedereen lachte en de zon verdween langzaam achter de horizon. De sterren begonnen aan de hemel te schitteren en de grote volle maan scheen op de donkere aarde. Maar de kleine engel was bang voor het donker. Ze zat stilletjes tussen twee grote engelen in en nam heel voorzichtig een hapje van het lekkere eten. De rillingen liepen over haar rug toen ze achter haar een uil hoorde krassen.

Toen kwamen er opeens heel veel wolken, die ervoor zorgde dat het licht van de volle maan niet meer op de aarde kon schijnen. De kleine engel werd nu heel erg bang en dook diep in haar warme jas. Niemand zag hoe bang ze was, want alle andere engelen waren zo gezellig aan het feesten, dat ze niet meer op de kleine engel hadden gelet!

Een gele bliksemflits schoot door de hemel. Een grote klap volgde. Meteen was het hele gezelschap stil. De kleine engel begon zachtjes te huilen toen alle engelen opeens opstonden en van de tafel wegliepen. Snel klom ze van haar stoel en holde ze met haar handen over haar hoofd naar de groep toe. Zij stonden allemaal naar de hemel te kijken, ietsjes verderop, op een heuvel. Steeds als er een lichtflits was, werd de aarde even fel verlicht. Beneden, in het dal, stonden allemaal huisjes. Al die huisjes waren veilig voor het hevige weer, maar er was ook een huisje dat hoger op de heuvel stond. Dat huisje was niet veilig. De kleine engel werd al helemaal bang bij het idee dat de lieve mensen in dat huisje gevaar liepen! De tranen die over haar kleine gezichtje liepen, drupte op haar jas en gaven haar een snotneusje.

Opeens stond de grootste en liefste engel van de groep naast haar. Hij knielde naast haar en keek haar diep aan met mooie blauwe ogen. De kleine engel probeerde te stoppen met huilen en veegde haar tranen uit haar ogen. Toen sprak de grootste en liefste van alle engelen tot haar. “Kleine engel, wees niet bang voor het weer. Jij bent veilig bij ons! Jij bent de kleinste van ons allemaal, en zal dus nooit door de bliksem geraakt worden! Maar wij en de mensen in dat huisje zijn zo lang dat de bliksem naar ons toe zal trekken en ons zal raken!” De kleine engel keek geschokt naar de grootste en liefste engel. Dat idee, dat alle engelen en alle mensen geraakt konden worden, maakte haar zo bang dat ze meteen weer tranen in haar ogen kreeg.
“Maar dat is verschrikkelijk!” huilde de kleine engel.
“Ja, en daarom zijn wij engelen er, kleine engel! Om de mensen te beschermen tegen het slechte weer!” antwoordde de grootste en liefste engel haar. De kleine engel moest even nadenken. Want de grootste en liefste engel had haar net verteld dat engelen ook te groot waren. Alsof hij haar gedachten horen kon, zei de grootste en liefste engel haar: “Lieve kleine engel! Maar jij bent klein genoeg om die mensen te helpen! Ga naar het huisje en help die arme mensen, die zo bang zijn voor de storm!”
“Maar dat durf ik niet!” riep de kleine engel uit. Zij wilde bij de andere blijven en teruggaan naar huis, waar geen storm zou zijn.
“Maar dat is je taak, kleine engel, jij kan dat doen, want jij bent klein. Je wil toch niet dat die mensen voor altijd bang zullen blijven, of geraakt zullen worden door het vreselijke weer?”
Die gedachte deed de kleine engel al heel veel pijn. Maar ze vond het zo eng. Haar hele lichaam trilde ervan! Ze knikte naar de grootste en liefste engel.

Terwijl de grootste tranen die zij ooit had gevoeld over haar wangen liepen, rende ze in de richting van het huisje. De donder klonk hier nog harder, nu ze zo alleen was. Snel glipte ze door een openstaand raam naar binnen en deed dat achter zich dicht. Ze was in een kinderkamer terechtgekomen! Het kindje lag snikkend in bed. De kleine engel voelde dat het kindje nog veel banger was dan zij, waardoor de kleine engel opeens helemaal niet bang meer was. Ze veegde haar tranen nu helemaal weg en ging naast het kindje op het bed zitten. Toen het kindje de kleine engel zag, werden zijn ogen groot van verbazing.
“Wie ben jij?” vroeg het kindje zachtjes, terwijl hij de donder niet meer hoorde. Nieuwsgierig keek hij naar het kleine lichtgevende mensje met vleugeltjes.
“Ik ben de kleine engel, en ik ben hier om je te helpen.” Zei de kleine engel zachtjes met haar lieve stem.
“Waarom heet je de kleine engel?” vroeg het kindje nu. Hij ging rechtop in bed zitten en bekeek de kleine engel nieuwsgierig.
“Omdat ik de kleinste ben van alle engel! En ze zeggen altijd dat ik overal bang voor ben!” antwoordde de kleine engel.
“Ik ben ook wel eens bang.” Zei het kindje, en het knikte. “Maar nu ben ik niet bang meer! Want jij bent hier!”
“Ik ben nu hier. Ik ben door de storm gekomen om je niet meer bang te laten zijn. Maar nu ben ik niet bang meer, want jij bent niet meer bang.” Zei de kleine engel terwijl ze inderdaad merkte dat ze niet meer bang was voor de donder die buiten klonk. En dat kwam omdat ze iets anders belangrijker vond dan die angst! Nu snapte ze waarom de grootste en liefste van alle engelen haar naar dit kindje had gestuurd!

De kleine engel bleef de hele nacht bij het kindje. Ook toen hij al lang in slaap was gevallen. De storm was weg toen de zon opkwam.

Toen het kindje ’s morgens wakker werd en tegen de kleine engel wilde zeggen dat hij nu helemaal niet meer bang was, zag hij dat ze weg was. Maar op zijn bed lag een klein wit veertje. Het rook precies als de kleine engel, naar hyacint. Zijn vriendjes en vader en moeder zouden hem nooit geloven als hij hen dit zou vertellen! Maar hij vroeg zich wel af waar de kleine engel gebleven was.

De kleine engel was toen de storm ging liggen, met de laatste wind meegevlogen naar huis. En zij was niet meer bang voor het donker en alles wat het donker haar kon brengen. En de grote engelen plaagde haar niet meer omdat ze overal bang voor was.