Gevoelloos of gewoon 'zijn'

...maar omdat het nog even wennen is, voelt het als 'gevoelloos zijn'...
En gek genoeg voelt het wel oké. Maar heb daardoor minder behoefte aan small talk op feestjes, of enthousiast doen over iets van de ander, of dramatisch meedoen met zelfs mensen die me na staan.
Het lijkt dan net of ik niet meer om ze geef. Heel vreemd, wel.

Egoïstisch zou het zijn als je je eigen patroontje op iemand anders projecteert; bijvoorbeeld je eigen verdriet over het verdriet van een ander, waardoor je op die manier denkt dat je die ander begrijpt. Maar wanneer je je eigen verdriet doorleeft hebt, dan kan je iemand anders zijn verdriet ervaren zonder dat het bij jezelf verdriet oproept. Zo krijgt het verdriet van de ander veel meer ruimte vergeleken met vroeger, toen het die ruimte moest delen met je eigen verdriet. Als er meer ruimte is, lijkt het misschien alsof je minder voelt. Maar in werkelijkheid ben jij het, die groter geworden is.

Helma, wat gebeurd er als jou persoonlijk iets over komt. Ben je dan ook zo "gevoelloos" of zijn er dan wel emoties/gevoelens.
En je bent in mijn ogen echt niet egoïstisch als het leed/verdriet van iemand anders je niet meer zo raakt dat je er zelf verdriet van hebt. Dit betekend niet dat je er voor de ander niet bent, in tegendeel denk ik juist. Je kunt de ander dan beter bijstaan dan wanneer jezelf helemaal in de put getrokken wordt door je eigen emoties.

Empathie is een mooi gegeven en geeft je bewustwording van je eigen en anders emoties.

Acceptatie van het zijn en dat alles wat er gebeurt een reden heeft creëert rust en overzicht.

Het doorgronden van de reden geeft je inzicht, echter maakt acceptatie van het zijn je sterker.

De sterke groeien, de zwakke blijven stilstaan.

De sterke helpen de zwakke en zo visa versa.

Zo is licht en donker samen één..

Gast, ik heb het nog niet kunnen toetsen aan de praktijk wat er gebeuren zal als ik zelf 'geraakt' wordt door iets.
Wel waren er de afgelopen maand een paar van die dingen gebeurd waardoor ikzelf wat wankelde, in die zin dat ik bij mezelf te rade moest gaan of ik overeind bleef. En dat bleef ik.
Er was bijv. een man die zijn gevoelens over mij uitsprak. Dat was behoorlijk heftig voor hem, maar het was van hem en niet van mij. En het was een mooie test om te kijken hoe ik daarmee omging. Ik heb hem ook gezegd dat het zijn gevoel was, maar niet dat van mij.
Verder was er ook een akkefietje met een schoonzus, wat ik met haar aan kon gaan en uit kon spreken zonder dat het me volledig vloerde: ik nam waar en kon mijn excuses maken zonder enorm klein te worden.
Verder voel ik een verwijdering richting mijn (stief)moeder: door een autobotsing was ze volledig van slag. Ik werd niet meegezogen, maar nam afstand, maar was toch in staat om haar verhaal te horen en haar te troosten. Maar ik denk toch wel dat zij het als een verwijdering voelt. Het is goed zo.

Maar hoe het zal zijn als het nóg dichterbij komt... ik weet het niet, Gast. Dat zie ik dan wel.

Hmmmm... ik heb het over mezelf afgeroepen. Ik wilde waarschijnlijk dolgraag getest worden!
Dat is vandaag gebeurd.

Ik wil het graag met jullie delen, want ik heb er dus tranen om gelaten. Er zijn vandaag twee perfecte situaties geweest waarbij ik dus flink geconfronteerd werd met mezelf. Ik was me de hele tijd vandaag bewust van dit topic, en ik dacht: oke, dat bedoelde Gast dus

Vandaag was ik op het werk. Ik werd teruggebeld door de kinderpsychiater, want ik had gisteren een boodschap voor haar achterlaten. S, mijn jongste dochter, gebruikt sinds half december ritalin. Tegen de kerst, en ook de laatste weken, was Sandra vooral savonds nogal huilerig en erg gedeprimeerd vanwege het feit dat haar zus hier niet meer woont. Ze vindt het saai in huis, en ze mist haar en haar vriend. En dat vond ik wel vreemd, want ze is al in september verhuisd, maar de medicijnen dus vanaf december...

Nu las ik gisteren de bijwerkingen nog eens van Ritalin, en blijkt dat je er wisselende stemmingen van krijgt en er gedeprimeerd van kunt raken. Dus wilde ik een telefonisch consult. Ik sprak met deze nieuwe psychiater (de vorige is vertrokken naar een andere regio) en ik vertelde haar van de situatie. Ook vroeg ik haar of het mee kan spelen dat drie personen in de familie manisch depressiviteit (oma, mijn vader en oom ) hebben/hadden, en of dat wel bekend was toen zij ritalin kreeg, en of ze dan die medicatie uberhaupt wel mag! De psychiater klonk verontrust en zou het gelijk uit gaan zoeken. Ik gaf nog aan dat het in het dossier van haar staat.

Een uurtje later werd ik teruggebeld. We moeten gelijk stoppen met de medicatie, want het kan een manie uitlokken! Ze zou dus daadwerkelijk deze aandoening kunnen ontwikkelen door het gebruik van ritalin. Ik ben geschokt. Toen Sandra er van hoorde, was ze erg overstuur. Ik heb mijn excuses aangeboden aan haar dat ik haar blootgesteld heb aan medicijnen die ze helemaal niet mag en we hebben allebei gehuild.

Dat is nog niet alles. Vanmiddag was ik bij mijn huisarts voor het plaatsen van een spiraaltje. Dit is nodig, omdat de menstruatie zo ernstig is, dat ik tijdens die eerste dagen eigenlijk de deur niet uit kan. Tijdens een verjaardag had ik in november mijn spijkerbroek er helemaal onder zitten, zodat ik vroeger naar huis kon gaan.

Ik kon kiezen tussen een spiraal en de pil: dat laatste heb ik 17 jaar geslikt, maar daardoor was ik toen erg dik vond ik, 90 kilo. Dus dat was en is geen optie. Nu dan, vandaag die spiraal: het deed verschrikkelijk zeer! Ook lag ik te trillen als een rietje door die pijn. De vrouwelijke arts in opleiding zei: sorry, ik ga nu niet verder, ik haal er een andere arts bij. De andere arts wilde het niet doen en zei; stuur maar door naar de gyneacoloog. Nu heb ik dat afgebeld tegen de avond. Dit wil ik niet nog een keer. Dus nu is er niets gedaan en dat zal voorlopig zo blijven. Dit raakt mij persoonlijk. Weer een pijnlijke gebeurtenis rondom mijn vrouwelijkheid.

Dus. Zodoende. Twee keer getest op één dag! Ik heb het overleefd en ik ben er achter dat ik niet gevoelloos ben, en dat van mijn dochter vind ik wel het ergste. Ik hoop dat de medicijnen gauw uit haar systeem zijn en dat ze er geen blijvende schade aan overhoudt.

Er bestaat geen toeval. Het moest weer zo zijn. Ik wil nu niet enorm mijn best gaan doen om erg objectief te worden, en er van een afstand naar te kijken, - dus net alsof - en dan tot de ontdekking komen dat ik mezelf voor de gek hou. Ik laat het even bezinken.

Maar ik ben wel benieuwd wat jullie er van vinden. Ben ik door de mand gevallen? Leek het ook te mooi om waar te zijn? Ik ben trouwens niet teleurgesteld: het zegt iets over waar ik nu sta. Ik ben nog steeds dezelfde als gisteren, maar weet weer iets meer over mezelf.

Wat zit het leven toch bijzonder in elkaar!

Sjemig Helma, wat een schrik, wat raar dat die psych dat niet heeft gevraagd en of uitgelegd aan jullie.
Vind ik een hele slechte zaak! Wat ik ook niet begrijp maar misschien miscommunicatie, ik moest elke twee drie dagen in de eerste weken verslag uitbrengen aan de psych, hoefden jullie dat niet?

Ja misschien een test, misschien puur toeval, maar wel k*t voor je meissie.
Te mooi om waar te zijn? Nee hoor, ik denk dat dit zo dichtbij komt dat je wel voor de bijl gaat, maar das mijn mening.
En wellicht telt teleurstelling ook hard mee, je had zo gehoopt dat de medicijnen zouden werken..

Vette knuf wijffie xxx

De psych heeft de oude documenten (van mij en San) gekregen, maar omdat deze man weg zou gaan heeft hij ons nog gauw er tussen gedrukt op 7 december in 2009. Ik heb hem pas weer gesproken tussen kerst en oud en nieuw, want ik was strooizout aan het halen bij de Praxis toen hij me belde.

Ik weet nog, dat ik 5 januari een gesprek had met een andere psycholoog (ouderbegeleiding). Ik heb toen nog gevraagd of hij daar wel naar zou hebben gekeken, want ik gaf het toen ook aan dat die aandoening in de familie zat. Zij zei toen: 'och, dat zal die man toch wel gelezen hebben? Hij zit al eeuwen in het vak, dus dat weet hij vast wel!' Daarna heb ik er zelf ook niet meer aan gedacht, totdat ze deze week weer zo liep te huilen, en aangaf dat ze zich zo vreemd voelde.
A.s. maandag zal ik de tijdelijke psych bellen om te vertellen hoe het gaat nu we gestopt zijn. Daarna hebben we 22 feb. weer een afspraak, maar ik hoop dat we deze kunnen vervroegen. Zit ik hier met 220 van die pillen in huis, lol...
Die gaan dus terug naar de apotheek. De straatwaarde is enorm onder studenten, maar dat doen we maar niet.
Ik merk wel, dat hier dergelijke gesprekken altijd gehaast moeten gebeuren, even tussendoor, zeg maar.

Zo'n 15 jaar geleden is trouwens precies hetzelfde gebeurd met mij. Ik slikte Prozac, maar was zo gek als een deur. Ik lag in een deuk als er een hond onder een auto kwam, bij wijze van spreken. Ik heb toen aan de bel getrokken en kreeg een nieuwe: hij zei dat ik prozac nooit had mogen hebben ivm familiaire belasting. En nu dus hetzelfde verhaal.

Tja... teleurstelling... het leert me iets over mijn dochter. Ik zal haar los moeten laten, en toch het beste voor haar willen. Als dat betekent dat ze blijft zitten, of naar de kaderopleiding moet, so be it. Ik kan haar toetsen niet langer maken. Misschien is het dat waar ik nu iets mee moet.

Dank je wel lieverd: dikke knuf trug! xxx

Wat een groei heb je doorgemaakt helma! Zoals jij nu praat over wat je vandaag is overkomen, is iets wat jij eerder niet had gedaan. Wat mij betreft ben je helemaal geslaagd!

Tjonge

Dank je Nims! Ik was niet teleurgesteld in mezelf, maar vond toch wel dat ik gisteren... ik weet niet hoe ik het zal noemen... toch nog iets te onwetend was?
En het voelt niet als geslaagd, maar met de hakken over de sloot en toch op het droge, lol...

Helma, waarom zou je eigenlijk niet meer geraakt mogen zijn als je iets overkomt? Waar het mij om gaat is dat je door wat een ander overkomt niet meer betrekt op jezelf. Dit waren omstandigheden die wel betrekking op jou hadden.
Kan me heel goed voorstellen dat je dat spiraaltje nu even niet ziet zitten door de pijn die het je gaf. Maar het kan ook zijn dat het juist niet moest lukken omdat er iets anders "moet" gebeuren. Nu raak je nog verdrietig van iets dat niet lijkt te lukken, als je eenmaal door hebt dat dit maar een deel van de werkelijkheid waar het om gaat is zal je dit niet zo snel meer zien als een falen of het zien als een teleurstelling o.i.d..

Het is zo wie zo al goed dat je er nu op een andere manier mee omgaat, dat je niet direct in de verdediging of slachtofferrol schiet maar dat je meer naar de situatie kijkt hoe en wat die is en daar op reageert.
Blijf bij iedere emotie die je op voelt komen iig kijken in hoevere die met die situatie te maken heeft, of het je in een slachtofferrol of verdediging duwt of dat het daadwerkelijk nut heeft in de situatie. En bedenk daarbij dat alles wat je meemaakt maar een klein stukje, onderdeeltje, is van het geheel en dus nooit een eindstation is. Al gaat het op dat moment niet zoals je zou willen/hopen, je weet nooit waar het "goed" voor was.

Je hebt het verduidelijkt voor me, dank je wel Gast. Want daar zat hem nou juist het verradelijke: ik wilde ook de situaties die mezelf aangaan rationeel kunnen benaderen, zonder dat ik daardoor van slag zou raken. En dat ik gisteren tranen liet, voelde alsof ik niets opgeschoten was. Want ik was toch even boos omdat de psychiater schijnbaar het dossier niet volledig gelezen had, en omdat de vrouwelijke arts mbt spiraaltje ALTIJD een arts in opleiding is. Toch was ik niet boos in die zin dat ik mezelf daarin verloor; het was meer een weten, dat de wetenschap vaak klungelt, en daardoor die dat doet wat wij er soms van verwachten.

Uiteindelijk kon ik het reduceren tot datgene wat gisteren echt belangrijk was: mijn dochter beschermen tegen gevaar van buitenaf.

Ik sprak gisterenavond een medium aan de foon. Zij tunede in op ons en gaf aan dat zowel de ritalin als het spiraaltje niet goed voor ons is. Wel gaf ze me als tip mee dat mijn hormoonhuishouding nogal van slag is, en dat ik zelfs al last kan hebben van de overgang , en dat met 43 jaar...
Daarom adviseerde zij de pil, maar ik wil niet weer zo loeidik worden als 15 jaar geleden. Dus ik ga er rustig over na denken.
Het mooie van de pil daarentegen is wel dat je zelf volledig in de hand hebt hoe je programma eruit ziet. Alleen wordt het weer niet vergoed door het ziekenfonds. Maar ook dit is een gegeven: ik wil gebruik kunnen maken van de medische wetenschap: ik wil er de vruchten van plukken, maar niet de ongemakken. Dus dat zegt ook wel iets over mij. Wonen en leven in het 'ontwikkelde' westen houdt niet in dat het leven op alle fronten maakbaar is.

Gelukkig heb ik nog altijd mijn gezond verstand, die mij laat zien wat goed voor me is. En ook hier geldt weer: we krijgen niet altijd dat waar we om vragen, maar wel datgene dat goed voor ons is.

Juist ja

Ik weet eigenlijk niet of het nu wel zo goed is om aan de pil te gaan. Ookal is je hormoonhuishouding van slag, die pil is onnatuurlijk. En natuurlijk kun je met 43 in de overgang zijn, waarom niet. Wat is daar erg aan? Heb je iig binnenkort geen pil meer nodig om je menstruatie te regelen. Er zijn homeopatische middelen die je er bij kunnen ondersteunen. En als het voor mijzelf zou zijn zou ik daar eens naar kijken wat de mogelijkheden zijn. De overgang is iets heel natuurlijks en de één krijgt het iets eerder dan de ander. Ik zou daar psychisch niet te zwaar aan tillen.
Je zou eerst eens naar je huisarts kunnen gaan om je te laten prikken of je in de overgang zit of niet.
Zie jij dit als een aanslag op je vrouwelijkheid?

Nee hoor, dat absoluut niet Ik zal juist blij zijn als dat gedoe afgelopen is, want het beperkt me enorm in mijn bewegingsvrijheid.

Als men zou zeggen: 'trek de boel er maar uit', dan liever vandaag nog als morgen! De heftige en langdurige menstruaties, het bloedverlies tussentijds (ook na gemeenschap destijds), vanwege een te weke baarmoeder, de heftige pijn bij tijd en wijle, zijn voor mij juist van die aard dat ik er wel klaar mee ben. Het is altijd wel dusdanig lichamelijk ongemak geweest waardoor ik liever een jongetje was geweest. Misschien is dat het En ja, het is door de jaren heen ook wel een 'tussen mijn oren' ding geworden door andere negatieve gebeurtenissen in die regionen, waarvan ik de details jullie zal besparen. Ik had er voor kunnen kiezen om dit nu niet te noemen, maar het is wel een onderdeel van mij, waarover ik niet stoer kan doen.

Ik ga, als ik er aan toe ben, een afspraak maken met de gyneacoloog om alles eens op een rijtje te zetten. Maar heeft nu even geen prioriteit.

Homeopathie heb ik op andere vlakken wel eens toegepast, maar gaf me nooit het resultaat waarop ik hoopte.

Lieve Helma ...

Verhalen hier gelezen, en wilde je even twee armen geven, even om je heen!!!

Liefsssss

hey Helma,

Ik las je topic en wil even reageren...ik heb het vermoeden dat dit onderwerp ook heel veel te maken heeft met je KOPP-kind zijn.
(voor wie deze afkorting niet kent: kind van ouder met psychische problemen). Een kind van een psychisch zieke ouder moet immers altijd alert zijn, ontwikkelt eigenschappen om stemmingen aan te voelen, (ongezond )empathisch te zijn e.d. Maar het heeft zich misschien ook aangeleerd geheel afgesloten van z'n eigen gevoel te reageren. Eigenschappen waardoor je de vroegere situatie kon overleven, maar die je in je volwassen leven behoorlijk in de weg kunnen zitten en waar je vaak mee aan het stoeien bent. Herkenbaar......

Er is idd helemaal niets mis mee om vanuit je 'natuurlijke staat van zijn' te voelen, een voelen waarin je doorlééft zonder dat het je onderuit haalt. Daar schiet je m.i. altijd iets mee op en daardoor val je al helemaal niet 'door de mand'!!!

Nog even wat anders, weet jij de oorzaak van de heftige bloedingen, behalve dat het mogelijk met de overgang te maken kan hebben? Soms kan nl. een (onschuldige) vleesboom ook wel eens de oorzaak zijn van een heftige menstruatie heb ik begrepen.

Wat een nare situatie voor je dochter.... Sterkte met en voor haar gewenst.

In een van mijn zoektochten vond ik laatst onderstaand artikel, misschien bevat het informatie waar je wat aan hebt. (Ik heb het zelf nog niet heel goed gelezen, maar het bevat m.i. wel interessante informatie.)

http://www.momo-development.com/01lezen/leestafel/kindercocaine.htm

ik had jouw laatste stukje nog niet gelezen...een weke baarmoeder zou dus ook een oorzaak kunnen zijn begrijp ik nu...

Ik heb altijd begrepen dat je juist met een zware menstruatie geen spiraal moet gebruiken.
Als je gewoon stopt met al die rommel, Helma hoe gaat het dan?
Maansteen kan je helpen (ondersteunend, niet genezend), mocht je die nodig hebben, gil maar ik stuur hem wel.

Ik kan me voorstellen dat je je daar wel gekwetst in voelt.
Ik ken een beetje van je verleden en vermoed dat je, net als ik, je soms voelt als een mislukkeling.
Als je lijf je dan ook nog in de steek laat...

Ja ik denk dat zoiets best tussen de oren kan zitten, ik heb na mijn sterilisatie echt lang moeite gehad om dat te accepteren, ik heb me vooraf nooit gerealiseerd wat dat voor effect op een mens kan hebben.

Vleesbomen kunnen een oorzaak zijn, dat zou met een echo te zien moeten zijn, misschien toch wel slim om niet te lang te wachten Helma. Jouw moeheid zal hier zeker voor een stuk vandaan kunnen komen, is je ijzergehalte pas nog gechecked?

Nou, dat is het juist, ik gebruik niks. In 2001 gesteriliseerd en sindsdien geen pil en geen spiraal.

En hoe ziet maansteen eruit? Ik zal eens googelen, misschien heb ik hem wel in de kast liggen.

En ik voel me niet als een mislukkeling, maar op intiem gebied is er in het verleden is er wel van alles gebeurd wat niet echt fantastisch was, zeg maar.
En altijd als mijn ijzer werd gecheckt was dat in orde, maar dat is ook alweer een paar jaar geleden. Ik heb wel ijzertabletten maar die vergeet ik nogal eens in te nemen, en dat is niet zo handig.
Ik denk er nog even over na, dank je wel hoor, voor je lieve advies! Ook van de anderen trouwens...

Het is best mogelijk dat je ijzertabletten slikt die het lichaam niet opnemen. Omdat het lichaam de gewoonte heeft ijzer uit groenten te halen, en niet via een tabletje. Het merendeel gaat daarvan weer weg.
Beter kan je groeten en fruit eten waar dat ijzer in zit. Vers.. heerlijk is het Spinazie als sla te eten met mozarella kaas en tomaten en wat okkernoten erbij!!

Langs de andere kant.. koper!!!! kopertekort is ook een mogelijkheden. Of een slecht werkende wijze van koper opname in het bloed.
Koper begeleidt ook de werking van de opname van ijzer.
Een tekort aan koper zorgt dus automatisch voor een minder ijzer-opname.
Door koper aan te vullen ( zit in gedroogde kleine abrikoosjes) -zal je mogelijk geen ijzer meer moeten aanvullen.
En zorgt ook voor goede haarstruktuur.