Ik voel me een beetje egoïstisch om wat ik hier ga vertellen. Misschien is dit ook niet de juiste plaats voor dit verhaal, maar ik moet het ergens kwijt en weet even geen betere plaats dan dit forum met liefdevolle niet-oordelende mensen.
Ik zit in een uiterst ongemakkelijke situatie, maar heb toch het volste vertrouwen in het universum/God. Ik vertrouw erop dat de problemen die ik ervaar 'vanzelf' oplossen.
Recent ben ik op bezoek geweest bij mijn vriend in Suriname. Ik ken hem nu bijna 2 jaar en we zijn erg zeker van onze relatie. Vorige week ontdekte ik dat ik zwanger ben. Juist... Ik ben dus min of meer alleenstaand zwanger hier in Nederland.
De kans om zwanger te worden zou voor mij echt nihil zijn, omdat ik 12 jaar lang de pil gebruikt heb (daar ben ik pas mee gestopt), ik rook, ik was op een extreem streng dieet en ik heb diabetes. Die factoren verlagen de kans om zwanger te worden drastisch. Daarbij is de gemiddelde kans om zwanger te worden 30% per maand, en ik was maar 1 maand bij mijn vriend! Des te meer beschouw ik mijn zwangerschap als een wonder waar ik erg dankbaar voor ben.
Het ironische is dat mijn zus na 5 jaar proberen een operatie aan haar eierstokken moest ondergaan om zwanger te worden. Mijn schoonzus heeft eerst 5 miskramen gehad voor zij haar zoontje kreeg. En ik... Ja hoor, ik word in 1 maand 'per ongeluk' zwanger!
Het komt slecht uit omdat ik komend jaar moet afstuderen, nu in een studentenkamer woon (leef op studiefinanciëring) en mijn man niet in Nederland woont. Ik vrees dat mijn familie er ook niet om gaat juichen, want buiten de moeizame vruchtbaarheid van mijn zus en schoonzus, is mijn familie ook nogal christelijk. (In de zin van je mag pas sex nà het huwelijk)
Toch ben ik blij en dankbaar met deze zwangerschap en mijn vriend ook. Met mijn vriend heb ik afgesproken het pas te vertellen als ik zo'n 3 maanden zwanger ben. Daarom vertel ik mijn verhaal eerst even hier, want ik moet het echt even kwijt!