Ik heb hier een jaar geleden ook al eens geschreven. Toen over mijn dochtertje (toen 2), die thuis een meneer op de trap zag (click hier om terug te lezen). Toendertijd vond ze deze meneer niet bedreigend, maar sinds de geboorte van mijn tweede dochter veranderde dat. Ze kwam dikwijls de trap af rennen en zei "ik heb de deur van Jasmijn's kamer dicht gedaan, want die meneer wil er steeds heen". Ze zag er bang uit en wilde ook niet meer naar boven als hij daar zat. Ik heb haar toen verteld dat ze hem mag vragen om weg te gaan als ze hem vervelend vind, maar ze zei dat ze niet met hem wilde praten. Ik heb het toen, op een moment dat zij het vroeg, gevraagd. Op de trap heb ik gezegd "Ga alstublieft weg, wij willen niet dat u hier blijft". Daarna werd mijn dochter paranoide. Ze wilde niet alleen naar boven en zei dat de meneer zich verstopte, maar dat ze voelde dat hij er was. 's avonds laat hoorde we haar in bed roepen dat ze hem vervelend vond "mama zegt dat je weg moet gaan, dus dan moet je ook gaan" riep ze heel hard. Sindsdien geen meneer meer.
Een paar dagen daarna kwam ze huilend naar mij toen en vertelde over een overgrootvader die ze in haar leven niet gekend heeft. Ze vertelde over hoe hij dood ging en over hoe hij was en dat ze hem miste. Daarna zei ze iets wat mij verontrust; "mama, als ik dood ga, wil je dan met mij mee, want de vorige keer was ik helemaal alleen en dat vond ik niet leuk" Ik sta er niet versteld van dat dit niet haar eerste leven is, maar hoe kan het zijn dat ze na haar vorige dood eenzaam was en kan dat haar nu schaden? Is er iets wat ik moet/kan doen?
sorry voor het lange verhaal.
groetjes,
Desiree