De afgelopen dagen denk ik veel na over het volgende. Je kunt je tegenwoordig laten testen als je een bepaalde ziekte in de familie hebt (gehad) op het gen wat daar bij hoort.
Mijn moeder overleed op 31-jarige leeftijd aan een agressieve vorm van borstkanker. Nu hebben mensen mij wel eens gevraagd om dit te laten testen. Ja, en dan? Als je dan weet dat je genetisch belast bent met die aandoening?
Voor mijzelf had ik lang geleden besloten om die test niet te doen. Maar ik heb wel twee dochters! Als ik het laat testen doe ik het enkel voor hen, maar ja, twintig jaar geleden kon ik die test ook niet laten doen, dus wat is de meerwaarde dat de medische wetenschap dit soort dingen nu wél kan? Ontneem ik mijn dochters de kans op duidelijkheid? En als ik het gen zou hebben, moeten zij zich dan ook laten testen?
Ik ben er nog niet uit. Want ik bedenk me ook hoe het bij mij zou vallen als ik weet dat ik het gen wel heb: kan ik dan vrolijk door met mijn leven, of bepaal ik daarmee hoe mijn toekomst eruit zal zien? Maar, nogmaals, mijn dochters hebben eigenlijk het recht om het te weten. Omdat de medische wetenschap ons nu eenmaal die kant op stuurt. En dát is nu juist hetgene ik zo'n moeite mee heb. Want werkelijk, hoe oud moeten we worden? Zitten we dan over 50 jaar aan een pensioenleeftijd van 70 jaar?
Ik mijmer er nog maar even over door. Want ook die fantastische kennis, en medische wetenschap, gaat voor mij soms erg ver.
Een collega van mij heeft borstkanker, en het zit nu in de lever en de botten: ze gaat naar een hospice, om daar een langzame - en misschien pijnlijke - dood te sterven.
Op die momenten ben ik van mening dat euthanasie humaan is: want er zijn zoveel mensen die de medische mallemolen waar wij in leven niet eens kennen, en sterven voordat er uberhaupt iets is uitgeprobeerd.
Eigenlijk zijn dit twee aparte topics, want beide onderwerpen houden me nogal bezig momenteel, en ik kan ze wel los van elkaar zien maar toch ook weer niet. De ethiek binnen de wetenschap vind ik een boeiend iets, en dit zijn zo twee 'voorbeelden' van wat er allemaal wel niet kan. Begrijp me goed, ik wens voor iedereen een lang en gelukkig leven: maar soms gaan we te ver...
Ethisch vraagstuk
Delen:
sly
okt 29 '09
Hallo Helma,
Dit is een vraagstuk,die veel mensen bezig houden denk ik,
wil hier graag op terug komen later op de dag,
als ik meer tijd heb hier op verder te reageren.
Is een zwaar vraagstuk waar jij mee belast bent meid,
je moeder die zo jong was verloren,
de keuze voor jezelf die je al gemaakt heb,
maar nu komt naar boven de verantwoording die je voelt naar je dochters toe!
Goed van je deze vraagstukken (Gen-onderzoek en de eutanasie vraagstuk)hier neer te zetten, denk dat erveel reaktie opkomen.
Liefs Sly
Dit is een vraagstuk,die veel mensen bezig houden denk ik,
wil hier graag op terug komen later op de dag,
als ik meer tijd heb hier op verder te reageren.
Is een zwaar vraagstuk waar jij mee belast bent meid,
je moeder die zo jong was verloren,
de keuze voor jezelf die je al gemaakt heb,
maar nu komt naar boven de verantwoording die je voelt naar je dochters toe!
Goed van je deze vraagstukken (Gen-onderzoek en de eutanasie vraagstuk)hier neer te zetten, denk dat erveel reaktie opkomen.
Liefs Sly
Isolyna
okt 29 '09
Origineel bericht van: Helma
De afgelopen dagen denk ik veel na over het volgende. Je kunt je tegenwoordig laten testen als je een bepaalde ziekte in de familie hebt (gehad) op het gen wat daar bij hoort.
Mijn moeder overleed op 31-jarige leeftijd aan een agressieve vorm van borstkanker. Nu hebben mensen mij wel eens gevraagd om dit te laten testen. Ja, en dan? Als je dan weet dat je genetisch belast bent met die aandoening?
Voor mijzelf had ik lang geleden besloten om die test niet te doen. Maar ik heb wel twee dochters! Als ik het laat testen doe ik het enkel voor hen, maar ja, twintig jaar geleden kon ik die test ook niet laten doen, dus wat is de meerwaarde dat de medische wetenschap dit soort dingen nu wél kan? Ontneem ik mijn dochters de kans op duidelijkheid? En als ik het gen zou hebben, moeten zij zich dan ook laten testen?
Ik ben er nog niet uit. Want ik bedenk me ook hoe het bij mij zou vallen als ik weet dat ik het gen wel heb: kan ik dan vrolijk door met mijn leven, of bepaal ik daarmee hoe mijn toekomst eruit zal zien? Maar, nogmaals, mijn dochters hebben eigenlijk het recht om het te weten. Omdat de medische wetenschap ons nu eenmaal die kant op stuurt. En dát is nu juist hetgene ik zo'n moeite mee heb. Want werkelijk, hoe oud moeten we worden? Zitten we dan over 50 jaar aan een pensioenleeftijd van 70 jaar?
Mijn moeder overleed op 31-jarige leeftijd aan een agressieve vorm van borstkanker. Nu hebben mensen mij wel eens gevraagd om dit te laten testen. Ja, en dan? Als je dan weet dat je genetisch belast bent met die aandoening?
Voor mijzelf had ik lang geleden besloten om die test niet te doen. Maar ik heb wel twee dochters! Als ik het laat testen doe ik het enkel voor hen, maar ja, twintig jaar geleden kon ik die test ook niet laten doen, dus wat is de meerwaarde dat de medische wetenschap dit soort dingen nu wél kan? Ontneem ik mijn dochters de kans op duidelijkheid? En als ik het gen zou hebben, moeten zij zich dan ook laten testen?
Ik ben er nog niet uit. Want ik bedenk me ook hoe het bij mij zou vallen als ik weet dat ik het gen wel heb: kan ik dan vrolijk door met mijn leven, of bepaal ik daarmee hoe mijn toekomst eruit zal zien? Maar, nogmaals, mijn dochters hebben eigenlijk het recht om het te weten. Omdat de medische wetenschap ons nu eenmaal die kant op stuurt. En dát is nu juist hetgene ik zo'n moeite mee heb. Want werkelijk, hoe oud moeten we worden? Zitten we dan over 50 jaar aan een pensioenleeftijd van 70 jaar?
Ik denk niet dat wanneer je weet genetisch belast te zijn met een bepaalde aandoening het je leven beheerst, maar je wel alert houdt.
Het is meestal zo dat een ziekte ontdekt in een vroeg stadium het best behandelbaar is, met de meeste kans op genezing toch?!
Ik wist bv niet dat baarmoederkanker in de familie zat. Het was door een stom toeval, dat ik mij liet onderzoeken.. en ja hoor. Ook bij mij werd het vastgesteld. Had ik me niet laten onderzoeken, of twee weken later, was ik hier niet meer geweest.
Had ik het wél geweten, had ik me veel vroeger en veel vaker laten onderzoeken.. en was mijn wens om nog meer kinderen te krijgen waarschijnlijk vervuld geweest.
Cialara
okt 29 '09
Dit is een moeilijk onderwerp Helma. Het is zwaar voor jou, omdat je je verantwoordelijk voelt voor je dochters. Ook omdat jij weet hoe het is als zoiets gebeurt.
En inderdaad het heeft te maken met ethiek, maar ook het recht van iedereen om voor zichzelf te bepalen hoe ermee om te gaan. Hiermee wordt jou probleem niet door anderen opgelost, maar moet je er zelf mee aan de slag; jij bepaalt voor jezelf wat je wel en niet wilt weten, en hoe je met die kennis om wilt gaan.
Ook jou dochters hebben dat recht; om hun leven zelf te sturen. Geef hen de mogelijkheid, maar laat de beslissing bij hen, want dat is hun recht.
Liefs Jorine
En inderdaad het heeft te maken met ethiek, maar ook het recht van iedereen om voor zichzelf te bepalen hoe ermee om te gaan. Hiermee wordt jou probleem niet door anderen opgelost, maar moet je er zelf mee aan de slag; jij bepaalt voor jezelf wat je wel en niet wilt weten, en hoe je met die kennis om wilt gaan.
Ook jou dochters hebben dat recht; om hun leven zelf te sturen. Geef hen de mogelijkheid, maar laat de beslissing bij hen, want dat is hun recht.
Liefs Jorine
Helma
okt 29 '09
Dank jullie wel.
Maar Jorine, is het dan niet zo, dat ik mijzelf eerst moet laten testen? Of zouden mijn dochters dit zelf kunnen laten doen (met mijn ondersteuning natuurlijk)? Feit is wel, als dan blijkt dat zij genetisch belast zouden zijn, ik dat - denk ik - dan automatisch ook ben...
En natuurlijk mogen zij die keuze zelf maken, daarin zal ik ze niet tegenhouden.
Maar Jorine, is het dan niet zo, dat ik mijzelf eerst moet laten testen? Of zouden mijn dochters dit zelf kunnen laten doen (met mijn ondersteuning natuurlijk)? Feit is wel, als dan blijkt dat zij genetisch belast zouden zijn, ik dat - denk ik - dan automatisch ook ben...
En natuurlijk mogen zij die keuze zelf maken, daarin zal ik ze niet tegenhouden.
sly
okt 29 '09
Hallo 
Ik gebruik even de quote, omdat als ik het lees zoveel dingen door m'n hoofd gaat hoe/wat/waarom, wil toch graag reageren, omdat ook ik hierover vaak in gedachten rond loopt!Zie het niet alsof ik wel even ga vertellen hoe ik het vindt, maar als discusie-punt omdat ik tot nog toe nog steeds met die vragen blijf lopen, en er niet uit kom!
Hoop niet dat je het erg vind dat ik het op deze manier, mijn vraagstukken neer te zetten. Ook mij boeit al jaren dit onderwerp, mede door het werk wat ik doe, maar ook door een aantal familieleden te hebben verloren aan kanker, en ook een vriendin waar ze gelukkig een expirimentele soort chemo op haar hebben losgelaten, daar de huidige die ze voorhanden hadden, niets zouden uithalen en ze eigenlijk opgegeven was.Ik zelf denk dat de medische-wereld nog niet in belans is wat wel/niet te doen, hoever willen we gaan? Maar gelukkig zijn de meesten onder ons nog wel helder bij geest om die beslissing zelf te nemen.
Liefs Sly
Ik gebruik even de quote, omdat als ik het lees zoveel dingen door m'n hoofd gaat hoe/wat/waarom, wil toch graag reageren, omdat ook ik hierover vaak in gedachten rond loopt!Zie het niet alsof ik wel even ga vertellen hoe ik het vindt, maar als discusie-punt omdat ik tot nog toe nog steeds met die vragen blijf lopen, en er niet uit kom!
Origineel bericht van: Helma
De afgelopen dagen denk ik veel na over het volgende. Je kunt je tegenwoordig laten testen als je een bepaalde ziekte in de familie hebt (gehad) op het gen wat daar bij hoort.
Hier begint het al! Ik vraag mij dan af, wie zegt/weet of het inderdaad juist de bedoeling is geweest dat mensen zich zo ontwikkelen/kundig zijn geworden met betrekking op het menselijk lichaam dit allemaal te kunnen onderzoeken,de kunde soms ook zover ontwikkeld is daar wat mee te kunnen doen als het zover is dat de ziekte bij je ontstaat?
Het is een omhulsel die we nodig hebben hier op aarde te kunnen zijn toch?
Mijn moeder overleed op 31-jarige leeftijd aan een agressieve vorm van borstkanker. Nu hebben mensen mij wel eens gevraagd om dit te laten testen. Ja, en dan? Als je dan weet dat je genetisch belast bent met die aandoening?
Deze gen hebben ze ontdekt, de keuze word gegeven of je preventief een(mama-amputatie)wil uitvoeren,of om de zoveel tijd tests te laten doen of de ziek gen die je hebt, de ziekte zich al ontwikkeld heeft! En begrijp me goed, dan heb ik het hier niet over wat dat allemaal wel met je doet, maar puur klinisch het lichaam de kans geven zonder deze aandoening je leven te vervolgen!
Voor mijzelf had ik lang geleden besloten om die test niet te doen. Die keuze heb je Maar ik heb wel twee dochters! Als ik het laat testen doe ik het enkel voor hen Ik vraag mij dan af (dit is niet een aanval op jou, maar wat ik denk als ik voor die keuze zou staan) je heb zelf je moeder op jonge leeftijd verloren, wat als jou kinderen dit mee moeten maken, hun moeder verliezen in de wetenschap dat het misschien zo snel niet had hoeven zijn, daar de wetenschap hierin nu zover is? , maar ja, twintig jaar geleden kon ik die test ook niet laten doen, dus wat is de meerwaarde dat de medische wetenschap dit soort dingen nu wél kan, Je nu een keuze is gelaten, er wat mee te doen of niet? ? Ontneem ik mijn dochters de kans op duidelijkheid misschien wel de keuze, waar ze zelf voor willen kiezen als het zo blijkt te zijn? ? En als ik het gen zou hebben, moeten zij zich dan ook laten testen?
Ik ben er nog niet uit. Want ik bedenk me ook hoe het bij mij zou vallen als ik weet dat ik het gen wel heb: kan ik dan vrolijk door met mijn leven, of bepaal de onzekerheid nu bepaald misschien ook al een beetje hoe je in het leven staat? ik daarmee hoe mijn toekomst eruit zal zien? Maar, nogmaals, mijn dochters hebben eigenlijk het recht om het te weten. Omdat de medische wetenschap ons nu eenmaal die kant op stuurt Ik zie het als mogelijkheid wat je kan doen, niemand die je onder dwang een ingreep zal laten doen waar je zelf niet achter staat! . En dát is nu juist hetgene ik zo'n moeite mee heb. Want werkelijk, hoe oud moeten we worden? Deze vraag kun je je inderdaad stellen, wanneer/hoelang ga je dingen rekken, als al duidelijk is geworden dat mensen lichamelijk (chronisch)en/of geestelijk "op" zijn, werk zelf met demente-bejaarden, zie wel dat het in deze tijd meer humaner is geworden dan 20 jaar geleden, toen vonden de artsen of soms familie dat al het mogelijke maar gedaan moest worden deze mensen tot het allerlaatst te blijven behandelen. Nu word er meer gekeken naar kwaliteit/kwantiteit van leven en signalen proberen op te vangen wat de mens in kwestie aangeven!Respect hebben voor hun overtuiging nu is het genoeg geweest, ik wil niet meer. Toch weer de keuze die terug komt, maar heb daar dan ook respect voor, ook als de keuze is door te blijven behandelen of keuze geen/staken daarvan
Zitten we dan over 50 jaar aan een pensioenleeftijd van 70 jaar?
Ik mijmer er nog maar even over door. Want ook die fantastische kennis, en medische wetenschap, gaat voor mij soms erg ver.
Een collega van mij heeft borstkanker, en het zit nu in de lever en de botten: ze gaat naar een hospice, om daar een langzame - en misschien pijnlijke - dood te sterven.
Op die momenten ben ik van mening dat euthanasie humaan is: want er zijn zoveel mensen die de medische mallemolen waar wij in leven niet eens kennen, en sterven voordat er uberhaupt iets is uitgeprobeerd. Dubbelgevoel projecteer je hier, door toch de medische kennis te willen benutten om leed te voorkomen, draagzamer te maken als het te laat is in te grijpen. Ook de medischi zijn en blijven maar mensen, met hun soms volkomenheden doch ook gebreken!
Eigenlijk zijn dit twee aparte topics, want beide onderwerpen houden me nogal bezig momenteel, en ik kan ze wel los van elkaar zien maar toch ook weer niet. De ethiek binnen de wetenschap vind ik een boeiend iets, en dit zijn zo twee 'voorbeelden' van wat er allemaal wel niet kan. Begrijp me goed, ik wens voor iedereen een lang en gelukkig leven: maar soms gaan we te ver...
Hier begint het al! Ik vraag mij dan af, wie zegt/weet of het inderdaad juist de bedoeling is geweest dat mensen zich zo ontwikkelen/kundig zijn geworden met betrekking op het menselijk lichaam dit allemaal te kunnen onderzoeken,de kunde soms ook zover ontwikkeld is daar wat mee te kunnen doen als het zover is dat de ziekte bij je ontstaat?
Het is een omhulsel die we nodig hebben hier op aarde te kunnen zijn toch?
Mijn moeder overleed op 31-jarige leeftijd aan een agressieve vorm van borstkanker. Nu hebben mensen mij wel eens gevraagd om dit te laten testen. Ja, en dan? Als je dan weet dat je genetisch belast bent met die aandoening?
Deze gen hebben ze ontdekt, de keuze word gegeven of je preventief een(mama-amputatie)wil uitvoeren,of om de zoveel tijd tests te laten doen of de ziek gen die je hebt, de ziekte zich al ontwikkeld heeft! En begrijp me goed, dan heb ik het hier niet over wat dat allemaal wel met je doet, maar puur klinisch het lichaam de kans geven zonder deze aandoening je leven te vervolgen!
Voor mijzelf had ik lang geleden besloten om die test niet te doen. Die keuze heb je Maar ik heb wel twee dochters! Als ik het laat testen doe ik het enkel voor hen Ik vraag mij dan af (dit is niet een aanval op jou, maar wat ik denk als ik voor die keuze zou staan) je heb zelf je moeder op jonge leeftijd verloren, wat als jou kinderen dit mee moeten maken, hun moeder verliezen in de wetenschap dat het misschien zo snel niet had hoeven zijn, daar de wetenschap hierin nu zover is? , maar ja, twintig jaar geleden kon ik die test ook niet laten doen, dus wat is de meerwaarde dat de medische wetenschap dit soort dingen nu wél kan, Je nu een keuze is gelaten, er wat mee te doen of niet? ? Ontneem ik mijn dochters de kans op duidelijkheid misschien wel de keuze, waar ze zelf voor willen kiezen als het zo blijkt te zijn? ? En als ik het gen zou hebben, moeten zij zich dan ook laten testen?
Ik ben er nog niet uit. Want ik bedenk me ook hoe het bij mij zou vallen als ik weet dat ik het gen wel heb: kan ik dan vrolijk door met mijn leven, of bepaal de onzekerheid nu bepaald misschien ook al een beetje hoe je in het leven staat? ik daarmee hoe mijn toekomst eruit zal zien? Maar, nogmaals, mijn dochters hebben eigenlijk het recht om het te weten. Omdat de medische wetenschap ons nu eenmaal die kant op stuurt Ik zie het als mogelijkheid wat je kan doen, niemand die je onder dwang een ingreep zal laten doen waar je zelf niet achter staat! . En dát is nu juist hetgene ik zo'n moeite mee heb. Want werkelijk, hoe oud moeten we worden? Deze vraag kun je je inderdaad stellen, wanneer/hoelang ga je dingen rekken, als al duidelijk is geworden dat mensen lichamelijk (chronisch)en/of geestelijk "op" zijn, werk zelf met demente-bejaarden, zie wel dat het in deze tijd meer humaner is geworden dan 20 jaar geleden, toen vonden de artsen of soms familie dat al het mogelijke maar gedaan moest worden deze mensen tot het allerlaatst te blijven behandelen. Nu word er meer gekeken naar kwaliteit/kwantiteit van leven en signalen proberen op te vangen wat de mens in kwestie aangeven!Respect hebben voor hun overtuiging nu is het genoeg geweest, ik wil niet meer. Toch weer de keuze die terug komt, maar heb daar dan ook respect voor, ook als de keuze is door te blijven behandelen of keuze geen/staken daarvan
Zitten we dan over 50 jaar aan een pensioenleeftijd van 70 jaar?
Ik mijmer er nog maar even over door. Want ook die fantastische kennis, en medische wetenschap, gaat voor mij soms erg ver.
Een collega van mij heeft borstkanker, en het zit nu in de lever en de botten: ze gaat naar een hospice, om daar een langzame - en misschien pijnlijke - dood te sterven.
Op die momenten ben ik van mening dat euthanasie humaan is: want er zijn zoveel mensen die de medische mallemolen waar wij in leven niet eens kennen, en sterven voordat er uberhaupt iets is uitgeprobeerd. Dubbelgevoel projecteer je hier, door toch de medische kennis te willen benutten om leed te voorkomen, draagzamer te maken als het te laat is in te grijpen. Ook de medischi zijn en blijven maar mensen, met hun soms volkomenheden doch ook gebreken!
Eigenlijk zijn dit twee aparte topics, want beide onderwerpen houden me nogal bezig momenteel, en ik kan ze wel los van elkaar zien maar toch ook weer niet. De ethiek binnen de wetenschap vind ik een boeiend iets, en dit zijn zo twee 'voorbeelden' van wat er allemaal wel niet kan. Begrijp me goed, ik wens voor iedereen een lang en gelukkig leven: maar soms gaan we te ver...
Hoop niet dat je het erg vind dat ik het op deze manier, mijn vraagstukken neer te zetten. Ook mij boeit al jaren dit onderwerp, mede door het werk wat ik doe, maar ook door een aantal familieleden te hebben verloren aan kanker, en ook een vriendin waar ze gelukkig een expirimentele soort chemo op haar hebben losgelaten, daar de huidige die ze voorhanden hadden, niets zouden uithalen en ze eigenlijk opgegeven was.Ik zelf denk dat de medische-wereld nog niet in belans is wat wel/niet te doen, hoever willen we gaan? Maar gelukkig zijn de meesten onder ons nog wel helder bij geest om die beslissing zelf te nemen.
Liefs Sly
Cialara
okt 29 '09
Sommige dingen slaan een generatie over heb ik gemerkt. Niet met alles is dit zo, maar het kan voorkomen. Je kunt het gen wel bij je hebben, maar het hoeft niet aktief te worden. En wat ook nog kan; als jij het gen wel hebt, hoeft niet te betekenen dat zij het hebben. Uiteindelijk moeten zij zichzelf laten testen als ze het willen weten. Vandaar dat ik zeg dat als je het van jezelf niet wil weten, dit ook niet nodig is. En ook je dochters hebben die keuze.
Een ander dingetje is ook nog de LOA, waar je erg voorzichtig mee moet zijn. Als je zou weten dat je drager bent... hoe ga je daar dan mee om in je gedachten? Als je het niet weet, maar je hebt er angst voor... hoe ga je daar dan mee om? Dit is misschien wel veel belangrijker dan het wel of niet weten...
Een ander dingetje is ook nog de LOA, waar je erg voorzichtig mee moet zijn. Als je zou weten dat je drager bent... hoe ga je daar dan mee om in je gedachten? Als je het niet weet, maar je hebt er angst voor... hoe ga je daar dan mee om? Dit is misschien wel veel belangrijker dan het wel of niet weten...
Helma
okt 31 '09
Maar ik heb wel twee dochters! Als ik het laat testen doe ik het enkel voor hen Ik vraag mij dan af (dit is niet een aanval op jou, maar wat ik denk als ik voor die keuze zou staan) je heb zelf je moeder op jonge leeftijd verloren, wat als jou kinderen dit mee moeten maken, hun moeder verliezen in de wetenschap dat het misschien zo snel niet had hoeven zijn, daar de wetenschap hierin nu zover is? , maar ja, twintig jaar geleden kon ik die test ook niet laten doen, dus wat is de meerwaarde dat de medische wetenschap dit soort dingen nu wél kan, Je nu een keuze is gelaten, er wat mee te doen of niet? ?
Door jou reactie Sly, en ook door die van Jorine, weet ik nu dat ik eenmaal nu leef, en dat de medische kennis er is. Ook is me nu duidelijk dat het een generatie over kan slaan, dus dat het zo zou kunnen zijn dat ik het niet heb, en de meiden weer wel.
Ook snap ik jou redenering Sly, dat ik niet op jonge leeftijd hóéf te gaan: de manier die ik tot nu toe altijd had, is voor mij nog steeds de juiste. Eens in het jaar onderzoek, en verder zelf in de gaten houden. Ik ga er met de kids over praten, dat als ze dat willen, ze t.z.t. zelf de test kunnen laten doen, zonder dat ik het eerst hoef te doen. Ik ben er eigenlijk wel uit, dankzij jullie beiden!
Door jou reactie Sly, en ook door die van Jorine, weet ik nu dat ik eenmaal nu leef, en dat de medische kennis er is. Ook is me nu duidelijk dat het een generatie over kan slaan, dus dat het zo zou kunnen zijn dat ik het niet heb, en de meiden weer wel.
Ook snap ik jou redenering Sly, dat ik niet op jonge leeftijd hóéf te gaan: de manier die ik tot nu toe altijd had, is voor mij nog steeds de juiste. Eens in het jaar onderzoek, en verder zelf in de gaten houden. Ik ga er met de kids over praten, dat als ze dat willen, ze t.z.t. zelf de test kunnen laten doen, zonder dat ik het eerst hoef te doen. Ik ben er eigenlijk wel uit, dankzij jullie beiden!
Helma
okt 31 '09
Origineel bericht van: Eniroj
Sommige dingen slaan een generatie over heb ik gemerkt. Niet met alles is dit zo, maar het kan voorkomen. Je kunt het gen wel bij je hebben, maar het hoeft niet aktief te worden. En wat ook nog kan; als jij het gen wel hebt, hoeft niet te betekenen dat zij het hebben. Uiteindelijk moeten zij zichzelf laten testen als ze het willen weten. Vandaar dat ik zeg dat als je het van jezelf niet wil weten, dit ook niet nodig is. En ook je dochters hebben die keuze.
Helder, bedankt Jorine!
Een ander dingetje is ook nog de LOA, waar je erg voorzichtig mee moet zijn. Als je zou weten dat je drager bent... hoe ga je daar dan mee om in je gedachten? Als je het niet weet, maar je hebt er angst voor... hoe ga je daar dan mee om? Dit is misschien wel veel belangrijker dan het wel of niet weten...
Helder, bedankt Jorine!
Een ander dingetje is ook nog de LOA, waar je erg voorzichtig mee moet zijn. Als je zou weten dat je drager bent... hoe ga je daar dan mee om in je gedachten? Als je het niet weet, maar je hebt er angst voor... hoe ga je daar dan mee om? Dit is misschien wel veel belangrijker dan het wel of niet weten...
Helma
okt 31 '09
Een collega van mij heeft borstkanker, en het zit nu in de lever en de botten: ze gaat naar een hospice, om daar een langzame - en misschien pijnlijke - dood te sterven.
Op die momenten ben ik van mening dat euthanasie humaan is: want er zijn zoveel mensen die de medische mallemolen waar wij in leven niet eens kennen, en sterven voordat er uberhaupt iets is uitgeprobeerd. Dubbelgevoel projecteer je hier, door toch de medische kennis te willen benutten om leed te voorkomen, draagzamer te maken als het te laat is in te grijpen. Ook de medischi zijn en blijven maar mensen, met hun soms volkomenheden doch ook gebreken!
Ja, dit is inderdaad dubbel. Wel mee willen doen, als er humaan gestorven mag worden, maar niet kiezen voor de zekerheid omdat de medische wereld dat nu eenmaal kan... dat is misschien een beetje hypocriet van me. Dat is het moeilijke van de vooruitgang, maar toch ook het mooie, dat je zelf - meestal - mag kiezen.
Op die momenten ben ik van mening dat euthanasie humaan is: want er zijn zoveel mensen die de medische mallemolen waar wij in leven niet eens kennen, en sterven voordat er uberhaupt iets is uitgeprobeerd. Dubbelgevoel projecteer je hier, door toch de medische kennis te willen benutten om leed te voorkomen, draagzamer te maken als het te laat is in te grijpen. Ook de medischi zijn en blijven maar mensen, met hun soms volkomenheden doch ook gebreken!
Ja, dit is inderdaad dubbel. Wel mee willen doen, als er humaan gestorven mag worden, maar niet kiezen voor de zekerheid omdat de medische wereld dat nu eenmaal kan... dat is misschien een beetje hypocriet van me. Dat is het moeilijke van de vooruitgang, maar toch ook het mooie, dat je zelf - meestal - mag kiezen.
Cialara
okt 31 '09
Foto's laten maken is toch prima, zolang je maar geen angst hebt lijkt mij. En als de foto's jou een goed gevoel geven is dat oké, want dan ben je gerustgesteld en dat is goed.
Cialara
okt 31 '09
Origineel bericht van: Helma
Een collega van mij heeft borstkanker, en het zit nu in de lever en de botten: ze gaat naar een hospice, om daar een langzame - en misschien pijnlijke - dood te sterven.
Op die momenten ben ik van mening dat euthanasie humaan is: want er zijn zoveel mensen die de medische mallemolen waar wij in leven niet eens kennen, en sterven voordat er uberhaupt iets is uitgeprobeerd. Dubbelgevoel projecteer je hier, door toch de medische kennis te willen benutten om leed te voorkomen, draagzamer te maken als het te laat is in te grijpen. Ook de medischi zijn en blijven maar mensen, met hun soms volkomenheden doch ook gebreken!
Ja, dit is inderdaad dubbel. Wel mee willen doen, als er humaan gestorven mag worden, maar niet kiezen voor de zekerheid omdat de medische wereld dat nu eenmaal kan... dat is misschien een beetje hypocriet van me. Dat is het moeilijke van de vooruitgang, maar toch ook het mooie, dat je zelf - meestal - mag kiezen.
Op die momenten ben ik van mening dat euthanasie humaan is: want er zijn zoveel mensen die de medische mallemolen waar wij in leven niet eens kennen, en sterven voordat er uberhaupt iets is uitgeprobeerd. Dubbelgevoel projecteer je hier, door toch de medische kennis te willen benutten om leed te voorkomen, draagzamer te maken als het te laat is in te grijpen. Ook de medischi zijn en blijven maar mensen, met hun soms volkomenheden doch ook gebreken!
Ja, dit is inderdaad dubbel. Wel mee willen doen, als er humaan gestorven mag worden, maar niet kiezen voor de zekerheid omdat de medische wereld dat nu eenmaal kan... dat is misschien een beetje hypocriet van me. Dat is het moeilijke van de vooruitgang, maar toch ook het mooie, dat je zelf - meestal - mag kiezen.
Het nadeel is dat we allemaal onze gezondheid daarmee in de handen van anderen leggen. Terwijl we zelf de kracht in ons hebben om goed voor onze gezondheid te zorgen. We maken onszelf afhankelijk. Dat is ook voor een deel wat Bellefleur ons verteld in haar stukje van vandaag http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/77306/Antwoorden_komen_vanuit_de_sti.html#Post77306 Ik wil daarmee niet zeggen dat het zo makkelijk is, want anders hadden we helemaal geen medici nodig. Het is een hele omslag in ons denken. Maar ik denk dat voor een gedeelte na 2012 we die stappen wel gaan maken.
sly
okt 31 '09
Fijn :)te horen dat je ervoor jezelf uit bent gekomen Helma.
Geeft je denk ik weer dat klein beetje rust te doen wat je zelf goed dunkt hoe hier mee om te gaan voor jezelf!
Ieder jaar komt dit stukje voor jou weer terug als je foto's laat maken en zeker ook straks als je dochters een keuze hebben gemaakt wellicht komt dit dan zelfs 3x in het jaar, voor je terug.
Onzekerheid, angst, het gevoel je aan de medischi over te "moeten"/"mag" geven, wat te doen als de foto,s afwijkingen vertoond? etc.
:SHypocriet = schijn-heillig = deugdzaam in schijn, huichelachtig vroom.
Denk niet dat dit op jou van toepassing is ;)je bent juist heel overwegend bezig met de humaanheid.
Zoekende in het hier en nu. Geestelijk/Lichamelijk BALANS zo lang we op aarde zijn zullen we het hiermee moeten doen toch?
Wens voor jou, als het zover is ook voor je dochters en alle mensen die soort gelijke dilema's op zijn pad tegen komt, daar in veel liefde, licht en kracht mag ontvangen om het geestelijke en lichamelijke in balans te houden/krijgen.
Sly
Geeft je denk ik weer dat klein beetje rust te doen wat je zelf goed dunkt hoe hier mee om te gaan voor jezelf!
Ieder jaar komt dit stukje voor jou weer terug als je foto's laat maken en zeker ook straks als je dochters een keuze hebben gemaakt wellicht komt dit dan zelfs 3x in het jaar, voor je terug.
Onzekerheid, angst, het gevoel je aan de medischi over te "moeten"/"mag" geven, wat te doen als de foto,s afwijkingen vertoond? etc.
:SHypocriet = schijn-heillig = deugdzaam in schijn, huichelachtig vroom.
Denk niet dat dit op jou van toepassing is ;)je bent juist heel overwegend bezig met de humaanheid.
Zoekende in het hier en nu. Geestelijk/Lichamelijk BALANS zo lang we op aarde zijn zullen we het hiermee moeten doen toch?
Wens voor jou, als het zover is ook voor je dochters en alle mensen die soort gelijke dilema's op zijn pad tegen komt, daar in veel liefde, licht en kracht mag ontvangen om het geestelijke en lichamelijke in balans te houden/krijgen.
Sly
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
