Wij mensen zijn eigenlijk krachtige en sterke 'wezens"
we sjorren, en sleuren met oude en versleten onverwerkte zaken,
van de ene rugkant naar de andere rugkant,
stee-vast in de veronderstelling dat het allemaal bij ons hoort,
en dat we dit niet zomaar mogen loslaten,
of dat- als we er niet mee bezig zijn - het er zelfs niet zou zijn, en we het dan maar zo kunnen laten.
Heftig en zwaar beladen komen we dan aan een grens, van onszelf
waarbij we last krijgen van al dat overtollige gewicht, en bijna krom lopend (letterlijk èn figuurlijk...)
en dàn nóg liever bezig willen zijn met het verleggen van die grens, en het vervelend vinden waaaaróm dat allemaal niet meer lukt,
dan die balast letterlijk en figuurlijk over boord te gooien
Kan niet, word er dan gezegd, gaat niet in een keer , he..
stilletjes en zachtjes aan, want het is zo veel,
Eigenlijk zijn we soms rare wezens, vind ik.
(niet naar jou gericht hoor sly, wel geinspireerd door de laatste weken door verschillende mensen)