kinderen het huis uit

Ik kan alleen nog maar spreken uit de ervaring die ik zelf had, en niet over hoe het is als je kind op zich zelf gaat wonen. Ja natuurlijk gaat er wel eens iets mis, maar ik denk te lezen dat je er heel goed mee omgaat Doe wat goed voelt en dan komt het allemaal goed.

Ik vind het ook heel goed van je dat je er toch nog voor haar bent, als het eventjes mis gaat of als ze vragen heeft. Het is toch een hele stap en dan heb je af en toe wel hulp nodig, of in ieder geval een schouder om uit te huilen als het niet lukt.

Ik herken wel het gevoel dat het andere kind meer de ruimte krijgt om zichzelf te ontwikkelen. Dit zie ik zelfs al nu de oudste naar de middelbare school gaat en ineens de band tussen de andere twee kinderen beter wordt, omdat zij opeens meer tijd met z'n tweetjes hebben.

Spannende tijd hoor Helma, en geniet van de aandacht die je nu kunt richten op de jongste

Oei, gevoelige snaar, niet welkom met een baby....
Ik raakte zwanger op mijn 24e en de vader was binnen een uur nadat ik het vertelde gevlogen, zijn laatste boodschap was een ferme klap op mijn schouder en de woorden succes...
Wat ben en blijf ik mijn ouders dankbaar dat ze er toen voor mij waren en dat ook mijn kindje welkom was, dat ze mij (wat ik ook zou beslissen, abortus of niet) in alles zouden steunen.
Begrijp me goed, geen kritiek hoor Helma! Iedereen doet het op zijn of haar manier natuurlijk
Ik ben vrij snel op mezelf gaan wonen omdat zo'n situatie natuurlijk niet prettig is, zeker omdat mijn vader en moeder geen baby's meer gewend waren.
Nee wat voor shit ze ook meemaken, mijn kids blijven altijd welkom, no matter what.

Ik kan natuurlijk niets zeggen over een kind van mij dat uit huis zo gaan... maar ik kan het natuurlijk wel vanuit mijn kant toelichten... want ikzelf moet binnenkort mijn huis uit. Iets wat mijn moeder heel erg een gevoel van spijt veroorzaakt. Voor mij is er immers geen plaats in het nieuwe huis, waardoor ik vervroegt het ouderlijk nest moet verlaten.
Maar ik denk dat het allerergste wat je als ouder kan doen is er niet meer voor je kind zijn. Ook al is de band die ik met mijn ouders niet geweldig.. het blijven mijn ouders... mensen tegen wie ik opkijk. Mensen die me altijd hebben verzorgd en alles hebben proberen te leren wat een kind moet leren. Maar dat leren betekend niet dat het ophoudt als je het huis verlaat. Als ouder moet je je kind blijven steunen... hulp bieden als het nodig is. Ze helpen met lessen die ze leren. Want niemand kan alles alleen af.

Natuurlijk zou het erg zijn als mijn dochter zou komen te zitten met een baby, maar het zou voor haar, voor de baby én voor mij erg slecht zijn als ze hier zou komen wonen: ik zou er alles aan doen om voor haar een huisje te zoeken, waar ze alle steun kan krijgen van me.
Ik kan absoluut niet tegen huilende babies. Sorry mensen. Het is nou eenmaal niet mijn ding. Eén postnatale depressie is voor mij genoeg geweest.

Het is voor mij steeds belangrijker aan het worden om mijn eigen grenzen te bewaken, het vorige weekend was er een goed voorbeeld van: en natuurlijk is het een groot verschil tussen iets van tevoren zeggen en het ook werkelijk dóén: maar ik wil duidelijke regels stellen om haar bewust te maken van haar daden.
Het lijkt me wel vrij logisch dat ik haar niet op straat zou laten leven met een baby.

Hé Helma, het is geen kritiek meissie.
Het was even een gevoelige snaar, maar wel de mijne
Natuurlijk zou je dat niet doen, ik ben in die tijd vaak geconfronteerd met ouders die dat wel doen (via FIOM) en dat was best heftig.
Ik heb toen (terwijl ik zelf zwanger was) voor dat soort meisjes veel babyspullen verzameld.
In mijn familie is zoiets later nog een keer gebeurd met een ander familielid en zij heeft haar kindje laten adopteren.
Het was voor mijn moeder erg zwaar, eerlijk is eerlijk, inderdaad een blérende baby en de extra verantwoordelijkheid.
Dan moet je als ouder stevig in je schoenen staan, toen Tim 9 maanden was ben ik op mezelf gaan wonen, en dat was heel goed.
Ik denk dat je nooit echt van te voren weet hoe je als ouder reageert in zo'n situatie.
Het is heel makkelijk om te zeggen maar doen en zeggen zijn toch twee heel verschillende dingen.

Hoi Karin,

ik dacht er ook niet zo bij na toen ik dit schreef hoe dit voor anderen moet zijn: ook kan ik me er niks bij voorstellen hoe het wérkelijk zal gaan als zo'n moment ooit daar is. Eigenlijk ben ik er meer bang voor bij mijn jongste. Gelukkig gaat zij binnenkort op weerbaarheidstraining.

Marjon, de oudste, wil zelf nog niet eens kinderen: haar vriend daarentegen lijkt het helemaal fantastisch om vader te worden. Ik heb hem daarin wel de wacht aangezegd dat ik graag zou zien dat ze haar opleiding afmaakt, en dat nam hij wel ter harte...

Eigenlijk vind ik het zo jammer dat ik niet heb kunnen genieten van mijn eerste baby: sowieso waren die jaren dat de meiden net geboren waren een ramp voor mij. Geen steun van mijn partner daarin gehad.
Het lijkt me misschien wel fantastisch om oma te worden en zo'n klein wurm te kunnen troosten: het dunnetjes overdoen!
En wat ik nu ga schrijven is flink uit de school geklapt: het is altijd een stille wens geweest de laatste jaren om tóch nog eens een kind te krijgen, en er dan wél gelukkig mee kunnen zijn.

Maar, het is goed zo. Ik weet wel, als er een neefje of nichtje in mijn armen werd gedrukt, rolden de tranen als vanzelf over mijn wangen. Het raakt me ontzettend diep, een kleine baby. Dus misschien ben ik dáár wel gewoon bang voor, wie zal het zeggen.

Kep ook een hekel aan huilende beebies.. en mijn dochter weet nu al dat ALS ze zwanger thuiskomt en alleen ervoor komt te staan..

Ze maar achter in ons tuinhuis moet gaan wonen, om haar leven verder te kunnen..
Doe ik lekker vaak oppassen.. en kan zij gewoon haar studie af maken.. Ikke lekker tutten en wandelen en friemelen en naar de baby lachen enzo..

Leuk oma worden
Kan nu al niet meer wachten ehehehe.. !!!

Ik heb er alle vertrouwen in dat dit wel goedkomt als dat zou gebeuren..

Betekent dat, dat je bang bent om (jouw) innerlijke diepe warme liefdegevoelens te voelen, Helma?

Gut, dat weet ik niet. Er zal vast nog wel een puzzelstukje onopgeloste bagger zitten wat dat aangaat. Als de tijd daar is, komt het er misschien van om er iets mee te doen. Ik dwing het niet af, het zal vanzelf gebeuren.

Misschien als ik oma word!

Zo is dat Helma, voor alles is een tijd en plaats.

Dank je, Karin!

Ondanks mijn wat boude uitspraken - of misschien wel dankzij - zijn de meiden en ik ontzettend gek met elkaar: nu ik zo hoest, en gammel ben, zijn ze erg bezorgd. De band die we hebben is erg bijzonder, ook de oudste mist haar ouderlijk huis nogal. En het is zo fijn dat alles bespreekbaar is met elkaar. Sandra kwam gisteren ineens in tranen bij me: sorry mam, dat ik zo'n lastige puber ben, en ik wil zo graag vriendinnen met je zijn, maar ik wil ook zo graag mijn zin doordrijven en tegen je aanschoppen! Ik nam haar in mijn armen en zei: 'ja, lieverd, en dát is het lastige van puberteit! Je bent aan het zoeken naar een manier om je leven te leven, en dat gaat soms gepaard met verwarring, boosheid, en tegelijkertijd een bewustwording van liefde voor mensen om je heen, en ik kan me zo goed voorstellen dat dat verwarrend voor je is! Maar, let op mijn woorden, als je een paar jaartjes verder bent, is het al heel anders! Ik weet het, daar heb je nu niets aan, maar met een beetje geduld en communiceren komen we samen een heel eind!' En dat was acceptabel voor haar.

Ik vind het zo fijn dat allebei mijn dochters met van alles en nog wat altijd maar weer naar me toe komen. En dan ben ik heel erg trots op ze, dat ze zich kwetsbaar op durven stellen.

Het vriendinnetje, waar Sandra een liefde-haatverhouding mee heeft, zit tijdelijk in een ander pleeggezin: nu is duidelijk dat ze niet naar haar oorspronkelijke pleeggezin terugkan, waar ze dertien jaar heeft gewoond. Ik leef mee met haar eerste pleegmoeder, en wil haar eigenlijk een kaartje sturen.

Anyway, ik denk dat het meisje niet op dezelfde school zal blijven en dat is voor Sandra nogal dubbel. Ze zal op zoek moeten naar een nieuwe plek in haar klas. Binnenkort start ze met Meidenwerk, een combinatie van club en weerbaarheid (koken, tutten, kickboksen, vertrouwen hebben, gesprekken, leuke meide-activiteiten). Ik hoop dat ze er iets aan heeft.

Je bent een kanjer, wat goed dat je zo met je dochter hebt gepraat!
Mijn dochter zegt vrijwel exact hetzelfde, die pubers ook..

Als je dochters zo naar je toe komen dan hebt je het goed gedaan!
Sneu voor dat vriendinnetje zeg, weer een ander gezin om te wennen..
Balen ook voor je dochter dat ze een vriendinnetje kwijt is al zal het wellicht beter voor haar zijn.
Wie weet wat voor leuke meiden ze weer ontmoet op haar cursus.

De oudste heeft de cursus ook gedaan: tenminste, het begint als een cursus, en als de groep een klik heeft met elkaar, maken ze een doorstart naar een gewone club (vnl. voor meiden uit gebroken gezinnen): ze heeft er zowat zeven jaar opgezeten! Ze kon er alles kwijt qua frustraties rondom onze scheiding, het gedoe met vriendjes (ook vriendjes van haar mam!), kortom, een goede gesprekspartner voor zaken die je niet meteen met moeders wil bespreken, maar waar je wakker van ligt(wel-niet aan de pil, vriendjes die blowen, etc). Het leuke was altijd dat ze na die tijd het gesprek met mij dunnetjes over kwam doen.

Ik vind die clubs zo goed! Het wordt ingekleed als leuke dingen samen doen, maar uiteindelijk zijn praktisch alle avonden uitgelopen op gesprekken met de meiden over alles wat ze bezighoudt. Er is de duidelijke afspraak dat er geheimhouding moet zijn. Het is van Landstede.