minder energie sinds burnout

Goh... ja, ik weet het nog! Ook al zo'n weekend van ont-ladingen!
Was wel erg leuk toen he...

Het enige wat ik hier wil opmerken ... [Helma krijgt trouwens wel een dikke knuffel dat ze dit topic is gestart, want een burnout is niet niks! Wat Heidel zegt, eens een burnout altijd voorzichtig]

Wat is er op dit forum zo op tegen dat mensen hun lichamelijke ongemakken neerzetten?? En dan met name even duidend op het woord beperking.
Sinds mijn zoon is gediagnosticeerd met Gilles de la Tourette gebruik ik dat woord, omdat ik een handicap [wat het dus in beginsel gewoon is] zo zwaar vind klinken.
Nu ik niet me/cvs BEN, maar het wel HEB gekregen, gebruik ik het woord beperking, omdat ik mezelf niet ZIEK wil noemen.

Nu Helma dat woord ook gebruikt, wordt daar wederom op ingegaan,, terwijl het juist gewoon is om aan te geven dat zij deze beperking nou eenmaal bij zich te dragen heeft gekregen!!!

Nu snap ik het van het accepteren, het ONT-moeten, de HA bezoekjes die aangeraden worden .... >> maar dit moest ik gewoon even kwijt. Hoop niet dat het verkeerd wordt opgevat ....

Liefs
Marjan

Marjan,
Nergens staat geschreven dat erop tegen is dat mensen hun lichamelijke ongemakken neerzetten, op dit forum.
Integendeel, hier is daar juist ruimte voor. Hier kan het, ook voor raad.
En er wordt veel begrepen en naar geluisterd.

Het ging er bij mij om, dat het woord "beperking" mij opviel, dat het zeer breedt wordt gebruikt.
Ik kom uit België waar dit woord, bij mijn wete toch, niet zo wordt gehandteert.


Het is niet "ééns een burn-out, altijd voorzichtig(=altijd een kans op een burn-out)".
Dit klopt niet. En daar zijn mensen levendige bewijzen van.
Maar het kan wel zo gaan werken, als je het "een beperking" noemt, omdat het woord beperking ook in energie werkt op je gevoel, je denken.

M.a.w : Een burn-out is geen "beperking"= (handikap, ziekte), het is een dwars-tegen-de-les-in- gevolg. Het is oorzaak en gevolg. En een mens kan het gevolg van zijn leven veranderen,
zodat de oorzaak er niet meer komt!! En ik kan/mag dit zeggen, met rede.

Het is ook zeer zeker, vanuit gevoel van respekt voor bepaalde echte lichamelijk toestanden, dat ik reageerde.

....

vraag ik me even af,is het dan beter stil te zijn, en zwijgend toe te kijken..dan te reageren zoals ik me voelde ?
Misschien wel, sommigen mensen willen nog al graag bij het oude vertrouwde blijven.
Das hun keuze. Niet de mijne



In liefde,
Bellefleur.

Ik heb een burnout gehad en blijf altijd voorzichtig..
Wil het namelijk nooit meer terug..

Zoals jij het stelt Belle, klpt het ook..
Als je eenmaal die veranderingen in jezelf geïntegreerd hebt, je één bent geworden met je nieuwe leven ná de burnout.. ben je een levend bewijs..
MAAR voordat die aanpassingen er zijn.. ben je wel een flink aantal jaren verder!!

Dus als ik oud en versleten ben, heb ik tijd om te rusten
Dan is het geïntegreerd..

En je omgeving moet ook meewerken hé..
Of als je jezelf nu eenmaal in een leven hebt geduwd die achteraf te druk bleek..
het is idd een kwestie van keuzes maken..
Maar knopen hak je niet zomáár door..
Althans, ik stop niet zomaar met werken en ga niet zomaar in een hutje op de hei wonen, hoewel ik dat soms hééééél graag wil..

Voor mijn gevoel is het kiezen en delen..
en leven en omgaan met de drukte van alledag..

Eigenlijk was ik altijd in de veronderstelling dat de periode dat ik gevloerd was, tijdelijk zou zijn, en dat ik daarna weer voor 100% hersteld zou zijn. Niemand heeft me ooit verteld dat ik er in meer of mindere mate altijd rekening mee moest houden, dat ik niet meer degene zou kunnen zijn die ik voor die tijd was. Omdat ik dat dus niet wist, liep ik al die jaren sinds 2004 tegen de belemmering aan, want ik wil zo graag! Ik zie de spinnewebben hangen, ik heb een slaapkamer te behangen, ik weet dat de schuur opgeruimd moet worden, maar: het lukt niet. En altijd en eeuwig drukt(e) dat op mijn schouders, wetende dat het zal MOETEN gebeuren. Maar ik vrat het wel in mijn eentje op.

Op dit moment begin ik me langzaam aan te realiseren dat het eenvoudigweg niet altijd lukt. En voorheen heb ik het nog nooit een beperking genoemd, omdat ik sterk wilde zijn, en het niet benoemde. Ik vocht de afgelopen jaren in stilte, om te laten zien dat ik alles aankon. Nu, juist door het nu 'even' een beperking te noemen, laat ik nogal wat zien van mezelf: het accepteren dat ik niet meer dezelfde ben, en dat het rennen en vliegen verleden tijd zal blijven voor mij is een stap in de goede richting, en een hele overwinning.

Gisteren zei iemand me dat het met mijn karakter en sterrenbeeld erg lastig voor me is om toe te geven aan dit gegeven. Daarbij komt ook nog eens dat ik trots ben, en dat ik geen hulp accepteer.

Je ziet, allemaal lessen en lesjes waar ik wat mee moet. En de afgelopen 24 uur is gebleken dat ik er niet langer voor weg kan rennen, maar dat het is zoals het is. En dat ik soms mensen nodig heb om tot een praktische oplossing te komen.

Zoals ik wel eens vaker schreef: het gevecht loslaten, maar toestaan om te zijn wie ik ben, lost de situatie al voor de helft op. En ja, voor mij betekent dit dat ik eerst door een dalletje moet om dat te leren. Op mijn plaat gaan, zogezegd.

Het was dus niet vanzelfsprekend voor mij om hier te vertellen over die belemmering, het was juist een overwinning om het te benoemen en te accepteren. Vervolgens buitelde iedereen er nog eens overheen en vond er iets van: dat maakte dat ik nogal fel reageerde. En dat was niet de bedoeling, maar het is zoals het is.

Maar, welbedankt allemaal, voor jullie welgemeende reacties.

hahaha.. ik ben dus wel in een soort bungalootje in het bos gaan wonen, he Heidel!!
En heb bepaalde knopen doorgehakt, die dwars tegen de omgeving in waren,
En waarvan ik daarna nog jaren heb aan gewerkt, steeds maar weer. Diep.. diep.. diep gezocht en ..gevonden, en met wortel en al eruit gerukt!!

Wel, Helma..

dan verschillen onze ervaringen, dusdanig.
Doordat ik het geen "beperking " noem(de), en het willesnilles wilde overwinnen,
Heb ik het overwonnen. Ik heb het niet eens burn-out genoemd,
wist niet eens dat het woord bestond.
het overkwam me, 6 jaar lang, waarvan ik een hele tijd maar 4 uur kon wakker blijven, en voor de rest sliep. Daarna ging het wat beter en werkte ik 15 uurs per week.
Ik heb alles gevonden wat ik moest weten om hier iets aan te doen, en heb dit met al m'n kracht gedaan.
Heb daardoor zeer veel oude balast gevonden, die ik meezeulde,
een verkeerd gebruik van m'n energiehuishouden,
en een berg angsten en overtuigingen/conditioneringen die ik heb losgelaten en getransformeert.

En Ik ben ook niet meer dezelfde als van voor die 6 jaren,
Nee.... ik ben vrijer, gelukkiger, opener, bewuster, wijzer, vrolijker, spiritueler, en intuitiever, heldervoeldender en noem maar op.

Er zijn ook zaken die ik niet meer kan, maar dat weegt niet op tegen hetgeen ik wel kan.
En ik volg jou, en lees je steeds hoor, en ben met je begaan, geloof me maar..
En wens je al het goede in je leven.

liefs,
Bellefleur

Dus als ik het goed begrijp heb jij e.e.a. getransformeerd voor jezelf, om er beter uit te springen: een hele zoektocht lijkt mij.
Het lijkt me moeilijk om daardoor ook nog eens het roer dusdanig om te gooien dat niets meer hetzelfde is. Waar heb je die energie vandaan gehaald?

Na de zomer ging ik op een koor dit jaar. Na drie keer meegedraaid te hebben, merkte ik dat het niet leuk meer was, ik vond het een opgave om erheen te gaan, en ben er dus alweer af. Ik vond het ook niet zo leuk als ik verwacht had. Ik kán dus wel nee zeggen!
Nog een voorbeeld: in een administratief overleg werden wij gevraagd om te notuleren bij landelijke vergaderingen van de cliëntenraad en bij de onderdeelscommissies (een soort klankbordgroep voor personeel). In eerste instantie was ik enthousiast, en heb aangegeven dat ik dat graag zou willen. However, na intern overleg met mijn leidinggevende blijkt nu dat ik er niet de tijd en de uren voor krijg. Ik heb dit dus weer terug moeten geven en bij een ander neer moeten leggen. Helaas.

Dit zijn wel van die momenten waarop ik er van baal, maar ik weet ook dat het eigenlijk een heel natuurlijke gang van zaken is: ik werk maar 20 uur, waarvan 8 uur bij de fysiotherapie en de overige 12 uren zitten al vol met allerlei terugkerende werkzaamheden.
Dus ik kan het wel, op tijd aan de bel trekken!

Net zoals de verhuizing van de oudste: ik heb hun woonkamer behangen, maar daadwerkelijk meesjouwen met de verhuizing kon ik niet en dat vind ik erg jammer. Steeds weer krijg ik voorbeelden van het niet alles kunnen, en dat zal ik toch moeten accepteren, ik blijf het noemen. Terwijl ik er over schrijf, voel ik mijn lijf alweer in opstand komen.

Het roer om, zoals jij deed, zal me vooreerst niet lukken: wel weet ik dat ik het op mijn eigen manier zal ontdekken, en die weg is mijn eigen, unieke en misschien lange weg, die niemand anders voor me kan bewandelen.

Lieve Bellefleur ...
Nee, je hoeft niet stil te zijn, dat vraagt niemand van je. Maar zó het roer omgooien als jij hebt kunnen doen, gaat mij nog niet lukken de eerstkomende jaren. Omdat ik het belang van mijn kinderen voorop hoor te stellen. Daar heb ik voor gekozen, bijna 16jr geleden, en daar sta ik nog steeds achter.
Maar de me/cvs die mij is overkomen [ik heb er niet om gevraagd ...] heeft de oorsprong in de Ziekte van Pfeiffer. En ik ervaar het als een beperking, omdat ik niet kan wat ik zou willen. Ik BEN het niet, het is mij overkomen. Maar het zorgt wel voor de beperking die ik elke dag tegenkom. En zolang ik die beperking niet accepteer, kan ik ook niet verder. Ik zal het eerst moeten accepteren dat het mij is overkomen. Ik kan het niet zomaar uitvlakken alsof het er niet is. Ik hoop dat je mij begrijpt in mijn beleveingswereld.
Dus nee, je hoeft niet stil te zijn, we leren ook weer van jouw inzichten. Tenminste, ik wel. Maar er zijn sommige punten waarop je nog niet verder kunt dan het punt wat je tot nu toe hebt bereikt...
Heel veel liefs
Marjan

'sommigen mensen willen nog al graag bij het oude vertrouwde blijven.'

Bellefleur, het is nog niet oud en vertrouwd, ik kom er pas net achter dat het zo werkt, dus de ontdekking van het afgelopen weekend is vrij nieuw voor mij. En ik wil er niet in blijven hangen, ik wil voorwaarts, maar dat kan pas als ik de belemmering in mijn leven integreer. Dan wordt het oud, maar nooit vertrouwd.

liefs, Helma.

Ik vroeg het ook mezelf af, en schreef deze bedenking op. Het was een retorische vraag!
Vanuit de ervaring dat sommige mensen niet willen horen wat er kan aan verandering, maar liever bij het oude blijven.
Daarmee wilde ik niet zeggen, dat dit één van jullie zou zijn. Maar deze bedenking zat bij me even in de weg.
En dat is alweer opgelost! ik blijf inderdaad doorpraten, als ik voel dat het goed is om te doen! Beslissingetje van mijnen twegen!

Het herstellen van een burnout kan wel 5 jaar duren. Een gevaar zit erin dat je, als het eenmaal beter gaat, al snel denkt: ik heb er weer lol in ik kan weer voluit. Niet dus. Rustig aan. Een mens is eigenlijk niet bestemd om als slaaf aan de maatschappij deel te nemen.

Wil dat zeggen Gerard, dat (eventueel jouw) burn-out het gevolg is,
van (eventueel jouw) delname als een slaaf aan de maatschappij?

Bellefleur: het is zoals ik de maatschappij zie. Gebaseerd op macht niet op vertrouwen. Sommige mensen kunne daar slecht tegen.

Dus wanneer je de maatschappij zou bekijken vanuit vertrouwen,zou je daar dan beter in kunt leven.
Das in derdaad fijn ook, dat gevoel van vertrouwen.
Leeft een mens helemaal van op! Gaat ie van huppelen en springen en genieten, en lachen!

Bellefleur is net een spiegel.

En wat zie je in de spiegel?

Dat ik mijn eigen illusie creëer.

En waarom wil je een illusie van jezelf in stand houden?

Ik bedoel niet de illusie van mijzelf, dat is er ook 1, maar de illusie van wat ik zie, de wereld zo als ik denk (!) dat die is.