Ik heb altijd een enorme aversie tegen reiki gehad.
Ik was al heel jong bezig met spiritualiteit, ik denk vanaf mijn 15/16 jaar. Mijn moeder gaf yogalessen, had al haar reiki certificaten, werkte met kristallen en was voetzonereflex therapeute en ik huppelde overal achter aan.
Ik zag toen dat de haat en nijd in de spirituele wereld heel groot was, ook in de reiki wereld. De mensen konden zowat het licht in elkaars ogen niet zien schijnen, de regeltjes die zo secuur moesten worden nageleefd, waar ik dus helemaal niets mee had.
De zwarte kant van spiritualiteit waar ik elke keer weer voor gewaarschuwd werd.
De o zo foute dingen die er toen allemaal gezegd zijn...
Jaren lang heb ik er dus niets van willen weten, tot ik een dame tegenkwam (die nu een vriendin is geworden en ook allerlei reiki gradaties heeft, teveel om op te noemen) en die me heeft geholpen om door dat gevoel heen te prikken.
Nu heb ik dus reiki 1 en voor mij is dat genoeg, ik weet nu wat het is, vond de inwijding heel bijzonder, maar gevoelsmatig is er voor mij niets veranderd.
Het contact met boven was al goed, dat is niet beter of zuiverder geworden, wel duidelijker.
Wat reiki wel heeft gedaan is mij meer zelfvertrouwen geven en dat kon ik wel gebruiken.
Iedereen ervaart het anders, gelukkig maar!
Reiki laat je niet groeien, dat kun je alleen maar zelf toch?