Soms mag ik het ervaren, zo’n moment dat ik één wordt met wat er is. Eén wordt met de leegte.
Dat ik ben en tegelijkertijd op ga in het geheel en verdwijn in de kosmos. Dit vind ik in de stilte. Als ik ergens ben met mijn volledige aandacht, met mijn volledige zijn, zonder erop gefocust te zijn.
En dan ontstaan er dingen …. Dingen die ik zelf niet bedenk, maar gewoon gebeuren. Er ontstaat muziek, er ontstaan teksten, er ontstaan bewegingen, er ontstaan tekeningen uit het niets. Ik hoef niets te bedenken, dingen ontstaan gewoon.
Ik voel me dan neutraal, extatisch en tegelijkertijd zo dicht bij mijn kern. Ik ben. Niet meer en niet minder. En vanuit wie ik in wezen ben, handel ik. Het is schoon, puur, zuiver, mooi, ontroerend, heel. Het is waar mijn ziel naar verlangt.