kindermishandeling

Hoe kunnen we dat realiseren in de samenleving?

Helma, ik snap de lachende smiley niet.....

Deze vraag had ik niet gezien.

Maar hoe ik dit uit? Ik kijk ernaar en denk bij mezelf, kan ik hier iets aan veranderen? Als dat niet kan, dan gaat het langs me heen. De enige moment waarop ik reageer is als iemand mij onrecht aandoet. Maar dan wordt ik niet boos, dan vraag ik gewoon om uitleg. Waarom iemand dat nodig vind. Ik bewaak dus mijn eigen grenzen. En dat is het dan voor mij.

ik vond dit artikel...is wel van 2002.

Een verbod op de echte klap


Hij deelde zelf ooit ook een tik uit, maar is groot voorstander van het wettelijk verbieden van slaan door ouders. Herman Baartman, hoogleraar preventie en hulpverlening inzake kindermishandeling aan de Vrije Universiteit en directeur van het centrum voor kindestudies dat zich vandaag presenteert, weerspreekt de voorstanders van de pedagogische tik.

lees meer... http://www.trouw.nl/krantenarchief/2002/04/15/2134755/Een_verbod_op_de_echte_klap.html?part=1


Is het oké als een man zijn vrouw slaat?

"Volwassenen slaan elkaar niet...

Waarom mag je dan toch een ander mens slaan? Omdat het je kind is?"

Ook een corrigerende tik die niet uitloopt op mishandeling, is schadelijk. Onderzoek leert dat kinderen die op zeer jonge leeftijd zijn geslagen, tien jaar later een drie keer zo grote kans hebben op gedragsafwijkingen vergeleken met kinderen die nooit geslagen werden. Zo komen ouders makkelijk in een geweldsspiraal terecht, want hoe worden deze gedragsafwijkingen gecorrigeerd?

Ook is gebleken dat kinderen die met een tik gecorrigeerd worden, eerder geneigd zijn ook in andere situaties te slaan: zij slaan hun broers en zussen drie keer vaker dan kinderen die nooit een tik kregen. Volwassenen die hun partner slaan, zijn vrijwel allemaal zelf als kind geslagen. Er is zelfs verband tussen dierenmishandeling en de corrigerende tik!

De corrigerende tik heeft ook effect op de geestelijke gezondheid: uit telefonische interviews met kinderen bleek dat zij al een verhoogde mate van stress ervoeren als ze in het voorafgaande jaar maar twee keer een tik kregen; werden zij maandelijks geslagen, dan hadden ze een drie keer grotere kans op depressie dan kinderen die nooit geslagen werden. De woede van een geslagen kind verdwijnt nooit, maar neemt vormen aan die gevaarlijk voor het zelf en anderen kan zijn.

bron: http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article952470.ece/Pedagogisch_slaan_bestaat_niet

Liesanne, ik plaatste een smiley omdat ik moest denken aan mijn (stief)moeder, die tijdens de klappen op de billen altijd hardop tot drie telde. Bovendien sta ik t.a.v. de corrigerende tik wat luchtiger en nuchterder in de situatie dan dat ik hier lees.

Mijn stiefmoeder kwam destijds in ons gezin toen wij - mijn broer en ik - nogal losgeslagen waren, en niemand kon nog iets met ons beginnen. We waren grof in de mond, stiekem, en maakten constant ruzie en deden allerlei dingen die niet door de beugel konden. We werden door haar aangepakt en in no-time weer op het rechte pad gezet. De grenzen hadden we nodig, en ja, dat ging soms gepaard met een schop onder je kont. Als we sjagrijnig waren werden we naar boven gestuurd om een ander gezicht te halen. Al deze maatregelen waren korte tijd nodig om onze grenzen weer te leren herkennen. Let wel, het was geen dagelijks terugkerende gebeurtenis, het is me hooguit drie, vier keer gebeurd. Ik kan het me nauwelijks herinneren.

Volgens mij heb ik er niks aan overgehouden. Ook mijn kids kregen heel soms een tik voor de billen, maar dat was in de tijd dat ze nog een luier droegen; het zijn nu schatten van kinderen en m.i. niet ontspoord.

Klopt Gast, lijkt mij ook.

Als je je onmacht (h)erkent en accepteert!!! heb je geen macht meer nodig en vanaf dat moment kun je vanuit Kracht Zijn en de ander daardoor toestaan dat ook te doen.

Uiteindelijk is dat toch waar we naar streven :her-en erkennen van de dualiteit zodat we weer terug kunnen naar onze oorspronkelijke EENheid.

liefs, Lia

Door verantwoording te dragen voor je eigen gedrag en niet alleen door je uiterlijk aan de regels te houden die door anderen gesteld zijn.

Karin, misschien is het van mijn kant niet zo'n handige woordkeuze t.a.v. het zich 'koud' voelen, wat ik daarmee wil zeggen is dat ik denk dat kinderen die een driftbui hebben zich waarschijnlijk niet zo prettig zullen voelen, niet goed in hun vel zullen zitten.
Ik heb naar mijn idee geen kinderen met verstandelijk gehandicapten vergeleken, ik noemde alleen maar een praktijkvoorbeeld van mezelf. Ik snap dat iedere situatie weer anders is.
Nou eigenlijk doe je dat wel als je mijn situatie vergelijkt met die situatie van hoe jij het hebt meegemaakt.


Waarom zou een driftbui van een kind gestopt moeten worden? Zelf ben ik er een voorstander van dat kinderen zich mogen uiten, ook in hun boosheid en drift- en huilbuien. Het kan kinderen helpen hun stress te ontladen en trauma's te verwerken. Natuurlijk kan dat in bepaalde omstandigheden niet altijd. Ik heb het hier ook niet over een psychiatrische vorm van hysterie waarbij iemand het contact met de realiteit kwijt kan raken.
Iets wat werkt, hoeft daardoor toch niet een 'goede' methode te zijn...
Je hebt duidelijk nog nooit een echte hysterie of driftbui meegemaakt ( is mijn conclusie) het is heel ongezond voor een kind als het daar in blijft hangen! In mijn geval is het wel een goede methode en ik vind het erg vervelend dat je alles wat ik aandraag gelijk van tafel veegt, zo voelt het wel voor mij.
Je hebt denk ik wel gelijk dat kinderen niet altijd goed (met woorden) kunnen aangeven wat hun dwars zit. Des te meer zou ik daardoor willen pleiten voor het ontlaten en uiten van de emoties die zich bij een kind aandienen.
Vraag voor de grap eens aan een kind van 7 jaar wat er in hem omgaat, je zult niet het antwoord krijgen dat je wilt, kinderen kunnen dit heel moeilijk en zul je echt moeten begeleiden

Ik geloof niet er niet in dat kinderen klieren om klierig te zijn, ik geloof dat er wel altijd iets achter zit.
En natuurlijk mogen kinderen ook grenzen krijgen, net zoals volwassenen....

Heb jij kinderen Liesanne? Dat vraag ik me af omdat jij meent dat kinderen niet klierig kunnen zijn juist om het klierig zijn, dat doen ze namelijk wel. Grenzen mogen krijgen? Moeten zelfs, doe je dit niet dan raakt een kind mega in de war hoor. Ik laat deze discussie verder los, ik weet dat ik het prima doe en ben niet van plan om me schuldig of een slechte moeder te gaan voelen.
Ik hoop dat je vind wat je in deze discusssie zoekt, ik doe er niet meer aan mee.

Onlangs was de Amersfoortse predikant Gertjan Goldschmeding weer in het nieuws. Hij gaat in hoger beroep tegen de uitspraak van rechter die zijn drie kinderen een jaar lang onder toezicht van Bureau Jeugdzorg plaatste.

Vorige week kocht ik het nieuwste boek van Alice Miller: 'vrij van leugens', oorzaken en gevolgen van kindermishandeling.

Kindermishandeling heeft enorme gevolgen, zowel voor het kind zelf als voor de volgende generatie en voor de maatschappij in het geheel. Sinds het verschijnen van haar eerste boek, Het drama van het begaafde kind, werpt Alice Miller zich op als beschermer van het gekwetste en beschadigde kind. In haar nieuwste boek, Vrij van leugens, beschrijft zij in verschillende artikelen de oorzaken en gevolgen van kindermishandeling in de breedste zin van het woord: van kinderen die te weinig oprechte aandacht krijgen tot kinderen die stelselmatig psychisch en lichamelijk mishandeld worden. Het boek bevat een groot aantal teksten en voorbeelden die een weergave zijn van de unieke therapie van Alice Miller. Het kan daarom gezien worden als de bijzondere nalatenschap van een auteur die internationaal erkend is in haar strijd tegen kindermishandeling.

Ik besef dat er in dit topic nog enkele vragen voor mij openstaan. Ik had niet direct gereageerd om dingen even te laten betijen en niet in een 'emotioneel gevecht' terecht te komen, op dat moment had ik daar even genoeg van. Ik wil echter niet voor deze discussie weglopen en vind zelf het onderwerp heel belangrijk. De afstand die ik had genomen (van Merudi en internetten) beviel me eigenlijk goed, vandaar dat het zolang duurde voordat ik reageerde. Dat zal ik alsnog gaan doen.

Karin, hierbij alsnog een reactie. Zoals ik hierboven heb uitgelegd nam ik even afstand. Toen ik op een later moment wilde reageren heb ik even bewust gewacht omdat ik las dat jij in een moeilijke periode zat rondom de ziekte van je vader. Ik kon me voorstellen dat je wat anders aan je hoofd had. Ik weet ook nu niet of je mijn reactie wilt lezen of daarop wilt reageren, aangezien je hebt aangegeven dat je je terugtrekt uit deze discussie. Hoe dan ook, ik zal je vragen beantwoorden en verder reageren op wat je schrijft. Misschien vond je het vervelend dat ik niet meteen terug reageerde, dat kan ik me voorstellen.

Het laatste wat ik wilde is jou een schuldgevoel aanpraten of je teruggeven dat je het niet goed zou doen als moeder. Ik heb juist veel respect voor het feit dat jij als ‘alleenwonende’ moeder 4 kinderen onder je hoede hebt. Ik ga vaak met je mee in je ideeën over opvoeding, visie op kinderen e.d. Soms lees ik ook dingen die ik niet kan plaatsen bij jou, of die me ineens ‘verrassen’. (wellicht heb jij dat ook bij mij). Het fijne aan een forum als dit is dat we daar vaak op een goede manier over kunnen hebben. Dat vind ik waardevol en leerzaam.
Ik bekritiseer hier een methode (koude douche), die jij (soms) hanteert, maar waar ik niet voor ben. Maar daarmee wil ik niets zeggen over jou als moeder of hoe ‘goed’ jij het doet als moeder. Ik besef dat wij allen goede moeders willen zijn en onze goede intenties zullen hebben, dat neemt niet weg dat we ons 'goede' handelen toch ook kritisch onder de loep mogen leggen. Want wie is nou echt een perfecte ouder die geen ‘fouten’ maakt (meestal vanuit on-bewustzijn)?

Ja, ik heb een zoon (van 11). Daarnaast ben ik 'stiefmoeder' van de kinderen van mijn man en die ken ik al sinds 1995, dus ik heb een hele ontwikkeling mogen meemaken. (ze zijn nu 22 en 19).
Ik heb mij vanaf dat ik jong was al geïnteresseerd in het onderwerp agressie, het was dan ook het eindscriptie-onderwerp op de sociale academie destijds. Al lang voordat ik persoonlijk met kinderen te maken kreeg verdiepte ik mij in ‘alternatieve’ opvoedingsmethoden en vond ik me vooral in het antipedagogische denken. Ik was altijd al voor methoden als holding zoals die in Browndale huizen wordt toegepast. (zie evt: http://www.kiezenvoorkinderen.nl/Achtergronden800x600.htm ) Later vond ik mijn ideeën terug in de boeken van Aletha Solter. Mijn grootste leermeester was mijn zoon zelf omdat hij me op bepaalde momenten precies kon vertellen wat hij nodig heeft, en waardoor ik mijn visie en aannames soms moest bijstellen.
Mijn man houdt zich beroepsmatig met het onderwerp kindermishandeling bezig en vandaar dat het ook momenteel een gespreksonderwerp voor mij is, ook mede vanuit interesse en bewogenheid. Dat komt voor een deel ook voort uit het feit dat ik zelf met (emotionele) mishandeling te maken heb gehad, al vind ook ik dat nog steeds moeilijk om hardop te zeggen. Kindermishandeling betreft een breed gebied zoals hierboven ook is aangegeven, het gaat niet alleen over het lijfelijk slaan of mishandelen.

Ik heb driftbuien van anderen en mezelf meegemaakt. Ik heb vernomen dat ik er soms bijna in bleef. Ik weet nu dat het (ook) ging om een 'noodroep' om de moeilijke situatie waarin ik zat te hanteren. (‘ook’ heb ik tussen tussen haakjes geplaatst omdat ik er ook van overtuigd ben dat het normaal is dat kinderen driftbuien hebben). Ik ben er ook van overtuigd dat onze kinderen -met wat voor gedrag dan ook- ons iets duidelijk willen maken, ons een spiegel voorhouden. Hoe moeilijk het ook is voor ons als ouders om met verdriet, agressie, oneerlijkheid, kliederigheid, angsten, depressies e.d. van onze kinderen om te gaan, het bevat een boodschap voor ons die we niet mogen negeren, noch hoeven te bestraffen of te willen veranderen. Elk gedrag verdient onze volle aandacht om de puzzelstukjes van een achterliggend trauma, probleem of innerlijke pijn bij elkaar te leggen. Een moeilijke opgave maar een missie waar wij als ouders van deze tijd - meer dan ooit- klaar voor zijn. Daarvoor is het soms wel nodig om buiten de kaders van je eigen opvoeding te denken en te stappen. En dat is moeilijk want de maatschappij -wij dus- is blind voor het ‘leed’ wat wij in onze kindertijd moesten meemaken. Wij willen het liever verdoezelen zodat onze ouders op een voetstuk kunnen blijven staan en wij hun advocaat kunnen blijven omdat zij ook 'niet beter wisten'. Doordat de ouder op een voetstuk staat wordt het bijna onmogelijk in contact te treden met onze diepe gekwetstheid en pijn en daardoor is de kans groot dat we die weer doorgeven aan de volgende generatie. Laten wij ouders daarom van dit voetstuk afstappen en vooral méns zijn en streven naar gelijkwaardigheid. Dan zullen we ook bereid zijn de grenzen die onze kinderen ons geven- middels hun gedrag- te aanvaarden.

Karin, ik hoop dat je begrijpt dat ik in dit laatste stukje niet persoonlijk tegen jou praat maar in het algemeen, ook zeker tegen mezelf. Dit is hoe ik erin sta, het kan anders voor een ander zijn, dat begrijp ik. Vandaar dat ik hoop dat de discussie hierbij niet stopt……

Woho...als ik mijn reactie opnieuw lees, merk ik dat ik behoorlijk giftig heb gereageerd....
Je hebt met je reactie zere plekken geraakt die ik diep wegstop, ik weet dat je dat absoluut niet zo hebt bedoeld.
Vanuit dat gevoel moet ik eigenlijk niet reageren, eerst laten bezinken en dan antwoorden.
Dat is al zo vaak tegen me gezegd.
Ik waardeer het enorm dat je niet hebt geschreven toen ik nog helemaal midden in het wel/ niet kanker proces van mijn vader zat.
Ja je zal beslist dingen van mij lezen die je niet kan plaatsen, zoals ik dat andersom ook zal hebben.
Ik ken je hier van het forum, maar wat is kennen, ik heb echt niet alles van je gezien en andersom jij ook niet van mij.
Dat kan verassend, confronterend en ook leerzaam zijn.

Ik lees niet veel over opvoeden, ik lees boeken die door kinderen zijn geschreven over autisme, niet door de volwassenen.
Om de een of andere reden ben ik niet in staat om me genoeg te focussen om zo'n boek te lezen.
Daarbij ben ik iemand die toch haar eigen weg kiest, soms onorthodox maar vooral vanuit eigen gevoel.
Fouten maak ik als ouder megaveel, net zoals mijn ouders dat deden en mijn kinderen het waarschijnlijk ook wel zullen doen.
Het belangrijkste daarvan is dat je ervan leert, anders zul je steeds opnieuw weer de fout in gaan.

Jij schrijft onderaan dat vergeven hetzelfde is als verdoezelen?



Ik denk dat je juist wel moet vergeven, ik denk dat je anders niet verder kan. Dat vergeven kan ook als je je ouders niet op een voetstuk zet. Wat wel belangrijk is is erkenning door de ouder, dat is dat stukje gelijkheid denk ik.
Jij bent ouder, je dochter of zoon is kind, maar we zijn beiden mens, kinderen zijn geen bezit.
Gelijkwaardigheid veegt alle voetstukken weg.

Dus... de volgende keer als ik weer voel dat ik wil vlammen, ga ik eerst rustig een nachtje slapen en pas daarna reageren

Bedankt voor je reactie Karin! Op een ander moment zal ik nog even terug reageren....