kindermishandeling

Ik uit onrechtvaardigheid helemaal niet met boosheid, want dat is voor mij een vreemde reactie. Boosheid wil ik alleen maar gebruiken in een levensbedreigende situatie en dat is bij onrecht voor mij niet het geval.

Boosheid geeft je kracht om te vechten op het moment dat je leven wordt bedreigt. In iedere andere situatie is het voor mij valse macht.

Beiden. Maar het is iid wel zo dat het feit dat een 'dominee' dit predikt het mij meer triggert. Maar het gaat me ook vooral om de manier waarop hij het brengt. Het gaat hier eigenlijk helemaal niet eens om een 'corrigerende tik', maar om zoveel meer.
Rebellie moet volgens hem gestraft worden, de wil van het kind gebroken. Kinderen zijn zondige exemplaren die getraind moeten worden...als je weigert de roede te pakken, rebelleer je zelf tegen 'God'.

Iemand op de site van Netwerk heeft het zo verwoord:

Ik vond de uitzending wel goed omdat er m.i. wel enig verweer mag zijn tegen de veelgebruikte uitspraak dat het om een "corrigerende tik" zou gaan. Deze veel gebruikte woorden zijn misleidend want het gaat hier om een handeling die veel intenser is. Een corrigerende tik is iets heel anders dan flinke klappen krijgen met een stok totdat de wil van het kind gebroken is. Er wordt steeds verdedigd met die twee woorden en dat het allemaal uit de context gehaald zou zijn. De boodschap van de preken is echter duidelijk: je moet het slaan met een roede integreren in je opvoeding want dat zou bijbels zijn, je moet een stok o.i.d. gebruiken (een pollepel is niet pijnlijk genoeg), het slaan moet pijn doen anders heeft het geen nut, je moet niet altijd meteen ophouden als ze huilen want ze kunnen berouw veinzen, je mag beginnen bij zeer jonge kinderen (op de commode).
(...) De confrontatie begint al op de commode, een tik op dijbeen (kan goed zijn voor 3 maanden rust). Hij zegt dat hun eerste 6 weken zonder confrontatie waren, dat bevestigt nog eens dubbel hoe jong je mag beginnen. (....) Een tik op het dijbeen is niet zielig zegt hij, wat kinderen de ouders kunnen aandoen wel. (.....)
Verder zegt de voorganger in beide preken dat het slaan pijn moet doen, anders heeft het geen effect, een pollepel is te soft, krijsen is rebellie (dan dus doorslaan tot de rebellie gebroken is, hartsverandering is nodig), laat je niet misleiden door simuleren, ernstig letsel mag niet maar striemen mag wel.

Tijdens de preek maakt hij er constant grapjes over en mensen lachen daarom en roepen 'halleluja' bij uitspraken.
Deze man lijkt me 'ziek' en het feit dat hij verkondigt dat zijn 'zieke' denkbeelden uit het 'woord van God' komen, maakt me erg boos.
Ja, ik heb te veel geestelijke manipulatie gezien en gehoord (en de gevolgen daarvan gezien) en dat zal mijn felle reactie mede bepalen... Maar los daarvan vind het slaan van kinderen, 'de pedagogisch tik', op geen enkele manier goed te praten, ook al zou een (ortho)pedagoog het aanbevelen.

Hoe zou de overheid hier dan anders mee om kunnen gaan?

In Nederland worden per jaar ten minste 50.000 kinderen ernstig mishandeld. Elke week sterft in Nederland een kind aan de gevolgen van kindermishandeling. Het betreft hier alle vormen van lichamelijk of geestelijk geweld, dus inclusief misbruik, verwaarlozing en nalatige behandeling. En dit zijn alleen nog maar de cijfers op basis van het aantal meldingen.

Enorm veel kinderen leven dagelijks in grote angst; angst om sexueel misbruikt te worden, angst om emotioneel geterroriseerd te worden, angst om lichamelijk letsel op te lopen...

Kindermishandeling leidt niet alleen tot persoonlijke problemen, zoals angsten en depressies (vaak tot ver in de volwassenheid) maar ook tot maatschappelijke problemen, zoals pesten, diefstal en 'zinloos' geweld. Problemen waarmee onze samenleving voortdurend kampt.

En ieder jaar gaan er ten minste 50 kinderen dood als gevolg van mishandeling.

Gezamenlijke actie is noodzakelijk
Wanneer er één mens op straat wordt doodgeschopt, krijgt dat (terecht) veel aandacht van de media en demonstreren duizenden Nederlanders tegen zinloos geweld. Maar voor de 50 kinderen die ieder jaar worden doodgeslagen, meestal thuis, komt niemand in actie.

Een bekend gezegde luidt: 'Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst.' Was het maar waar. Kinderen hebben de toekomst niet. Die moeten ze nog krijgen. Van ons.

http://www.stopkindermishandeling.nl/raak/index.htm

Ja, dit is precies zoals het in het boek (illusies) beschreven staat..... beleef jij dit ook zo?
ik heb bij dit gedeelte mijn vraagtekens staan.

Hoe geef jij uiting aan het zien/horen van onrechtvaardigheid?

Er wordt in dit topic ook gesproken over onmacht.
Hoe zien jullie dit? Ommacht geeft toch aan dat je machteloos zou zijn...onvermogend. Kan je dat zijn?

Wil dat zeggen dat je eigenlijk niet in staat bent een andere keuze te maken? Heb je er dan geen invloed op?


Overigens denk ik dat je als ouder ook mild naar jezelf mag zijn wanneer je wel eens 'uit je slof' schiet. Wij kunnen niet altijd perfecte ouders zijn.
Maar bewustwording is idd een heel groot goed. Je mag m.i. jezelf hierin ook toestaan 'fouten' te maken die je dan ook aan je kind kan uitleggen.....

Voor mij komt onmacht voort uit het niet kunnen waarmaken van verwachtingen van anderen (opvoeding, cultuur etc) die je jezelf "eigen" gemaakt hebt. Iedereen, althans voor zover ik het weet iedereen, heeft een plaatje in zijn hoofd van hoe iets moet zijn en daar probeer je zoveel mogelijk naar te leven dat het plaatje klopt met de werkelijkheid. Je handeld zoals je denkt dat je moet om dat plaatje zo te krijgen. Dat dit niet altijd lukt is evident omdat de wereld niet op die manier maakbaar is.
Natuurlijk lukt het soms wel en dan voel je je "bij machte" want alles gaat zoals je voor ogen had. Op de momenten dat het niet gaat zoals je voor ogen had kun je je zelf dus "onmachtig" voelen. De mate waarin je toch die macht weer wilt hebben bepaald je reactie op de onmacht. De één legt zich er bij neer en wordt onverschillig naar dat wat zijn onmacht veroorzaakt, de ander probeert dat wat de onmacht veroorzaakt (bewust of onbewust) onderdanig te maken aan zijn macht. En dat kan op verschillende manieren; door manipulatie maar ook door geweld.

Misschien komt het doordat de mens diep in zichzelf weet dat het macht heeft over de wereld om zich heen dat er zoiets bestaat als onmacht. Want als men denkt de macht te kunnen hebben door de wereld van buiten naar de hand te zetten door vanuit het ego te handelen komt men altijd de onmacht tegen, hoe dan ook want die is onlosmakelijk met macht verbonden in de buitenwereld.
Degene die de macht in zichzelf heeft gevonden weet hoe die werkt en zal niet toegeven aan onmacht. Om de macht in jezelf te kunnen vinden is onmacht nodig. Het is dus iets dat bij het leven hoort. Het wordt nu vaak als een losstaand iets gezien dat "negatief" is en niet wordt geaccepteerd. Dit zorgt er alleen maar voor dat er uitwassen zijn zoals kindermishandeling ed. Als men er bewust van zou zijn dat dit bij het menselijk proces hoort in de zoektocht naar hun ware zelf en hun ware macht in deze wereld dan zou het op een "positieve" manier gebruikt kunnen worden.

Tjee, dat is wel heel erg diepgaand Gast.

De onmacht die ik bedoelde was meer in de trant van; het niet weten hoe je bepaald gedrag op een andere manier kunt stoppen, omdat het een zeker onbedoeld gevaar voor een ander met zich meebrengt. Ik zal je een voorbeeld geven:

Het oudste kind zit lekker te trommelen en vind het ook wel leuk om op zijn/haar kleinere zusje/broertje te trommelen met die zelfde stok. Je waarschuwt een aantal keren, maar er wordt niet geluisterd en het kind gaat gewoon door. Je neemt maatregelen en zet hem/haar even apart. Als je het kind weer terug laat komen, begint het weer opnieuw. Als dit zich dan een aantal malen herhaalt binnen een bepaald tijdsbestek... dan voel je als ouder onmacht. Het lukt je niet om het kind duidelijk te maken dat het gedrag niet wenselijk is en het andere kind kan beschadigen. Je moet dan wel heel erg sterk in je schoenen staan om dan niet zelf even een tik te geven om het kind te laten voelen wat het bij die ander doet. Zoiets bedoelde ik dus.

Maar, naarmate je meer ervaring hebt als ouder, leer je steeds beter om ook op andere manieren om te gaan met je kids. Bovendien werkt "de Nanny" op tv ook wel goed

Nou die tik met die stok deel ik dan uiteindelijk toch uit.
Maar ik ben een rare moeder wat dat betreft.
En ik zeg erbij ik tik zelden tot nooit, je kunt een kind ook stijf lullen met allerlei preken, soms werkt een koude douche erg goed!
Dat pas ik wel eens toe in het geval van complete hysterie.

Wat deze man predikt vind ik persoonlijk ook walgelijk en inderdaad in mijn ogen onwetend. Als pedagoog is dit voor mij natuurlijk een discussiepunt.
Enerzijds zeg ik nee een kind slaan is niet iets wat je zou moeten doen, zeker niet op de manier van de meneer de predikant. Ik heb het vermoeden dat dit zich vanuit de kinderen ook nog wel eens tegen hem keert. Zelf vond ik het ook niet leuk geslagen te worden al heeft het bij mij geen diepe wonden achter gelaten.

Aan de andere kant denk ik ook dat een corrigerende tik soms een laatste redmiddel is. Zeker bij kinderen die niet begrijpen dat ze een ander pijn (kunnen) doen. Dat wil niet zeggen dat je erop los moet slaan maar om begrip te wekken kan het wel werken.

Zoals in het voorbeeld met de trommel, kinderen waarmee ik werk begrijpen vaak niet dat ze een ander pijn doen want dat voelen zij toch niet?! Dus als het gedrag dan niet te stoppen is kun je een kind wijzen op het effect van het gedrag door ze het zelf te laten ervaren. Dat is dan ook echt alleen als niks anders werkt en dan ook voorzichtig. Ik vind het dus erg moeilijk om te zeggen dat je een kind nooit een tik zou mogen geven.

Mishandeling is een heel ander verhaal voor mij, dit komt inderdaad vaak voort uit het voorbeeld wat mensen hebben gehad en uit onmacht. Dat keurt het niet goed en zou wat mij betreft echt verholpen moeten worden. Dat lukt niet door alleen het 'mishandelen'af te keuren of te verbieden maar juist door het werken aan de oorzaak van de problemen die aan het mishandelen ten grondslag liggen.

En achja de huidige regering meent ook dat als je iets verbied dat het dan ophoud, hoeveel ver- en geboden hebben we er wel niet bijgekregen....

@Karin: OEi de koude douche wat was dat vreselijk! Maar inderdaad als ik echt flipte was dat ook mijn moeders laatste redmiddel, dan pas kwam ik weer in de realiteit. En ik heb er geen trauma's van over gehouden hoor! Was alleen heel erg koud en schrikken

Maar is het allemaal niet uiteindelijk dat je een gedragsverandering teweeg brengt? En zou het dan niet beter werken als je i.p.v. je kind te straffen waardoor ze uit angst iets niet meer doen, ze een alternatief geeft en zorgt dat positief gedrag uitgelokt en beloond wordt.

Zou dat in de maatschappij ook niet zo werken; dat als mensen beloond zouden worden op de één of andere manier als ze "positief" gedrag vertonen dat je eerder genijgd bent dit gedrag uit je zelf te vertonen?
Net als bij honden werkt het ook beter om positief gedrag te belonen dan alleen negatief gedrag af te straffen. Als je het laatste doet heb je kans dat ze het uit angst voor straf niet doen als jij in de buurt bent maar zullen het zeker wel doen als je er niet bent. Terwijl als je het gedrag dat je graag ziet "positief" bekrachtigd door beloning ze dit gedrag blijven vertonen ook als je er niet bent omdat het een gewoonte geworden is.
Nu krijg ik natuurlijk iedereen met kinderen over me heen omdat ik ze vergelijk met honden (of niet) maar er zit niet zoveel verschil in de manier van conditionering die we op kinderen loslaten en van die op honden van toepassing is.

Nou gast wat jij beschrijft stoelt op een bestaande psychologische theorie, de leertheorie...positieve beloning = vemeerdering en integratie straffen/negeren=uitdoving. Dat is inderdaad een conditioneringstechniek alleen heeft dat vaak een negatieve lading. Ik gebruik het zelf ook om kinderen dingen aan te leren. En hond of mens beide kun je met respect benaderen. Het dresseren van honden of mensen vind ik wel wat anders.

Voor mij staat gedrag ook niet los van de mens, gedrag is niet alleen gedrag, het is alleen voor de meeste mensen tastbaarder dan iemands innerlijke processen. Gedrag hangt samen met je lijf, je denken en je voelen. Natuurlijk ga ik altijd uit van een positieve benadering en zeer zeker niet voor angst.

Gebaseerd op de leertheorie is het ook geen kwestie van angst maar van een mechanisme in de hersenen dat zich erop richt gedrag dat tot positieve gevolgen leid te blijven gebruiken en gedrag dat negatieve gevolgen heeft te verminderen. De positieve en negatieve gevolgen zijn zelf in te vullen. In mijn geval kies ik dus altijd eerst voor de positieve benadering. Alleen als een kind niet begrijpt wat er bedoeld wordt en daarmee anderen of zichzelf schaad, als de situatie dus ernstig is overweeg ik zo'n stap, als laten voelen hoe het voelt, te nemen.

Ik lees dit topic nu pas en heb afgelopen zaterdag iets meegemaakt wat in mijn ogen enorme kindermishandeling is en ik sta met mijn rug tegen de muur. Wat een dominee of bijbel ok zegt, in mijn ogen moet je toch blijven proberen je kinderen te beschermen om ze in alle rust te laten opgroeien tot een mooi volwassen mens. En nee ik ben ook niet altijd redelijk maar ik probeer, als iedereen weer rustig is toch te praten, en nee Karin stijf lullen helpt niet want ze luisteren maar heel even. Koude douche gaat hier niet werken maar in NL werkte het wel!

Ja het klinkt zo rot, maar soms is het inderdaad een redmiddel. Wel is het zo dat het niet blijft bij de koude douche, ik ga (als degene die nat is is afgekoeld) wel met kind even apart zitten, geen preek, maar liefde en empathie doen het laatste stukje.
Ik geloof niet zo in preken, wel in begrip.

Twee spreuken die me altijd zullen bijblijven:

Liefde en grenzen maakt van kinderen leuke mensen.
en:
Je slaat het er in, niet eruit.

Ik ben helemaal tegen meppen, mijn vader had behoorlijk losse handen vroeger.
Van een pak slaag was ik niet bang (alhoewel..) erger vond ik het als mijn ouders zeiden enorm teleurgesteld te zijn in mij.
Kinderen pikken veel op en kunnen heel goed zien of je boos bent in liefde of uit onmacht.
Ik zeg ook altijd dat ik niet boos ben op het kind, maar op het gedrag wat ze laten zien.
Ooit heeft iemand gezegd dat als een kind heel boos op je is dat je dat als een compliment kunt zien, het kind voelt zich duidelijk veilig bij je anders zou het kind dat niet doen.
Ik denk dat daar wel een kern van waarheid in zit.

@ Gast, ik vind jouw vergelijking wel goed hoor!
Pups zijn ook kleine kinderen, en in principe werkt het proces van opvoeden hetzelfde als bij kinderen.
Ik heb ook al vaker gezegd, als een pup echt vervelend is krijgt die van zijn moeder ook een waarschuwing, maar dat is altijd in liefde, de pup zal echt niet minder liefde krijgen van zijn moeder.

Mooi omschreven gast…
Als ik het goed begrijp zeg je dat wanneer je accepteert dat je je als opvoeder ‘onmachtig’ kunt voelen, dat je dan niet over hoeft te gaan tot het profileren van je machtsgevoel. Eigenlijk zou je dan kunnen zeggen dat wanneer je slaat dat niet gebeurt vanuit onmacht, maar om je eigen machtsgevoel in stand te houden.
Ik denk dat opvoeders vaak bezig zijn met het willen beheersen van een situatie, het kan heel moeilijk zijn om een proces z’n gang te laten gaan en alleen (op de achtergrond) te begeleiden waar dat nodig is.

Ik heb er wel moeite mee dat methodes zoals 'een koude douche' ingezet worden om kinderen te laten 'afkoelen'. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze methode zelf ook ooit heb toegepast. Ik werkte met mensen met een verstandelijke beperking en had een cliënt die kampte met psychische klachten en daardoor soms helemaal door kon draaien en anderen begon uit te schelden. Ik zie nu in dat dit soort methodes misschien werken, maar daardoor niet te rechtvaardigen zijn. Het is eigenlijk iemand die zich waarschijnlijk al ‘koud’ voelt vanbinnen nog meer in de kou zetten…
Elk gedrag is communicatie. Vaak zijn we geneigd bepaalde gedragen direct te corrigeren zonder ons af te vragen waar ze vandaan komen. In het gebruikte voorbeeld dat een kind een ander kind slaat kan je je afvragen van waaruit een kind dit doet, i.p.v. het (meteen) te bestraffen. Achter het slaan, schelden, huilen, vervelen e.d. van kinderen zit altijd een achterliggend gevoel. Dit wil voor mij niet zeggen dat je moet toestaan dat je kind een ander slaat, tuurlijk mag en moet je die grens aanbrengen, maar daarna kan je overgaan tot het tonen van begrip. Misschien heeft het kind het nodig om zich uit te laten over iets, misschien moet het uitrazen of uithuilen. Daarbij mag je dan ook best je eigen gevoel tonen, bv. zeggen dat het je pijn doet dat je andere kind wordt geslagen. Je kunt het dan ook uitleggen naar het broertje of zusje: Pietje slaat vanuit zijn eigen frustratie. Wij hoeven dan idd helemaal niet te preken tegen onze kinderen, ze kunnen ons zelf vertellen wat hun dwars zit.
Zoals Debiorah het uitlegt, een kind een keer een klap geven om te laten voelen wat het bij een ander aanricht, daarvan kan ik me voorstellen dat het wel een keer goed kan zijn. Een soort van 'ervaringsleren'. Toch ook hier een kritische kanttekening: dat wat je verbiedt doe je zelf dan ook, is dat eigenlijk niet vreemd? Kinderen leren vooral van het voorbeeld wat ze krijgen denk ik. Schreeuwend tegen kinderen zeggen dat ze niet mogen schreeuwen heeft geen enkel effect, tenminste niet op de lange duur.
Gedragsverandering moet van binnenuit komen, daar ben ik heilig van overtuigd. Daarom ben ik tegen straffen en ook niet zo voor belonen zolang je er op uit bent een kind te conditioneren, om iets gedaan te krijgen. Anders is het voor mij als je je kind vanuit respect en liefde waardering geeft. Dan betreft het een aanvulling.

Voed jezelf op. Laat je kinderen met rust....

Het valt me op dat er best veel mensen zijn die vroeger lijfelijke straffen hebben gehad. Toch wordt er ook vaak meteen bij gezegd dat ze er niets of niet veel aan over hebben gehouden. ‘Ik ben er niet minder’ van geworden is dan een veel gehoorde uitspraak. Waarom zeggen wij dit soort dingen? Waar baseren we dat op? Welk doel dient het?

@Nims en gast, ik had nog enkele vragen aan jullie gesteld, hadden jullie die gezien? (pag 2)

Dat is jouw mening Liesanne, ik deel die niet en ben het er niet mee eens dat (in dit geval dan) mijn kinderen koud van binnen zouden voelen, dat is jouw interpretatie.
Er is natuurlijk wel een wezenlijk verschil tussen een kind wat een mega driftbui heeft of een verstandelijk gehandicapt persoon met psychische klachten, ik vind dat je dat niet met elkaar kan vergelijken.
Ik zet mijn kids (mocht dat ooit nodig zijn) niet vanuit onmacht onder de douche maar om ze te helpen uit de drift of hysterie te kunnen komen.
Schrikeffect werkt prima hiervoor, hetzelfde wanneer je iemand in een hysterische bui een klap in het gezicht geeft.
Kinderen geven echt niet altijd aan wat hun dwars zit, dat is een sprookje.
Ook zit er echt niet altijd een achterliggen gevoel achter fout gedrag (is mijn mening) soms zijn kinderen ook gewoon klierig om grenzen te zoeken of just vanwege het klierig zijn.

Voed jezelf op en wees een voorbeeld voor je kinderen klinkt beter in mijn oren.

Misschien moeten ze zich als overheid er niet mee bemoeien en zou het meer wenselijk zijn als je weer meer een gemeeschap/samenleving krijgt waarin ieder de verantwoordelijkheid draagt van hoe het in de samenleving eraan toe gaat. Hiermee wil ik niet zeggen dat er van alle kanten alleen met vingers gewezen wordt.

Toen mijn nichtje een jaar of vier was, beet ze haar vader wel eens in de arm, en niet zachtjes: haar vader greep dan haar arm en beet er ook in, om te laten voelen wat ze deed. Niks mis mee, in mijn ogen. De corrigerende tik heb ik ook gehad, en mijn broers ook. Ook niks mis mee, mits dit beheerst gebeurt, alleen voor het achterwerk, en altijd stoppen bij drie.

Karin, misschien is het van mijn kant niet zo'n handige woordkeuze t.a.v. het zich 'koud' voelen, wat ik daarmee wil zeggen is dat ik denk dat kinderen die een driftbui hebben zich waarschijnlijk niet zo prettig zullen voelen, niet goed in hun vel zullen zitten.
Ik heb naar mijn idee geen kinderen met verstandelijk gehandicapten vergeleken, ik noemde alleen maar een praktijkvoorbeeld van mezelf. Ik snap dat iedere situatie weer anders is.

Waarom zou een driftbui van een kind gestopt moeten worden? Zelf ben ik er een voorstander van dat kinderen zich mogen uiten, ook in hun boosheid en drift- en huilbuien. Het kan kinderen helpen hun stress te ontladen en trauma's te verwerken. Natuurlijk kan dat in bepaalde omstandigheden niet altijd. Ik heb het hier ook niet over een psychiatrische vorm van hysterie waarbij iemand het contact met de realiteit kwijt kan raken.
Iets wat werkt, hoeft daardoor toch niet een 'goede' methode te zijn...

Je hebt denk ik wel gelijk dat kinderen niet altijd goed (met woorden) kunnen aangeven wat hun dwars zit. Des te meer zou ik daardoor willen pleiten voor het ontlaten en uiten van de emoties die zich bij een kind aandienen.

Ik geloof niet er niet in dat kinderen klieren om klierig te zijn, ik geloof dat er wel altijd iets achter zit.
En natuurlijk mogen kinderen ook grenzen krijgen, net zoals volwassenen....