@Liesanne:
Ik kan het nu wel horen wat je zegt over het beginnen over anderen.... je hebt daar wel gelijk in. Het is eigenlijk iets wat me met de paplepel is ingegeven...'andere mensen deugen niet, het ligt altijd aan de ander'... Overgiet dat nog eens met een calvinistisch sausje: de hele wereld deugt niet inclusief ikzelf en voila...zo ontstond mijn vroegere mensbeeld.....Het is een moeilijk proces me daaraan te ontwortelen... De tanen stromen nu over mijn wangen.....
Het is goed...............
Ik ben blij dat je gehuild hebt, en ook dat ik dichter tot je ben gekomen. Ik begrijp je. Volkomen.
Ben door een soortgelijk proces gegaan enkele tijden geleden, en wat je soms ervaart van me, zijn daar nog restanten van. Die ik zelf ook wel weet dat ze er zijn en heel zeker aan werk.
Bij mij lag het in het feit dat ik een 'zeer klein kind, dat daarin zichzelf mocht zijn, in al haar kleinheid en hulpbehoevendheid, maar niet mocht groeien in haar kracht'.
De onlangs tweejaar durende oude pijnen, en ook trauma's van vorige levens hebben me door een groot transformatie proces heengehaald.
Het meeste... heb ik zelf gedaan, omdat ik het wou, omdat ik de moed had én de kracht vond in mijn vertrouwen en overtuiging in de vriendschap tussen het Goddelijke en mij.
Ik weet dus wat het kan doen met iemand, als je in een "kader" bent opgegroeid. En er zijn zeer zeker nog mensen die dat herkennen.
Weetje, jouw openheid, ik vind dit machtig mooi, ik zie Liesanne! mij maakt het blij, dat je dit doet.
Ieder proces is anders, de jouwe begint ergens, de mijne eindigt ergens, en in dat stuk en dat proces komen we elkaar tegen. En je hebt me nu - zonder dat je het weet misschien - enorm geholpen.
Geen stok in een hoenderhok voor me meer.. heb te veel van die stokken op m'n kop gehad. En voor mij mag het anders, ik leer vanuit Liefde. En dit is een keuze van me vanuit liefde voor mezelf.
zelfs als ik een frustie moment van mezelf tegenkom en even onderuit ga.
Ik ben niet die frustie-momenten.. ik ben zovéééééél meer!! en jij ook.
Dank je voor jouw aanwezigheid, hier, Liesanne! Je bent schitterend!
Bellefleur, ik kijk nog even terug op ons gesprek.
Het is voor mij erg verhelderend geweest, het voelt 'lichter'... het werd even helemaal stil omdat ik vooral voelde en daarbij waren op dat moment geen woorden te vinden.
Ik zag later dat ik een typefout had gemaakt in een zin, en dat is misschien wel veelzeggend:
Het is een moeilijk proces me daaraan te 'ontwortelen'...Ik bedoelde hier eigenlijk
ontworstelen. En dat is precies waarmee ik in de discussie met jou ook mee bezig was: (ont)worstelen, mijn gelijk halen... totdat ik opeens weer de kracht van het toelaten, het loslaten van het verzet voelde. En toen kon het gaan stromen. En zo werkt het ook: we zijn vaak bang voor de pijn die wel voelen als we ons verdedigingsmechanisme loslaten en opgeven, maar de pijn die we voelen is vaak minder erg dan we vermoeden en het voelen daarvan draagt bij aan ons helingsproces. En zo ervaar ik het ook.
Misschien moet (mag) ik minder bezig met
ontworstelen en meer met
ontwortelen. Ik mag me ontwortelen...daar waar de grond niet vruchtbaar is, de geboortegrond van mijn voorouders en mij ontginnen en bewerken, daar waar het nodig is. Om vervolgens te groeien.....
Ik heb veel van dit topic geleerd. Fijn dat wij van elkaar hebben geleerd, goed dat we elkaar in ons proces tegen konden komen. Ik ben nu van een stukje van jou meer gaan begrijpen. Dat maakt dat ik de dingen die je zegt ook beter kan plaatsen.
Bellefleur, je bent m.i. krachtig...óók in je 'kleinheid', in je kwetsbaarheid schuilt (ook) je kracht!!
Nee, wij zijn niet onze 'frustie' momenten, ze zijn slechts onderdeel van ons leven en wanneer we ze vol-ledig toelaten....verdwijnen ze ook weer....wordt het weer lichter...letterlijk.
een harte-groet van Liesanne