ADHD anders bekeken!

Als ik je zo lees dan is het niet dat je ADHD anders bekijkt, maar eerder de manier waarop velen ermee omgaan.
Ik merk dat ik je toch wel verkeerd heb beoordeeld, ik ging ervan uit dat jij bedoelde dat ADHD een verzinsel is van de maatschappij, ik merk nu dat jij dat niet zo bedoelt.
De manier waarop jij met die jongeren hebt leren omgaan is eigenlijk voor iedereen goed, ADHD of niet.
Ik geloof persoonlijk niet in teveel regels en al helemaal niet in de "baas"zijn.
Kinderen zijn kleine volwassenen, geen bezit, maar eigen individuen met een eigen mening.



Dit gebeurt nog veel te veel, applaus voor de kids die dit durven zeggen!



Ook zo'n dooddoener, laat de kids gaan onderzoeken en hou een klein oogje in het zeil, help ze leren ontdekken!



Is er een reden waarom iemand dat niet zou doen? Helaas gebeurt het nog veel te veel dat kinderen geen stem krijgen en niet gezien of gehoord worden.

Ik geloof niet dat de hele samenleving ADHD heeft, ik denk dat het tijd wordt dat mensen gaan leren hoe je een kind helpt opgroeien, luisteren en respect hebben voor kinderen, niet het negatieve benoemen maar juist het positieve benadrukken.
Eigenlijk zoals je elk kind hoort te helpen, niet alleen de kids met ADHD.

Jammer dat ADHD of andere aan autisme verwante stoornissen ook als stoornis worden gezien.
Ik zie het als een kind met een japanse gebruiksaanwijzing, het duurt effe voor je hem doorhebt maar als dat eenmaal lukt merk je dat het helemaal niet zo'n vreemde taal is.

Vanwege de enorme chaos in onze koppies hebben Tony en ik in gezamelijk overleg besloten om te kijken of ritalin hem kon helpen, ik heb bewust gewacht tot hij zelf mee kon beslissen, immers het is zijn lijf.
Sinds die tijd gaat hij met sprongen vooruit. Zijn eerste reactie op de medicatie was dat hij de bomen weer kon zien, in het verleden leidde elk bewegend ding hem af en kreeg hij het niet voor elkaar om voldoende concentratie op te brengen om met zijn gedachten bij de boom te blijven.
Ook ik heb de diagnose ADHD gehad een paar maanden geleden, ook ik ben ritalin gaan gebruiken, de chaos was zo groot geworden dat ik op mijn werk niet fatsoenlijk functioneerde.
Voor mij is een wereld opengegaan, ik kan gesprekken weer volgen, onthoud dingen veel beter, net of de wereld voor mij ietsje langzamer is gaan draaien waardoor ik hem weer kan bijhouden.
De andere twee jongens doen het prima zonder medicatie en zolang ze zelf niet aangeven ergens problemen mee te hebben laten we het lekker zo.
Ik ben geen fan van ritalin, ik weet dat het slecht voor je lijf kan zijn, heb er zeker vier jaar over gedaan voor ik zover was dat ik durfde proberen. Het verhaal dat je jezelf niet bent is pure kolder, tenminste zo ervaren Tony en ik het niet.
De bijwerkingen kunnen heftig zijn, tot nu toe hebben we geen van beiden ergens last van, dus wat dat betreft hebben we mazzel, niet bij iedereen gaat het goed.
Toch denk ik dat als je het zonder red, je dat zeker moet doen!
ADHD is geen ziekte, geen afwijking, en de problemen die ADHD'ers tegenkomen zijn zeker niet onoverkombaar (fout geschreven volgens mij haha).

Ik geloof dat ik mijn kids niet eens anders zou willen, al zullen ze het soms in deze maatschappij best heel moeilijk hebben.
Helaas worden ze nog steeds als afwijkend gezien, men heeft geen oog voor de extra's die ze hebben.

Mooi geschreven Gio! Ik ben overtuigd!

Jongerenwerker ben je in je hart..
ADHD / Autisme..
Ach, als het beestje maar een naam krijgt..
Behalve dat ik een kind heb met een etiketje (waar ik zelf niet aan wil)
Werk ik ook met jongeren.. dus kan de visie vanuit twee kanten bekijken misschien?

Ik ben tot de ontdekking gekomen dat de vele diagnoses betrekking hebben op het nieuwe mens die de zijn of haar hersenen al (vééél) verder ontwikkeld heeft..

Moeite heeft met de energieën die nu gaande zijn..
Met de 'domheid' van velen..
Deze kids zijn zo slim.. dat is niet te geloven.. en wat houden ze van gelijkwaardigheid.
Maar wat maken we ze klein..
het zijn niet de kinderen van veertig jaar geleden hé..

Daar waar jouw techniek in de omgang met de jongere bijzonder goed helpt..
Is vaak door protocol en regeltjesgeneuk (sorry) bijna niet mogelijk om een goede samenwerking te creeëren tussen jou als werker, de organisatie, de jongere, ouders die machteloos komen te staan door deze regels (kijk naar ots en uithuisplaatsing)..

Dit helpt bovendien bij alle jongeren hoor..ook zonder etiketje..
Mensen die kinderen hebben met adhd of autisme kunnen beter binnen het eigen systeem geholpen worden te leren met het kind om te gaan, dan een uithuisplaatsing met verstrekkende gevolgen voor de verdere hechting.. voor hun verdere leven..
De strubbelingen van de ouders naar de omgeving, hun kind.. het is een drama..

Ik heb op een internaat gewerkt, waar alles van de jongeren afgepakt werd..
Hun petje, hun schoenen, hun manier van kleden, hun ouders (zes weken niet naar huis vanwege introductie?!!!)
Brrrr.. allergie..

Jouw visie, is mijn visie dus deel ik ten volle.. !!
Echter.. ik heb zoveel tegenstand gekregen van één van de grootste organisaties van zuid oost brabant
Dat ik lekker weg ben gegaan..

Nu werk ik bij een kleine organisatie, waar mijn visie op het werken met jongeren 100% gedeeld wordt..door manager, teamleider, gedragswetenschapper, ouders ... we hebben een lange adem en werken vanuit het gehele systeem..
Niet alleen het probleem van de jongere.. niet alleen het probleem van de ouders..
Nee, met respect zonder al te veel regeltjesgeneuk.. en dit werkt grotendeels perfect..
Jongeren krijgen zin om te gaan studeren, houden een baan vol..
En natuurlijk heb je uitschieters (onverbeterlijke uitschieters) die het niet gaan redden omdat ze te kapot zijn gemaakt van binnen..
Vaak door de afwijzing en uithuisplaatsing..

Het is héérlijk werken op deze manier..
En de lange adem van de organisatie.. is ook onze adem..
MAAR, wij behandelen jongeren waarbij het grotendeels al te laat is..
Is er geen mooie visie voor de ouder en het opgroeiende kind?
Is er een hulpverlener die de juiste snaar weet te raken vanuit het oogpunt van de ouder?

Je verhaal leest enigzins moeilijk..
Ik vind het te zakelijk mnisschien?
Maar vorm en nieuwe methodiek voor internaatkids.. Onderschrijf ik alleen maar..
Schrijf er een boek over en zorg dat er een erkent gedragswetenschapper achter je staat,
die deze visie met je deelt en zo samen tot een nieuwe methode kan werken..
Kijk naar Socrates en andere goede methodieken..

Immers, de groepswerkers, eigen ouders en nabije naasten hebben alle ervaring in het omgaan met dit soort kids.. .. !!
Alleen aan de boekjestips, daar hebben ze niet veel aan?

Soms zou ik willen, dat iedereen de nieuwe hersenen zouden kunnen begrijpen.. en daarop inspelen...
Gewoon, omdat het zoveel ellende kan besparen..

Ik heb zelf een enorm druk en gevoelig kind.. het was zo erg dat ik bijna op het punt stond voor Ritalin..

MAAR ik heb jaren geleden anders gekozen..
Ik kon zijn woedeaanvallen bijna niet meer hanteren....

Ik geef hem alleen natuurlijke voedingsmiddelen, weinig tot geen snelle suikers en een volwassen eye to eye gesprek..
Geef hem de rust die hij nodig heeft, laat hem niet mee gaan naar een feestje..
Betrek hem niet bij zaken die hij niet 'aankan' ..

Ik sleur mijn zoon niet mee naar drukke feestjes en overvolle winkels..
Ik respecteer zijn grens en zijn hang naar rust..
Op school is hij ultra druk, vanwege alle prikkels..
Dus niet echt een geliefd school-leraar-kind.. (hij is nu dertien jaar)

Er zijn zovéél 'probleemjongeren' tegenwoordig, dat mij dat aan het denken zet.. ??
Waar blijft het respect van de grenzen van deze kids..
Zij moeten zich wel aanpassen en schikken in onze grenzen..
Nee, aan de grenzen van de maatschappij...
De moeder die zich schaamt voor het gedrag van het kind, de maatschappij die met verwijtende blikken de moeder en het krijsende kind aanstaart..
De buren die de kinderbescherming bellen, vanwege het gekrijs van het kind..
de onderzoeken, de raad van kinderbescherming en uithuisplaatsing tot gevolg..
Is dat niet verschrikkelijk?!!!

Argus-ogen prikken in de rug van de moeder..
Dáár word ik boos om!!
De ouders hebben het vaak gedaan..
Vind je het gék dat er op een gegeven moment pas rust komt als er een diagnose is gesteld?
Dat ouders kunnen zeggen, het ligt niet aan mij..
het kind heeft................ adhd, autisme..

Ze worden gewoon meegesleurd in deze maffe veroordelende maatschappij...of ze nou willen of niet..
Kom jongen, opstaan en weg uit jouw veilige en rustige kamer, we gaan NU naar de overvolle drukke prikkelrijke winkel..

Vroeger woonden er mensen op een boerderij, in een hutje op de hei, waar het kind ongestoord in alle rust kon spelen..
De gekte is toegeslagen, we wonen in flats, in grote steden, de buren zij aan zij..
oh, al die prikkels..


Is toch om gék van te worden??!!

Hoi Karin,

Dank voor je uitgebreide reactie! Het is inderdaad niet zo, dat ik het bestaan van ADHD ontken, alleen zie ik in onze "volwassen" samenleving net zoveel ADHD als bij onze kinderen. Ik heb het gevoel dat als je in onze samenleving mee wil doen met alles wat er van je verwacht wordt, je vanzelf ADHD krijgt. Het groeiend aantal volwassenen dat de diagnose alsnog krijgt gedurende de laatste 2 jaar, wijst ook in die richting.

Natuurlijk ben ik het met je eens, dat de manier van omgaan met kinderen, zoals ik die heb beschreven voor alle kinderen geldt, sterker nog zo wil ik met iedereen omgaan.

Wat betreft het medicijngebruik waarover je schrijft, moet je dat zeker blijven doen, zo lang jij voelt dat je er baat bij hebt. Zo niet, maar dat schrijf je zelf al, dan gebruik je het liever niet!

Ik wens je veel plezier met je drie "mannetjes" (?). Over het onbegrip over ADHD, wil ik nog kwijt, dat ik iemand ken met de diagnose en die zelf zegt, dat hij het als een "gave" beschouwt. Mooi toch?

Hartelijke groet,

Gio

Hallo Heidelroos,

Dank je wel, voor je zeer uitgebreide reactie! Jij werkt dus ook in de jeugdzorg. Werk je nu ook nog op een internaat of ben je ambulant?

Net als jij ondervond ik ook steeds meer weerstand vanuit de organisatie waarbij ik werkte, als ik het pedagogisch klimaat ter discussie stelde. Uiteindelijk kreeg ik een ontslagvoorstel, wat voor mij een geschenk uit de hemel bleek.
Terugkeren in het reguliere circuit was voor mij niet meer mogelijk en dus ben ik een jaar later, sinds 1 juli j.l. als zelfstandig zorgverlener begonnen.

Ik ben erg benieuwd bij welke organisatie jij nu wel heel tevreden werkt? Is het een particuliere organisatie? Dit vraag ik omdat ik denk dat de kracht zit in bundeling van initiatieven en ik ken inmiddels al wat mensen die zelfstandig begonnen zijn, vanwege vastlopen in hun jeugdzorgwerk.

Welk verhaal vind je moeilijk lezen? Bedoel je het verhaal dat ik hier bovenaan heb geschreven, of heb je het over mijn visie? Spaar me niet qua kritiek, want daar heb ik niets aan.

Die tip over het schrijven van een nieuwe methodiek neem ik mee. Heb ik al vaker over lopen denken. Een gedragswetenschapper vinden die achter me staat hoeft, denk ik, geen probleem te zijn. Ik heb al behoorlijk wat artikelen gelezen van andersdenkenden, die ook hun sporen in het reguliere circuit hadden verdiend!
Op dit moment echter heeft het vinden van gezinnen, ouders of kinderen die ik mag begeleiden alle prioriteit!

En wat betreft jou ergernis aan onze samenleving, kan ik je misschien de tip geven, je er niet aan te ergeren, want dat kost heel veel energie en laat het gedrag waar jij je aan ergert, alleen maar groeien.
Misschien helpt het je als ik je vertel, dat ik ervan overtuigd ben, dat wij nog gaan meemaken, dat er een hele andere maatschappij ontstaat. Het is al begonnen en als je weet waar je zoeken moet, ontdek je dat de positieve stroom allang geen onderstroom meer is.

Hartelijke groet,

Gio

Zembla: ADHD-hype, kinderen ziek of ziek gemaakt?

Inmiddels worden bijna 900.000 pakjes ADHD medicatie per jaar voorgeschreven aan voornamelijk kinderen. Zijn de kinderen ziek of worden ze ziek gemaakt?

In de Vara Zembla reportage komt duidelijk de gedachtengang van veel psychiaters aan bod. Mensen worden letterlijk met gehaaide psychiatrische therapie overgehaald om medicijnen te gebruiken zonder dat er een objectieve medische verantwoording bestaat voor een ziekte om te behandelen.

Je kunt goed zien hoe onzekere mensen geïndoctrineerd worden dat ze een ziekte hebben door ze hun focus te laten richten op allerhande onzekerheden en problemen in het leven. En die problemen kunnen natuurlijk reëel zijn maar het feit dat de psychiater om die reden een ziekte bij de mensen diagnosticeert is zowel ethisch als medisch onverantwoord.

Nu rijst de vraag: wie gaat deze schandalige ADHD-zwendel stoppen? Want je kan het toch niet laten voortduren? Straks komt er een of andere 'professie' die zegt dat Satan in de kinderen leeft en dat het bewijs daarvoor een citaat uit de bijbel is. Kwakzalverij zoals de psychiatrie moet koste wat kost beëindigd worden. Natuurlijk moet er respect bestaan voor mensen die ervoor kiezen om bepaalde behandelingen of middelen te gebruiken maar het mag niet zo zijn dat we het als gewoon gaan beschouwen dat erkende artsen op basis van een citaat uit een soort bijbel een ziekte kunnen diagnosticeren en op basis daarvan gevaarlijke hersen medicijnen mogen voorschrijven.

Deel 1


Deel 2


Deel 3

Over het steeds meer en sneller labels op volwassenen/kinderen plakken, diagnoses stellen en medicatie geven zonder wetenschappelijk aantoonbare, onderbouwde feiten.

DSM
De bijbel van de psychiatrie.

Zondag 7 april, 19.50 uur, Nederland 2
In mei verschijnt de herziene versie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, ofwel de DSM 5, de bijbel van de psychiatrie.
De Amerikaanse psychiater Allen Frances vreest valse epidemieën van nieuwe stoornissen omdat de farmaceutische industrie ermee aan de haal zal gaan. Dit gebeurde volgens Allen ook na de vierde editie, waarvan hij de totstandkoming leidde. Nu heeft hij spijt. Met zijn nieuwste boek ‘Terug naar normaal’ wil hij mensen waarschuwen voor de gevolgen van nieuwe labels. Naar eigen zeggen voert Frances een ware ‘burgeroorlog’ om de ziel van de psychiatrie te redden. Een volgens hem grotendeels verloren strijd tegen de inflatie van psychische diagnoses en medicalisering van normaal gedrag.

De Nederlandse psychiater Jim van Os vindt dat de DSM zou moeten verdwijnen. Met alle types en subtypes (schizofrenie, adhd, add, pdd nos, authisme enz.) verdwaalt de psychiatrie in een woud van diagnoses. Hij zou het liefst alle hokjes afschaffen, die doen de patiënt geen recht. Van Os maakte deel uit van het selecte gezelschap van psychiaters en psychologen dat de DSM 5 samenstelde. Hier pleitte hij, zonder resultaat, voor een compleet nieuw systeem waarbij wordt gescoord op dimensies van symptomen.

Korte documentaire hierover in een uitzending van Labyrint (vpro van 7 April 2013)

http://www.wetenschap24.nl/programmas/la...sychiatrie.html

http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1336179


^^ ik was uiteraard weer te laat (AD(H)D) of Indigo?

interessant!

Docu. Zembla

Etiketkinderen (do 18 apr 2013, 21:10)
Actuele documentaire Ben je als kind dromerig, bewegelijk, onhandig, brutaal of gewoon wat slechter in taal en rekenen? Dan loop je grote kans op een etiket. Scholen, psychologen en psychiaters plakken zich een ongeluk.

http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1337700

Het onderscheid tussen hooggevoeligheid en ADHD

Gepubliceerd: mei 12th, 2013

Ouders, onderwijzers en hulpverleners worden er steeds vaker mee geconfronteerd: kinderen met druk, impulsief en ongeconcentreerd gedrag. Uit onderzoek en ervaringen is gebleken dat tal van factoren hierbij een rol kunnen spelen. Hierbij valt te denken aan een geboortetrauma, middelen in de voeding, hersenbeschadigingen, maatschappelijke ontwikkelingen etcetera (Muijsert-van Blitterswijk, 2004). Bepaalde ouders en leerkrachten vragen zich af of hooggevoelige kinderen ADHD-kinderen zijn. (Marletta-Hart, 2003)
ADHD staat voor Attention Deficit Hyperactivity Disorder en is een term die afkomstig is uit het DSM-IV classificatiemodel, het classificatiesysteem waarmee in de psychiatrie wordt gewerkt. In het DSM-IV model worden drie kernsymptomen van ADHD genoemd: concentratiestoornissen (vergeetachtigheid, niet kunnen luisteren, snel afgeleid zijn), impulsiviteit (eerst doen en dan nadenken, dingen eruit flappen, voor zijn beurt spreken) en hyperactiviteit (een continue gevoel van onrust, veel friemelen, opstaan en bewegen, gespannenheid). Dit worden ook wel de drie dimensies of hoofddomeinen genoemd. Er kan alleen van ADHD gesproken worden indien een
bepaald aantal symptomen in minimaal twee hoofddomeinen gedurende minstens een halfjaar voorkomt en deels moeten ze al voor het zevende jaar begonnen zijn en tot belemmeringen in het functioneren hebben geleid. Een ander criterium is dat de symptomen in meer dan één milieu (thuis, school, vrienden/werk) tot uiting komen (Marletta-Hart, 2003).

Hooggevoelige kinderen kunnen wanneer ze langdurig onder druk staan, net als ” ADHD kinderen” , onrustig worden, symptomen van stress vertonen en lichamelijk druk gedrag ontwikkelen. In zulke gevallen voelt het hooggevoelige kind zich in het nauw gedreven en overprikkeld. Bij sommige families is de manier van omgaan met elkaar drukker dan in andere families. Een hooggevoelig kind kan zich aanpassen aan de norm. Maar ook in rustige gezinnen kan een hooggevoelig kind onhandelbaar worden, schreeuwerig zijn of aanvallen van hysterie hebben. Toch is dit eerder uitzondering dan regel. Over het algemeen zijn hooggevoelige kinderen rustige, ijverige en meewerkende types. Er zijn dus overeenkomsten maar er zijn nog duidelijkere verschillen. (Marletta-Hart, 2003) Een belangrijk onderscheid tussen rusteloze hooggevoelige kinderen en ADHD-kinderen is de mate waarin ze zich kunnen concentreren wanneer ze niet worden afgeleid. ADHD-kinderen kunnen ook in een prikkelarme omgeving moeilijk voor meer dan een kort moment in één ding geïnteresseerd blijven. ADHD-kinderen vallen vooral op omdat ze altijd snel afgeleid zijn. Kinderen met een hooggevoelig karakter kunnen zich juist heel intensief met iets bezighouden en de wereld om hen heen daarbij vergeten. Zij vallen eerder op omdat ze overdreven ijverig en wijs zijn, of teruggetrokken, verlegen en angstig zijn. (Marletta-Hart, 2003) Aron voegt toe dat in tests bewezen is dat er bij ADHD-kinderen meer bloedtoevoer plaatsvindt naar de linkerhersenhelft. Bij hooggevoelige kinderen gaat er meer bloed naar de rechter hersenhelft, dit is de helft die te maken heeft met sociale en emotionele vaardigheden. Beiden kunnen snel afgeleid worden omdat hen weinig ontgaat. ADHD is echter een afwijking, bepaalde sturingsfuncties werken niet goed zoals: beslissingen nemen, plannen, reflecteren en focussen. Wanneer een hooggevoelig kind niet overweldigd is, is dit kind hierin juist zeer goed. Om onduidelijke redenen weten ADHD-kinderen erg slecht prioriteiten te stellen en de aandacht te blijven richten op waar ze mee bezig zijn. Dit hebben hooggevoelige kinderen
onder normale omstandigheden niet (Aron, 2004b).

Muijsert-van Blitterswijk heeft over de relatie tussen druk, impulsief en ongeconcentreerd gedrag en intuïtief bewustzijn geschreven. Volgens Muijsert-van Blitterswijk (2004) is het duidelijk dat steeds meer kinderen druk, impulsief en ongeconcentreerd gedrag laten zien, maar het is voor haar nog de vraag of al deze kinderen ADHD hebben. Ouders, onderwijzers en hulpverleners vinden nogal eens van niet en hebben hiervoor meerdere argumenten:

Ø Deskundigen zijn nogal eens van mening dat problematiek onder kinderen vandaag de dag niet vaker voorkomt dan vroeger. De toename van het aantal kinderen met een diagnose zou simpelweg het gevolg zijn van betere diagnosticering: “We herkennen het steeds beter en steeds vroeger”. Dit valt niet te ontkennen, we weten meer dan vroeger, maar het verklaart slechts voor een deel waarom zoveel meer kinderen de diagnose ADHD krijgen. Het heeft er ook deels mee te maken dat de criteria om van ADHD te kunnen spreken aan inflatie onderhevig blijken te zijn. Vanaf het moment dat ADHD in 1980 een eigen plekje in het DSM-model kreeg, zijn de grenzen zo ver opgerekt dat tegenwoordig ook veel mildere gedragsuitingen hieronder vallen. Dit maakt het onmogelijk om te stellen dat ADHD tegenwoordig net zo vaak voorkomt als vroeger. Er worden nu heel andere definities gehanteerd.

Ø De criteria voor ADHD zijn niet voldoende helder. De beoordeling van het begrip “last” is per definitie subjectief. De betrokken partijen, ouders, onderwijzers en hulpverleners kunnen sterk van mening verschillen over de ernst van de situatie.
Ø Sommige criteria zijn weinig specifiek, vooral voor wat betreft het gedrag van jonge kinderen. Een aantal gedragsverschijnselen moet al voor het zevende levensjaar zichtbaar zijn geweest. Een aantal van deze verschijnselen zijn juist heel normaal bij jonge kinderen. Jonge kinderen volgen per definitie hun eigen interesses, zijn vaak impulsief en hebben moeite met stilzitten. Bijna iedere ouder zal dit gedrag in zijn kind herkennen.

Ø Om van ADHD te kunnen spreken is het essentieel dat gedragsverschijnselen zich voordoen in verschillende milieus, dus niet alleen thuis of op school of bij leeftijdsgenootjes of op het werk, maar in minimaal twee milieus. Toch krijgen ook kinderen die slechts in een enkel milieu symptomen vertonen de diagnose ADHD. Deze handelswijze is discutabel. Als kinderen slechts in een enkel milieu gedragsproblemen laten zien ligt het immers voor de hand dat vooral omgevingsfactoren hieraan debet zijn. (Muijsert-van Blitterswijk, 2004)

Kinderen die sterk vanuit hun intuïtie leven laten nogal eens gedragsverschijnselen zien die in de hulpverlening typisch voor ADHD worden genoemd. Er is echter ook een heel andere manier om naar druk, impulsief en ongeconcentreerd gedrag te kijken. Je kunt het ook zien als een signaal voor onderliggende kwaliteiten in plaats van problemen (Muijsert-van Blitterswijk, 2004).

Enkele criteria voor ADHD zoals ze in het DSM-IV model genoemd staan zijn:
moeite met aandacht,
dromerigheid,
moeite met plannen en structureren,
veel praten of ‘doordraven’,
moeite met meervoudige opdrachten,
moeite met het uitvoeren van opdrachten,
druk en impulsief gedrag
moeite met concentratie.
Muijsert-van Blitterswijk kijkt op een andere manier naar deze criteria, namelijk door ze in hun relatie tot veranderend bewustzijn en een intuïtieve manier van informatieverwerking te zien. Dit is een positievere manier om naar druk, impulsief en ongeconcentreerd gedrag te kijken (Muijsert-van Blitterswijk, 2004).


Moeite met aandacht
Een toenemend aantal kinderen vindt het moeilijk, zelfs onmogelijk, om hun aandacht bij taken te houden die ze saai of oninteressant vinden. Taken, vooral schoolse taken, waar ze geen innerlijke interesse voor op kunnen brengen worden zelden afgemaakt en details ontgaan ze volledig. Gedragsdeskundigen noemen dit verschijnsel een rijpingsachterstand. Het is immers een teken van volwassenheid om aan minder interessante taken te blijven werken en weerstand aan verleidingen te bieden. Vanuit het kind gezien is aandachtstekort een duidelijk signaal dat kinderen onvoldoende worden aangesproken op wie ze werkelijk zijn. Kinderen die ergens wezenlijk in geïnteresseerd zijn hebben over het algemeen geen enkele moeite met het vasthouden van aandacht. Dit verschijnsel is ook bekend onder kinderen met ADHD. Volgens
de Amerikaanse psycholoog Brown (in Muijsert-van Blitterswijk, 2004) kunnen kinderen met ADHD hun aandacht alleen bij zaken houden waardoor ze gegrepen worden. Ze hebben zogenaamde eilandjes van goed functioneren. Brown is van mening dat bij kinderen met ADHD het knopje waarmee je ‘zin kunt maken’ defect is (in Muijsert-van Blitterswijk, 2004). Als de aandacht van kinderen gevangen wordt door dingen van ze te vragen die hen werkelijk interesseren, wordt een probleem ondervangen dat bij steeds meer kinderen speelt: desinteresse. Dit is volgens Muijsert-van Blitterswijk (2004) een wijzere oplossing dan ze te medicaliseren. Medicijnen onderdrukken alleen de symptomen of het signaal dat kinderen geven, het doet niets aan de onderliggende oorzaak. Het geven van medicatie is volgens Muijsert-van Blitterswijk
(2004) alleen een wijze oplossing als er niets aan de oorzaak kan worden gedaan. Door kinderen dingen te laten doen die ze echt leuk vinden wordt het ook makkelijker voor ze om succesvol te zijn bij minder leuke taken. Volgens Muijsert-van Blitterswijk (2004) nemen kinderen wanneer ze een deel van de tijd doen wat ze leuk vinden, de rest van de tijd voor lief.

Dromerigheid
De innerlijke wereld van intuïtieve kinderen is levendig, aansprekend en boeiend. In verschillende opzichten is deze wereld voor hen meer reëel dan de wereld om hen heen. In hun innerlijke wereld worden ze geïnspireerd, staan ze dicht bij hun bron, kunnen ze volledig zichzelf zijn en worden ze niet begrensd door tijd en ruimte. Voor kinderen die zich onveilig of onvoldoende uitgedaagd voelen kan hun innerlijke wereld echter ook een heel aantrekkelijke wereld worden om in te vertoeven. Hierdoor gaan ze op een gegeven moment de aansluiting met de wereld om zich heen missen. Kinderen die zichzelf zijn, hebben vanzelf de behoefte om zich naar buiten te richten (Muijsert-van Blitterswijk, 2004)


kind-dagdromen

Moeite met plannen en structureren
Een taak volbrengen vraagt planning, overzicht, structuur en vooral inzicht in oorzaak en gevolg. Dit wordt ook wel een lineaire wijze van handelen en denken genoemd. De wereld van het intuïtieve kind is echter allesbehalve lineair. Heden, verleden en toekomst vallen vaak samen in het hier-en-nu. Hierdoor worden handelingen meestal door inzichten en gevoelens in het moment zelf bepaald en spelen gebeurtenissen uit het verleden of verwachtingen van de toekomst geen rol. Deze kinderen kunnen geen verbanden leggen tussen hun handelingen en mogelijke consequenties op langere termijn. Wat zich op het moment zelf aandient is voor hen het meest belangrijk. Om in de materiële werkelijkheid te kunnen functioneren is het wel degelijk nodig om lineaire verbanden te zien (Muijsert-van Blitterswijk, 2004).

Veel praten of ‘doordraven’
In gesprekken komen intuïtieve kinderen (en volwassenen) nogal eens verward over. Hun opmerkingen lijken vaak niets met het gespreksonderwerp van dat moment te maken te hebben. Hiervoor zijn een aantal redenen. Tijdens een gesprek leggen ze razend snel verbanden en maken ze associatieve gedachtesprongen. Als ze die verbanden en sprongen hardop uitspreken, vliegen ze in de beleving van de ander van de hak op de tak. Wat voor hen zelf logisch is, is voor anderen onnavolgbaar. Daarnaast trekt hun innerlijke belevingswereld (beelden, kleuren, geluiden, etcetera) vele malen sneller aan ze voorbij dan ze met woorden kunnen uitdrukken. Ze hollen tijdens het praten vaak achter zichzelf aan en gaan hierdoor steeds gejaagder praten. Ook worden de uitingen van intuïtieve kinderen nogal eens als abstract ervaren omdat ze hun informatie zo snel verwerken dat ze direct tot een conclusie komen. Anderen willen graag stap voor stap weten hoe zij tot deze conclusie gekomen zijn. Kinderen kunnen dat vaak niet omdat het ze aan een ervaringskader ontbreekt, ze hebben geen idee welke stappen ze kunnen benoemen om iemand iets duidelijk te maken. Ten slotte vindt de communicatie van kinderen ook nog vaak deels langs intuïtieve weg plaats. Hierdoor hebben ze vaak aan een half woord genoeg (Muijsert-van Blitterswijk, 2004).

Moeite met meervoudige opdrachten
Kinderen die de wereld intuïtief ordenen hebben vaak moeite met meerdere opdrachten tegelijk. Niet zozeer met het uitvoeren van meerdere opdrachten, dat kunnen ze vaak heel goed, maar met het horen of registreren ervan. Ze schieten gauw hun innerlijke wereld in en zijn bij het eerste woord de aandacht al kwijt en tien stappen verder in hun gedachten (Muijsert-van Blitterswijk, 2004).

Moeite met het uitvoeren van opdrachten
Kinderen zijn zelfbewust en laten zich niet meer zo gemakkelijk vertellen wat ze wel of niet moeten doen. Opdrachten die tegen hun eigen gevoel of innerlijke interesses ingaan, kunnen of willen ze niet altijd uitvoeren. Kinderen willen graag eigen keuzes kunnen maken, wanneer ze hiervoor niet de ruimte krijgen en hun vragen genegeerd worden kan een kind met druk en opstandig gedrag reageren. Dat kinderen het liefst hun eigen weg volgen betekent overigens niet dat ze overal ‘nee’ tegen kunnen zeggen (Muijsert-van Blitterswijk, 2004).

Druk en impulsief gedrag
Kinderen zijn zo sterk met hun innerlijke wereld verbonden, dat ze vaak volkomen vanzelfsprekend uitdrukking geven aan wat zich hierin voordoet. Ze praten zonder aarzelen voor hun beurt als ze het antwoord op een vraag weten of hollen midden in een spelletje weg als iets hun aandacht trekt. Op het moment dat ze emotioneel of gevoelsmatig geraakt worden, komen ze onmiddellijk in beweging. Dat dit gedrag storend kan zijn of zelfs ten koste van de vrijheid van anderen kan gaan, ontgaat ze vaak. En als ze het al in de gaten hebben kunnen ze er niets mee. De behoefte om uiting te geven aan wat zich in hen afspeelt is zo overweldigend dat er geen ruimte is voor andere overwegingen. Dat kinderen met impulsief gedrag onmiddellijk zichtbaar maken wat in ze omgaat kan ook te maken hebben met een teveel aan prikkels. Door
hun hoge gevoeligheid krijgen kinderen de hele dag door prikkels te verwerken en hebben ze vaak behoefte om alles wat ze binnen krijgen er weer uit te gooien. Er is nog een andere reden waarom kinderen steeds meer moeite met het weerstaan van impulsen lijken te hebben. Dit vereist namelijk zelfcontrole. Uit onderzoek is gebleken dat zelfcontrole bijzonder vermoeiend kan zijn en zelfs tot psychische en lichamelijke uitputtingsverschijnselen kan leiden. Het onderdrukken van impulsen, gedachten en emoties kost uiteindelijk meer energie dan het uiten hiervan. Het zou kunnen zijn dat sommige kinderen dit effect snel in zichzelf opmerken en er daarom, bewust of onbewust, voor kiezen om zich onmiddellijk te uiten. Zo voorkomen ze spanningen en stress (Muijsert-van Blitterswijk, 2004).

Moeite met concentratie
Kinderen die onvoldoende op hun innerlijke interesses aangesproken worden houden moeilijk hun aandacht op de wereld om zich heen. Ook een verhoogde gevoeligheid voor prikkels speelt hierbij een rol, want dat leidt af. Opvallend is dat kinderen met concentratieproblemen vaak wel in staat blijken te zijn om langere tijd tv te kijken of computerspelletjes te spelen. Mogelijk komt dit doordat deze snelle prikkels meer aansluiten bij hun innerlijke belevingswereld. Dit zou ook kunnen verklaren waarom kinderen met ADHD bij saaie opdrachten meer fouten maken dan minder drukke klasgenootjes. Bij taken met leuke, stimulerende onderdelen doen ze het net zo goed. Van kinderen met druk en impulsief gedrag is ook bekend dat ze zich vaak beter kunnen concentreren in een omgeving met geluiden. Luisterend naar muziek bijvoorbeeld,
zijn ze vaak beter in staat hun aandacht bij hun werk te houden, waarschijnlijk omdat ze zich dan minder snel vervelen en omdat de muziek hun aandacht meer naar buiten gericht houdt. In een stille omgeving, zoals een bibliotheek, worden ze makkelijker door hun eigen gedachtewereld afgeleid (Muijsert-van Blitterswijk, 2004).

Bron: In hoeverre is hooggevoeligheid een adequaat concept voor orthopedagogische diagnostiek? door Ellemieke Puma

literatuur:

Ieder kind in z’n eigen kracht | Carla Muijsert-van Blitterswijk

Leven met Hooggevoeligheid, van opgave naar gave | Susan Marletta-Hart

'ADHD is een fictieve aandoening'

maandag, 27 mei 2013 11:31

De Zwitserse Nationale Adviesraad voor Bio-ethiek NEK liet zich eind 2011 kritisch uit over het gebruik van Ritalin, het bekende medicijn tegen ADHD.
De consumptie van farmacologische stoffen verandert het gedrag van kinderen zonder dat ze daar zelf beter van worden, aldus de raad.
De NEK stelde verder:
Dat leidt tot inbreuk op de vrijheid en persoonlijke rechten van de kinderen, omdat farmacologische stoffen gedragsveranderingen bewerkstelligen, maar het kind daarbij niet leren hoe ze deze gedragsveranderingen onafhankelijk van de medicatie kunnen bereiken. Het kind wordt een belangrijke leerervaring ontnomen om zelfstandig en empathisch te leren handelen. De vrijheid van de kinderen wordt daarmee aanzienlijk ingeperkt en daarnaast komt het de persoonlijke ontwikkeling niet ten goede.
Begin 2012 meldde het Duitse weekblad Der Spiegel dat de Amerikaanse psychiater Leon Eisenberg, bekend als de geestelijk vader van ADHD, zeven maanden voor zijn dood had gezegd dat ‘ADHD een schoolvoorbeeld is van een fictieve aandoening’.
Eisenberg was lid van de Josiah Macy Foundation, die tijdens en tot ver na de Tweede Wereldoorlog bijeenkomsten organiseerde met CIA-agenten waaronder Gregory Bateson en Heinz von Foerster.
Verzinsel
De Amerikaanse psycholoog Lisa Cosgrove van de Harvard-universiteit wilde weten of dergelijke groepen de ziekte ADHD hebben bedacht om de farmaceutische markt te dienen. Cosgrove onderzocht de banden tussen de commissie die de ‘psychiatrische bijbel’ DSM-5 opstelde en de farmaceutische industrie. Van de commissieleden die het handboek opstelden bleek meer dan de helft banden te hebben met de industrie.
Eisenberg kan rekenen op bijval van de vooraanstaande Harvard-psycholoog Jerome Kagan. Recentelijk zei Kagan tijdens een interview met Der Spiegel dat de mentale aandoening een verzinsel is.
“Het is een verzinsel. Elk kind dat niet goed presteert op school wordt naar een kinderarts gestuurd waarop de kinderarts zegt: ‘Het kind heeft ADHD, hier heb je Ritalin’,” lichtte hij toe. “Negentig procent van de kinderen met ADHD heeft echter geen afwijkend dopaminemetabolisme.”
Verder lezen:
SPIEGEL Interview with Jerome Kagan: 'What About Tutoring Instead of Pills?'
Schwermut ohne Scham

Bron: Currentconcerns.ch

ADHD: Drukke kinderen of drukke samenleving? (video)
vrijdag, 14 juni 2013

In 2005 slikten 70.000 Nederlanders medicijnen tegen ADHD, afgelopen jaar waren dat er al 220.000. Dat is een verdriedubbeling.
Er zijn steeds meer ouders die hun kind laten behandelen voor ADHD. Is het een noodzakelijke diagnose of een modegril?
Tiffany is 12 en kan zich moeilijk concentreren. Haar schoolprestaties gaan achteruit en haar ouders zijn bang dat ze een slechte Cito-toets zal maken. Tiffany wordt aangemeld bij de ADHD-poli, krijgt de diagnose ADHD en moet Ritalin slikken. De medicijnen helpen niet en de ouders vragen om een hogere dosis. Tiffany is thuis versuft en boos. Na een ruzie neemt ze een handvol pillen en belandt ze in het ziekenhuis.

Deel 1

video:youtube]http://www.ncrv.nl/ncrvgemist/10-6-2013/ncrv-dokument-adhd[/video]

Yoram is 8 en wordt ook aangemeld voor de ADHD-poli. Zijn ouders vinden hem druk en onsamenhangend. Yoram wordt gediagnosticeerd met ADHD, maar hoeft geen medicijnen. De moeder van Yoram wil liever ook geen medicijnen slikken. De ouders van Yoram krijgen begeleiding en tips om meer structuur te brengen in het leven thuis. Deel 1 van de uitzending ADHD is afgelopen maandag uitgezonden en kan hieronder worden bekeken. Deel 2 wordt aanstaande maandag uitgezonden.[/video]

Deel 2

[video:youtube]http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=keYvVwBL-p8[/video]

Bron: NCRV dokument

Bedenker van ADHD-diagnose bekent op sterfbed:

“ADHD is een fictieve ziekte”
2013 © Moritz Nestor, Current Concerns (bron) – (met dank aan Désirée Röver)

2013 © vertaling WantToKnow.nl/.be – Guido Jonkers

http://www.wanttoknow.nl/gezondheid/bedenker-van-de-adhd-diagnose-adhd-is-fictie/



http://www.adhdfraude.net/blog/

Het gaat hier over Autisme, maar uiteindelijk ook over andere kinderen en volwassenen die met hun rechterhersenhelft denken (ADHD, ADD, Dyslexie, HSK/HSP enz),. Dit word ook in de video door Teal benoemd.
Kinderen en volwassenen met zogenaamde etiketjes.

Gepubliceerd op 30 mrt 2013

For thousands of years the human species has been left brain oriented. This is a term to describe the state of being limited to awareness only of the physical dimension. This left-brain orientation significantly reduced our ability to connect to source.

But for many years the desire for re-connection has been a collective desire within the human species. And so, some beings choose to come in and NOT activate the genes that cause us to phase completely with the physical dimension. Autistic people are not completely phased with the physical dimension. We can compare this to having one foot in physical reality and one foot out of physical reality.

Autism is always the result of the same thing, which is: Improper phasing with the physical dimension. But a great many things can trigger autism. In the future we will find that even environmental factors such as vaccines, pollutants and pesticides can trigger autism. These environmental factors destroy brain cells.

In the first two years of life, myelin (which protects and isolates brain neurons) has not finished growing. This allows bacterial toxins, metal toxins, chemical toxins and other environmental toxins to reach and destroy the budding dendrites and axons; sometimes to the point that they do not grow back. The destruction of these neurons in the brain makes it so that the consciousness of the child cannot properly phase with the physical dimension through the intermediary device that we call "the brain".

We have expectations about normal behavior and they do not fit into those expectations at all. Because of that, we immediately assume something has gone wrong. We try everything we can possibly try to get them to fit into the box. But they did not come here with the intention of fitting into the box. They came here with the intention of helping us to get out of ours!

Kuan Yin's Mantra - used by permission http://www.sacreddream.com






Youtube link Teal:
http://www.youtube.com/user/TheSpiritualCatalyst?feature=watch

In the absence of any objective medical tests to determine who has ADD or ADHD, doctors rely in part on standardized assessments and the impressions of teachers and guardians while the they administer leave little room for other causes or aggravating factors, such as diet, or environment. Hence, diagnosing a child or adolescent with ADD or ADHD is often the outcome, although no organic basis for either disease has yet to be clinically proven. Psychiatrists may then prescribe psychotropic drugs for the children without first without making it clear to parents that these medications can have severe side-effects including insomnia, loss of appetite, headaches, psychotic symptoms and even potentially fatal adverse reactions, such as cardiac arrhythmia. And yet, despite these dangers, many school systems actually work with government
agencies to force parents to drug their children, threatening those who refuse with the prospect of having their children taken from the home unless they cooperate.

In the absence of any objective medical tests to determine who has ADD or ADHD, doctors rely in part on standardized assessments and the impressions of teachers and guardians while the they administer leave little room for other causes or aggravating factors, such as diet, or environment. Hence, diagnosing a child or adolescent with ADD or ADHD is often the outcome, although no organic basis for either disease has yet to be clinically proven. Psychiatrists may then prescribe psychotropic drugs for the children without first without making it clear to parents that these medications can have severe side-effects including insomnia, loss of appetite, headaches, psychotic symptoms and even potentially fatal adverse reactions, such as cardiac arrhythmia. And yet, despite these dangers, many school systems actually work with government agencies to force parents to drug their children, threatening those who refuse with the prospect of having their children taken from the home unless they cooperate.