Ik heb inderdaad vanuit mijn jeugd niet voldoende gronding/stevigheid meegekregen. Niet dat ik een echt slechte jeugd heb gehad hoor.
Maar ik ben erg gevoelig en er gebeurde regelmatig heftige dingen (zodanig dat ik op een gegeven moment haast ging zitten wachten op het volgende, leek een cyclus van eens in de zoveel jaar in te zitten...).
Ik heb het verdriet en de angsten die ik hierover had toen niet goed kunnen uiten, omdat het te druk was, ik niet wist hoe en het ook niet altijd begrepen werd. Ik heb het vastgezet in mijn lijf, werd depressief, ging dissocieren, puur om er mee te overleven.
Nu heb ik al die overlevingsmechanismen niet meer zo nodig. Maar als het weer even tegenzit, zoals het afgelopen jaar waarin ik een knie ontwrichtte en 2 maanden geleden toen een (gelukkig bleek achteraf goedaardig) gezwel aan mijn eierstok ontdekt werd, val ik weer even terug en mis ik weer even dat gevoel van vertrouwen in het leven. Dat komt wel weer terug, maar het blijft eraan werken. Het wordt mij, door lichaamswerk, gelukkig wel steeds duidelijker welke gevoelens ik heb en heb hierin ook een manier gevonden om mijzelf te uiten.
Ery
Mooi zo. doe je goed, hoor Ery.
Het lijkt me zoals je het uitlegt, dat je lichaam de beïnvloeding van energieën van buitenaf, weerspiegelt.
Er zijn mensen waarbij die energieën meer een weerspiegeling krijgen in de felle emotie,
weer een ander krijgt in zijn hooofd innerlijk een Chaos. Sommigen wel alle deze dingen te samen.
Mag ik je nog een tip meegeven?
Je lichaam schijnt een soor vergaderbak te zijn geworden van opstapelingen. en het is niet de bedoeling dat je lichaam steeds maar beschadigt wordt, of signalen uitzend. Daarom is het goed dat je Zelf als meester over je lichaam, je emotie en je denken, gaat bepalen waar je grenzen zijn, en deze trekt en zelf bijstuurt.
Soms is ziekzijn voor sommigen (in hun kindertijd) het enige wat aandacht trok, en dat patroon kan zeker doorbroken worden.
veel liefs,
Bellefleur.