Wel of niet vertellen

Denzil,

als ik te persoonlijk word, moet je het maar zeggen hoor, maar ik vraag me een paar dingen af. Weet je moeder van je traumatische jeugd? En weet jij en zij dat je op traumatische ervaringen op drie manier reageert, als het nog steeds een rol speelt? Dat is vechten, vluchten of bevriezen. In de psychologie noemen ze dat eigenlijk de drie v's. Ik bevroor altijd, als ik getriggerd werd door een oud iets dat zich herhaalde.

Nu ik me daar bewust van ben, sta ik mezelf toe dat moment te hebben. Als ik geluiden hoor, die me herinneren aan vroeger (gerinkel van glas, gegil, boze stemmen, slaan, geweld in het algemeen), dan bevries ik. Mijn benen worden loodzwaar en ik kan niet meer voor of achteruit.

Nu is het natuurlijk zo, dat die reactie van mij redelijk acceptabel is. In het ergste geval loop ikzelf gevaar, omdat ik niet weg ga van de dreiging. Doordat ik me dit bewust ben geworden, denk ik op zo'n moment: aha, klik!, daar is het weer! Dat hoort bij mij. En daarmee heb ik eigenlijk mijn reactie al voor de helft opgelost. Ik ben het een stapje voor. Ik blaas het van me af, zeg maar. Ik spreek het uit, en zeg zacht: aha, daar is het weer. En dat klik-moment geeft me op dat moment de juiste kracht om op te staaan en weg te lopen.

Nu is dat denk ik simpeler dat met opborreldende boosheid. Om dan het juiste klik-moment te creëeren bij jezelf, lijkt mij veel lastiger.

Oh ja, en ik heb nog een vraag. Gaan de mensen in jouw omgeving mee in jouw boosheid? Als jij je stem verheft, verheffen zij hun stem dan ook? Als zij rustig en stil blijven, blijven ze namelijk bij zichzelf en gaan niet mee in jouw boosheid: ik heb namelijk gemerkt, dat als één van mijn dochters erg boos is, en ik word net zo boos, dan gaan zij nog harder tekeer, en ik dan ook, en dan zij nog erger, enzovoort. Het is olie op het vuur gooien, zeg maar. Maar als ik zelf rustig en kalm blijf, geef ik geen voer. Snap je een beetje wat ik bedoel?

Misschien is het juist wel heel moeilijk voor je, als ze heel stil en lauw reageren: misschien voelt dat voor jou als negeren, ik weet het niet. Ik ben zo benieuwd hoe een dergelijk voorval er uit ziet, want daaruit kun je zoveel afleiden hoe het misschien opgelost kan worden.

Nee het is prima hoor

Mijn moeder weet er van ja, maar ze doet er niets mee. Want zelfs op de basisschool, toen ik ongelovelijk veel gepest werd.. Wat het dus ook bijdroeg. Was er eigenlijk niets wat ze deed.. Eigenlijk maakte ze het erger..

Ik weet dat het een reactie is op mijn trauma.. En ik denk zelf ook dat zij het weet.. Maar waarschijnlijk negeert ze dat bewust of onbewust.

En inderdaad, de mensen om mij heen gaan mee met mijn boosheid. Mijn moeder gaat schreeuwen en dreigen. Dreigen is iets waar ik eigenlijk totaal niet tegen kan. Dus als ook maar iemand bij mij dreigt. Ook al was het mijn ex toen we nog hadden. Kan ik heel makkelijk door het lint gaan. Gelukkig deed mijn ex dat nooit.. sterker nog, we hebben nooit ruzie gehad.

Mijn stief vader gaat er ook hard er op in. Door zich dreigend op te stellen e.d. daar kan ik opzich wel tegen. Zolang men dan niet aan mij ziet.. iets wat hij dus wel doet.

Zolang ze normaal reageren, is er vrijwel niets aan de hand. Rustig praten helpt altijd bij mij. Dan kom ik ook tot rust. Ik bedoel, ik had eens ruzie met iemand op de basisschool, het laatste jaar.. (toen beet ik namelijk keihard terug op deze pesterijen. Geloof me, ze hoefde me maar op een manier te pesten en ik ging ze achterna smeet ze op de grond en sloeg ze zo hard mogelijk.. hielp wel..)
Naja, een persoon wist me zo kwaad te maken dat ik iedereen om mij heen, die ons probeerde te stoppen er in mee sleurde. Maar 1 persoon was slim genoeg om gewoon rustig met mij te praten. En binnen 10 seconden was ik vrijwel rustig.. Boos, maar rustig.

toch krijg ik steeds het idee,dat je er zelf wel weet mee om te gaan...dus adviezen heb je ze nog wel nodig? of zijn de problemen in de buitenwereld ook nog aanwezig?
je bent je er zo van bewust hoe het in elkaar steekt...
wat zou je nu voor je zelf willen...dus in het leven van alledag?

Maar dan is het toch gewoon een rode lap op de stier? De kat op het spek binden? Als je moeder en stiefvader er voor zouden kiezen om stil en rustig te blijven, dan is er feitelijk weinig aan de hand, toch? En hoe gaat dat dan met je biologische vader? Je schreef laatst dat je een eindje was wezen toeren met hem: ik heb het idee dat hij wél weet hoe zijn zoon in elkaar steekt, of zie ik dat verkeerd? Jammer, dat je moeder en stiefvader zich laten meeslepen in jouw boosheid: ik denk dat zij degenen zijn die hulp nodig hebben. En al deze dingen, die hier nu besproken worden, zouden eigenlijk hardop tegen elkaar gezegd moeten worden in een rustig gesprek. Want communicatie is ook hier het sleutelwoord.
Dat je dingen waarneemt staat helemaal los van dit probleem. Het zou zo veel handiger zijn als je moeder eens zou luisteren naar je. In stilte en in rust. Want in boosheid kun je niet langer luisteren naar elkaar.

Rofl, neeeee ik ben niet met mijn biologische vader wezen toeren. Gewoon met mijn stiefvader.. Neeee ik ga echt niet met mijn biologische vader doen alsof er niets aan de hand is.

@Lena: Ja ik ben er inderdaad van bewust. Maar als ik eenmaal boos ben en de agressie komt goed op, dan heb ik er totaal geen controle over. En ik zou niet weten hoe ik er controle over moet krijgen.

@helma: Klopt, als ze mij op zo'n moment met rust laten, is er totaal niets aan de hand. Maarja, als mijn mam mij met 'rust' laat. Gaat ze schreeuwend allemaal dingen zeggen waarvan je gewoon boos van wordt.. Om dat het ongelovelijk irriteerd..
Dat is iets wat mijn zus ook doet.. Waarschijnlijk heeft me zus dat overgenomen..

En hoe het gaat mijn biologische vader. Als ik deze zin even bijdehand zou antwoorden zou ik niet weten hoe het met hem gaat. Ik heb hem namelijk nu.. 4 a 5 jaar niet meer gezien. En toen was het ook maar voor een lullige 2 maanden dat we contact hadden. Daarvoor zat er weer 2 jaar tussen. Waar hij toen meteen misbruik van maakte, hij spande een rechtzaak aan, om de voogdij. Won hij ook, de eerste keer tenminste.. En daar voor.. was het ruim 8 jaar geleden?
De redenen waren groot genoeg als je het mij vraagt.

Vroeger toen ik nog niet geboren was, en mijn zus dus wel. Was het gewoon een happy family. Tot dat ik er aan kwam.
Iets aan mij mocht hij totaal niet. Ik heb nooit begrepen wat.. Of of er nog een andere reden achter zat o.i.d.
Maar hij begon na mijn geboorte ernstig veel te drinken. Werd hierdoor gigantisch agressief en mishandelde mij en mijn ma. Although heb ik er niet veel van mee gekregen. Enigste wat ik hem herinner is dat ik hem nauwelijks zag. Dat we het erg moeilijk hadden, want drank kost erg veel geld. En na mijn 4e waren ze al gescheiden en had mijn moeder een andere vriend. Deze vriend is nu al 12 jaar mijn stiefvader.

Ik ben blij dat je het met mij eens bent dat mijn waarnemingen totaal niets met mijn probleem te maken heeft.

Heb jij het gevoel dat het jouw schuld is dat het geen happy familly meer is?

Nee nee totaal niet. Sterker nog, ergens begrijp ik mijn vader. Want op een manier weet ik zijn geschiedenis. Namelijk: Zijn moeder had redelijk wat kinderen, heel veel meiden en 3 jongens. Stomme was, ze wou de jongens weg hebben. En dus hield ze alleen de meiden over. En hij moest samen met zijn broers in een kindertehuis.
Ik denk eigenlijk dat dat de probleem is..
Maar alsnog is dat geen reden voor een alcohol probleem en huishoudelijkgeweld/mishandeling