Een maand of wat geleden schafte ik een abbonementje aan om te bellen, met een leuk telefoontje. Dan kan ik ook eens fotootjes maken. Het leek me handig, als de meiden sms-en, dat ik ze even kan bellen.
Nu hou ik aan het eind van de maand de helft van het beltegoed over. Ik bedacht me in het begin: oh mooi, zat mensen die alleen een mobiele telefoon in huis hebben, dan kan ik ze uitvoerig bellen om eens bij te kletsen. Met mijn vaste telefoon loopt dat veel te hoog op namelijk.
Maar inmiddels ben ik erachter dat ik helemaal niet zo'n behoefte (meer) heb om iedereen uitgebreid te spreken. Ik kan er zo vijf opnoemen die ik nodig zou moeten spreken, om dingen uit te leggen, bij te leggen, of contacten te herstellen, of gewoon, om eens flink lol te hebben aan de telefoon. Mijn vriendin is verhuisd naar het westen, dus zou haar ook eens op mijn gemak kunnen bellen.
Maar ik doe dat allemaal niet. De behoefte is er gewoon niet. Ik vind het wel best allemaal. De gesprekken gaan meestal nergens over, en het voelt voor mij alsof ik dan mijn plicht weer heb gedan. En dat wil ik niet meer.
Gevolg is wel dat ik een wat klein kringetje krijg van mensen die er echt toe doen. En ook dat scheelt me niks momenteel. Wat is er toch met me aan de hand? Ben ik egoïstisch? Ga ik alleen nog voor mezelf? Heb ik geen andere mensen nodig om mijn dagelijkse leven te kunnen leven? Ja, zo lijkt en voelt het wel.
Ik zit er niet zo mee. Maar het viel me gewoon op, en dat voelt prima zo. Het abonnementje is al klein en kan niet kleiner.