Het is alweer een hele tijd geleden dat ik foto's heb gelezen maar neem je foto als kans om het weer op te pakken
Maggie als ik naar je kijk overvalt mij een gevoel van weemoed en krijg ik een zware druk op mijn borst en schouders. Een stem zegt, ik weet het even niet meer help me zoeken.
Ook voel ik een erge onrust die op mijn maag slaat, ik moet diep inademen en daarbij geeft het mij een verdrietig gevoel. Een beklemmend gevoel op de keel doet mij denken dat je moeite hebt om jezelf uit te spreken. Inslikken is iets wat je van nature makkelijker doet.
Op de een of andere manier voel ik de behoefte om jezelf aan mensen op te hangen, een gevoel van hulpeloosheid. Het lijkt alsof je niet tot die mensen kan doordringen.
Je blik is niet vol vertrouwen, je kijkt moeilijk de wereld in. Je maakt je zorgen over wat er op je pad komt en of je die stappen kan halen.
Je vertrouwen is geschaad door mensen dichtbij,je begrijpt hen niet, waarom deden ze dit mij aan?
Wat bij je past: Eenling, afzondering, gevoelig, de vaardigheid anderen aan te voelen en zorgzaam te zijn. Onder de hoede nemen, geven aan anderen, maar ook het nodig hebben van de ander.
Er is ook iets met een hond, zwart/wit?
Wat voor mij er uitspringt is de onrust en beklemmende gevoelens, je wilt iets veranderen en het liefste per direct, het borrelt in je maar je weer nog niet hoe je het moet uiten.