Schamen voor hulp

De ene hand helpt de andere. Daar hoeft de ene hand zich niet te groot voor te voelen, noch de andere te klein.

Ik heb mijn leven lang nodig om dingen te leren die anderen van kindsaf aan al kunnen - en andersom. Als je al iets gevonden hebt wat je goed kan, ben je gezegend.

Misschien een hele stomme vraag, maar waarom heeft jouw vader na al die jaren van afwezigheid nog steeds zoveel macht over jouw doen en laten?

Waarom heb je deze uitdaging buiten jezelf geprojecteerd op een afwezige "figuur"? Is het niet veel beter om dit probleem te zien als iets van jezelf in plaats van het bij iemand ander te leggen?

Het is correct wat je zegt, dat je de uitdaging/verantwoordelijkeheid niet bij een ander moet leggen. Ik vraag me oprecht af in hoeverre ik dit doe. Het doet gewoon pijn om het zelf te moeten doen en herinnerd te worden aan het feit dat je je nooit gesteund hebt gevoeld in het ontdekken van de wereld.

Ik weet dat het iets van mezelf is en dat ik alleen er verandering in kan brengen. Dat is met alles zo. Maar het gaat hier ook om het stoppen met een innerlijk gevecht. Langs de ene kant roep ik om hulp en langs de andere kant wil ik het zelf doen. Dit lijkt misschien tegenstrijdig maar is het niet, als je beseft dat de hulp die ik vraag in feite niets meer is dan de bescherming die een vader normaal geeft wanneer hij je mee in de wereld neemt zodat je zelf dingen kan doen. Dit heb ik nooit gehad en het kost me moeite om mijzelf te accepteren en te beschermen. De verwijzing naar men vader is gewoon omdat ik weet dat het een rol heeft gespeeld en omdat ik nu nog steeds die wens in mij meedraag. Het is niet de bedoeling dat hij het oplost voor mij. Hij kan het ook niet al zou hij het willen.

Ik moet gewoon aanvaarden dat ik als mens vele talenten heb en tegelijk ook werkpunten en wat die ook zijn, dat hoort er bij. Ik maak het vaak te moeilijk voor mezelf om te gaan uitzoeken HOE het komt ipv het gewoon te aanvaarden en er mee aan de slag te gaan. Soms zijn de emoties zo groot en komen ze van zo diep, dat dit erg lastig kan zijn.

Bedankt voor jullie reacties.

Het is denk ik een vorm van onzekerheid op zoek naar bevestiging. Met de dingen waarin je die zekerheid wel hebt zul je dit niet zo voelen, het komt pas als de onzekerheid er ook is.
Puur menselijk en ik kan het goed begrijpen wat je bedoeld. Heb ook niet echt een vader gehad maar wel eentje heel hard nodig gehad. komt goed met de jaren, weet ik nu.

schamen voor hulp
juist geen hulp vragen en alles altijd maar alleen proberen op te lossen is niet altijd verstandig
jammmer dat we daar ons over schamen
want het is niet nodig
onzekerheid..wie kent het niet...
vertrouwen houden in....dat wat komt,met hulp of zonder...

Je moet je natuurlijk niet schamen voor hulp, Rein!! Het is moeilijk misschien, maar ieder is er voor de ander om hulp te bieden.
Jij op het gebied waar jij sterk in bent en een ander waar je zwak in staat. Accepteer de hulp die je aangereikt wordt, of kan worden als je er om vraagt.

Liefs,
Marjan

Het zal Beteren Rein. Telkens het kind in je healen bij elk punt dat je opmerkt dat stroef loopt.
En later loopt je persoonlijke groei gelijk met je spirituele groei, en smelten ze tot één!
En het belangrijkste is aanvaarden, want dit contrast - geloof me maar - zal jou op dit moment juist vele groeikansen geven.

Liefs,
Bellefleur

de zoektocht naar jezelf, is er dankzij een leegte!!




Zie je dat je jouw machteloosheid van het moment, projecteert op het feit dat jouw vader er niet was om je te helpen en beschermen?





Dit is je probleem. blijf bij dit onderwerp. want hier zeg je " ik kan mezelf niet accepteren en beschermen".
Het is een gevoel, van jezelf. dat je hebt wanneer iets niet lukt. Dat is die machteloosheid van het moment. zie je?
En hieraan kan je werken.






Lieve Rein, je schreef daarnet iets anders dan alleen maar een verwijzing naar een wens: "Het doet gewoon pijn om het zelf te moeten doen en herinnerd te worden aan het feit dat je je nooit gesteund hebt gevoeld in het ontdekken van de wereld."

Ik lees dus de twee verhalen van die twee delen in je.
Laat dit innerlijk geen gevecht zijn, Rein. Laat je eigen zelf niet in de steek!





Ik lees dat je hier jezelf toespreekt, jezelf troost en sust, en gerust stelt. Je geeft begrip om jezelf,
goede raad , en zegt dat het allemaal goed komt.
Een vader kan het niet beter hebben gezegd.
Dus er zit een vaderkant in je , zie je? Die heb je van jezelf!
Roep hem in jezelf telkens je hem nodig hebt voor dat stukje waarin je jezelf moeilijk kon bijsturen.


B

Dankje voor jullie reacties en steun. Het helpt om dit alles neer te schrijven en achteraf nog eens een paar keer te herlezen samen met jullie boodschappen.

Ik heb idd ook die vaderkant in mij en het is leuk dat je dat zo voorlegt Bellefleur. Langzaam maar zeker komen er meer en meer momenten elke dag wanneer ik die kant aanspreek en mezelf aanmoedig en niet meer in de steek laat.

Ik weet ook welke ervaring, die ik als kind had, aan de grondslag ligt van deze emoties en misschien wordt het wel eens tijd om daar iets mee te doen en het voor eens en altijd met wortel en al er uit te halen.

Het grappige aan zulke zaken is dat eens je er bovenop bent, je problemen vaak je nieuwe talenten worden. Als ik ook mijn yang kant, mijn vaderlijke kant, kan opeisen, ben ik uitermate sterk en dat kan ik zien en voelen aan mijn omgeving. Dit zijn momenten waar ik van kan genieten en zo kan ik het meest van dienst zijn voor mezelf en anderen.

Nogmaals bedankt voor jullie kijk op de zaak.

you're welcome dear,
Je doet het goed,
je bent je eigen meester, je eigen leraar

Wow wat een verhaal!!

Zijn je ouders gescheiden? of was hij er gewoon nooit voor je ook al was hij er wel? Ik ken mensen die precies dit probleem ook hebben. Ik geloof persoonlijk dat als je er aan werkt door het gewoon te vragen dat het vanzelf goed komt.. Ik heb er zelf ook moeite mee maar dat komt meer door mijn verlegenheid denk ik. Je bent in ieder geval de moeite waard dat wil ik even kwijt!!!!

Liefs Natalie

Dankjewel Natalie, heel lief van je.

Mijn ouders zijn gescheiden (maar niet op papier) maar dat heeft er niet veel mee te maken. Dat is pas veel later gebeurd. Toen ik een kind was heeft men familie een faillisement meegemaakt en dat had op iedereen een grote invloed. Mijn vader en moeder hebben serieus hun best moeten doen om ons gezin overeind te houden. Daarom kon mijn vader er moeiljik zijn voor zijn kinderen omdat hij altijd aan het werk was voor het gezin. Ik neem hem dit absoluut niet kwalijk en begrijp nu de situatie veel beter dan toen uiteraard. Maar voor je innerlijk kind maakt dat op zich niet veel uit, je hebt nu eenmaal niet veel contact gehad met je vader...

Toch even vermelden dat ik mijn beide ouders heel graag zie en ze ontzettend dankbaar ben!

Liefs, Rein