Hallo,
Ik ben Marieke, 26 jaar, en ben op deze site beland omdat ik erg zoekende ben.
Zo'n 7 jaar geleden ben ik in een diepe depressie gegleden waar ik pas na 2 jaar wat aan ging doen. Het begon met het verliezen van interesse en plezier hebben in dingen die ik jarenlang leuk vond. In eerste instantie dacht ik dat het met volwassen worden te maken had. Dat ik dingen niet meer leuk vond omdat ik ouder werd. Aan het begin van 2004 fietste ik met een vriend naar huis en hadden we het over een depressieve vrouw. Hij zei:"Het is echt niet normaal als het je niet meer kan schelen of je leeft of dood gaat." Ik schrok daar van omdat het mij al lang niet meer kon schelen dat ik leefde. Ik ben naar de huisarts gegaan en na een lange weg voelde ik me 2 jaar later eindelijk ietsje beter.
Tijdens die depressie heb ik, op aanraden van mijn beste vriendin, het boek 'een ongewoon gesprek met God gelezen' en dat heeft mijn leven helemaal omgedraaid. Het gaf me zelfvertrouwen, blijdschap over hoe alles in elkaar zit en ik creëerde mijn eigen geloofsovertuiging.
Ik dacht dat ik de depressie had doorgemaakt om te kunnen ervaren wat geluk betekend en ik voelde me veel levenservaring rijker.
Helaas ging het vorig jaar (2 jaar na mijn herstel) weer mis en ben ik weer in een diepe depressie beland. Nu gaat het weer beter, maar ik twijfel nu aan alles wat is. Ik merk dat ik snel met mijzelf in de knoop zit, weet niet goed hoe het komt en zoek naar antwoorden. Ik ben vaak teleur gesteld in de wereld, omdat mensen vaak bekrompen zijn. Ik wou dat ik meer mensen kende die proberen uit liefde te handelen in plaats van angst. Ik durf niet over mijn overtuigingen te praten, omdat mensen het al gauw zweverig vinden. Voel me daardoor opgesloten tussen mensen die (in mijn ogen) als robots leven, gestuurd door de aardse maatschappij.
Sorry voor de lange introductie, maar ik moet die gevoelens een keertje kwijt. Heeft iemand hier advies? Een antwoord? Of misschien dezelfde gevoelens?
Liefs van Marieke