Ten einde raad

Harbringer, helder. Je wilt blijkbaar blijven denken zoals je denkt, blijven doen wat je doet, wees je dan ook bewust dat je krijgt wat je kreeg. Het ga je goed.

Hmm ik lees net mijn eigen bericht terug en het komt volgens mij harder over dan ik het bedoel. Ik wilde alleen aangeven dat als je zelf niet iets veranderd alles hetzelfde blijft. Dus dat de eerste stap voor verbetering van jou moet komen. Ik wens je alle goeds toe en ik hoop dat je je beter mag gaan voelen.

Ik had vroeger dat ik dagenlang door de stad fietste, kijkend naar afbraakhuizen waar ik als toekomstige dakloze zou kunnen overnachten.

Ik ben uiteindelijk gaan werken bij het uitzendburo en daardoor kon ik een kamer huren. Nu ben ik inmiddels de veertig gepasseerd en ik volg een MBO opleiding via m'n werk. Tussen nu en toen is natuurlijk een heleboel gebeurd, maar het belangrijkste is dat ik nu gelukkig ben.

Ik ben mede zo gelukkig omdat ik ook die duistere kant heb ervaren. Als je de bergtop gaat beklimmen zal je eerst door het dal moeten. Ik zeg daarom dat je op de goeie weg bent. Kijk niet alleen in de diepte van het dal, maar ook verder, waar het pad weer stijgt. Alles wat je nodig hebt is geduld. Misschien moet je nog verder het dal in, misschien ben je al op weg omhoog. En je hoeft dit niet alleen te doen. Er zijn mensen die graag willen helpen en mensen wiens baan het is om te helpen. Gebruik ze.

Héél mooi om te lezen..

Goh, Harbringer toch! Ik word ontzettend droef als ik dit allemaal lees. Zoveel negativiteit!
Ik heb het gevoel dat je eigenlijk 2 vragen stelt: “hoe overleef ik het gevoel van niet te willen overleven” en/of “hoe kan ik pijnloos sterven”.
Wat ook de oorzaak van dit ‘ongelukkig voelen’ is hoef ik niet persé te weten. Dat jouw depressie geen aanstellerij is, is erg duidelijk. Het tast je gedrag, je emoties, je lichaam en je gedachten aan.
Ik denk dat je allereerst moet beginnen om af te stappen van die negatieve vraag; en jezelf afvragen: “hoe krijg ik weer zin in leven?”.

Langs 1 kant schreeuw je uit HELP ME, langs de andere kant roep je LAAT ME GERUST!
Je WIL alles alleen oplossen, maar zit potvast. Waarom zou je wachten met een huisartsbezoek? Omdat je vreest dat er vragen gaan gesteld worden? Vragen waar je geen antwoordt wil/kan op geven?
Jouw rotgevoel gaat niet “zomaar” in het niets verdwijnen, en dat wéét je! Naar mijn mening ben je dermate ziek dat een doktersvisite geen luxe, geen flauwdoenerij, maar bittere (levens)noodzaak is.
Het enige advies dat er dus op jouw vraag kan gegeven worden is: ga stante pede naar een huisarts! Volgens mij zal je erg weinig moeten loslaten van je gevoelens / problemen. Je blik alleen al zal boekdelen spreken. Onderschat hun diagnosecapaciteiten niet. Laat je medicatie voorschrijven. Het zal je problemen niet in 1 ,2, 3 oplossen maar je wel snel een klein lichtje in de duisternis laten zien. Net genoeg licht om je verder te laten helpen.

Je vindt dit alles mss een simplistische redenering, maar de meest simpele oplossingen liggen het vaakst vlak voor je neus. Je moet ze alleen WILLEN aanvaarden. Blind desnoods. Je bent tenslotte zelf ten einde raad hé!
Hoedanook Harbringer, ik wens je alle sterkte van de wereld toe!