Hi hi guppie...
Nou ik vind het lastig vragen aan mensen waar ik praktisch geen tot helemaal geen contact mee heb, dus dat is geen optie.
Dat voelt voor mij net alsof ik alleen dan die persoon kan vinden als ik hulp nodig heb en verder niets. Voelt voor mij erg hypocriet.
Ik heb vrienden waar ik me enorm thuis bij voel, maar ben toch altijd degene die de energie levert.
Goh best iets om over na te denken...waarom trek ik dat aan..
Ook is het zo dat ik huiverig ben om te ontvangen, niet elke behandeling valt lekker.
Ik ben heel gevoelig voor de energie die de persoon zelf uitstraalt en bij 8 van de tien mensen loop ik letterlijk weg omdat ik dan helemaal naar word.
Hetzelfde met knuffelen, oh dat doe ik zo graag maar bij de meeste mensen word ik beroerd en voel me enorm misselijk worden, misschien is dat ook een reden dat ik niet zo gauw vraag.
Ik heb het zelfs bij de drie oudsten, dan wordt ik helemaal iebelig en dat vind ik heel akelig, ik wil niet dat de kids denken dat ik ze niet wil knuffelen.
Alleen bij de jongste heb ik dat niet, ben een lastig geval soms
Vroeger was het erger, ik kon zelfs de knuffels van mijn moeder niet verdragen, zij is yogalerares, en als ik dan bij haar een ontspanningsoefening deed gingen mijn nekharen overeind staan, niks ontspannen, pure stress en ik snap niet waarom.
Ook doet mijn moeder aan voetzonereflexmassage, maar bij mij ging dat dus echt niet, ik had het idee dat ik moest vluchten en heb het nooit meer gevraagd.
Andersom gaat prima, ik kan mijn moeder goed behandelen maar wel altijd vanaf een afstand.
Gek eigenlijk zeg, heeft iemand van jullie dat nou ook?