In de tussentijd heb ik dat breken uitgesteld tot vorige week.
Ik wilde er niet aan dat ik nou eenmaal veel voel, wilde "gewoon" zijn. Maar helaas of niet helaas je lichaam werkt gelukkig ook nog mee en stelt uiteindelijk je geest een halt.
Ooit gehoord van een onzichtbaar cafeïne infuus? Nou die kreeg ik dus en na een week daarmee rondgelopen te hebben, nog steeds ontkennen.. Moest ik toch toegeven. Ben nu dus gestopt met de pijn voor een ander te dragen en weer terug geworpen op mezelf. En nu ik dus weer bij met mezelf ben merk ik pas hoeveel ik mezelf verwaarloosd heb.
Kennen jullie dat ook? Dat je jezelf verliest in mensen omdat je ze zo ontzettend graag wil helpen omdat je ziet dat ze het kunnen? Alles ligt voor hun voeten maar ze kiezen toch voor het oude, vertrouwde waar ze ongelukkig in zijn.
Ik weet dat ik ze dan los moet laten maar ik vind het nog altijd moeilijk om iemand met zoveel levensvreugde los te moeten laten en precies hetzelfde te zien doen als waar ze voorheen van zeiden "dat niet meer".
Hoe sluiten jullie je voor dit soort zaken af?
Groetjes,
Spud
En echt heel veel sorry voor de laatste keer.
