13-5-2009: Ik ben je eigenlijk best wel zat.

ok. Je hebt het hier niet aangekondigt vanwege de grote openheid die een website heeft.
Doch alle mensen die hier komen, lezen wat er allemaal aan de hand is met je experimenten, en datgene wat jij schizofrenie noemt. Doordat je jouw verschillende gastheren/vrouw in jezelf de toelating geeft hier te posten.
Uiteindelijk komt dat wel op hetzelfde neer.
Maar dat is een persoonlijke mening, van me.

Ik vraag me bij jou af wat de beweegreden is voor jouw fascinatie naar de dood...op mij komt het allemaal wat duister en luguber over...de tekeningen, de avatar etc.gewoon het algehele gevoel wat ik erbij krijg.
Het kan best zo zijn dat het degelijk iets jou zegt dat je vriendin bij je is weggegaan....je wacht op haar antwoord maar ik denk dat je het vanbinnen zelf ook weet.

Er is een verschil in op wat voor manier je ermee bezig bent...je kunt het interessant vinden...om het te doorgronden zoals ik ook met zovele dingen wil doen... bijv. je kunt de aard van het kwaad willen leren kennen om het te kunnen doorgronden...en de dood hoeft inderdaad op zich helemaal niet negatief te zijn.
Maar er kunnen ook andere krachten in het spel zijn die jouw hang daarnaar vergroten en dan wordt het een hele andere zaak,
die je in een bepaalde negativiteit houden en het licht niet willen en daar zelfs lijnrecht tegenover staan...dat plaatst dit alles in een heel ander licht..

Waarvoor zeg je anders ook dat mensen je eng vinden of van je schrikken ? Het kan zijn dat ze spiegels voor je zijn en datgene voelen wat er in de speelt...
Ik zou zelf zeggen , laat je energiehuishouding eens nakijken of daar evt. sprake van is ...maar, als je zelf denkt dat het niet nodig dan moet je het niet doen...

Dit is ook de reden waarom ik bijv. niet meer met iemand wilde omgaan... maar ik heb het hem eerlijk gezegd omdat ik dit bij hem zag en ik mij niet daaraan wilde blootstellen , soms is het beter & positiever om de ander te 'kwetsen'met de waarheid dan te troosten met een 'liefdevolle'leugen ....
Het kan best zijn dat je vriendin dat heeft gevoeld maar er geen woorden aan kon geven.

liefs Nymira

Mijn fascinatie over de dood.. Tja.. Waarom eigenlijk..

Ik ben altijd licht gericht geweest. (Dus het goede.) En je weet immers, dat de dood, in gedachten gepaard gaat met duisternis.. Ik denk dat het me daarom des tijds trok. Ik weet nu veel meer. Het gaat totaal niet gepaard met duisternis. Dood, is zo erg nog niet. Dood kan zelfs prachtig zijn, als je er juist naar kijkt. De meeste mensen hebben er ook een verkeerde indruk over..

Mensen zijn bang, maar niet bang voor de dood, maar bang om dood te gaan. Door al onze religies, worden we bang gemaakt. Christenen/katholieken e.d. zijn bang, dat ze niet goed genoeg zijn geweest in de ogen van god. En dus bang, dat als ze dood gaan, in hel terecht komen.

Dat is een van de grootste reden, waarom de dood, zo afschrikt bij mensen.

Maar mij totaal niet. Ik geef toe, ik krijg een kik, als ik me met gevaarlijke dingen bezig houd. Dingen, waar anderen bang voor zijn. Dit zou mogelijk een kleine deel kunnen zijn waarom ik er zo'n grote fascinatie over heb.

Maar, ik denk zelf.. Dat er meer zit achter dood. Dat er een bepaalde soort kracht uit te halen is. Net zoals de kracht van het leven, zou er ook een kracht van de dood moeten zijn. Ik vraag mezelf af, wat dat is, wat je er mee kan.

Heel logisch, kan je zeggen, het tegenovergestelde van het leven.. Maar is dood, wel echt het tegenovergestelde van het leven, of maar een doorgang naar een volgende fase?
Dus ik vraag me groot af, wat de kracht er achter is.

Ik weet groten deels, waarom mensen er bang voor zijn. Maar ik weet maar een klein deel, waarom niet.


Hmm, fotolezing heeft gelijk, ik ben een filosoof. En weet je, het bevalt me. Het zal me eigenlijk worst wezen wat anderen er van denken. Maar toch blijft het lastig. Zeker als je iemand volledig vertrouwt, en keihard aan hecht, en vervolgens je de rug toe keert. Vooral als je een moeilijke tijd voor de boeg heb.

Ik bedoel, het heeft bijna 2 jaar geduurd, voordat ik, (vandaag dus), me ouders vertelde dat ik een Wiccan ben. Gewoon weg, omdat ik ze totaal niet vertrouw.

In mijn omgeving, waar ik woon, vertrouw ik niemand. Sommige zijn te vertrouwen, en ik weet dat ook, ik weet ook wie. Maar, ik wil het (nog) niet met hen delen. Ik wil mijn gedachten wel uitspreken. Maar niet wat ik weet over de dood.
Daar heb je iemand voor nodig, waarmee je verder wilt gaan. Althans, dat vind ik.
Michelle was een persoon. Waar ik meteen van hield, en gigantisch aan hechtte. Ze was alles voor mij, ik vertrouwde haar volledig. Ik vertrouwde haar alles toe, inclusief mijn informatie.
Was dit wel zo slim? zelf denk ik nu, van niet. Al heb ik er geen spijt van.

Ze heeft mij nu de rug toe gekeerd, en ik kan haar dus niet vertrouwen. En ik vraag me eigenlijk ook af, waarop ik mijn vertrouwen in haar gebaseerd had. En het antwoord weet ik dan niet.

Maar, ik heb haar vandaag weer gesproken. Gevraagd of het uit medelijden was. Antwoord was nee. En ik kreeg tekst en uitleg.
Ik vroeg of het aan mij lag, aan mijn ideeën, gedachten en interesses. Ik kreeg duidelijk een antwoord, dit was nee. Met weer duidelijke tekst en uitleg. Duidelijk met haar stand punt, dat het haar niet uit maakte, of ik wel of niet een wiccan ben.
Toen vroeg ik, wat dan echt de reden is, waarom ze het uit maakte.
Ik kreeg een verhaal te lezen.. Ze zei, dat ze me een lange tijd leuk vond. En dat ze helemaal in de wolken was toen ze met me had. Dat het na een langetijd, begon af te zwakken. Dus het kon zowiezo niet zijn, dat ik 'anders' ben. Want dat had ik in de eerste maand al voor gelegd. Ze zei, dat het gevoel begon af te zwakken. Gewoon af te zwakken, en dat het na een tijd. Gewoon weg was.

Ik heb nu mijn antwoord. Ik ben nu te vreden, maar nog steeds, zit ik er mee, dat ik haar kwijt ben. Dat is niet meer dan normaal.. Maar 2 maanden lang.. is dat niet wat lang? Ik wil verder, maar het lukt me niet, omdat ik dan het gevoel krijg, dat ik haar verraad... Vraag mij niet waarom, want als ik het wist waarom, dan had ik er wat aangedaan..

Ik ben nooit bang geweest voor de dood. ik weet ook waarom en denk ook te begrijpen waarom er velen wel bang voor zijn of er liever niet over nadenken.

- d&a; Net zoals de kracht van het leven, zou er ook een kracht van de dood moeten zijn. Ik vraag mezelf af, wat dat is, wat je er mee kan.

-> Dan zie je leven en dood als aparte gebeurtennisen.
Dat zijn ze dus niet. zoals geboorte bij het leven hoort zo ook de dood.

De kracht van de dood zou misschien wel kunnen zijn, de kracht van het loslaten.
dewelke in het leven ook zeer belangrijk is. als je iets niet toestaat om te laten gaan blokkeer je iets. Als iets geblokkeerd is gaat de energie die het draagt stagneren en dan krijg je afbraak. Energie wil en zal zich altijd in iets anders omzetten. Als jij niet de kracht hebt om los te laten gaat er ook vanalles rotten.
Bij jezelf en in relaties met anderen.

- d&a; nou, zoals de naam zegt. je deelt je ziel in 2en.. Het is mogelijk, alleen ik weet nog niet helemaal .

Omdat niet hoort bij deze trilling waar wij nu allemaal deel van uitmaken. Op deze lage trilling zul/zou je maar een onvolmaakt evenbeeld kunnen scheppen. Als je de heelheid niet kent kun je ze niet in twee 'gelijke' delen verdelen.

en beginnen praten tegen jezelf -> schizofrenie, lost ook niets op. Zoals je zelf zegt; ziel in 2 delen niet je lichaam. dat is niet gemaakt om twee energieën te dragen. En trouwens je geeft je eigen kracht weg aan iets anders. Die kracht is van jou alleen jij bent er verantwoordelijk voor. niet je evenbeeld of je andere ik. die zou je toch nooit kunnen controleren.

Trouwens geen twee dingen zijn gelijk.

http://www.theageofchrist.com/jozefrulof/NL/boeken/02_Zij_die_terugkeerden_uit_de_dood.html

http://www.theageofchrist.com/jozefrulof/NL/boeken/04_Zielsziekten_van_Gene_Zijde_bezien.html

http://www.theageofchrist.com/jozefrulof/NL/boeken/03_De_Kringloop_der_Ziel.html

Hoi Denzil...

Ten eerste vind ik het mooi dat je zo openhartig over je innerlijke belevingswereld verteld...!
En ja , de dood is fascinerend....en veel mensen zijn er inderdaad bang voor ..angst omdat ze er geen beeld over hebben en er veel onwetendheid over is ...angst om op te houden met bestaan..angst voor 'straf' etc. etc.
Dit terwijl de dood niets anders is dan een overgang van de ene naar de andere dimensie en je alles weer in heel andere persopectieven kunt zien dan hier waar we versluierd zijn .....alhoewel er de laatste tijd natuurlijk steeds meer sluiers wegvallen en die hereniging hier ook in het lichaam kunnen gaan ervaren...


Maar bovenstaande...waarom geeft dit jou een kick ? Je spreekt over een kracht eruit halen....verlang je hiermee naar een soort hereniging met jezelf ? wil je met de splitsing een soort uittredingservaring terwijl je ook hier in je lichaam bent ? uittreden is ook een soort kleine 'dood'alleen blijven we verbonden met het lichaam....waar verlang je naar ?

Of is het uit een soort machtsgevoel wat jou een bepaalde superioriteit geeft , dit vanuit een innerlijk verwond afgesplitst kind....loop je met een soort heimelijke wraakgevoelens voor wat jou vroeger allemaal is aangedaan ? volgens mij heb je heel wat meegemaakt...zoveel dat je jezelf niet bij elkaar kon houden , dit innerlijke kind kan 'dealtjes' sluiten met andere energieen om onaantastbaar te worden ...anderen afschrikken zodat datgene wat is gebeurd nooit meer kan gebeuren.... liefs Nymira

dit zinnetje viel me op

En je weet immers, dat de dood, in gedachten gepaard gaat met duisternis..

gek maar voor mij niet hoor...
dat is alleen maar negatief
seppe schijft het mooi
geboorte en dood horen bij dit leven...en zijn gewoon onderdeel van...
kortom ik volg je niet

@lena: Ik bedoelde, vaak. Veel mensen hebben er een duister gedachte over.. Ik daar in tegen totaal niet.

@Nymira: Ja, ik heb veel mee gemaakt. En ja, dit heeft er voor gezorgd dat ik geen kindertijd had. Maar het kon erger. Ik ken een persoon die meerdere keren is aangerand. Waar een loop tegen het hoofd gehouden is. Ik denk niet dat ik veel moet klagen over het verleden, al doe ik het wel.

Laat ik dat nog eens doen dan.

Zoals jullie waarschijnlijk weten, zijn mijn Biologische ouders, gescheiden en heb ik geen contact meer met mijn vader. Klinkt erg, maar het is beter zo. Hier zit een goede reden achter. En ik heb er zelf voor gekozen.

Vroeger, voordat ik geboren was. Waren ze getrouwd. Mijn vader Richard en mijn moeder waren zo goed als gelukkig met elkaar. En hebben een dochter, genaamd Rachel. Mijn ma raakt inverwachting van mij. Toen begon er spanning te komen. De familie van mijn vader en mijn vader zelf, hebben een criminele achtergrond. Toen ze inverwachting was, was hij minder vaak thuis. Toen ik geboren werd, ging het mis. Mijn vader wou mij eerst Richard noemen, waardoor ik dus junior genoemd zal worden. Mijn ma, was daar echter niet mee eens. Maar om toch een beetje zijn zin te geven, werd mijn doop naam Richard. Vandaar dat ik nu Richie Richard Hölzken heet. Dit is het begin. Klinkt nog onschuldig, maar dit is het zaadje van het gehele probleem. Niet veel later, kon mijn vader, mij niet uitstaan. Zonder reden, hij moest niets van mij hebben. Toen ging het helemaal mis. Hij begon meer te drinken en werd een alcohollist.. Hij werd hierdoor aggresief, zeer aggresief en sloeg mijn moeder en mij. Mijn zus, liet hij met rust. Zie je de overeenkomsten van mij en Richard? Hij is vroeger ook afgestoten, dit deed hij nu ook bij mij. Hij is ook aggresief aangelegd. Ik lijk ook sprekend op hem.. Maar we gaan verder.

Het liep erg uit de hand, we kwamen in geld problemen. En we waren bang voor hem. Mijn moeder is toen uit alle macht gaan scheiden. Dit duurde ruim een jaar. Omdat ze anders gevaar liep. Uiteindelijk was ik net een paar maanden lang 4 jaar oud. Ik weet het nog goed. Want ik had domino voor mijn verjaardag gehad.. Ik was daar zo blij mee, want veel speelgoed had ik niet.
En, mijn moeder had een andere gevonden. En toen in juni, trokken we bij hem in. Ik denk dat dit mijn gelukkigste tijd van mijn leven was. Toen ging het allemaal best snel. Ik was toen die tijd gek op school en leren. Ik wou zeer slim worden. En ik vertelde altijd met trots als ik iets behaald had. Maar we trokken in, ik kreeg mijn nieuwe school te zien. Nieuw huis, het was wel 2 keer zo groot. Ik kreeg een goed bed. Ik had eens speelgoed. Niet veel later. Stierf de moeder van Herman, mijn tegenwoordige stief vader. Mijn ma was al getrouwd met hem. En Herman erfde een groot huis, het huis waar we nu in wonen. Deze is 4 keer zo groot als onze vorige woning. Toen, ging ik vol blijdschap naar school. Ik vond het geweldig. Maar ik wist niet hoe ik met kinderen om moest gaan.. Ik vermijdde ze.. Ik was bang voor ze. Dankzij mijn vader. De volgende jaar, ging het beter. Ik kon om gaan met kinderen, en ik speelde. Groep 3 kwam er aan.. En toen ging het mis. Het merkte de kinderen op, dat ik anders was. Dat ik een bruine tint had, dat ik plat praatte. En dat ik een taal achterstand had. Ik werd gepest. Tot groep 8. Ik had al die tijd, de kinderen geobserveerd. Hun zwakheden door zocht. Gekeken, hoe ik ze het beste emotioneel kon terug pakken. In groep 8 kwam ik voor me zelf op. En hard ook. Ik begon ze eerst mentaal te pakken. Uit eindelijk kwamen ze in groepen aan.. En toen kwamen mijn eerste agressie trekjes. Ik werd meerdere malen in elkaar geslagen. En toen was ik het zat. Ieder persoon die toen mij maar zat te vitte verkocht ik een dreun van jewelste. Nog steeds pestte ze me, maar ik was hard geworden. Ik hapte terug. Ik heb gewoon, een keer iemand keihard tegen de muur aan gesmeten, waardoor deze bewusteloos raakte. Ook heb ik gevochten tegen een zwaar gewicht. Ook dit heb ik door mijn woede gewonnen. En ik heb een snelheids monster kunnen verslaan. Ik rende hem net zo lang na tot dat hij niet meer kon. Ik besprong hem en sloeg op hem in. Ook, tijdens de basis school. Kwam mijn vader weer terug. Hij moest weer de voogdij hebben. Hij wou ons weer zien, na 6 jaar.. hij zou veranderd zijn. We gaven hem een kans, maar dit verpestte hij. En niet veel later spande hij een rechtzaak. We verloren dit, maar we gaven niet op, wij spande er ook 1 aan. Rechtzaak gewonnen. 2 jaar later kwam hij weer aanzeiken. Nog maals geprobeerd, weer verpest.

En nee, ik ben er niet trots op. Totaal niet. Dit heeft JUIST een slecht beeld van mij zelf gegeven.

Enfin, brugklas. Toen begon ik te merken, dat ik anders was. Mijn eerste paranormale gebeurtenissen kwamen voor. Overeen komende dromen. Het zien van schimmen en geesten. Het aan voelen van emoties etc etc. Allemaal geleidelijk en eigenlijk redelijk on opvallend. Maar je merkt het wel na een tijd.

Maar, in de eerste, viel ik erg uit toon. Ik was zo erg op mezelf dat ik nauwelijks vrienden maakte. Maar ik kon wel erg goed op schieten met de leraren. Ik gedroeg me rustig.. en totaal niet kinderlijk. Ik voelde me ook totaal niet kinderlijk, al jaren niet. Ik sprak veel met de leraren. Eindelijk mensen, die mij begrepen. Ik veranderde geleidelijk, ik begon een pubertje te worden. Ik begon me koppig te gedragen, wat geheel normaal is. En ik had van die typische acties. Maar in de 2e, ging het weer mis. Weer gepest, weer vechten. Toen kreeg ik hulp van mijn mentor. Geweldige vent. Ik heb veel van hem geleerd. Ik begon nu bij de 'groep' te horen. En mijn paranormale deur ging steeds verder open. Maar plots, net toen het goed leek te gaan.. ging het mis thuis. Want ja, mijn ma begreep me eigenlijk niet. Wist niet veel van me, en deed er ook weinig aan. We botste tegen elkaar.. ook wij hebben gevochten.. Politie kwam aan de orde.. En toen kreeg ik mijn eerste sessie jeugdzorg. Een half jaar lang, een ware marteling. Uiteindelijk kwam ik er zo goed als dood van af. Mijn 'ik' was zo goed als verdwenen. Behalve, op de pc, op het internet, want daar, maakte het niet uit hoe je was, want je paste er bij. In de derde ging het erg goed. Ik had veel vrienden, geen gepest, geen gevechten. redelijke cijfers. Nog steeds problemen thuis. Maar opzich, niet slecht. Maar mijn agressie en woede kropte op.. Want dat moest ik van de jeugdzorg. En ik moest en zou vol houden, want ik wou er niet weer heen. Nu ongeveer anderhalve maand geleden, barstte ik uit. Alles ging er in 1 keer uit aan woede en aggressie. Mijn verdriet en pijn, had ik al geleegd bij mijn vriendin, die nu mijn ex is. Ik heb toen gewoon 3 dagen achter elkaar bij haar thuis gehuild. Maar ik voelde me uiteindelijk opgelucht.. Maarja, mijn uitbarsting.. Ik deed het zo goed.. en nu mag ik weer, naar de jeugdzorg..

er is gewoon wat nog werk aan de winkel denzil..
alleen wat is de juiste bijstand voor jou hierin?
probeer dat vertrouwen vast te houden je deed het toch heel goed?
niet meer achterom kijken...
het feit dat je dat laatste keer heel veel verdriet hebt gehad zegt toch genoeg...
kop op en verder...ook al is de weg nog vol hindernissen..

Ja, maar je vegeet, dat ik de enigste persoon waarbij ik me echt totaal kon uiten weg is.

Ik denk dat ik daarom, nu nog steeds er kapot van ben..

Hee Denzil wat een relaas.....ik begrijp heel goed hoe je bent geworden zoals je nu bent met zo'n voorgeschiedenis..
ik denk dan ook niet dat je bij jeugdzorg op de juiste plek zit...en het is nooit goed je emoties op te kroppen...'logisch'dat op een gegeven moment de bom barst...
Misschien is het goed iemand te vinden die iets doet met 'voicedialogue'...dat is de verschillende delen in jezelf een stem te geven en ze niet meer te onderdrukken...plus weet heeft van andere energieen, en je kan ondersteunen met je paranormale gevoeligheid...dat is even zoeken naar de juiste persoon maar als je echt wilt zul je iemand tegenkomen..want tenminste 1 persoon die je begijpt is zo belangrijk....dan gaan de dingen niet ondergronds voortwoekeren waardoor je weer een soort wandelende tijdbom wordt die weer op een ander moment kan uitbarsten....

Ja, maar die is weg.. Want, 2 weken later dat ze het uitmaakte ontplofte ik. Ik hield het niet.. En voor dat ik met haar had ook. Ontplofte ik vaak, maar toen ik met haar had, nooit..