Nergens thuis voelen

grappig? Vind ik juist niet. Het is eerder een probleem. Hoe moeten wij verder groeien in het sociale leven als men ons vermeid?

Hee Nathalie,

de 'opleiding'die ik doe is een soort 1,5 jarig traject met weekenden waarin we intensief aan ons eigen proces werken ,diverse healingmethoden aangereikt krijgen en heling mogen ervaren en inzichten krijgen etc. kortom..zoveel mogelijk bewustwording ook krijgen van verschillende delen in onszelf...het is boeiend maar soms ook zwaar, maar een mooie reis.
ja en wat die cursussen betreft...er zijn heel wat 'spirituele leraren' die anderen hun visie willen opdringen vanuit hun eigen egostukken....soms is het even zoeken naar de juiste persoon die het geeft.....iemand die zodanig zuiver aanvoelt dat het bij jou aansluit,...
En jammer dat je wel mensen ontmoet maar dat dan maar kort duren ...ja, je kunt er vrede meehebben dat die contacten van kortdurende aard zijn of jezelf afvragen waarom dat steeds gebeurd...(omdat je aangeeft het niet leuk te vinden bij niemand aansluiting te vinden) ..en ik weet het ...uiteindelijk moeten we het zelf doen , maar af en toe is het wel prettig herkenning te vinden in anderen...
Naast mijn opleiding doe ik nog een cursus yoga, maar wil er ook niet teveel naast doen...lieve groet Nymira.

Heel herkenbaar wat je schrijft, Nathalie. Ik voel me ook vaak anders en vaak niet op mn gemak. Werd destijds op school als saai bestempeld omdat ik niet geinteresseerd was in de dingen waar zij mee bezig waren. Ik voelde me eigenlijk (soms nog trouwens) een oude vrouw in een jong lichaam qua denken. Het gevoel oud te zijn omdat je van jongsaf aan al veel bewust waarneemt en daardoor het je een gevoel geeft dat je meer hebt meegemaakt dan de mensen toen op school. Het niet thuis voelen heeft bij mij ook wel te maken met het HSP zijn. Al die prikkels om te verwerken maken dat er soms weinig energie over is om echt voluit te genieten en te ontspannen.

Maar we zijn toch allemaal anders??

Ja juist!
Dat is een heel belangrijk punt.

En de vraag die men kan stellen is?
'hoe ga je om met jezelf zijn'
of....
'hoe ga je om met het anders zijn'.


De eerste vraag, is vanuit liefde naar jezelf toe, en de kans die je jezelf geeft om vanuit jezelf te leven, Als jezelf.

De tweede vraag, is vanuit het gezichtspunt over de anderen, en je wens ergens bij te horen, misschien zelfs een gevoel van tekortkoming?

De tweede vraag schrappen, maar. Mensen hoeven zich niet te vergelijken met anderen.

Dat zijn vragen om over na te denken Bellefleur...

Beide vragen hangen voor mijn gevoel met elkaar samen omdat het jezelf zijn, ECHT helemaal jezelf zijn door de omgeving kan worden gezien / beoordeeld als anders, verschillend met hoe zij leven en met dingen omgaan. Het geeft een gevoel om af te wijken (buitenbeentje zijn) van het merendeel van een groep. Deep down willen we toch graag deel uitmaken VAN. Niet ten koste van jezelf maar er een soort van balans in te vinden, valt niet altijd mee.

'jezelf = wie jij bent ' kàn nooit door de omgeving worden gezien. Want wat de ander ziet, is altijd vanuit hun "zicht",
vanuit hun 'beoordeling' ( je zegt het zelf, in je bewoording).
En het zijn dan ook nog stukjes van jezelf dat ze zien.
Alleen Jij Zèlf, kan jou zien, zoals jij echt bent. Totaal!
Het is onmogelijk om te vragen aan anderen om jou te zien zoals jij bent. Wel kunnen ze je aanvaarden zoals jij bent.
en jij kan hen aanvaarden zoals zij zijn.




Dit gevoel is ontstaan toen je ontdekte dat je door anderen,
niet bekeken wordt zoals je bent, dan is het idee " een buitenbeentje zijn" een pracht van een oplossing, voor je gevoel van " Je verlangen om erbij te horen.


Voila, daar zeg je het.

Maryssa, en je maakt ook deel uit VAN. Als jezelf, zoals jij bent. Prachtig toch!

[qoute] Niet ten koste van jezelf maar er een soort van balans in te vinden, valt niet altijd mee. [/quote]

Wel, als je in je kern bent en steeds van daaruit vertrekt, ben je in balans.
Het moeilijk dat je vind is om steeds in die kern te blijven.
En niet te schipperen tussen het voldoen van anderen hun verwachtingen naar jou toe, en de wens om jezelf te zijn.




Liefs,
bellefleur

Daar sla je de spijker mee op zn kop. Dat is waar. Het aanvaarden moet over en weer gebeuren anders ontstaat er een kloof.



Ik weet niet of dat zo werkt zelf een oplossing voor dat gevoel creëren voor het verlangen erbij te horen. Het is voor mij een gevoel dat er ineens is; een gevoel van hee ik ben anders ik hoor er niet bij. Het is meer een constatering die mij erg verdrietig kan maken.

Het klopt dat we allemaal deel uitmaken van het grote geheel maar het is voor mij heel moeilijk om voluit mezelf te durven zijn als je merkt dat daardoor je geen / minder goed aansluiting hebt op anderen uit een groep. Dit is voor mij een periode om af te wegen wat voor gevoel mensen me geven en of ik me wel in een vorm wil persen To get Along zeg maar. Er zijn wel heel veel mensen verdwenen uit mn vriendenkring omdat het niet meer past.



Even een heel praktische vraag, Bellefleur: Hoe doe je dat in je kern blijven? Hoe houd je die balans?

Liefs Maryssa

Even een heel praktische vraag, Bellefleur: Hoe doe je dat in je kern blijven? Hoe houd je die balans?

Liefs Maryssa [/quote]


Dat zijn prachtvragen!!
Misschien dat iedereen het anders doet.

Ik zal deze quote meenemen en een nieuwe topic openen.
Zo kunnen ook anderen hun ervaringen met ons delen.


Bellefleur

nou ben benieuwd bellefleur hoofdbrekens vaak waar is die balans nou weer gebleven.....?