Aansluiting

Dat is heel herkenbaar, Precious. In mijn vriendenkring zijn er een hoop mensen verdwenen doordat het contact is verwaterd of doordat we elkaar niet meer begrepen.

Dan ervaar ik ook wel eens een leegte. Het is zo voedend om met wat mensen, die je begrijpen, en aan 1 woord genoeg hebben, die in de buurt wonen, lekker thee te leuten, bij te kletsen en te lachen samen, of spontaan besluiten samen wat leuks te gaan doen. Komt bij dat veel mensen in mijn vriendenkring kinderen hebben wat vaak tot gevolg heeft dat ze bij het begin van bijvb een etentje zeggen "Ik moet wel weer om 22:00 thuis zijn hoor ivm de oppas" Dat snap ik heel goed maar ik vind het dan zo jammer dat dat spontane er dan een beetje af is.

Ach ik denk dat er vanzelf wel weer nieuwe mensen op mn pad komen met wie dat wel kan en voor jou vast ook Precious. Ik laat The Secret er maar eens op. los

Ja precies! Begrijp je helemaal!
Ik heb daar zelf niet zo heel veel last van. Als ik met vriendinnen afspreek die kinderen hebben (in mijn vriendinnekring is dat 50/50) is dat altijd op de momenten dat ze bij hun vader zijn (gescheiden vriendin) en de andere vriendin heeft kinderen die al 15 en 18 zijn.

Ik sprak gisteren een vriendin hierover en die heeft ook erg weinig sociale contacten omdat ze net een restaurant heeft met haar vriend en keihard moeten werken. Die was wel heel reeel en nuchter. Ze zei: Een soulmate ontmoet je niet zo snel, dat zijn er maar een paar in je leven. En op onze leeftijd 39 zonder kinderen (zij heeft ook geen kinderen) wordt de spoeling helemaal dun!

En inderdaad, er zit niets anders op dan het te accepteren en het lost te laten. Het komt vanzelf.
Maar ja, soms baal ik er wel behoorlijk van!

Nou, Precious, dat ervaar ik ook zo. Hier in de buurt zijn wel wat vriendinnen, maar tot op zekere hoogte, zeg maar. Zondag moeten ze naar de kerk, en dan ben je snel uitgepraat. Als je over dieper gevoel zou willen praten bloedt het gesprek gauw dood, of gaat alleen nog maar over de lijdensweg van Jezus.
Mijn vriendin, die drie huizen verderop woont, gaat bovendien binnenkort verhuizen richting het westen, en de afstand zal dan enorm zijn.

En gewoon, spontaan bij iemand binnenlopen is er al lang niet meer bij. Iedereen gaat maar zijn eigen gang, en is druk met allerlei klussen en zaken die mij niet zo boeien.
En ja, dan wordt je sociale wereldje wel gauw kleiner. Mijn familie woont allemaal verder weg, dus stap ik niet zo over de drempel zonder eerst te bellen.

Zouden alle redenen die hier genoemd worden dan ook de reden zijn dat zovelen op internet hun contact zoeken? Zijn we in real life bang geworden voor elkaar? Is de individualisering zo hard doorgeslagen?

Ja, Precious, het is jammer.

Ik herken me er helemaal in. De meeste gaan uit en drinken tot ze neervallen.
Terwijl dat voor mij niet hoeft! Ik vind het veel prettiger om gewoon te praten op een ander niveau.. Helaas heb ik daardoor ook veel mensen moeten laten gaan. Maar ach er komen altijd weer nieuwe voor terug.

Sterkte ieder geval

Ik denk het. Ik doe dat zelf ook namelijk.



Tja, zo'n leventje heb ik ook gehad en daar ben ik helemaal klaar mee. Voel me daar niet meer lekker bij.
Toch zijn er velen die dat wel doen en dan val je al snel buiten de boot en wordt je saai gevonden.
Het hoeft echt niet altijd diepzinnig te zijn, en lol mag er ook zijn, maar lol gaat bij veel mensen gepaard met een hoop drank en totaal los gaan ofzo.

Tuurlijk, er komen altijd weer nieuwe mensen op je pad die bij je passen. Maar kan soms wel erg lang duren...

Ik heb me een lange tijd eenzaam gevoeld. Dat kwam omdat ik niemand in mijn omgeving had, die mij begreep. Ik kon de vinger maar niet op de zere plek leggen. Want vrienden en bekenden genoeg om me heen.

Later werd ik me bewust dat ik verschil van vele anderen. Maar ook dat dat verschil mooi is. En nu ik het snap kan ik het plaastsen en voel ik me niet meer alleen met de anderen, accepteer waarom het is.

Precious, ik weet niet of je dit toppic toen ook hebt gelezen. Daar zit juist weer een heleboel herkenning in. Juist hier op het forum.

http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/45584/1.html

Ondertussen is het alweer een poosje geleden en ik zie nu steeds meer mensen zoals ik in mijn vrienden/kennissenkring opduiken. Ik doe er eigenlijk niets voor. Ik zoek ze niet, maar dan opeens, is er weer eentje. Voor zover ik begrijp is dat ook de weg waarop het gaat.

Wat ik wel doe is trouw aan mezelf blijven. Alles vanuit het zuivere denken. En met de stroom mee.

Hey HelemaalHelma

Het zou kunnen wat je zegt. Ik weet niet wat jouw precieze ervaring is.

Ik zie het internet ook als juist als het middel om dus wel de mensen te treffen die op 1 lijn zitten (of soms dus ook niet ) Het is een eigentijds communicatievorm waarbij afstand geen belemmerende factor is. Maar ja, het kan ook doorslaan. Dan wordt het internet juist een valkuil. Dan gaat het je isoleren en wordt het een negatieve spiraal.

Voor mij is dit forum een uitkomst. Hier kan ik mijn ei kwijt en heb ik interessant gedachtenvoer en in mijn omgeving het ik het alledaagse. Ook goed.

Dank je Hemelwandelaar!

Ik weet ook diep van binnen dat het niet voor niets is en dat het zijn tijd nodig heeft. En wil ook trouw blijven aan mezelf, gelukkig lukt me dat wel. Maar is soms daardoor juist wel eenzaam..
Als je met de stroom meegaat en je laat varen,komen er natuurlijk vanzelf wel weer mensen op mijn pad die bij me passen. En daar moet ik maar gewoon op blijven vertrouwen en tot die tijd mezelf vermaken, wat me ook wel lukt hoor. Maar toch mis je soms die aanspraak met iemand die op dezelfde lijn zit.
Gelukkig heb ik wat leuke dingen in het verschiet liggen met de vriendinnen die ver weg wonen. Dus daar kan ik dan weer wat kracht uit halen en er weer een tijdje tegen.

Aan de andere kant heb ik ook zoiets van: Ja maar niets ondernemen om anderen te leren kennen werkt ook niet. Ze komen echt niet aanbellen met "zo hier ben ik dan".
Je zult er wel op uit moeten.
Maar ja... waarheen dan???
Ik doe yoga, maar na dat uurtje gaat iedereen gewoon naar huis en wordt er niets samen gedaan.
Ik doe een tarotcursus dus misschien dat daar wat contacten uit ontstaan, maar nu nog niet. Misschien is dat nog te vroeg.
Ik volg pianolessen, maar dat zijn privélessen en ik heb niemand in mijn omgeving die dat ook doet, dus kan dat niet delen.
Om nou nóg iets erbij te gaan doen wordt me teveel. Je kunt het ook niet afdwingen.

Nu is het wel zo dat ik eens in de zoveel tijd als ik dingen voel die niet fijn zijn, ik op http://www.goto2012.nl/ ga kijken naar de gechannelde berichten over de energieen die in de lucht hangen en die e.e.a. teweeg kunnen brengen.
Zo ook deed ik dat gisteren en kwam dit stuk tegen: http://www.goto2012.nl/nieuws2009/20090429.htm
Daar herken ik toch wel veel in.

Ik zal het andere topic ook eens lezen. Dank je!

Ja precies! En daar wil ik dus voor waken!
Merk dat namelijk bij mezelf ook weleens en dat is niet goed...

Je kan uiteraard ook even hier kijken:
http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/ubb/showmembers/sb/16/page/1/like/-1.html

Misschien zie je iemand in jouw buurt en voor je het weet kan hier een diep contact uitkomen.

Het is wel waar dat naarmate je spiritueel verder gaat, het steeds lastiger wordt om aansluiting te vinden bij de vrienden in je omgeving. Er zijn nou eenmaal veel meer, minder ver ontwikkelde mensen, dus het is daarmee ook lastiger om daarmee een goede aansluiting te vinden.

Zoals hemelwandelaar ook zegt, gebruik je omgeving als de uitlaat voor de alledaagse dingen en gebruik merudi voor de niet alledaagse dingen. Voor alles is een tijd en een plaats. Het is alleen een kwestie van het vinden van die tijd en de plaats.

We kunnen natuurlijk ook een keer een leuke meeting organiseren..
Bijvoorbeeld een wandeling in een mooi bos en aansluitend wat drinken.

Ha, ha, was het maar zo dat ze aan kwamen bellen!
Je hoeft niet persee activiteiten (hobbies) te ontplooien om ze tegen te komen. Achterover leunen wil ook niet. Het is eigenlijk gewoon in het leven Nu, dat ze er zijn. Het kunnen ontmoetingen zijn, voor langere of kortere tijd. Met name in mijn werkomgeving duikelen ze op. Gaan ze ook weer, maar de connectie is al gelegd, en daar zal wel of niet iets verder uit voortvloeien. De gesprekken zijn er dan al geweest en daar heb ik dan weer uit mogen leren. Dat is ook zo'n natuurwet. De mensen komen op je pad die jij nodig hebt om jezelf te spiegelen. En dat betekent weer persoonlijke groei.

Ik snap jouw gevoel wel hoor. Ik zat er net buiten nog eens over na te denken. Ik denk vaak: het is zoals het is. Zo is jouw situatie ook. Verzet je er niet tegen. Het is zoals het is. Doe dingen die je leuk vindt, en niet omdat je vind dat ze moeten (o.k. niet haalbaar bij alles, strijken moet nou eenmaal af en toe )

Ik heb een hele goede collega/vriendin en wij liggen erg goed op 1 lijn samen. We hebben goede gesprekken gehad, delen informatie, vragen elkaars visie. En nou heeft zij een andere baan gekregen en ik weet dat ik nagenoeg geen contact meer met haar blijf houden. Dat vind ik jammer, maar het is wel zo. En dat accepteer ik. Aan de andere kant denk ik dan weer: zij komt in een andere omgeving met andere mensen, mensen die haar voor haar kwaliteit hebben aangenomen. Wie weet kom ik zo via via ook aan die andere baan die ik zoek.

Ik hoop dat ik je er zo een beetje anders naar kan laten kijken. De situatie hoeft dan nog niet eens veranderd te zijn, maar het voelt wel al beter.

De contacten die er in het leven NU zijn... die wonen dus ver weg.
En mensen op mijn werk... ja daar zijn veel fijne mensen, maar erg jong...(meer dan 10 jaar jonger) of als ze mijn leeftijd zijn hebben ze geen behoefte om meer met mij te doen dan alleen collega zijn omdat ze privé al voldoende sociale contacten hebben en getrouwd met kinderen dus al druk genoeg.
En ik ben dan wel zo dat ik niet ga vragen om eens prive wat te doen. Dan moet het contact op het werk ook eerst intensiever zijn en dat is niet zo.

Ja probeer het ook te accepteren dat het is zoals het is. Ene moment lukt dat, andere niet. Maar voelt al wel beter dan een week geleden.

Ik had ook een vriendin/collega van mijn vorige werkgever.
Maar is ook verwaterd. Ze woont nog steeds hier in dezelfde woonplaats, maar ik was steeds degene die contact zocht. Zij had het steeds maar druk druk druk, belde afspraken af. Vertelde wel dat ze zich schuldig voelde, maar in haar gedrag merk ik daar niks van. Want als we een afspraak hadden belde ze die met hetzelfde gemak weer af omdat ze dan ineens ging winkelen met een nichtje of zogenaamd een dubbele afspraak had gemaakt.
Tijdje geleden zag ik dat ze ook aan de hyves was, dus haar een uitnodiging gestuurd met een berichtje erbij met de vraag hoe het met haar was. Dit heb ik 2 keer gedaan, en ik heb 2 keer geen enkele reactie terug gehad.
Dan houdt het dus op. Ik blijf niet aan de gang en ik blijf niet als een hondje achter iemand aan lopen!
Graag of niet.

Wij hebben bijvoorbeeld een vrij lange middagpauze. Die tijd gebruiken we vaak om even lekker bij te praten. Over van alles en nog wat. Soms 1 op 1, soms met een groepje. Ik heb overigens maar 1 collega die ik af en toe prive ook zie.

Logisch. Maar probeer je op de successen te richten en niet op het falen. Dat is nl. een valkuil waar ik vaak ingetrapt ben.

Kreeg ik een wel gemeend compliment van iemand, stelde ik altijd en direct dingen er tegenover die ik niet goed van mezelf vond. Volgens mij iets dat wij Nederlanders (even lekker generaliserend!)met de paplepel inggegoten krijgen. Nu kan ik ze pas met open armen ontvangen en uit mijn hart 'dank je' zeggen.

Ja dat lijkt mij een heel leuk idee, alleen de eerdere pogingen zijn steeds op niets uitgelopen. Zodra mensen vanachter hun beschermde PC-schermpje moeten komen, vinden ze het meteen een stuk minder.

Zie http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/26531/Merudi_ontmoeting_wanneer_kan_.html#Post26531 en http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/23299/Geannuleerd_Merudi_ontmoeting.html#Post23299 voor de eerdere pogingen.

Wat zonde!
Misschien kunnen we nog een keer een poging wagen? Het is nu een jaar later..