kinderen zoeken de ouders uit?

Beste Erna,

Ik heb een mentaal gehandicapte zoon van nu 20 jaar. In het volle verwerkingsproces van dit gegeven (ongeveer 17-18 jaar geleden), zei een paagnoste mei: "Ruben heeft zelf dit leven gekozen, omdat hij in een vorig leven heel veel heeft moeten rekenen en schrijven. Hij wil nu dat anderen dat voor hem doen.
Ik vond dit een zeer hoopgevende gedachte en inderdaad, onze Ruben is een heel gelukkig mens.
Sedertdien ben ik verder blijven spitten in de wereld van het spirituele en de reïncarnatie.
Mijn overtuiging (na 18 jaar) is de volgende: We kiezen in eerste instantie als ziel welke lessen we in onze volgende incarnatie willen leren : bv. Hoe men zich voelt als men in armoede leeft. Vanuit die voorgenomen les(sen), kiezen we ouders die ons de beste genen en omgeving kunnen bezorgen die het krijgen van deze les garandeert. In het geval van mijn voorbeeld zou ik dus een kansarm gezin uitgekozen hebben.
Waarom zou ik dat doen? Wel, omdat onze zielen - om verder te kunnen evolueren - moeten kennis maken met alle kanten van het leven: rijkdom-armoede, haat-liefde, bedriegen-bedrogen worden, veel verantwoordelijkheid moeten dragen,-weinig verantwoordelijkheid moeten dragen (onze Ruben), enz. Slechts op die manier kan onze ziel leren om respect te krijgen voor iedereen en voor zichzelf. Als je al eens in iemands schoenen gestaan hebt, begrijp je hen beter. Ja toch?

Ik heb het al eens eerder hier verteld, toch wil ik het nogeens herhalen omdat ik het vind passen in deze discussie.
Mijn relatie met mijn oudste zoon heeft een zeer moeizame start gekend, zeker de eerste 5 jaren van zijn leven.
Waarbij ik wil bevestigen dat mijn postnatale depressie na zijn geboorte er zeker aan heeft bij gedragen.
Mijn oudste zoon, was rap met lopen en traag met spreken, op de leeftijd van 2 jaar was zijn woordenschat vrij beperkt, veel meer dan papa, mama, oma, opa, die en dat was het niet.
In die tijd las ik veel over het paranormale, ik heb er altijd veel interesse in gehad.
Op een zekere dag zat ik een boek te lezen, waarin gesteld werd dat kinderen zelf hun ouders uitkiezen, omdat die specifieke personen hun de kans boden op hetgeen zij moeten ervaren in dit leven.
Ik had totaal geen band met mijn zoon, ik zorgde voor hem, was goed voor hem, maar voelde niets voor hem.
Iedereen vond hem een lief kereltje, mij zei het niets, ik voelde niets.
Afijn, in mijn gedachten liet ik het gestelde in dat boek nogeens de revue passeren.
Ik dacht, nou kind als je dan toch je eigen ouders kunt uitzoeken dan had ik maar een andere moeder gekozen als ik jou was.
Hij zat met zijn rug naar mij toe op de grond met zijn duplo-treintje te spelen.
Vervolgens staat hij op loopt op mij toe en komt voor mij staan, legt zijn handje op mijn knie, kijkt mij aan en zegt: Ach meid maak je niet druk, alles komt goed!
Laat mijn knie los draait zich om en gaat vervolgens weer verder met zijn spel.
Ze zeggen weleens als door de bliksem getroffen, op dat moment had ik daar een kleine voorstelling van.
De stem waarmee het tegen mij zei was duidelijk volwassen, goed verstaanbaar en onvoorstelbaar afkomstig van hem op dat moment.
Ik heb het boek dichtgeklapt en heb vervolgens 15 jaar niets meer gelezen wat ook maar iets met het paranormale te maken had.
De band is er gekomen met mijn oudste zoon, zo ook de liefde en het gevoel.

Liefs en groetjes, Selma

Mooi verhaal Selma! En zeker van toepassing op wat hier staat. Je zoon is dus nu 20? Is hij ook spititueel ingesteld eigenlijk?

Hoi Nims,

Om precies te zijn mijn zoon is 26.
Hij is spiritueel ingesteld, hij zit weliswaar in de ontkennende fase.
2 Verschillende paragnosten hebben mij voorspeld dat hij rond zijn 27ste levenjaar zou zijn op het pad dat hij zal gaan bewandelen.
Hij is al jaren heel duidelijk zoekende, kan heel opvliegend zijn, gelooft, gelooft niet, is innerlijk een lief persoon, maar weet het geen vorm te geven.
Botst, kan grof zijn, is loei onzeker, komt bij de buitenwacht erg zeker over, een vat vol tegenstrijdigheden.
Ik weet dat moederliefde een versluierd beeld kan geven, maar ik pretendeer te weten dat ik mijn zoon doorzie, de goede en de minder goede kanten.
Wij kunnen heel goed met elkaar praten.
Kennelijk hebben wij op een bepaald moment beseft dat wij tot elkaar "veroordeeld" zijn en besloten er het maximale uit te halen.
Een onvoorwaardelijke wederzijdse liefde, waarbij wij zeker niet schromen om kanttekeningen te plaatsen bij elkaars gedrag enz.
Wij zien elkaar denk ik niet zozeer als ouder/kind, terwijl wij toch elkaar aanspreken met kind/mams, ik kan het eigenlijk niet zo goed onder woorden brengen.
Het voelt als gelijke, we doen elkaar soms verdriet en hebben ook verdriet als de ander dat heeft en toch komen we uiteindelijk weer bij elkaar uit.
Blijft lastig te omschrijven, sorry daarvoor.
Klein voorbeeldje nog, meer als duidelijkere uitleg bedoeld, laatst hadden wij het erover hoever ga je met liefde hebben voor je kind.
Stel je kind vermoord iemand, houd je dan nog van je kind/kun je dan nog van je kind houden, sta je er dan nog onvoorwaardelijk achter?
Na een lange discussie over dat onderwerp, zegt hij ineens tegen mij, ma weet je dat ik nooit een moord zal kunnen plegen, wat weer een discussie opleverde, maar goed, ik vroeg wat zou jou dan tegenhouden?
Waarop hij zei: Angst, waarop ik vroeg angst voor wat?
Hij zei, stel dat er dan toch een God is en ik verantwording moet afleggen.
Heb en moet daar nog vaak aan denken, voor iemand die niet geloofd, God iets wazigs vindt vond ik het toch een opmerkelijke uitspraak.

Liefs en groetjes, Selma

wat een indrukwekkend verhaal selma.
en wat mooi dat je band nu zo goed is.

Hoi Mause,

Ja ik besef het heel goed dat die band er nu is en nog wel een goede.
Het heeft kennelijk zo moeten zijn een moeizame start, maar wij hebben onze weg samen gevonden.
Ik heb eigenlijk met allebei mijn jongens een goede band, met de jongste was die vanaf het begin liefdevol en goed.
Met de oudste heb ik er meer mijn best voor moeten doen en dat schep kennelijk een band.

Liefs en groetjes, Selma

inderdaad. maar kijk wat die moeite je heeft gebracht.

Mooi dat hij er niet voor gesloten is. Hij heeft bijna de leeftijd bereikt. Heeft hij merudi al eens bezocht?

Kinderen zoeken hun ouders uit past binnen het idee, dat nadat de conceptie heeft plaats gevonden en het hart zich begint te ontwikkelen, de ziel in het onwikkelende lichaampje kan indalen. (Volgens Marcel Messing is de rechterboven hartkamer de plaats waar de ziel zich hecht/verblijft).
Als onze ziel naar de aarde komt, zoekt deze dus zelf een lichaam om bij in te dalen en in die zin zoeken kinderen dus zelf hun ouders uit.
Op de vraag waarom wij ouders uitzoeken die ons bijvoorbeeld geen veilige jeugd kunnen bieden, zou je kunnen stellen dat hierbinnen onze levenslessen liggen. Niet dat dit binnen onze sociaal maatschappelijke strucuren ons meegegeven wordt, maar weer wel binnen een flink aantal spirituele stromingen.........

Thomas

Nee Nims, hij is hier nog niet geweest.
Als hij er klaar voor is, zal hij het wel vinden.
En als de vraag komt, wijs ik hem de weg.
Het klinkt misschien wat vaag, maar ik geloof dat voor alles een juiste plaats en tijd is.

Thomas, ik begrijp het, ik weet dat je een bepaald kader nodig hebt om je lessen te leren, maar ik heb er soms moeite mee als ik zie hoe verziekt bepaalde situatie's zijn.
Begrijpen doe ik het wel, maar het doet pijn.
Ik ben een voorstander van een liefdevolle gemeenschap, ik kan slecht met hardheid omgaan, ik wil er voor vluchten, misschien is dat dan mijn pad wel.

Liefs en groetjes, Selma

Selma; "ik begrijp het, ik weet dat je een bepaald kader nodig hebt om je lessen te leren, maar ik heb er soms moeite mee als ik zie hoe verziekt bepaalde situatie's zijn".

Ja, duidelijk, ook vanuit mijn eigen onveilige jonge jaren. in mijn ogen was de les dan ook leren onthechten en leren sterk in mijn eigen leven te gaan staan. Dus leren leven van uit mijn eigen bron, maar ik moet nog steeds leren om met bepaalde dingen goed om te gaan.

Thomas

Gistern bij Char was er een familie die hun zoontje was kwijt geraakt. Char zegt van willen jullie nog een kindje? Die moeder wel maar die vader wist het niet zeker en het broertje wilde ook nog wel een broertje of zusje erbij.

Toen zei Char het is jullie beslissing maar het is goed. En toen zei ze dat de zielen naar ongeboren kindjes gingen en als het ware zeggen ze ik wil jou als moeder en vader.

Ik moest gelijk aan Merudi denken

Ja Mimi, daar kan ik me dus ook helemaal in vinden. Ik ga de komende dagen nog weer eens googlen naar kinderen zoeken hun ouders uit en zielen die incarneren......

bedankt trouwens voor deze post.

Thomas

Is de speurtocht al ergens aangeland thomas?

Zo las ik laatst weer hetzelfde stukje in de parivisie van deze maand, waarin ook stond dat de kinderen de ouders opzoeken.

ik zelf ben er absoluut van overtuigd dat kinderen hun ouders uitzoeken
en dus ook zelf uitkiezen welke levenslessen zij willen hebben
in het leven van nu maar ook in een later leven
ik heb bevoorbeeld een ontwrichtende jeugd gehad en heb dingen gezien en meegemaakt die ik eigenlijk niet had willen meemaken op dat moment
maar nu ben ik op een punt in mijn leven beland waarin de lessen die ik vroeger geleerd heb me goed van pas komen nu

dus ja ik denk dat je je eigen ouders en eigen pad kiest (globaal natuurlijk )
de dingen die je meemaakt helpen je in een later tijdstip en of leven
als ik niet de ouders had gehad die ik nu heb dan had ik mijn problemen van later ook niet aangekund

hoop dat ik het een beetje goed uitleg
ben er niet zo'n ster in

zydeco ik ben het helemaal met je eens ik heb zelf geen fijne jeugd gehad maar als het niet had meegemaakt stond ik nu niet waar ik nu sta en ben heel blij met waar ik nu sta
veel liefs
flicka

Ja idd,verschillende Mediums hebben tegen mijn dochter gezegd''jij hebt een zwaar leven maar dat maak jij door omdat jij dat aan kunt".
Het schijnt dat je in dit leven niet meer krijgt dan je aan kìºnt en dat vind ik wel een mooie gedachte...

[quote=indigo]het mooiste vind ik nog dat ze toen ze 3 was tegen me zij toen ik op haar aan het passen was. Weet je nog toen jij mijn mama was? Nee zei ik en ze vertelde een heel verhaal. Ik was echt ontroerd. Maar nu heb ik twee mamma's zegt ze en ze noemde mijn naam en die van haar moeder. Ze noemt mij ook nog steeds niet bij naam maar ze noemt me mama. Het bijzondere is ook dat ze als twee druppels water op mij lijkt en dat als enigste nichtje want de rest heeft blond haar en bruine ogen. Terwijl zij en ik allebei zwart haar hebben met zwarte ogen.[/quote=indigo]


Tijdens een Kerst die we bij ons thuis vierden, zei mijn neefje (toen een jaar of 3, zoontje van mijn broer) tegen mijn zwager (vriend van mijn vriends zusje): He vroeger was jij mijn broer! Ook vertelde hij vroeger een aantal keer toen hij haar foto zag, dat mijn oma (die al overleden was voor hij geboren werd) vaak bij hem in zijn kamer was. Ik denk dat kinderen nog heel dicht bij de andere wereld staan en dit daarom ook zo normaal vinden. Mijn dochtertje van 1 zwaait en lacht soms zomaar naar 'niks'in de slaapkamer of woonkamer.

hoi twinklingstar,

dat van je dochtertje herken ik. ook mijn dochtertje doet dat veel en heeft soms hele gesprekken, met wat voor ons het luchtledige lijkt. ook zegt ze vaak opa opa en omi. terwijl die er niet zijn. laatst liet ik haar een foto zien van mijn oma, die overleden is voor haar geboorte en toe zei ze lachend oma omi.

liefs maureen

Hi Mause,

Ik krijg er helemaal kippenvel van joh!
Mijn dochtertje heeft dat ook bij een foto van mijn oma die bij mijn moeder op de schoorsteen staat, daar wijst ze altijd naar. Hoe oud is jouw dochtertje dan? Ik bedoel, brabbelt ze nog of kunnen jullie verstaan wat ze zegt? Lijkt me wel heel interessant dan om te horen waar ze het over hebben.

Liefs,

Tamara