Nims vroeg me al om mijn ontwikkeling van de laatste paar maanden hier neer te zetten, misschien ook wel even handig. Alleen, mijn ontwikkeling heeft te maken met (voor mij) heel veel jaren ervoor.
Al tijden is het duidelijk dat ik me niet goed voel. Sinds de overgang van basisschool naar het voortgezet onderwijs heb ik last van depressieve gevoelens en angsten. Dat is nu bijna 5 jaar dus. Eerst werd het gezocht in mijn verleden, dit is erg logisch eigenlijk; mijn vader is al vroeg gestorven en later ook mijn stiefvader die ik als mijn eigen vader geaccepteerd had.
Het voelt nu voor mij alsof ik plompverloren alles hier op tafel gooi. Hoewel ik dit verhaal eindeloos heb verteld in mijn omgeving, heb ik nooit het perfecte, samengevatte verhaal van mijn probleem kunnen maken.
Hoe dan ook, vorig jaar kwam er via school heel veel druk op mij af. Ik heb het gered naar 5 havo, maar de stress die school opleverde, maakte dat ik niet meer verder kon. Ik was doodmoe van dat gevecht wat ik met mezelf voerde. Ik ben slim, ik kan op een vwo manier denken, maar ik kan nog maar net Havo aan. Ik was te lui. Wilde niet graag. Tenminste, dat ga je geloven als iedereen dat tegen je zegt.
Omdat ik het helemaal had gehad met psychologen ging ik in de alternatieve hoek zoeken. Cranio sacrale therapie leek even aan te slaan, maar na een paar keer voelde ik geen verandering meer. Eind vorig jaar heb ik een therapeute gevonden die helaas wel ver van me vandaan woont. Zij heeft me tot nu toe erg goed geholpen. De naamplaatjes die ik in de loop der tijd opgespeld had gekregen ontzenuwde ze. Het was een enorme opluchting. Ik was niet meer het probleemkind met PTSS of ADD. Ik had ook geen problemen. Ik zit gewoon anders in elkaar en zodra ik daarna handel is er geen enkel probleem.
Mijn leven heb ik naar mijn gevoel omgegooid. Vooral mijn gedachten eigenlijk. 5 Havo doe ik nu in 2 jaar, eerste helft van de vakken sluit ik dit jaar af, de rest komt volgend jaar. Zo heb ik meer ruimte voor mezelf, voor mijn rust. Ik kan me concentreren op de vakken die ik nog wel heb, en één daarvan is tekenen. Juist aan dat vak is te zien hoe goed mijn keuze is geweest, en dat ik de goede kant op ga. Ik kan hele vrije, eigenwijze schilderingen maken. Nu komen mijn gevoelens naar buiten in mijn werkstukken.
Ik heb nog een lange weg te gaan om de rust in mezelf te vinden. Gelukkig weet ik eindelijk dat dit de goede weg moet zijn.
Daarbij; ik ben verliefd! En het is wederzijds. Iemand die ik al een tijdje ken heb ik eindelijk een beetje toe kunnen laten. Min of meer. Want nog al te vaak zou ik willen zeggen dat hij weg moet, uit mijn leven. Dan heb ik die pijn tenminste gehad. Ik durf niet te houden van, maar in zijn nabijheid voel ik een harmonie, geborgenheid, veiligheid.
Ik ben de laatste tijd vrolijk. De angst die nog altijd diep in mij zit kan ik niet bij mensen kwijt. Hoe kan ik in hemelsnaam zulke sterke gevoelens beschrijven als mensen het niet herkennen?
Ik ben zo bang, want elk geluk is zo breekbaar.
Liefs, Kiki