Ik ga Mamma Mia zingen (op zijn Hollands) en dit is mijn monoloog:
Het Gebeurt Gewoon
Waarom zoeken mensen overal een reden voor?
Is het voor ons gewoon ondenkbaar dat er dingen zijn waarbij gewoon geen reden aan te wijzen is?
Blijkbaar wel.
In plaats van iets onopgelost te laten krijgt het Onverklaarbare altijd wel een stempel opgedrukt met een of andere verklaring, hoe idioot ook.
Geloofwaardig, maar onwaar.
Dat wil ik niet, bij mij gaat dat er echt niet in.
Voor mij heeft het iets magisch niet te weten hoe het kan dat onwaarschijnlijke dingen toch gebeuren.
Zonde is het, dat anderen die magie proberen te verbreken.
Elk raadsel dat wordt opgelost maakt me verdrietig.
Echt waar…
En elke keer voel ik me extreem opgelucht als welke intelligente persoon dan ook moet toegeven dat er geen aanwijzing te vinden is voor dat wat toch écht lijkt te gebeuren.
Het gebeurt gewoon.
Niets meer en niets minder. En toch, in mijn achterhoofd is er onbewust iets wat naar een verklaring op zoek is.
Hoe raar dat ook klinkt uit mijn mond, maar ook ik ben op zoek naar een theorie die me vertelt waarom de dingen gebeuren zoals ze gebeuren.
Net als iedereen.
Maar mijn theorieën zijn verzonnen, ze zijn nergens op gebaseerd, behalve op gevoel. Mijn gevoel. Ze vormen mijn eigen geloof.
Ik wil geloven in de magie die ik overal zo graag achter wil zien, niet begrijpen, alleen zien.
Dat is magie, wanneer de dingen gaan zoals ze gaan.
Het gebeurt gewoon.
Schrijfster: Maryse Leloup
Bron:
http://monologen.webs.com/monologen.htm
