Ik voel me vandaag Knudde!
Ik vertrek naar België en mijn vrienden vallen met bosjes.
In 4 weken tijd kan veel gebeuren daar sta ik van verbaasd.
De 1 krijgt een vriendin en ontdekt prostraatkanker, inmiddels verwijderd maar er rest een stukje dat met chemobehandeld moet worden. De ander dissocieerd bij het verlies van d´r mum en snijdt zichzelf aan flarden en word opgenomen.
Mijn beste suïcidale vriend is opgelicht met een nepmiddel. Dat is het tipje nog maar ik heb geen zin verder in die 4 weken geschiedenis te duiken.
Ik voel mij, knudde, met een mix van gevoelens, van kilo utrecht tango tot in de zwevende hemel. Het enige wat ik wel besef is dat ik dan wel een grote verandering doorgevoerd heb, maar daar is het klaarblijkelijk nog niet mee gedaan.
Grom! want inmiddels ben ik ook boos en gefrustreerd omdat ik aan het drinken ben.
Blijkbaar heb ik goed gekozen, blijkbaar is er niks mis met mijn intuïtie, ik moet alleen leren er niet zo aan te twijfelen.
Maar ik blijf erbij, ik blijf een mopperende student maar ik volg braaf de lessen hoor van mijn gidsen. Ik ontkom er niet aan anders was ik er om eerlijk te zijn wel mee gestopt.
Leuk en fantastisch hoor, dat je veel voelt, soms denk ik bij mezelf, zou makkelijker zijn van niet. Ik ben dus geen meewerkende student dus daarom weet ik zo weinig en tevens zoveel. Als ik een nieuw leven mocht beginnen, zou ik met alle respect geen hsper meer willen zijn.
Ik voel me veroordeelt, ik kan veel, ik beteken veel voor mijn omgeving. Hier ben ik een niemand omdat ik van toeten nog blazen weet omdat ik het sterkste reageer op het ontastbare, voelen. En daar twijfel ik nog aan.
Verders allemaal tof hier, ik voel me terug thuis.
Maar ik baal er wel ontzettend van dat het met mijn vriendjes en vriendinnetjes dus niet goed gaat.