Het grote 'hoe voelen wij ons vandaag' topic

Hoi Helma

Het lijkt mij ook heel moeilijk om nee te zeggen tegen een van je ouders, dus chapeau voor je dochter! Knap dat ze dat heeft gedurfd, en ik hoop dat ze zich er nog steeds goed bij voelt, want soms voel je je later toch een soort van schuldig (heb ik zelf wel eens ervaren...)

Liefs Jorine

Ik wil even laten weten dat mijn zwager is overleden.
Ik zal hier dus misschien wat minder zijn ...

Liefs,
Marjan

Ow gecondoleerd Larapinta!!

Ik wens jullie alle sterkte toe!!

Liefs Natalie

Wow....sterkte Marjan!

Gecondoleerd met je zwager Marjan, en heel veel sterkte wens ik jullie

Lieve Marjan,

Gecondoleerd met je zwager heel veel sterkte!

Liefs en knuffel

Dank jullie wel ... met name mijn man is erg van streek. Dit staat op zijn hyves:

We waren elkaar 20 jaar kwijt, maar 3 jaar geleden vonden we elkaar weer, nu ben ik je weer kwijt. Ik zal je missen.....vaarwel BROER... @ thuis

Zegt genoeg denk ik ....

Gecondoleerd Marjan!

Dank je wel

En zo jong nog! Gecondoleerd Marjan. Veel sterkte voor jou en je man, en de rest van de familie!

Knuffel van mij.

Lieve Jorine,

Dank je wel voor je lieve woorden

Liefs
Mar

http://www.hi3lk3.web-log.nl/

En dit is wat mijn grote kleine zoon over zijn oom schreef ...

Liefs,
Mar

Ontroerend mooi Marjan ....

Ja he en dan zeggen ze dat hij sociaal emotioneel het niveau van een kleuter heeft, ik snap er niks van

Nou nee dat kan ik er helemaal niet uithalen, hij heeft het erg mooi en duidelijk geschreven....dat snap ik dan ook niet helemaal.

Gecondoleerd, Marjan!

Dank je wel laiverd ...

Liefs,
Mar

Marjan, ik krabbelde je al op hyves, maar ook vanuit hier wil ik je veel sterkte wensen voor de toekomst.

Een heel indrukwekkend stukje wat je zoon schreef. Bijzonder, als kinderen zo helder hun gevoel zonder omhaal kunnen omschrijven. Ook voor hen is het zo hard, om dit mee te moeten maken.

Liefs, Helma.

Marjan, gecondoleerd en sterkte toegewenst!

Vandaag voel ik me ontroerd. De hele dag. Er gebeuren veel dingen, zoals hier, maar ook op het werk. Onbegrijpelijke verliezen, op jonge leeftijd, niet meer op één hand te tellen.

Maar ook nog iets anders. Mijn dochters! Ze zijn zo lief. Ze bellen of ze alvast moeten gaan koken; ze zitten gezellig samen op de bank en lachen zich suf; ze bekijken babyboeken om een collage in huis te hangen; ze spelen momenteel elke dag 'piano' op het keyboard en dat klinkt zo goed! Een beetje Yann Tiersen-achtig. Het ontroert me telkens weer als ze spelen. En geklungel als ze afdrogen en de tupperware rotzooi uit het kastje laten keilen; gekke stemmetjes nadoen van tekenfilmpjes; heel zachtjes zeggen: mama, er zit een draak in de kast; belangstellend en vol geduld luisteren aan de telefoon als papa belt met de grootst mogelijke onzin;

Kortom, ik ben ontroerd door mijn dochters. Ze zijn 18 en bijna 14, ze komen voor zichzelf op en zeggen soms keihard waar het op staat. Ze kunnen huilen , maar ook gieren van het lachen.

Ik hou van ze. En dat is heel erg lang geleden dat ik het zo bewust beleef als de afgelopen week.