Op dit moment kan ik wel wat feedback gebruiken.. Van de ene kant moet ik meer aarden, maar de aarde maakt het me wel moeilijk om hier te zijn hoor. Wederom, loop ik het risico om mijn huis, mijn dieren te verliezen mijn bestaansrecht hier te verliezen. Pfff, heb ik er echt zo'n zooitje van gemaakt? Door mezelf aan de maatschappelijke regels te houden?
Waarom geven ze je de kracht van voelen? Als je dat voelen "nog" niet mag gebruiken om anderen te helpen? Die snap ik echt even niet. 1 woord uit wat je hart je in geeft en een ander is daarmee gebaat. Kost geen energie, geeft juist energie om te zien dat het geholpen heeft. Maar toch mag ik niet lijkt het zo. Duidelijk is dat ik nog steeds moet leren, maar wat is leren? Iemand waar je zo helder bij ziet dat 1 woord genoeg is om die voort te helpen, links laten liggen?
Waarom zou ik dan nog moeten praten?
Oud verleden, nieuw verleden, ik werk er best aan. Maar soms ben ik het even kwijt zoals nu. Wat is jullie mening?