Mijn oudste kind is een onmiskenbaar Indigo-kind. Maar ik vind het lastig om soms een juiste benadering te bepalen. Er zijn situaties denkbaar waarbij ik zijn gedachtengang niet meer kan overzien. En nu denk ik al niet gemiddeld Hij gaat dan in een soort bescherming en daar kan ik niet altijd goed mee overweg.
Ik weet dat hoe meer druk ik opvoer, hoe negatiever hij er op reageert. Dat is dus niet de weg.
Als hij destructief of boos is kan ik hem eruit halen door hem te kietelen. Dan laat hij het negatieve los en kan ik weer verder met hem. Soms heeft hij ruimte alleen nodig. Dieren hebben ook een goede rustgevende werking op hem.
Maar soms schrik ik ook wel eens van hem, de destructieve taal die hij uit kan slaan. Vind zijn leven maar saai. Voelt zichzelf dan overbodig. Ik heb ook wel eens het gevoel dat hij dan zo in zijn emotie zit dat hij het maar voed en voed. Hij kan het (in mijn ogen) enorm opblazen.
Hij houdt zielsveel van onze kat. Hij gebruikt de kat ook vaak om emoties van zich af te aaien. Dan kan hij er soms weer over praten. Laatst maakte hij onze kat voor alles uit. Ik zat me te bedenken hoe ik er voor hem goed mee om moest gaan. Wat effect had, was toen ik hem vroeg, wat hij ervan zou vinden als onze kat inderdaad naar hem zou luisteren en weg of dood zou gaan. Als een blad aan een boom sloeg hij om en ging het goed maken.
Waar ik behoefte aan heb, is in eerste instantie snappen hoe zijn denken werkt. Als ik dat nl. begrijp, weet ik beter hoe ik er mee om moet gaan. Ik hoop dan ook dat zijn reacties dan niet zo bij me binnenkomen.
Als dat goed loopt, dan wil een een stap verder en nl. zien wat hem toch zo van slag kan maken. Wat ik kan doen om hem uit te dagen.
Ik hoop op inzichten, het internet biedt me tot nu toe nog niet zoveel.