Angst vs. behoefte

Als je het zo zegt, ben ik het met je eens.



Anders gezegd: stel ik heb last van verlatingsangst. Daar staat voor mij de onvervulde behoefte van zorg tegenover. Dwz. ik ervaar geen verzorging. Dat maakt dat ik me vastklamp aan bijvoorbeeld mijn moeder uit verlatingsangst.

Ik begrijp het nog steeds niet, want stel dat je een partner hebt die goed voor je zorgt, en je hebt verlatingsangst dat je partner weggaat, dan wordt je behoefte van zorg toch al vervult en ben je toch juist bang dat je behoefte niet meer bevredigt wordt? Dan kun je hem er toch niet tegenover stellen?

Ha, ha, ! Als ik als kind een moeder heb die goed voor mij zorgt, is mijn behoefte vervuld. Dus heb ik geen tegenovergestelde angst.

Het gaat om tegenstellingen he?

Falen vs. succes
Conflict vs. harmonie

Hoe verklaar je dan de angst voor eenzaamheid als mensen in een stad wonen?
Het is toch relatief en een angst kan zeker wel irreëel zijn. Dus dat de tegenstelling er wel is maar niet zo ervaren wordt.
Is het vaak ook niet de angst voor het niet meer hebben van die behoefte die die angst opwekt terwijl die omstandigheden voor het vervullen van die behoefte er nog wel is?

dat is even doordenken

Is het vaak ook niet de angst voor het niet meer hebben van die behoefte die die angst opwekt terwijl die omstandigheden voor het vervullen van die behoefte er nog wel is?

laat het nog even inwerken

Een stad is een vreemd sociaal fenomeen. Tienduizenden wonen in je buurt, maar je weet niet eens de naam van je buren.
In de stad kan je terugvallen in anonimiteit. Voordeel is de 'vrijheid' die je ervaart. Maar op het moment dat je hulpbehoevend dreigt te worden, dan kom je tot de ontdekking dat niemand naar je omkijkt, omdat je niemand persoonlijk kent. Je wordt door niemand gemist. Vandaar de berichten van stadsmensen die al maanden dood in huis liggen....

Terugkomend op dit thema:

De angst voor eenzaamheid door een stadmens verwijst naar een onvervulde behoefte aan sociaal contact.

Bijvoorbeeld de angst voor armoede (te kort te komen) als je een baan hebt en geld op de bank hebt staan.

heel duidelijk

weet iemand wat de tegenstelling
van een hekel aan afscheid nemen is?

verbondenheid met het AL

behoefte aan contact, aandacht, Lena?

De angst bij afscheid is een onvervulde behoefte aan een vriendschap (iemand die er voor je IS).

Is de behoefte aan vriendschap fout? Moet je, door alleen maar jezelf lief te hebben, daar genoeg aan hebben dan wel genoegen mee nemen? Ik vindt persoonlijk behoefte aan vriendschap niet echt voortkomen uit angst, tenzij je er grenzenloos in bent.

Ik bedoel een specifieke vriendschap, de vriendschap van de persoon die vertrekt. Iets wat er is/was dreigt verloren te gaan.

Behoefte aan vriendschap is heel natuurlijk. Uiteraard, we hebben allemaal een kameraad nodig.

Waarom hebben we een ander nodig? Het moet toch voldoende zijn om in vrede met jezelf te leven?

Als we jarenlang alleen zouden zijn, en geen vrienden zouden hebben, zouden we dan kunnen sterven uit eenzaamheid?

Ik heb wel vrienden, maar altijd met een zekere reserve: omdat het voldoende is voor mij om alleen gelukkig te zijn. Maar ik denk wel dat het gewone contact, het praatje, de belangstelling af en toe, bijdraagt aan het gewenst voelen.

Mijn moeder is op dit moment erg ziek en heeft in een mail aan haar kinderen gevraagd om wat aandacht (wasje draaien, boodschapje doen): ik vind het knap als iemand erom vraagt. Ik zou dat niet gauw doen. Maar ja, zij woont al meer dan 20 jaar alleen, ik heb mijn kinderen nog thuis.

Veel mensen hebben een vriendschap nodig om vertrouwelijke ervaringen uit te wisselen. Maar vooral om van elkaar bevestiging te krijgen dat ze 'goed bezig zijn'. Ze ervaren de wereld als vijandig en willen horen dat wat ze doen goed is. En soms als emotionele uitlaatklep, om boosheid of verdriet kwijt te kunnen. En voor velen is vriendschap gewoon gezelschap, voor de gezelligheid.

In principe heb je bevestiging van een ander niet altijd nodig en beschik je zelf over de wijsheid en kennis. Dus kan je goed leven met alleen kennissen.

Zelf heb ik geen vrienden met wie ik alles deel. Het zijn goede kennissen. Bijna alle vrienschappen zijn tijdelijk en situatieafhankelijk. Na verhuizing raak je ze meestal snel kwijt.

Herken ik, maar sommigen daarvan duiken ineens weer op en voegen dan weer wat toe. Ik geen echte vrienden. Ja mijn partner weet bijna alle in's en out's. Met hem deel ik veel. Met mijn ouders daar deel ik ook veel intieme dingen mee. Maar dat zijn natuurlijk mensen die meer dan vriend zijn, daar heb je een (familie)band mee.

hoe kan ik dit toch maar weer vergeten

ja dat zou zeker kunnen zijn het immers een tegenstelling,maar nee dat is het niet.
een hekel,ik doe het liever niet,maar soms ontkom je er niet aan

ja iets wat is en je weer gaat verlaten