Gemeenschappelijke kenmerken ?

Hé Akasha.
Weet je wat ik het mooie vind aan deze topic? Ik kan me volledig bewust maken van wat mij overkomen is en waar dat vandaan komt. Maar het leert me ook te verplaatsen in 'doorsnee' mensen. Ik snap dan beter waarom ze dingen doen die ze doen. Wat hun drive erachter is. Het verklaart hun emotie die ik soms niet snap. Word me dus ook bewust met wat zij niet zien. Dat wetende kan ik voorkomen dat ik ze frustreer met informatie waar ze niets mee kunnen. Hoef ik mezelf ook niet meer te frustreren met de vraag:' ziet nou niemand dit??!'

Snappie?

Jij bent nu tot het inzicht gekomen dat dit het effect op mensen kan zijn. Gewoon omdat het jouw gave is en zij het niet hebben. Jij bent het je nu bewust en kan je met het inzicht aan de slag, op die manier zoals jij dat wil. Misschien kies je er wel voor om er juist niets mee te doen. Dat kan ook.

Volgens mij doe ik ook vrijwel alles rechtshandig. Er zijn maar een paar dingen omgedraaid bijv. het openen van een potje.

Het ligt aan de situatie of ik mijn gezicht in de plooi moet houden. Wanneer het van me verwacht wordt kan ik het. Maar niet in hele spontane situaties.

Liegen doe ik niet. Ik praat er liever omheen als ik de waarheid niet wil vertellen. Dus ik vertel wel eens de halve waarheid als het nodig is of zeg dat ik het niet wil vertellen.

Dank je wel,voor dit lieve berichtje,Hemelwandelaar!
Ik vind dit ook een fijn topic en ik wil ook iets met dit inzicht gaan doen. Misschien doe ik er goed aan om het wat meer te verfijnen, want ik zie regelmatig alleen de minder leuke dingen van iemand. Daar heb ik het al over gehad met Nims en die zei dat dat uit zelfbescherming was. Dus misschien moet ik die zelfbescherming wat laten varen en "verder" kijken.

SchoolkeuzeWas voor mij beetje hetzelfde als bij Akasha. Ik kon volgens de Cito naar de mavo, maar dan zou ik alleen moeten. Al mijn vriendinnetjes gingen naar de huishoudschool en omdat ik erg angstig en bangig was en dus niet alleen durfde heb ik voor de huishoudschool gekozen.
Ook daar werd ik op een gegeven moment erg gepest, zelfs ook door mijn vriendinnen. Die meiden waren erg bezig met hun ego en stoerdoenerij, ik was niet zo en kon me daar niet in staande houden. Ik was de einzelganger. Dus werd ik gepest. Door die pesterijen veranderd van school, en dat veranderen ging nog een paar jaar zo door. Uiteindelijk dus geen ene school afgemaakt.

Verloop in vriendschappen:
Ja ook daar merk ik soms dat je niet meer op hetzelfde level zit en het dan verwaterd. Maar ik weet niet of dat inherent is aan gevoelig zijn. Denk dat dat bij meerdere mensen wel zo is.

Geen groepsmens zijn:
Nee ben ik ook totaal niet. Voel me er niet fijn bij en ik denk dat dat komt omdat je dan niet echt contact hebt. Het is oppervlakkig contact. Ik irriteer me ook altijd erg aan "haantje de voorste" gedrag. Mensen die in groepen erg "aanwezig" zijn. Ik ben in groepen erg op de achtergrond en zoek dan meestal contact met iemand die ook zo is. Is er niet zo'n persoon, dan ben ik meestal snel weg. Een klein groepje van max 4 of 5 vind ik groot zat. Net als iemand anders hier al zei. (weet even niet meer wie dat zei)
Wel kan ik me goed staande houden in mensenmassa's. Dus een concert of festival of markt ofzo vind ik prima. De sfeer is dan veelal positief en gezellig. Maar als de sfeer er niet goed is, ben ik ook zo weg. (door veel guur volk ofzo)
Groepsgedrag of aansluiten bij een groep is ook niet mijn ding. Kan me nog herinneren in de tijd dat Doe Maar bekend werd, dat iedereen helemaal Doe Maar-fan was. Je kreeg dan ook een soort groepsgedrag. Er was een soort stilzwijgende afspraak dat je Doe Maar leuk moest vinden anders hoorde je er niet bij. Daarom alleen al vond ik Doe Maar geen zak aan.

Aversie tegen geweld /horror/oorlog in films:
Is een beetje dubbel. Een goede thriller kan ik best zien, maar op de griezelige momenten ga ik dan meestal wel even naar de wc of zit met mijn handen voor mijn ogen en mijn oren dicht.
Horror is absoluut NIET mijn ding. Vreselijk! Dat gevoel wat zo'n film geeft blijft nog heel lang hangen. In sommige goede films komt ook geweld voor zoals bijvoorbeeld The green Mile. Het hoort bij de verhaallijn en dan kan ik het wel zien omdat de film een ander doel heeft.
Maar bijvoorbeeld mishandeling van dieren kan ik erg moeilijk tegen. Ik word boos en verdrietig tegelijk. Op animal planet zie je veel programma's over dierenmishandeling, ik moet dan ook geregeld huilen op zo'n moment. Maar zap dan ook niet weg omdat ik mijn ogen er niet voor wil sluiten.
Wel vind ik documataires erg interessant om te zien. Of het nou gaat om een beruchte psychopaat of iets anders dramatisch.
Een aantal jaar geleden de film over Emily Rose gezien. Een docu over een meisje wat bezeten was in de 70-er jaren.
Verschrikkelijk eng! Dat soort docu's kan ik dus niet zien. Heb hem toen wel afgekeken maar ben er dagenlang van slag van geweest en was s'nachts bang.

Creatief
Ja, maar dat wisselt van ding naar ding. Waarschijnlijk omdat ik alles leuk vind. Tekenen deed ik vroeger heel veel, schilderen heb ik ook een periode gedaan en zou wel weer willen beginnen maar weet niet waar ik de tijd vandaan moet halen. Webdesign heb ik een tijd gedaan en ook wat cursussen voor gedaan. Erg leuk! En muziek is tegenwoordig een nieuwe creatieve uiting.

Snapte niet dat andere het niet zagen:
Oh ja, zo vaak. Maar ging dan vaak juist twijfelen aan mezelf ipv dat ik mezelf serieus nam. Nu weet ik gelukkig beter.

Sport
Nee, dat is niet aan mij besteed. Heb het wel heel lang gedaan. Bijna verslaafd aan fitness, maar kan het niet meer opbrengen. Qua gewicht e.d. heb ik het gelukkig niet nodig ook. Voor mijn conditie zou het wel goed zijn. Maar dan ga ik liever een eind wandelen of fietsen dan dat ik verplicht mezelf naar de sportschool moet slepen.

Drukke agenda
Nee daar kan ik ook niet tegen. Ik word dan bijvoorbaat al moe.
Heb veel tijd voor mezelf nodig. Gewoon om te niksen en dus op te laden. Als ik een paar weken druk ben geweest ben ik dan ook echt doodmoe.

Wat ik ook heb is dat dieren het altijd fijn vinden bij mij.
Mijn 2 katten zijn soms helemaal into me, haha! En ook vaak dat als ik bij mensen op bezoek ben die een hond hebben dat die altijd bij me komt zitten of liggen. Niet direct natuurlijk. Meestal nadat ik ze aangehaald heb en aandacht heb gegeven. Gaan ze op mijn voeten liggen en tegen me aan leunen.
Ik ben rechtshandig.

Ik wil graag zeggen dat ik het super vind zoals iedereen zijn verhaal kwijt wilde. Ik constateer dat er veel dezelfde raakvlakken zijn. Dat is zowel in persoonlijkheid als in levenservaringen. Ik vraag me af of die levenservaringen als pesten, het nivo van onderwijs, niet begrepen worden, ergens toe bijdragen. Voor mezelf zou ik het niet kunnen bedenken. Het heeft me eerder geremd in zelfverzekerdheid.

Het heeft mijn ook geremd in mijn zelfverzekerdheid en ik kan je zeggen dat soms nog bezig ben met scherven oprapen.
Maar als ik terugkijk,dan heeft het me wel meer "mens" gemaakt. Ik begrijp andere beter en kan me ook goed inleven bij de problemen van anderen.

zelfverzekerd zijn.....jah daar heb je zoiets waar ik jaren aan heb moeten werken. En nog. Vooral in nieuwe situaties merk ik dat ik moeite heb te staan voor wat ik wil als een ander zegt het anders te doen.
Aan de andere kant zoals Akasha zegt, door alle gevoeligheid ben ik wel altijd in staat geweest me in te leven in anderen.

Hebben jullie dit ook:
Ik tref altijd mensen met (prive)problemen op mijn pad die mij uitkiezen om hun verhaal aan te doen. Ik zie dat iemand niet lekker in zijn vel zit en vraag dan vaak belangstellend: gaat het wel? Vaak komt dat gelijk het hele verhaal eruit.

Herkenbaar Linkie.
Dat onzekere gevoel heb ik ook. Al is het de laatste maanden wel stukken minder geworden. Ben gelukkig meer autenthiek nu en probeer ten alle tijden bij mezelf te blijven. Soms moet ik me dan wel eerst even terugtrekken, het laten bezinken en dan tot de conclusie komen dat..

En zeker, dat inlevingsvermogen is erg groot. Dat ging bijna altijd tenkoste van mezelf. Ik begrijp altijd alles en daardoor cijferde ik mezelf weg. En als ik het niet begreep, dan probeerde ik me toch in te leven, met succes.
Gelukkig heb ik daar nu wel heel veel van geleerd. Harde leerschool, maar het heeft me wel het inzicht gegeven dat ik voor niemand verantwoordelijk ben. Alleen voor mezelf.

Dat laatste wat je noemt heb ik ook wel, alleen ben het me niet zo bewust.

Och ja, dat heb ik ook Linkie. Voeg het maar toe aan je lijstje. Altijd als ik vraag hoe het gaat met iemand, en die zegt "goed" en ik zie dat het niet zo is, zeg ik "niet liegen", wat is er aan de hand?

Ja, dat heb ik ook, dat hulpbehoevenden als vanzelf naar me toe komen. En dan met heel veel soms zeer persoonlijke zaken komen, dat ik dan denk, tja, zeg je dit allemaal zomaar tegen een wildvreemde?

Hey Hans, ik zou haast zeggen, lees je handtekening eens?

´don´t be helpfull - be available´



Ja, ze zoeken je dus op. En ja, ze vertrouwen je ermee. Het is voor hun heel belangrijk dit tegen een persoon te kunnen zeggen. Dit lucht hun op. Alleen al luisteren is vaak al heel prettig voor hun. Ken je dat prachtige gedicht van luisteren?

Goed gezien, Hemelwandelaar.
Het motto uit mijn handtekening is voor mij een heel essentieel punt. Ik zie veel mensen zwoegen, en lijden. Toch zie ik het niet als mijn primaire taak om pro-actief in te grijpen in andermans leven. Pas als ze naar mij toe komen en mijn raad vragen, dan zal ik een advies geven of iets dergelijks. Ik ben voor deze mensen een wegwijzer, ik kan niet hun levensweg bewandelen. Ik ben beschikbaar. Ze weten dat ik bijvoorbeeld reiki kan geven. Maar ik ga niet dagelijks dat iemand opleggen. Ik bied het soms aan. het is de keuze van de ander om hiervan gebruik te maken, of niet. Even goede vrienden.
Heb je zelf nooit een ervaring gehad dat iemand anders jou (soms met de beste bedoelingen) opeens komt 'helpen'? Voor mij is dat soms heel erg storend.

Zo is het ook met opvoeding van kinderen: een kind leert het meest uit directe ervaring. Als ouder let je natuurlijk op dat ze geen grote risico's lopen. Je bent er om ze op de juiste momenten even een duwtje te geven. En als ze je nodig hebben, dan doe je dat. Maar je moet niet alles voorkauwen.
Dat is in het kort de achtergrond van deze uitspraak. Is trouwens niet van mijzelf, maar een van de vele aforismen van Robbert Fripp, van King Crimson.

Hey Hans, dit is idd de juiste manier. Mensen moeten ook openstaan voor hulp. Ik zie genoeg mensen om me heen modderen en die hebben nog niet door wat ze aan het doen zijn. Zou ik die mensen willen helpen, snappen ze me niet. Ze zien het niet. Ik frustreer ze alleen maar daarmee.

Iedereen heeft soms zo zijn eigen ´dalletje´ nodig om tot inzichten te komen. En sommige zijn heeeeeel erg hardleers!!

Hans, voor jou. Omdat ik hier aan moest denken toen ik jouw reactie las.

Gedicht: Luisteren (onder topic creative uitingen)

Paulette

Hoi Paulette,

Dank je. Heel mooi gedicht. Ja, ik snap heel goed wat je bedoelt hiermee.

Ik kan eerlijk gezegd in vrijwel nooit een advies dat het lijden wegneemt. Alleen luisteren en sympathie en mededogen is soms alles. Ik heb de wijsheid zeker niet in pacht.

En zoals het gedicht zegt, je verhaal even kwijt kunnen, dat is ook het enige wat wordt verlangd.....

O ja, misschien heb ik de indruk gewekt dat ik de adviezen zo uit de mouw schudt. Dat is zeker niet het geval. Als je me zou kennen, dat weet je dat ik voor 95% een luisteraar ben, en helemaal geen prater.

Waarom zou ik dat denken?

Mijn ervaring is eerder dat je bij bepaalde gespreksonderwerpen ´automatisch´ die mensen trekt die daar juist veel feeling mee hebben. Dus meestal veel weten hierover.

Ben je je bewust dat mensen die goed, onvoorwaardelijk en neutraal kunnen luisteren dungezaaid zijn en erg kostbaar?

Van die doelloze praters, die ongevraagd meningen geven, daar lopen er genoeg rond hoor!

Bedacht me ineens dat ik me als kind aan het einde van de dag vaak terugtrok op mijn kamer. Gewoon vanwege de rust. Had de kamer op zolder uitgekozen. Daar was verder niemand. Gelukkig lieten mijn ouders me.

Ik zie mijn gedrag nu bij mijn oudste zoon terug. Hij trekt zich ook regelmatig even op zijn kamer terug. Twee jaar geleden heb ik, onbewust, voor hem de kamer op onze zolder uitgekozen....

Hmmm.. even kijken hoor.

Schoolkeuzes:
Op testen altijd een lagere uitslag dan ik in werkelijkheid kon.
Buiten kunnen zijn en spelen vond ik belangrijker. Ik was ook niet te motiveren voor zaken waar ik het nut niet van inzag. D's en T's als dat zo complex is waarom zou ik me er dan mee bezig houden? Men begrijpt immers toch wel wat ik schrijf dus wat is de noodzaak? Nu weet ik wel beter, maar nog steeds dat die regels niet willen vallen. Ondanks de negatieve resultaten heb ik altijd wel alles kunnen bereiken wat ik wilde.

Sommige managers/mensen weren mij:
Yeps! Voornamelijk de authoritaire die er zijn, daar prik ik doorheen. Ook heb ik de "gave" om de ene keer geliefd te zijn bij collega's en de andere keer niet. Hoe ik dat doe weet ik nog steeds niet. Over het algemeen lopen mensen of meteen met me weg of ze moeten me niet en proberen me het leven zuur te maken.

Als kind gepest:
Ja, voornamelijk op de Mavo. Mijn eerste jaren van de basis fungeerde ik als conflict oplosser. Was er ruzie dan kwam iedereen naar mij. Waar de ommezwaai gekomen is dat ze me links lieten liggen weet ik niet precies.

Snapte niet dat anderen het zagen:
Heb daar nu nog steeds wel last van. Mijn moeder is mij op vroege leeftijd al gaan lezen omdat ik blijkbaar eerder in de gaten had wie goed was voor ons en wie niet.
Vaak weet ik al snel van te voren hoe iets gaat lopen, toch laat ik me vaak verleiden door het voordeel van de twijfel. Voor mij een ongezonde eigenschap omdat ik ondanks het weten dan toch gekwetst word. Ik geef mensen gewoon graag een kans.

Uiterlijke leeftijd:
Yeps, altijd jonger ingeschat.

Verloop van vriendschappen:
Mensen komen en gaan. Meestal voelt men eerder een vriendschap met mij dan ik andersom. En ik ben ook niet bijster goed in consequent contact houden. Men zit in mijn hoofd en hart en ik denk veel aan ze, maar dat ik er ook aan denk om wekelijks te bellen of te mailen? Nee, dat gebeurt in een opwelling en kan soms maanden of jaren duren. Gelukkig heb ik mensen om me heen die dat accepteren en waarderen van me. En me soms een handje helpen.

Geen groepsmens zijn:
Tot m'n 20tigste had ik de behoefte om wel graag ergens bij te horen. Maar eenmaal bij een clubje heb ik toch ervaren dat ik niet zo'n clubjes mens ben. 1 op 1 contact vergaat mij het beste daar haal ik de meeste voldoening uit. Grote groepen mensen bij elkaar. Soms leuk, voornamelijk mensen bekijken en het groepsproces observeren. Soms zeer benauwend en vermoeiend en wil ik graag naar de rust terug. Praten in een groep, no way! Ik hou niet zo van de spotlight, ik observeer liever.

Aversie tegen geweld/horror/oorlog in films:
Nee, geen probleem. Het doet me eigenlijk vrij weinig.

Vrije tijd: vind het ontzettend leuk om gezelschapsspelen te doen, maar helaas ken ik maar weinig mensen die dat ook leuk vinden. Zit graag thuis, te graag soms. Sporten doe ik niet gek veel. Klimmen vind ik wel heel leuk, maar dan wel met de juiste mensen in de juiste setting.

Creatief:
Mijn hoofd loopt over van de mooie ideëen maar helaas komen ze nooit echt uit m'n handen. Schrijven doe ik wel veel en blijkbaar schrijf ik leuk. Verklaard misschien waarom ik vaak zoveel woorden nodig heb om iets te beschrijven. Men zegt dat ik een creatieve denker ben.

Betrouwbaarheid
Op 1 of andere manier ben ik zo laagdrempelig voor mensen dat die mij heel snel in vertrouwen nemen. Zelfs mensen die ik gewoon ontmoet op straat. Ik vind dit apart omdat ik er eigenlijk niks voor doe, eerder dat ik me juist afsluit. Hebben jullie dat ook? Oh, ik lees het net. Ja dus. Had even over het hoofd gezien dat dit topic meerdere pagina's bevat. Sorry.

Leuk dat je dit toch even hebt gelezen.

Grappig he? Het is net soms voor me alsof er een blauwdruk van dit type mens te maken is!

Wat voor een gevoel gaf het je?